Την Παρασκευή, 8 Ιουλίου, απεβίωσε, σε ηλικία 88 ετών, ο γνωστός ταξιδιωτικός πράκτορας της παροικίας μας, Λάμπρος Λαγκαδινός.
Ζητήσαμε από τον Χρήστο Νιάρο, που συνεργάστηκε πολλά χρόνια μαζί του να μας γράψει δυο λόγια για τον ξεχωριστό αυτό Αρκά και έγραψε τα ακόλουθα:
«Ένας υπέροχος άνθρωπος, συνεργάσιμος και συνεπής επαγγελματίας στην εργασία του. Εργαστήκαμε στο ιστορικό ταξιδιωτικό γραφείο “Ερμής”, που βρισκόταν στη γωνία Lonsdale και Russell Streets.
Να γυρίσω το χρόνο πίσω κομμάτι δύσκολο. Μερικές μόνο στιγμές από αυτό το κομμάτι της ζωής του αγαπητού Λάμπρου Λαγκαδινού, αποτελεί επίσης μια δυσκολία. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους συναδέλφους που δουλέψαμε μαζί του. Η είδηση του θανάτου του ήταν κάπως δύσκολη.
Ας γυρίσω το χρόνο πίσω σχεδόν τρεις δεκαετίες και ας σταθώ στην ανθρώπινη πλευρά του αυτού του ανθρώπου. Εκτός από την επαγγελματική του ζωή ήταν ένα εξέχον μέλος της αρκαδικής πατριάς. Δίπλα-δίπλα ήταν τα γραφεία μας και επόμενο ήταν να μιλάμε και για τα παροικιακά δρώμενα. Μιλάμε για εποχές που η παροικία ήταν και νεότερη και στην Lonsdale St. υπήρχαν πολλά ελληνικά καταστήματα. Ένα από αυτά ήταν το πρακτορείο ταξιδίων “Ερμής”. Εκεί τον συνάντησα και εκεί δουλέψαμε μαζί. Επιστρέφω, λοιπόν, στην απουσία αυτού του ανθρώπου και να δώσω, όσο είναι εφικτό, κάποια κομμάτια της γνωριμίας μας. Τριπολιτσιώτη τον έλεγα, Τουρκολέκα μου απαντούσε. Έλεγε ότι ήταν το καλύτερο χωριό. Περήφανος για την καταγωγή του και το έβλεπα στα μάτια του, ακόμη και όταν σιωπούσε για το χωριό του, για τα γενέθλια χώματα. Μου έδειχνε και φωτογραφίες απο το χωριό του, αυτές τις πέτρες που περπάτησε, αλλά και τις δυσκολίες που συνάντησε όταν ήρθε εδώ. Μου έδειχνε αποκόμματα από εφημερίδες που είχε σε κάποιο συρτάρι του. Στιγμές από χορούς, εκδηλώσεις και με πρόσωπα της παροικίας… Τα λέγαμε και τα ξαναλέγαμε.
Πάντα με δωρικότητα, ευγένεια και με σαφήνεια.
“Ο καθαρός αέρας του χωριού μου”, έλεγε, “με αναζωογονεί…”
Αλλά και κάθε χωριό μια ιστορία. Όπως και κάθε μετανάστης που θυμάται το χωριό του και αναπολεί. “Και να βάζεις και κάνα τσάμικο στα ραδιόφων, να μην ξεχνάμε και την περηφάνεια” μου έλεγε, ξεφυλλίζοντας στο διαλειμα της δουλειάς τις εφημερίδες από την αρχή μέχρι το τέλος.
Και λέγαμε συνέχεια έστω και τις λιγοστές, μα καθημερινές κουβέντες για την αρκαδική πατριά, για τις καραβιές, για ταξίδια, για βουνά και λαγκάδια. Μα λέγαμε και για τον κήπο του. Και μου έφερνε και ντομάτες όταν μπορούσε. Αδυναμία του και ο κήπος. Μερακλής… Μα και όταν έκανε τον ελληνικό καφέ, εκεί γύρω πριν το μεσημέρι, στο πιατάκι, και με καϊμάκι, ήταν μια ακόμη αφορμή για δυό κουβέντες.
Όσο και να θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω για έναν ανθρωπο που τον έζησα κάποια χρόνια, μου ειναι δύσκολο. Η οικογένειά του, τα παιδιά, τα εγγόνια, οι συγγενείς του, η αρκαδική πατριά όπου Γης, θά ‘χουν να θυμούνται και να γνωρίζουν πιο πολλά. Άλλωστε, ένας υπέροχος άνθρωπος δεν φεύγει ποτέ και συνεχώς θα λέει και θα ζει μέσα στη μνήμη και την ανάμνησή μας με πολλούς τρόπους.
Ένας υπέροχος άνθρωπος, ο Λάμπρος Λαγκαδινός, μένει στην ιστορία και στην καρδιά του χρόνου».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΑΡΟΣ
