Την Πέμπτη, 28 Απρίλη, έφυγε απ’ τη ζωή, σε νοσοκομείο της Μελβούρνης, ο γνωστός και καταξιωμένος για τους αγώνες του για έναν ελεύθερο, δημοκρατικό, δημιουργικό κόσμο, συμπάροικος Χαράλαμπος Προδρομίδης. Ο Μπάμπης μας, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και συναγωνιστές του, ήταν ένας έντιμος, ανιδειοτελής, μπεσαλής άνθρωπος. Η εργατικότητά του ήταν παροιμιώδης και η διάθεσή του για προσφορά στους συνανθρώπους του και στην προσπάθεια για την κοινωνία των ελεύθερων ανθρώπων που ονειρευόταν ήταν απεριόριστη.
Ο Μπάμπης αφιέρωσε όλη τη μακρόχρονη διαμονή του στη Μελβούρνη στην προσπάθεια, στο δύσκολο αγώνα, για ελεύθερες, δημοκρατικές, αυτοδιοικούμενες Kοινότητες και άλλους Oργανισμούς της παροικίας που μέσα απ΄αυτές να μπορούν να εκφραστούν και να δημιουργήσουν οι απλοί άνθρωποι της δουλιάς. ¨Ολη του η ζωή και δραστηριότητα διαπνέονταν από το πάθος της συλλογικής εναντίωσης των ανθρώπων σε κάθε καταπίεση, αυταρχισμό και φαυλοκρατία. Ήθελε οι άνθρωποι να μην ιδιωτεύουν, να ενδιαφέρονται για τα κοινά και να συμμετέχουν στην κοινή προσπάθεια για έναν κόσμο καλύτερο, για τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου.
Άνθρωπος σεμνός, χωρίς έπαρση, με απέραντη καλοσύνη, πάντα πρόθυμος να συμπαρασταθεί, να βοηθήσει να ξεπεραστούν δυσκολίες που βάραιναν τη ζωή γνωστών του ανθρώπων, ή μερικές φορές και άγνωστων. Η μεγάλη του προσφορά ήταν ο πολύχρονος αγώνας που έδωσε, με άλλους 5 συναγωνιστές για να κρατηθούν ελεύθερες δραστήριες ελληνικές Κοινότητες στη Μελβούρνη και γενικά στη Βικτώρια. Ήταν δραστήριο μέλος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, της Ποντιακής Κοινότητας, για μεγάλο διάστημα μέλος του Δ.Σ. και πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Clayton και για μια περίοδο της Ένωσης Ελληνικών Κοινοτήτων Βικτώριας.
Ο Μπάμπης ήταν περήφανος άνθρωπος, δεν το έβαζε εύκολα κάτω, πάλευε ακούραστα για την επιτυχία του έργου που είχε αναλάβει και με υποδειγματική αισιοδοξία αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες. Η αισιοδοξία του δεν τον εγκατέλειψε ούτε όταν τον χτύπησε ο καρκίνος. «Θα το παλέψω και αυτό» είπε. Δεν απελπίστηκε ούτε όταν οι γιατροί τον πληροφόρησαν ότι είχε μόνο 6 μήνες ζωή. Αρνήθηκε να υποβληθεί στις γνωστές θεραπείες και είπε «θα ζήσω πλήρως τη ζωή που μ’ απομένει και δεν θα πάψω να παλεύω. Κι αν είναι να έρθει το τέλος καλώς να ορίσει». Και το πάλεψε. Πέντε μήνες του έδωσαν οι γιατροί, αυτός τους διέψευσε, έζησε πεντέμισι χρόνια! Πέθανε παληκαρίσια, όπως έζησε όλη του τη ζωή, ορθοφρονών και ορθοστατών.
Όπως είπε αγαπημένος του φίλος, ήταν ένας μεγάλος πλάτανος που στον ίσκιο του ξαπόσταιναν όλοι όσοι τον γνώριζαν, όσοι μοιράστηκαν τα όνειρα και τους αγώνες του, όσοι μόχθησαν για την πρόοδο της κοινωνίας μας.
Για τον χαρακτήρα, το ήθος του και τη μεγάλη συμβολή του στους κοινωνικούς αγώνες της παροικίας της Μελβούρνης η μνήμη του θα μείνει άσβηστη στο νου και την καρδιά όλων όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να πορευτούν μαζί του στη ζωή.
Η στάση ζωής και το παράδειγμά του αφήνουν πολύτιμη κληρονομιά στις νέες γενιές. Εμείς που τον γνωρίσαμε, συνδεθήκαμε μαζί του και μοιραστήκαμε τους προβληματισμούς και τις αγωνίες του, τον αποχαιρετάμε με βαθιά θλίψη, αλλά και περηφάνεια και με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στο δρόμο του αγώνα για να γυρίσει προς τα εμπρός ο τροχός της ιστορίας.
Κοιμήσου ήσυχος αδέρφι μας Μπάμπη. Εμείς τώρα “πάμε τη φωνή σου στ’ αδέρφια σου”.
