Στο Α’ Μέρος, ο Γιώργος Μπούρας εξιστορεί πώς έφυγε από την Καλαμάτα και πώς μετανάστευσε στην Αυστραλία με το «Πατρίς». Σήμερα μας διηγείται πώς βρήκε εργασία και την όλη πορεία του στη δεύτερη πατρίδα.

ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ H.H. GREEN – KILPATRICK GREEN

Βρήκα τελικά δουλειά στη εταιρεία Η.Η GREEN. Ήταν μια εταιρεία Electrical Engineering Co που είχε πάρει δουλειές της Ηλεκτρικής Εταιρείας Βικτώρια S.E.C για την κατασκευή του ηλεκτρονικού μέρους των εργοστασίων που επρόκειτο να γίνουν σε Yallourn και Morwell.

Καλή, σκωτσέζικη εταιρεία που μου έδωσε την ευκαιρία που είχα τόσο ανάγκη να μάθω κάπως τη δουλειά. Τους ευχαριστώ. Μα πιο πολύ τον φίλο μου, τον Φιλιππινέζο Tony Vilegas, που στάθηκε δίπλα μου, όπου χρειαζόμουν περισσότερες γνώσεις και όχι μόνο.

Εκεί εργάστηκα περίπου για δυο χρόνια. Έμαθα αρκετά βασικά πράγματα γύρω από το ηλεκτρολογικό σχέδιο, πράγματα που μου ήταν πολύ απαραίτητα. Επίσης και κάποια πράγματα βασικά γύρω από γεννήτριες, μετασχηματιστές, γραμμές μεταφοράς, αυτοματισμούς κ.λπ.

Οι Tony Vilegas, Apard (Ούγγρος), Ted και Alan (Αυστραλοί), Ian Said (από την Τζακάρτα) είμαστε μια παρέα που κάναμε δουλειά συνήθως για το ίδιο project. Τα Σαββατοκύριακα συχνά κάναμε BBQ. Η κουβέντα ήταν κυρίως γύρω από τη δουλειά.

Τις κοινωνικές συγκεντρώσεις εκτός ωραρίου τις συνιστούσε η εταιρεία για να γνωριστούμε καλύτερα και κατ’ επέκταση να έχουμε καλύτερη συνεργασία.

Μετά τη δουλειά συνήθως είχα μάθημα στο κολέγιο RMIT. Η θεωρεία εκεί κάλυπτε συνήθως και δυσκολίες που είχα στην πράξη.

Όταν τελείωσε αυτό το έργο με την Ηλεκτρική Εταιρεία, οι πιο πολλοί έπρεπε να βρούμε αλλού δουλειά.

ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

MC KEE PACIFIC

Ο φίλος μου ο Tony Vilegas είχε φύγει νωρίτερα μερικούς μήνες, γιατί είχε βρει δουλειά σε μια αμερικανική τεχνική εταιρεία που λεγόταν, McKEE Pacific. Το αντικείμενό της ήταν κυρίως εξόρυξη και επεξεργασία μεταλλευμάτων

Είχε πάρει μια μεγάλη δουλειά στο νησί Bougainville στη Νέα Γουινέα.

Ο Tony Vilegas με πρότεινε στον προϊστάμενό του και μετά από μια συνέντευξη με προσέλαβαν. Θαυμάσιες συνθήκες εργασίας και καλύτερος μισθός.

Εκεί βρήκα και μερικούς άλλους συναδέλφους από την προηγούμενη εταιρεία. Σε γνωστό περιβάλλον και με κάποια σχετική πείρα, αισθανόμουν αρκετά καλά.

Το νησί Bongaiville ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση. Δεν υπήρχαν ούτε οι στοιχειώδεις υποδομές. Τελικά, η μελέτη για την οποία είχαμε προσληφθεί ολοκληρώθηκε σε δύο χρόνια περίπου. Είχα αποκτήσει αρκετή πείρα στις δυο εταιρείες τα τέσσερα τελευταία χρόνια και για να βρω δουλειά ήταν κάπως ευκολότερα.

Έτσι πορεύτηκα από εταιρεία σε εταιρεία για αρκετό διάστημα σαν Contract Draftsman.

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ GAUFLIELD INSTITOUTE

OF TECHNOLOGY CIT

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 με τη γνωστή πετρελαϊκή κρίση, ο κατασκευαστικός κλάδος αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα.

