Η ελληνική παροικία της Μελβούρνης είναι σίγουρα φτωχότερη μετά τον θάνατο του Σπύρου Τσιλιμηδού που «έφυγε» για το αιώνιο ταξίδι σε ηλικία 88 ετών την Τετάρτη 13 Ιουλίου.
Πήγε να συναντήσει την λατρεμένη Αναστασία του που είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια λίγους μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα στις 23 Απριλίου. Προφανώς δεν άντεξε την απώλειά της και την απουσία της.
Η πανάξια πρώτη γενιά των Ελλήνων μεταναστών φθίνει, όπως άλλωστε έδειξαν και τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής.
Οι άνθρωποι-άνδρες και γυναίκεσ-που εγκατέλειψαν νεότατοι την Ελλάδα και ήρθαν στην Αυστραλία αναζητώντας το όνειρο κι ένα καλύτερο αύριο λιγοστεύουν.
Αφήνουν όμως πίσω τους μια πλούσια παρακαταθήκη. «Έφτιαξαν» την Αυστραλία, δημιούργησαν άξιες οικογένειες, δημιούργησαν τις υποδομές της παροικίας μας και δεν ξέχασαν ποτέ την Ελλάδα.
Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους ανθρώπους αυτούς κατέχει ο Σπύρος Τσιλιμηδός που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την λατρεμένη του Κεφαλονιά το 1956.
Λίγο νωρίτερα το νησί είχε υποστεί τεράστιες καταστροφές λόγω σεισμού. Ακολούθησε και η οικονομική καταστροφή μαζί με την δημογραφική αιμοραγία.
Ο Σπύρος, μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας, ως σύγχρονος Οδυσσέας, έπρεπε να φύγει μακριά. Όχι μόνο για να επιβιώσει ο ίδιος, αλλά και για να στηρίξει την οικογένεια που άφηνε πίσω του και να προικίσει τις αδελφές του…
Επέλεξε την Αυστραλία και πρώτος του σταθμός ένα ορυχείο στη Νέα Νότια Ουαλία.
«Δεν έκανε» όμως για αυτή την δουλειά. Το «έσκασε» αμέσως από εκεί, με δανεικά από έναν άλλο Έλληνα, και πήγε στο Σίδνεϊ.
Λίγο αργότερα βρέθηκε στη Μελβούρνη και έπιασε δουλειά, όπως τόσοι Έλληνες εκείνη την εποχή, στην General Motors Holden.
Άλλαξε και άλλες δουλειές και στο τέλος έγινε ταξιτζής. Σκληρή δουλειά! Έκανε την δική του οικογένεια, ενώ έπρεπε να φροντίζει και τους δικούς του στην Ελλάδα.
«Για μένα ο πατέρας μου είναι μια ηρωϊκή μορφή που πραγματοποίησε ένα συγκλονιστικό ταξίδι ζωής . Ταξίδι για επιβίωση αλλά και αυταπάρνησης. Ταξίδι δημιουργίας αλλά και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Ήταν ο βράχος μου και τα έδινε όλα για την οικογένειά του» μας λέει ο γιος του και γνωστός σκηνοθέτης, Αλκίνοος Τσιλιμηδός.
«Θα θυμάμαι τον πατέρα μου τον Σπύρο, ως κυνηγό της περιπέτειας και ως ονειροπόλο. Ήταν ένας οικοδόμος με την πιο αληθινή σημασία της λέξης, γιατί δημιουργούσε δυνατότητες τόσο για την οικογένειά του όσο και για την κοινότητά του, που στη συνέχεια αναλάμβανε την ευθύνη που όλο αυτό συνεπαγόταν» κατέληξε ο Αλκίνοος.
Παρά την σκληρή δουλειά και την αφοσίωση στην οικογένειά του ο Σπύρος Τσιλιμηδός δεν έβγαλε λεπτό από την σκέψη του την Ελλάδα και ιδιαίτερα την Κεφαλονιά.
