Είναι δύσκολο να κοπάσει ο πόνος για το θάνατο του αγαπητού φίλου Δημήτρη.
Ο Δημήτρης Κοντολέων έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο απρόοπτα, αφήνοντάς μας όλους άναυδους.
Ο θάνατος του Δημήτρη ήρθε «ως κεραυνός εν αιθρία», δημιουργώντας έτσι ένα κενό στη μακρόχρονη πορεία της ζωής του. Πρώτα στην οικογένειά του, που τόσο αγαπούσε, στην παροικία, τους φίλους και στην περηφάνια του, τα τέσσερα εγγόνια του.
Πολλές φορές μου είχε πει: «Κοσμά θέλω να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν».
Ο Δημήτρης ήταν αυτός που τηρούσε τις υποσχέσεις του και είχε καλές σχέσεις με τους φίλους. Έτσι κρατήθηκε και η δική μας μακρόχρονη φιλία.
Ήταν παραδοσιακός οικογενειάρχης, και ως… πατριάρχης της οικογένειας επωμιζόταν όλες τις ευθύνες. Αγωνιζόταν να δώσει τα καλύτερα στην οικογένειά του, δίνοντας καλές συμβουλές στους φίλους και τον συνομιλητή του.
Κανείς, όμως, δεν το περίμενε και κανείς δεν θα ήθελε να πιστέψει ότι ο Δημήτρης έφυγε σε μια πολύ άσχημη συγκυρία. Έφυγε αθόρυβα και χωρίς να κάνει το φιλικό τηλεφώνημα που μου είχε υποσχεθεί για την«καφεσυνάντησή μας η οποία μοιραία δεν έγινε και δεν πρόκειται να γίνει.
Στις συναντήσεις μας λύναμε τα άλυτά μας προβλήματα, προβλήματα τα οποία μας απασχολούσαν και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε εκτός από το να περνάμε ευχάριστα την ώρα μας. Ήταν Δευτέρα όταν για αρκετή ώρα μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Μου περιέγραψε πόσο ωραία πέρασαν την περασμένη Κυριακή στην παραλία του Saint Kilda με την αγαπημένη του σύζυγο Μαίρη.
Πάντα μετά τη συνομιλία μας του άρεσε να μου λέει και κάποιο πρωτότυπο «αστείο» ή μια παράξενη ιστορία που άκουσε ή διάβασε.Έτσι ξεχνιόμασταν και άρχιζε το δεύτερος μέρος της συζήτησης με ανάλυση και κριτική.
Ο Δημήτρης μου είχε εξιστορήσει την πιθανή καταγωγή και συγγένεια που, ίσως, με τον αξιωματούχο του Βυζαντίου Κοντολέοντα. Μου είχε πει ότι προσπάθησε να μπει στα Βυζαντινά Αρχεία, αλλά οι τουρκικές Αρχές της Κωνσταντινούπολης δεν του το επέτρεψαν.
Οι πρόγονοι του Δημήτρη για να μην εμπλακούν με τους Οθωμανούς, υπολογίζοντας και τη βάναυση συμπεριφορά των Οθωμανών, εγκαταστάθηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα στη Μικρά Ασία και αργότερα μετακόμισαν στην Αθήνα. Ο πατέρας του Δημήτρη ήταν ναυτικός στο επάγγελμα και καθόλου παράξενο να το είχε μέσα του να γίνει ναυτικός.
Ο Δημήτρης στα παιδικά του χρόνια και τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στερήθηκε τον αγαπημένο του πατέρα για πέντε ολόκληρα χρόνια γιατί είχε αποκλειστεί στην Αφρική, και όταν επέστρεψε ήταν αδύναμος από τις κακουχίες του πολέμου.
Ξεπέρασε όλα τα εμπόδια στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και με πολλές στερήσεις κατόρθωσε να συμπληρώσει τη μέση εκπαίδευση. Μετά τη γερμανική κατοχή σπούδασε Ηλεκτρονικά, και για ένα διάστημα υπηρέτησε στην Αεροπορία.