Εγώ, όπως και τόσοι άλλοι συνάδελφοι, βρεθήκαμε χωρίς δουλειά.

Συνέπεσε, όμως, εκείνον τον καιρό, το Υπουργείο Παιδείας να ζητά ηλεκτρολόγους / ηλεκτρονικούς με συγκεκριμένα ακαδημαϊκά προσόντα, και σχετική βιομηχανική πείρα, προκειμένου να τους εκπαιδεύσει να διδάξουν μαθήματα σχετικά με την ψηφιακή ηλεκτρονική.

Πληρούσα τις προϋποθέσεις και μετά από συνέντευξη με προσέλαβαν. Έπρεπε να φοιτήσω ένα χρόνο στο Technical Teachers College.

Στο Κολέγιο αυτό κάναμε τρεις ημέρες την εβδομάδα παιδαγωγικά μαθήματα και στις δύο άλλες είχαμε μία συγκεκριμένη τάξη σε ένα Κολλέγιο όπου ο καθένας έκανε ένα συγκεκριμένο μάθημα. Πάντα υπό την επίβλεψη του προϊσταμένου του τμήματος, ο οποίος παρακολουθούσε τη διάλεξη.

Εγώ έκανα θεωρία κυκλωμάτων σε εργαζόμενους στις τηλεπικοινωνίες. Δύσκολη δουλειά, μεγάλη προετοιμασία καθημερινά, αλλά και μεγάλη ικανοποίηση. Τελικά ο χρόνος αυτός πέρασε με επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά ήμουν καθηγητής στο Caulfield Institute of Technology (CIT), το κολέγιο όπου οκτώ χρόνια πριν ξεκίναγα τις σπουδές μου. Ακουγόταν εντυπωσιακό και ήταν. Αλλά το φορτίο της δουλειάς αυτής μόνο εγώ το ήξερα. Τον πρώτο καιρό ακόμη είχα σε κάποιο βαθμό και το πρόβλημα της γλώσσας.

Τον περασμένο χρόνο στο Teachers College είχα μάθει αρκετά για ένα ξεκίνημα ως καθηγητής. Όμως εάν είσαι και «ξένος» η κριτική από τους σπουδαστές κυρίως ήταν αυστηρή. Φυσιολογικό μου φαίνεται τώρα.

Αυτό το «ξένος» δεν το ένιωσα από τους συναδέλφους. Ίσως επειδή πολλοί ήταν «ξένοι». Γερμανός, Αιγύπτιος, Ρωσοεβραίος, Ιταλός, Κινέζοι.

Οι σπουδαστές ζητούσαν να μάθουν ακόμη και πράγματα που δεν ήταν στην διδακτέα ύλη του έτους. Δούλευαν στην ειδικότητα αυτή και ήθελαν να πάρουν απαντήσεις σε προβλήματα της δουλειάς τους. Έπρεπε να δίνω απαντήσεις σε αυτά και πολλές φορές την επόμενη ημέρα. Έπρεπε να διαβάσω στο σπίτι και για αυτά.

Τα διαγωνίσματα ήταν πολύ οργανωμένα. Σπουδαστές της ίδιας σχολής από όλα τα κολέγια της Μελβούρνης διαγωνίζονταν στο ίδιο μάθημα την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος. Τα θέματα τα έβαζε κάποια επιτροπή. Η διόρθωση των γραπτών γινόταν επίσης από επιτροπή. Έτσι φαινόταν και η δουλειά του εκπαιδευτικού.

Είχαμε και νυκτερινές τάξεις. Εγώ, εν αντιθέσει με τους πιο πολλούς συναδέλφους, ήμουν πάντα διαθέσιμος… και λόγω υπερωριών. Έτσι πέρασαν τα επτά χρόνια στο C.I.T. Σήμερα λέγεται Monash University Cranfield Campus.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Εκεί κοντά στην περιοχή που πρωτοέμενα είναι το προάστιο Clayton. Κάθε Σάββατο λειτουργούσε Ελληνικό σχολείο.

Μου ζήτησαν να κάνω μάθημα και εγώ εκεί, μιας και θα ήμουν ο μόνος επαγγελματίας εκπαιδευτικός και θα αναλάμβανα και τη Διεύθυνση. Τότε ήμουν CIT.

Αυτό έγινε το 1976 νομίζω και έμεινα έως ότου έφυγα για την Ελλάδα. Τον πρώτο καιρό εκεί νόμιζα πως ήταν σπατάλη χρόνου επειδή συνήθως τα παιδιά ήταν αδιάφορα.