Είχε και οράματα όμως. Πολλά τα έκανε πράξη.
Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συλλόγου Κεφαλλήνων Μελβούρνης «Ο Κέφαλος» τον οποίο υπηρέτησε πολλά χρόνια ως πρόεδρος αλλά και από άλλα πόστα και επίσης ο ίδιος πρωτοστάτησε ο ί σύλλογος να αποκτήσει δικό του οίκημα.
Επίσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία της Επτανησιακής Ομοσπονδίας Μελβούρνης.
Το λατρεμένο του νησί (καταγόταν από το χωριό Βαλεριανό) το επισκεπτόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι ενώ για δεκαετίες, όταν βρισκόταν στη Μελβούρνη, υπηρετούσε εθελοντικά τον Σύλλογο.
Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΛΩΝΗ ΣΤΟ “ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ”
“Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση ότι έφυγε από τη ζωή ο αγαπητός σε όλους μας και ιδίως μεταξύ των συμπατριωτών του Κεφαλλήνων της παροικίας μας, ο Σπύρος Τσιλιμηδός.
Μετά από το χαμό προ τριών μηνών της αγαπημένης του συζύγου Τασίας ο Σπύρος, που και αυτός αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, επιδεινώθηκε η κατάστασή του, αλλά δεν περιμέναμε να φύγει τόσο γρήγορα. Φαίνεται ότι ο χαμός της αγαπημένης του Τασίας του κόστισε πολύ, δεν άντεξε και έφυγε να πάει να τη συναντήσει.
Ο Σπύρος γέννημα θρέμα της Κεφαλλονιάς γιος πολυμελούς οικογένειας, μετανάστευσε κι αυτός τη δεκαετία του πενήντα να βρει την τύχη του και να φτιάξει τη ζωή του, όπως τόσες χιλιάδες άλλοι, μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 που ισοπέδωσαν τα όμορφα νησιά του Ιονίου.
Εδούλεψε πολύ σκληρά εδώ στη Μελβούρνη. Παντρεύτηκε την Τασία με τη μελωδική φωνή. Απόκτησε δύο παιδιά τον Αλκίνοο και την Πλουσία και είχε τη χαρά να κρατήσει στην αγκαλιά του την εγγονή του Αναστασία.
Απόκτησε πολλούς και καλούς φίλους και έχαιρε της αγάπης και της εκτίμησης των συμπολιτών μας.
Όμως δεν ξέχασε το νησί του και το όμορφο χωριό του το Βαλεριάνο που ήταν και ο μεγάλος του έρωτας. Κάθε χρόνο πήγαινε στην Κεφαλλονιά του και στο Βαλεριάνο του όπως έλεγε, να περάσει το όμορφο ελληνικό καλοκαίρι.
Ήταν ένας από τους πρωτεργάτες και στυλοβάτες τους Συλλόγου Κεφαλλήνων που αγάπησε και μόχθησε. Είχα τη χαρά να δουλέψω μαζί του για να κτίσουμε το Σύλλογο όπως τον ονειρευόμαστε. Όταν αγοράσαμε το κτίριο μας στο W. Melbourne o Σπύρος μόνο που δεν κουβάλησε το κρεβάτι του εκεί, τόσο πολύ δούλεψε. Ήταν ο νους και η καρδιά του Συλλόγου μας.
Χρημάτισε για πολλά χρόνια πρόεδρος και πολλές φορές έβαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη για το Σύλλογό μας.
Πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Επτανησιακής Ομοσπονδίας και ανακηρύχτηκε ο πρώτος της Πρόεδρος που και εκεί άφησε τη σφραγίδα του.
Αξιοσημείωτο είναι μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του με ρώταγε πως πάει ο Σύλλογος και αν έχω νέα του.
Σπύρο ο Σύλλογος θα έχει την ίδια τύχη όπως και τόσων άλλων Συλλόγων.