Δημιουργικός και ανήσυχος χαρακτήρας, ο Δημήτρης στόχευσε να ζήσει σε χώρες ίοπυο θα δημιουργούσε ελεύθερα, κάτι που πέτυχε.
Είχαμε αρκετές μέρες (λόγω της πανδημίας) να μιλήσουμε, όταν χτύπησε μού τηλεφώνησε για να μάθει τα νέα μου. Ο ίδιος μου διηγήθηκε πόσο ωραία πέρασαν με την Μαίρη του στην παραλία του Saint Kilda. Στο τέλος δώσαμε ραντεβού για την επόμενη Πέμπτη, όταν και επήλθε το μοιραίο.
Οι συναντήσεις και οι συζητήσεις με τον Δημήτρη ήταν διασκεδαστικές και φιλικές, με διαφωνίες και πολλές φορές προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε ορισμένες απορίες, που προέκυπταν από τη ζωή και τις συζητήσεις μας.
Ο Δημήτρης ήταν τυπικός και ακριβής στα ραντεβού του. Συνήθως, ο καθυστερημένος ήταν κάποιος άλλος. Την τελευταία φορά, όμως, με ξεγέλασε και με έβαλε στο περίμενε.
Πέμπτη πρωί χτύπησε το τηλέφωνό μου.
-Έλα Κοσμά, ο Steve εδώ, Κοσμά.
– Εμπρός Έλα Steve…
Μετά από 30 δευτερόλεπτα σιωπής και αγωνία ακούστηκε η φωνή του Steve.
– Φίλε η φωτογραφία του Δημήτρη, η φωτογραφία του Δημήτρη…
– Αργότερα με τον Δημήτρη θα πάμε για καφέ, του απάντησα.
– Μα η φωτογραφία σήμερα Πέμπτη είναι στον «Νέο Κόσμο»…
Πάγωσα κυριολεκτικά όταν ο Steve μου εξήγησε για τη φωτογραφία του Δημήτρη στον «Νέο Κόσμο».
Με πήρε αρκετή ώρα για να συνειδητοποιήσω αυτά που άκουγα και για όσα μου έλεγε ο Steve.
Συνήθως, θα εύρισκα κάποια δικαιολογία για να καλύψω τον εαυτό μου.
Η φιλία μας με τον Δημήτρη κράτησε πολλά χρόνια. Στις συναντήσεις μας πίναμε το καφεδάκι μας και πάντα θα βρίσκαμε και το θέμα να ασχοληθούμε, να διαφωνήσουμε για να περάσει το υπόλοιπο της ημέρας.
Τα θέματα ήταν ποικίλα, προσωπικά, οικογενειακές φιλίες, παροικιακά, πολιτικά. Πολλές φορές διαφωνούσαμε στα πιστεύω μας, αλλά τελικά δίναμε τα χέρια και ορίζαμε πού θα γινόταν η επόμενη συνάντησή μας.
Ο μικρός μου εγγονός όταν έμαθε το συμβάν για τον Δημήτρη με παρηγόρησε στο τηλέφωνο λέγοντας. Yiapu sorry for loosing your good friend, Δημήτρη.
Ο Δημήτρης ήταν ευθύς και αληθής.
-Α, Κοσμά, μου έλεγε, δεν μπορώ γιατί δεν έχω ώρα και δεν με βολεύει ο τόπος και η ώρα.
Ήταν ο τύπος που τα έλεγε όπως τα έβλεπε, αλλά πάντα ήταν έτοιμος να δώσει το χέρι.
Ο Δημήτρης ήταν γνωστός στην παροικία από την ώρα που εμφανίστηκε στο Lonsdale Street.
Μου είχε διηγηθεί τη γνωριμία με τη λατρευτή του Μαίρη, τις περιπέτειες στην Αφρική, τον ερχομό στην Αυστραλία, τον αγώνα που έκανε για να δώσει τα καλύτερα στην οικογένειά του. Μου είχε πει: «Προσπάθησα και αυτό που πέτυχα είναι να εμφυτέψω στα παιδιά μου τις οικογενειακές αρχές. Σήμερα τις εισπράττω και από τα εγγόνια μου. Με τις αρχές με τις οποίες τους γαλούχησα θα με θυμούνται για πάντα».