Τα βιβλία έρχονταν από την Ελλάδα και ήταν γραμμένα για τα παιδιά που ζούσαν εκεί.

Εγώ ξέφευγα, όσο μπορούσα, και έφερνα μαζί μου αποκόμματα από την εφημερίδα «Νέος Κόσμος», που νόμιζα πως επειδή είχαν τοπικά θέματα θα τους τραβούσε περισσότερο το ενδιαφέρον. Όταν τα αποχαιρέτισα, φεύγοντας, μου έκαναν δώρο έναν στυλό που επάνω είχαν γράψει: TO SIR WITH LOVE. Το στυλό το έχω ακόμη.

ΚΑΠΝΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

ΚΑΡΕΛΙΑ

Τον Ιούλιο του 1980 μου δόθηκε εξάμηνη αναρρωτική άδεια από το Υπουργείο Παιδείας, λόγω της αλλεργίας μου που επιδεινωνόταν. Ο γιατρός διέγνωσε «ασθματική κατάσταση» και σύστησε να πάω σε ξηρό κλίμα.

Αποφασίσαμε να πάμε στην Καλαμάτα. Στο τέλος του πρώτου μας καλοκαιριού εκεί, είπα να βρω κάτι να κάνω μέχρι το Γενάρη που έπρεπε να επιστρέψουμε.

Συμπτωματικά, ένας φίλος μου, μου είπε πως στον τοπικό τύπο ήταν μια αγγελία, όπου η Καπνοβιομηχανία Καρέλια ζητούσε ηλεκτρονικό.

Αποφάσισα να δοκιμάσω, έχοντας πολλές επιφυλάξεις. Με το βιογραφικό μου και μια υποτυπώδη συνέντευξη, έγινα δεκτός.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι δεν μου εξήγησαν ποια ακριβώς ήταν τα καθήκοντά μου, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν πέρασε πολύ καιρός και κατάλαβα πως ό,τι είχε σχέση κυρίως με ηλεκτρισμό και Αγγλικά ήταν αντικείμενό μου. Αυτό με βοήθησε γιατί μπορούσα να δραστηριοποιούμαι όπου νόμιζα ότι υπήρχε ανάγκη.

Στην αρχή η κύρια απασχόληση ήταν οι τσιγαρομηχανές. Φυσικά, δεν είχα καμία σχετική εμπειρία.

Στην προσπάθειά μου να αρχίσω να μαθαίνω κάτι, ασχολήθηκα με τα εγχειρίδια των μηχανών. Ήταν πολύ καλοφτιαγμένα, στα αγγλικά βέβαια, και για τις γερμανικές μηχανές.

Στον ελεύθερο χρόνο μου τα μελετούσα κρατώντας και σημειώσεις, και έτσι μπορούσα να εκφέρω και γνώμη, όταν είχαμε πρόβλημα, και μου την ζητούσαν οι τεχνικοί των μηχανών.

Σύντομα κατάλαβα ότι αυτό, το να μαθαίνω μόνο εγώ το περιεχόμενο των προσπέκτους δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να τα μαθαίνουν και οι τεχνικοί.

Αποφάσισα να μεταφράσω απλοποιημένα τις κυριότερες οδηγίες σχετικά με τις βλάβες.

Συζήτησα με την Τεχνική Διεύθυνση και αποφασίσαμε να γίνεται όσο το δυνατόν πιο οργανωμένα.

Επιπλέον, με έστειλαν μαζί με τεχνικούς στη Γερμανία για περαιτέρω εκπαίδευση.

Εκεί γινόταν καλή δουλειά, συνδυάζοντας θεωρία και πράξη. Εμείς πηγαίνανε αρκετά προετοιμασμένοι έχοντας εξοικειωθεί με τα εγχειρίδια των μηχανών.

Το in Service Traing που λέγαμε στην Αυστραλία είχε εφαρμοστεί και εδώ. Η προσπάθεια αυτή που κάναμε ως Τεχνικό Τμήμα είχε αποδώσει. Εγώ είχα μάθει αρκετά πράγματα, είχα καλύτερη συνεργασία με τους συνεργάτες μου και αισθανόμουνα αρκετά άνετα.