Εμείς πάντως το χρέος μας το κάναμε. Δουλέψαμε, κουραστήκαμε, κάναμε ό,τι μας επέτρεπαν οι δυνάμεις μας. Τώρα έχουν σειρά άλλοι να τον συνεχίσουν.
Αναπαύσου εν ειρήνη και να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει αξέχαστε Σπύρο.
Ο φίλος σου, συγχωριανός σου και συναγωνιστής σου Γεράσιμος Κλωνής”.
Ο ίδιος καλός του φίλος, συνεργάτης και ποιητής Γεράσιμος Κλωνής, πριν αρκετά χρόνια του είχε αφιερώσει και το ακόλουθο ποίημα:
“Σπύρος ο Πρόεδρος
Σπύρο πρωί σηκώθηκα
Στιχάκια να σου γράψω,
Το είχα βάρος στη ψυχή
Και κόντευα να κλάψω.
Που τόσα χρόνια προσπαθείς
Για τους Κεφαλλονίτες,
Νεόπλουτους και πονηρούς
Βλάστημους, ψηλομύτες.
Στον ίσιο δρόμο για να `ρθούν
Στη λέσχη Κεφαλλήνων,
Κυψέλη σμήνους μελισσών
Και μερικών κηφήνων.
Η κρίση οικονομική
Που δέρνει το πλανήτη,
Έπληξε Σπύρο μου βαριά
Και το Κεφαλλονίτη.
Και το κρατάει μακριά
Από το σύλλογο μας,
Και δεν του καίγεται καρφί
Εάν το κτήριο μας,
Εις τις γιορτές που κάνουμε
Και άλλες εκδηλώσεις,
Είν` άδειο μωρέ Σπύρο μου
Και πώς να το γιομώσεις.
Για πρόεδρο σε βάλαμε
Και ήσουνα για χρόνια
Και τα κατάμαυρα μαλλιά
Σου άσπρισαν σαν χιόνια.
Ήσουνα νιος και γέρασες
Κι` ακόμα το παλεύεις
Μα δε βαριέσαι Σπύρο μου
Τι θες τι τα γυρεύεις.
Όπως σε βλέπω Σπύρο μου
Θα έρθει κάποια μέρα
Που μπαστουνάκι θα κρατάς
Και θά `ρχεσαι `δω πέρα.
Να αναπολείς νοσταλγικά
Δόξες και μεγαλεία.
Περίλυπος θα σκέφτεσαι
Πως ούτε τα θηρία.
Δεν θέλουν να σε βλέπουνε.
Μόνο Κεφαλλονίτες
Αυτοί π` αποδημήσανε
Σε μακρινούς πλανήτες,
Θα στέλνουν χαιρετίσματα
Θα σε χειροκροτούνε
Μόνο που θα σε βλέπουνε
Έστω κι` ας μη σ` ακούνε.
Και θα θυμάσαι φυσικά
Που κάποτε οι δυό μας,
Που κονταροχτυπιόμαστε
Μα βγήκε σε καλό μας.
Εκάναμε το Σύλλογο
Που σ` όλους μας ανήκει
Να θεωρούμε Σπύρο μου
Σαν δεύτερο μας σπίτι.
Αγωνιώ όπως κι` εσύ
Μα τίποτα δεν βγαίνει
Όταν αποδημήσουμε
Στη πόρτα ποιος θα μπαίνει!
Μα ας τ` αφήσουμε αυτά
Ας φάμε και ας πιούμε
Ώσπου να τα τεζάρουμε
Εμείς θα το γλεντούμε…!!!!
Δεκέμβριος 2011″
“Οι νεκροί πεθαίνουν μόνον όταν ξεχαστούν” είπε ο ποιητής! Είναι βέβαιο πως ο Σπύρος Τσιλιμηδός θα είναι πάντα ανάμεσά μας.