Η φιλία με τον Δημήτρη κράτησε πάνω από τρεις δεκαετίες. Θυμάμαι που μου εξιστορούσε τον ερχομό του από μια άγνωστη χώρα, σε μία χώρα με ευνοϊκές συνθήκες, αλλά και πάλι τον βασάνιζε η αβεβαιότητα της αποκατάστασης της οικογένειάς του που είχε αναγκαστεί να την στείλει από την Αφρική πίσω στην Ελλάδα, και μετά να αποφασίσει τι μέλλει γένεσθαι.
Μου είχε διηγηθεί ο Δημήτρης για τις γνωριμίες που απέκτησε στο Lonsdale Street. «Οι γνωριμίες αργότερα με βοήθησαν για την αποκατάστασή μου στη Μελβούρνη με την οικογένειά μου, την σύζυγό μου Μαίρη, και το νεογέννητο κοριτσάκι την Helena, και αργότερα τον γιο μου Βασίλη» έλεγε.
Τα τέσσερα εγγόνια του θα τον θυμούνται ως έναν καλό παραδοσιακό και αγαπητό παππού.
Ο Δημήτρης ήταν καλός οικογενειάρχης, αγαπούσε την οικογένειά του χωρίς να δείχνει τις αδυναμίες του. Ήταν θαρραλέος γιατί δεν ήταν υποκριτής μπροστά στην αλήθεια.
Ήταν εργατικός, αλλά και αυταρχικός, επιμένοντας στη γνώμη του και για το λόγο αυτό πέτυχε. Πολλές φορές μου έλεγε: «Κοσμά, δεν είναι έτσι» θέλοντας να επικρατήσει η δική του άποψη.
Πολλά έχει κάνει και πολλά έχουν γραφεί για τον Δημήτρη.
Μου είχε πει, ότι ως ναυτικός που ήταν ο πατέρας του στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε αποκλεισθεί στην Αίγυπτο «και καθ’ όλη την κατοχή τον είχαμε μακριά μας. Μου έχει μείνει στην μνήμη μου ότι τον έβλεπα να ταξιδεύει στις πέντε θάλασσες».
Στα χρόνια που γνωριζόμαστε με τον Δημήτρη, αν και υπηρέτησε στην Αεροπορία, αντί για συλλογή αεροπλάνων προτίμησε την συλλογή «αρμάδων» για να τιμήσει τον πατέρα του. Πάντα μου μιλούσε για καράβια που για πολλά χρόνια είχε συλλέξει και σήμερα τα έχει τακτοποιημένα με τάξη στο δωμάτιο του μπιλιάρδου, όλα στην εντέλεια.
Η επιθυμία του ήταν να δωρίσει τη συλλογή του για να μείνει (όπως μου έλεγε) για πάντα σε καλά χέρια. «Με πήρε πολλά χρόνια να συλλέξω όλο αυτά τα καράβια, αυτές τις ταξινομημένες αρμάδες».
Οι κόποι του δεν θα ήθελε να παν χαμένοι γιατί αξίζουν έναν κατάλληλο τόπο να εκτεθούν .
Όταν με κάλεσε να τα δω μου είπε ότι «πρέπει να τα δώσω για να σωθούν όλες αυτές οι Αρμάδες».Έχω βάλει πολύ δουλειά .Δεν θέλω να χαθούν. Η μοίρα του όμως δεν τον άφησε να εκπληρώςει την επιθυμία του.
Πολλοί συγγενείς και φίλοι λόγω της πανδημίας δεν μπόρεσαμε να παραυρεθούμε στον τελευταίο ασπασμό.
Ο πάτερ Ευστάθιος μίλησε στην κηδεία του Δημήτρη για τη δημοτικότητα και την αγάπη του κόσμου προς αυτόν.
Αν σήμερα δεν υπήρχε η πανδημία η εκκλησία μας δεν θα μας χωρούσε για να τιμήσουμε τον Δημήτρη.
Φίλε Δημήτρη να είσαι καλά εκεί που πήγες!