Πολύ συχνά, ιδίως τον πρώτο καιρό, ο κ. Γιώργος Καρέλιας με καλούσε στο γραφείο του και συζητούσαμε για τη δουλειά αλλά και γενικότερα. Αυτό με κολάκευε ιδιαίτερα. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα και συζητούσα με τον εργοδότη μου. Αυτό το εκτιμούσα πάρα πολύ, αλλά αισθανόμουν και μεγαλύτερη ευθύνη.

Με συμβούλευε ακόμη για τη στάση που πρέπει να κρατώ απέναντι στους εργαζόμενους. Όχι απόμακρα, αλλά ούτε και μεγάλη οικειότητα μου έλεγε.

Θυμάμαι μια φορά εκεί στο γραφείο του που ήμασταν ήρθε μία γυναίκα, εργάτρια, και του ζήτησε δάνειο νομίζω, για τα στέφανα της κόρης της…

«Και με αυτά ακόμη ασχολείσθε κ. Γιώργο;» τον ρώτησα. Έχοντας καταλάβει την απορία μου, μου απάντησε, «και με αυτά».

Δεν έβλεπαν τους εργαζόμενους (1.200 άτομα τότε) ως νούμερα, αλλά ως άτομα με τις ανάγκες και τα προβλήματά τους.

Έτσι πέρασαν 23 ολόκληρα χρόνια.

Άγχος και πίεση στην αρχή, που με τον καιρό λιγόστευαν και απολάμβανα την κάθε εργασιακή ημέρα, μέσα σε ένα οικείο περιβάλλον.

Σε μια οικογενειακή εταιρεία με περισσότερο από έναν αιώνα ζωής και συνεχώς ανερχόμενη, με έκανε να αισθάνομαι υπερήφανος που ήμουν Ηλεκτρονικός της εταιρείας.

Ήρθε όμως το… πλήρωμα του χρόνου.

Το Μάρτη του 2003 έκλεισε ο εργασιακός μου κύκλος, μετά από τέσσερις δεκαετίες. Αποχαιρέτισα τον τελευταίο μου εργοδότη κύριο Ανδρέα Καρέλια. Ήταν θυμάμαι στο γραφείο του πατέρα του, του αείμνηστου Γεωργίου Καρέλια.

Ήρθε στο μυαλό μου η ημέρα που πήγα πριν 23 χρόνια σε αυτό το γραφείο για να μιλήσουμε για την πρόσληψη μου με τον κύριο Γιώργο.

Ευχαρίστησα τον κύριο Ανδρέα, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Με ευχαρίστησε για τα όσα είχα κάνει για την εταιρεία.

Έφυγα από το εργοστάσιο συγκινημένος.

Όταν τώρα περνάω απ’ έξω και βλέπω το προαύλιο να είναι γεμάτο αυτοκίνητα χαίρομαι λες και δεν έχω φύγει.

Είμαι υπερήφανος που εργάστηκα εδώ, γι’ αυτό πάντα το αναφέρω όταν μου δίνεται η κατάλληλη ευκαιρία.

Η ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ ΤΟΤΕ…

Ήταν περίπου Πάσχα του ’65 όταν «μετακόμισα» με την βαλίτσα μου σε ένα ξύλινο σπίτι μονής προσόψεως στο Nichols st South Yarra κοντά στο Punt rd. Πολύ βολικό μέρος πράγματι. Κοντά στο σταθμό του τραίνου στη δουλειά, στο RMIT, στο Chapel St, στο Middle Park (το σπίτι του Hellas). Όλα εκεί γύρω.

Στα δύο μεγάλα υπνοδωμάτια έμεναν δύο ζευγάρια και οι ιδιοκτήτες στο ένα, και στο άλλο ο συνταξιδιώτης μου Κώστας με την σύζυγό του. Και οι δύο Μεσσήνιοι. Το δικό μου δωμάτιο ήταν ένα μικρό 2 επί 2 σχεδόν. Στο βάθος της αυλής ήταν και ένα μπανγκαλόου και αυτό νοικιασμένο.

Είχε και μία κουζίνα, αλλά εγώ δεν την χρησιμοποιούσα (ήταν για τα ζευγάρια). Εγώ έτρωγα πάντα έξω. Άλλοτε hamburgers with the lot… από το μαγαζί στο Punt Rd., άλλοτε fish and chips από το Toorak Rd, ( το μαγαζί είχε ο Πυργολιός της Hellas μια περίοδο).

