Ο πολιτισμός βγαίνει από τη λέξη Πόλις. Στις πόλεις συναθροίζονταν οι άνθρωποι και ο συγχρωτισμός μεταξύ τους είχε ως αποτέλεσμα την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των ανθρώπων. Αυτή η ανταλλαγή δημιούργησε στους πολίτες τον πολιτισμό. Σήμερα δεν είναι η ανάγκη συνύπαρξης πολλών ανθρώπων, ο πολιτισμός μπορεί να υπάρξει και σε ένα μικρό χωριό, όπως συνέβη και στο καμποχώρι Μεσοποταμία κοντά στην Λαμία.
Στις 9 Αυγούστου βρεθήκαμε στο μικρό αλλά καρπερό αυτό χωριό και μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα απολαύσαμε ένα έδεσμα πολιτισμού και μηνυμάτων. Η θεατρική σκηνή Σπερχειάδας-Μακρακώμης ανέβασε στην μικρή πλατεία του χωριού το εξαιρετικό δημιούργημα του Γιώργου Κωνσταντίνου ”Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα”.
Ο πολιτισμός είναι μία πράξη πνευματικής δημιουργίας και ψυχικής ανησυχίας.
Την θεατρική σκηνή της Σπερχειάδας-Μακρακώμης διευθύνει και σκηνοθετεί εδώ και χρόνια ο ανήσυχος δολοφόνος της μετριότητας και του τέλματος σκηνοθέτης Κώστας Μέρας. Τέρας ανησυχίας και εφησυχασμού.
Έτσι το μικρό χωριό της Μεσοποταμίας βρέθηκε εκείνο το βράδυ να ξυπνάει μέσα του η επανάσταση της γνώσης και του προβληματισμού. Πάνω από 100 άνθρωποι “βιδώθηκαν” στα πλαστικά καθίσματα της πλατείας και ασκαρδαμυκτί παρακολούθησαν την πολιτισμική επανάσταση που προσέφεραν με τέχνη, αφοσίωση και έναν απαράμιλλο επαγγελματισμό, οι ηθοποιοί του υπέροχου αυτού θιάσου.
Δεν ξέρω, ήταν η ποιότητα του έργου, το επίπεδο της σκηνοθεσίας, η ικανότητα των ηθοποιών, δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμη τι ήταν εκείνο που με έκανε να απολαύσω αυτή την παράσταση σαν να την έβλεπα από το Εθνικό Θέατρο με πρωταγωνιστές τον Αιμίλιο Βεάκη και την Κατίνα Παξινού.
Δεν ήταν η άψογη ερμνηνεία των ερασιτεχνών ηθοποιών, η άρτια σκηνοθεσία του Κώστα Μέρα και η απόλυτη σιωπή που επικρατούσε, ακόμη και από τα νήπια, την ώρα της παράστασης, ήταν και το καλοκαιρινό βραδάκι κάτω από τις υπόρροιες της θεϊκής Οίτης που επιβεβαίωνε για πολλοστή φορά ότι η έννοια του θεάτρου ήταν, είναι και θα είναι εις το διηνεκές καθαρά ελληνική υπόθεση. Όλοι οι άλλοι λαοί μπορούν να αντιγράψουν, να μιμηθούν και να περιμένουν, το πρωτότυπο θα βρίσκεται πάντα στα χέρια και τις επιδόσεις των Ελλήνων. Όλοι οι άλλοι πίσω, στα μετόπισθεν, στην πεζούρα!
Μπορεί το μικρό αυτό χωριό να παράγει καπνά και βαμβάκια, όμως χάρη σε κάποιον Μέρα και σε κάποια αρχόντισσα Δήμητρα Νομικού παράγει καταμεσίς της νύχτας και θέατρο. Ναι, μια υπέροχη παράσταση κάτω από τα Αυγουστιάτικα αστέρια στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, της Αμερικής και των Ωκεανών του ελληνικού πολιτισμού. Μπράβο λεβέντες, χίλια μπράβο, λάμψατε περισσότερο κι από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Σας ευχαριστώ όλους για την Ολύμπια βραδιά που μου χαρίσατε με τόσο πάθος και αφοσίωση στην υπόθεση του πολιτισμού, ακολουθήσατε τα χνάρια των προγόνων σας!
