Μπορεί να έχει συμπληρώσει το 83ο έτος της ηλικίας του, αλλά ο ομογενής Χρήστος Σπύρου, δηλώνει ότι θα εξακολουθήσει να πετά στους αυστραλιανούς αιθέρες, όπως άλλωστε κάνει με τεράστια επιτυχία τα τελευταία 60 χρόνια.

Ο πολυβραβευμένος πιλότος ο οποίος γεννήθηκε στην επαρχία της Ceduna της Νότιας Αυστραλίας, έχει εκπροσωπήσει πολλάκις την Αυστραλία σε αεροεπιδείξεις που έχουν γίνει σε εθνικό, αλλά και διεθνές επίπεδο, ενώ έχει συμμετέχει και σε διάφορες ταινίες ως κασκαντέρ, κάνοντας με τεράστια επιτυχία αυτό που αγαπά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Σήμερα, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο κ. Σπύρου λέει ότι δεν έχει κανένα σκοπό να τα παρατήσει αφού για εκείνον το να πετά στους αιθέρες είναι τρόπος ζωής και όχι δουλειά.

Μαζί με τον φίλο και «συνταξιδιώτη» του τον επίσης 83χρονο Warren Stewart, ο κ. Σπύρου είναι γνωστός για την ιδιαίτερα εντυπωσιακή τεχνική που χρησιμοποιεί όταν «πετά» με τα αγαπημένα του αεροπλάνα, αφού δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ σε ευθεία γραμμή, αλλά ακόμα και στην απογείωση επιλέγει να πετά σε γωνιακή θέση από το έδαφος.

«Βασικά είμαι αυτοδίδακτος. Έμαθα να πετώ με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο, και ίσως γι’ αυτό η τεχνική μου να φαίνεται ιδιαιτέρως αντισυμβατική στους περισσότερους, αλλά εγώ έτσι ξέρω και έτσι κάνω» λέει, χαμογελώντας ο τολμηρός πιλότος ο οποίος λατρεύει να κάνει επικίνδυνα ακροβατικά στον αέρα.

ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΖΕΥΕΙ ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ

Ο έρωτας του κ. Σπύρου για τα αεροπλάνα ξεκίνησε όταν εκείνος, σε μικρή ηλικία το έσκαγε από το σχολείο και πήγαινε στο αεροδρόμιο της Ceduna, για να χαζέψει με τις ώρες τα πολεμικά αεροπλάνα που πετούσαν.

Σε ηλικία 21 ετών ο επίδοξος τότε αεροπόρος εκπαιδεύτηκε στο αεροδρόμιο του Parafield το οποίο βρίσκεται βόρεια της Αδελαΐδας, και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να πετάει.

«Μέσα σε λίγες ώρες έμαθα να πετάω μόνος μου ενώ οι ασυνήθιστες μανούβρες μου ήρθαν σχεδόν αβίαστα, απλά και φυσικά.

«Υπήρξαν φορές που και εγώ ο ίδιος αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερα και βγήκα ζωντανός μετά από μερικές από τις επικίνδυνες πτήσεις μου αλλά είμαι ακόμα εδώ, οπότε υποθέτω πως ήταν γραπτό μου να ζήσω για να κάνω αυτή τη δουλειά» λέει ο 83χρονος. Έχει επίσης εκπροσωπήσει την Αυστραλία στους Παγκόσμιους Αεροβατικούς Αγώνες (World Aerobatic Championships) έξι φορές και έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις σε τοπικό επίπεδο.

«Έχω πετάξει σε σχηματικό τρίο αεροπλάνων, έχουμε μαζί με τον φίλο μου Warren στεφθεί πρωταθλητές επτά φορές, και εγώ έχω στεφθεί πρωταθλητής Αυστραλίας στους ατομικούς αγώνες αεροβατικών, έντεκα φορές, αλλά το να πετά κανείς και να κάνει ακροβατικά στον αέρα δεν είναι για όλους αφού απαιτεί εξαιρετική δύναμη, θάρρος και παρρησία για όποιον το επιχειρήσει» αποκαλύπτει ο 83χρονος ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Σάμο.

Το σχολείο μας ήταν κοντά στο αεροδρόμιο και κάθε μέρα στο διάλειμμα όλα τα παιδιά καθόμασταν στην αυλή και παρακολουθούσαμε το κ. Χρήστο να κάνει τα ακροβατικά του στον αέρα» λέει η Ελένη, η οποία γνώριζε για τον θρυλικό κ. Σπύρου όπως και όλα τα παιδιά της περιοχής.

«ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΑΠΟΔΑ»

«Το να πετά κανείς και ειδικά το να κάνει ακροβατικά στο αέρα είναι ένα πολύ σοβαρό και δύσκολο εγχείρημα. Θέλει προετοιμασία και μπορεί να δημιουργήσει σε κάποιον σοβαρά προβλήματα, κι αυτό γιατί στην κυριολεξία όταν κάποιος πετά και κάνει ακροβατικά, το αίμα του μεταφέρεται όλο στον εγκέφαλο και την επόμενη στιγμή, το αίμα φεύγει με ταχύτητα από τον εγκέφαλο στο υπόλοιπο σώμα κάτι που κάνει έναν αρχάριο ιπτάμενο να χάνει την ισορροπία του.

Εγώ, προφανώς, το έχω συνηθίσει, και δεν το καταλαβαίνω καν, αλλά για όσους ξεκινούν να πετούν είναι ιδιαίτερα κουραστικό και προκαλεί μεγάλη κούραση και ζάλη. Φτάνει κανείς στα όριά του βάζοντας τον οργανισμό του σε τόσο μεγάλη πίεση».

Για τον 83χρονο ομογενή το επάγγελμά του αποτελεί μορφή θεραπείας. Η συγκέντρωση που απαιτείται εφόσον δεν υπάρχει κανένα περιθώριο λάθους, κάνει τον ίδιο να συγκεντρώνεται στην τέχνη του και να ξεχνά τα πάντα.

«Όταν βρίσκομαι στον αέρα, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Βάζω τον κόσμο εκεί που εγώ θέλω, πολύ ψηλά και η αίσθηση που έχω δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο».

Σήμερα, ο κ. Σπύρου μαζί με τον συνεργάτη και φίλο του, Warren, ταξιδεύουν σε κάθε μήκος και πλάτος της Αυστραλίας για να κάνουν εναέριες επιδείξεις και, όπως λένε, το απολαμβάνουν ακόμα όσο το απολάμβαναν και πριν 30 χρόνια.

«Πολλοί είναι αυτοί που με ρωτούν πώς μπορώ να κάνω αυτά που κάνω στην ηλικία που είμαι. Ανάθεμα και αν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής. Προς το παρόν, θα συνεχίσω να πετώ μέχρι να έρθει η ώρα που θα αρχίσω να το ξανασκέφτομαι. Τότε θα ξέρω ότι είναι ώρα να το εγκαταλείψω.

«Αλλά αυτή η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα» καταλήγει ο κ. Σπύρου.