Μια φορά αποφάσισα να πάρω κάτι διαφορετικό. Ζήτησα το τελευταίο που ήταν γραμμένο στο πινακάκι με τα φαγητά. Ήταν χειρόγραφα δεν κατάλαβα τι έγραφε και παρήγγειλα το «last one» που ήταν και το φθηνότερο. Ο μπάρμαν που ήταν Έλληνας με κοίταξε λίγο παράξενα και μου έβαλε πατάτες τηγανητές… Αυτό που παρήγγειλες μου λέει είναι σούπα από ουρές καγκουρό. Τον ευχαρίστησα και δεν ξανατόλμησα να αλλάξω μενού.

Εκεί, όμως, που υπήρχε πραγματικό πρόβλημα ήταν το πλύσιμο. Δεν ήθελα να πηγαίνω με τα άπλυτα στο χέρι σε ένα laundry που ήταν στο Commercial Rd. Ντρεπόμουν. Όταν έβρισκα, όμως, ευκαιρία πήγαινα στην τσιμεντένια σκάφη που ήταν στο πλυσταριό και έκανα ό,τι μπορούσα… Είχα αγοράσει και σκόνη σαπουνιού όπως το λέγαμε στην Ελλάδα.

Πρώτη φορά αγόρασα σκόνη στο milk bar που ήταν εκεί στο Punt Rd. Ζήτησα «soap dust» (μετέφρασα το σαπούνι σκόνη). Ο γεροντάκος του μαγαζιού μπερδεύτηκε τελείως, και άρχισε να μου δείχνει διάφορα πακέτα από το ράφι. Κοίταζα και εγώ και βλέπω ένα πακέτο που έγραφε ΟΜΟ (υπήρχε στην Ελλάδα) «ΟΜΟ», του λέω, «this OMO», αυτός δεν καταλάβαινε τι του έλεγα και συνέχισε να ψάχνει. Τότε κατάλαβε τι ζητούσα και μου λέει «you mean Ooυ ΜΟ ου» – τεράστια διαφορά μεταξύ Ο και Οου.

Με τη «σκόνη σαπούνι» και την τσιμεντένια σκάφη έπλενα όπως μπορούσα. Στο πλύσιμο, όπως και σε πολλά άλλα αγνοούσα τις λεπτομέρειες…

Γάλα δεν έπινα ποτέ, αλλά ο γαλατάς μου είχε κάνει εντύπωση. Κάθε πρωί με τα χαράματα σχεδόν, ένα τετράτροχο κάρο που το έσερνε ένα μεγάλο άλογο δεν σταματούσε στα σπίτια, αλλά προχώραγε και ο γαλατάς τρέχοντας προλάβαινε να αφήσει τα γεμάτα μπουκάλια και να πάρει τα κενά.

Έλεγαν ότι ο μεγάλος Αυστραλός μαραθωνοδρόμος, παγκόσμιος πρωταθλητής έκανε αυτή τη δουλειά. Λεγόταν Derek Clayton.

Σάββατο, εάν δεν δούλευα, έπρεπε να περάσουμε από το Chapel St. Εκεί συναντιόμαστε από τα γύρω χωριά και ανταλλάσσαμε νέα κάνοντας βόλτες. Όλοι καλοντυμένοι, περιποιημένοι, και οι νεότεροι, πιο μοντέρνοι… Μακρύτερο μαλλί, παντελόνι καμπάνα κλπ. Εκεί ήταν και πολλά ελληνικά μαγαζιά. Καφενεία, ζαχαροπλαστεία, χαρτοπωλεία (εφημερίδες ελληνικές «Πατρίς» νομίζω και «Νέος Κόσμος»).

Μία φορά εκεί στο Chapel St. πήγα για κούρεμα. Ήταν και ο κουρέας Μεσσήνιος. Ήρθε ένας άλλος συμπατριώτης και μας λέει, «κρέμασαν τον Ράιαν», (ήταν ο τελευταίος που εκτελέστηκε στην αγχόνη στην Αυστραλία, το θυμάμαι… δεν το ξεχνώ).

ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΗΣ… HELLAS

Το απόγευμα εάν έπαιζε η Hellas, το Middle Park είχε την τιμητική του. Από όλα τα γύρω προάστια, St Kilda, Albert Park, Windsor, Prahran, South Yarra, South Melbourne κ.λπ., πηγαίναμε με τα πόδια στο γήπεδο. Γέμιζαν τα πάρκα γύρω από τη λίμνη με κουστουμαρισμένα πατριωτάκια. Πηγαίναμε να απολαύσουμε την ελληνική ατμόσφαιρα που τόσο μας είχε λείψει, αλλά και την ομάδα μας.

Η ατμόσφαιρα με την είσοδο της ομάδας με τα γαλανόλευκα εθνικά μας χρώματα ήταν απερίγραπτη, Πυργολιός, Μανταράκης, Γιαννέλος, Δαμιανάκος, Μανδάλης ήταν τα ονόματα που θυμάμαι μετά από μισό αιώνα…

O Μαρμαράς ήταν το «Μεγάλο Aφεντικό» του ΔΣ, μαζί με μερικούς άλλους, που έβλεπαν τον αγώνα από ένα ξεχωριστό δωμάτιο απέναντι από την κερκίδα. Να που όμως και εγώ, αργότερα, έβλεπα τον αγώνα από εκεί κάπου-κάπου.

Γωνία Swanston και Lonsdale Sts ήταν το δικηγορικό γραφείο Παπασάββα. Είχα αγοράσει ένα διαμερισματάκι και πηγαίνοντας στο RMIT μετά τη δουλειά πέρασα να του αφήσω τα χαρτιά.

Μαζί με τα άλλα, ο νεαρός με τα φουντωτά μαλλιά δικηγόρος με ρώτησε αν πηγαίνω στο γήπεδο. Αφού του είπα ότι δεν έχω χάσει αγώνα, με ρώτησε: «Θέλεις να μπεις στο συμβούλιο της Hellas»;

Ήμουν επιφυλακτικός αλλά έδωσα κάπως θετική απάντηση.

Φαντάζομαι ότι ο κ. Μαρμαράς με το συμβούλιό του διέγνωσαν ότι οι καιροί άλλαξαν, και πως θα έπρεπε ο σύλλογος να περάσει σε νέα χέρια και να εκσυγχρονιστεί.

Είδε στο πρόσωπο του Σάββα έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να τον διαδεχθεί. Νέος, επιτυχημένος, δικηγόρος, κοινωνικός, φιλόδοξος και με ενδιαφέρον για τον Σύλλογο.

Ο Σάββας πίστευε στην οργάνωση του Συλλόγου και ήταν το πρώτο του μέλημα. «Τ’ αποτελέσματα θα ακολουθήσουν» έλεγε. Έτσι και έγινε. Στο αυστραλιανό πρωτάθλημα η ομάδα είχε εμφανή παρουσία, κατακτώντας και το πρωτάθλημα Αυστραλίας.

Το αποκορύφωμα των επιτυχιών του ήταν η συμμετοχή στο διηπειρωτικό πρωτάθλημα που έγινε στη Βραζιλία με τη συμμετοχή Manchester United Vasko de Gama, H E L L A S .

Στο σύλλογό έμεινα έως το 1980.

Μία οκταετία γεμάτη αξέχαστες αναμνήσεις. Γνώρισα κόσμο, έκανα φίλους που ακόμη τους θυμάμαι, τους επισκέπτομαι και με επισκέπτονται. Ευχαριστώ τον αείμνηστο Σάββα που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία.

ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ

ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ

Βρήκα σπίτι και δουλειά ενώ ήμουν ακόμη στο πλοίο. Τόλμησα να αναζητήσω καλύτερη δουλειά ενώ ήμουν μόλις ένα μήνα στην πρώτη.

Πηγαίνοντας στους σιδηροδρόμους να ζητήσω δουλειά στην αχανή και άγνωστη Μελβούρνη, βρέθηκα στα Κεντρικά Ταχυδρομεία, όπου ήταν πολύ καλύτερα. Εκεί βρήκα περιβάλλον που με βοήθησε στο τι πρέπει να κάνω για να πετύχω αυτό που αναζητούσα.

Στις Τεχνικές Εταιρείες και στη CIT. εργάστηκα για δώδεκα χρόνια, καταβάλλοντας τεράστιες προσπάθειες για να ξεπεράσω τις ελλείψεις που, εκ των πραγμάτων, είχα.

Όταν αργότερα βρέθηκα στην Καλαμάτα έτυχε να ζητά η εταιρεία ΚΑΡΕΛΙΑ Ηλεκτρονικό.

Εκεί εργάστηκα τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια της εργασιακής μου πορείας.

Είκοσι τρία αξέχαστα και δημιουργικά Χρόνια.

Δεν ήμουν και τυχερός;