Και, όμως, βρίσκεται δίπλα στην Πύλη του Ανδιανού, σχεδόν κάτω από την Ακρόπολη και δίπλα στο Μουσείο που φέρει το όνομά της.
Στρατιές ολόκληρες τουριστών, που θυμίζουν τις ορδές του “Αττίλα”, τριγυρνούν οργώνοντας καθημερινά τα στενά δρομάκια της Πλάκας.
Ορισμένοι από αυτούς περνούν και μπρός από το σπίτι.
Και, εντάξει, οι τουρίστες, για… σέλφι έχουν έρθει και για κάποια ανάρτηση στο Instagram και δεν ξέρουν…
Τα μπουλούκια των… ρεπόρτερ των μεγάλων καναλιών, που τους κυνηγούν “όπως οι μύγες τα…”, για να τους ρωτήσουν αν λατρεύουν την Ελλάδα μας, αν τους αρέσουν οι παραλίες μας και αν τρώνε… μουζάκα, δεν εστιάζουν την κάμερα και λίγο στην ιστορία, την ποίηση και τους κάδους που έχουν ξεχειλίσει τουριστοσκούπιδα και ζέχνουν;
Δεν λέω, καλός είναι ο τουρισμός και τα ευρωδολάρια που αφήνει.
Συμμερίζομαι την μαζική ναρκισσιστική χαρά του λαού μας για την χώρα του, τις… πρωτιές της στα πάντα και τα ρεκόρ της προσέλευσης τουριστών που καταρρίπτει κάθε χρόνο.
Είμαστε οι πρώτοι -και οι καλύτεροι μακράν όλων των άλλων- και έχουμε κάθε λόγο να αυτοθαυμαζόμαστε.
Και η κυβέρνησή μας το ίδιο κάνει, με τον πρωθυπουργό μας να κάθεται μπρος στον καθρέφτη του και να συγχαίρει τον εαυτό του.
Αυτά σκεφτόμουν κατεβαίνοντας από την Ακρόπολη και διασχίζοντας μετά δυσκολίας τα ατελείωτα κοπάδια των τουριστών στα Προπύλαια και στην Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, όπου και έπεσα τυχαία πάνω στο άγαλμα της Μαρίας Κάλλας.
Αν δεν είχα διαβάσει το χαμό που έγινε με την ανέγερσή του και τα αρνητικά σχόλια που ακολούθησαν δεν θα το αναγνώριζα, μιας και δεν διακρίνεται καν το όνομά της πάνω στη μικρή μαρμάρινη βάση.
Το άγαλμα, πέρασε πάλι φευγαλέα και συνειρμικά από το μυαλό μου δέκα λεπτά αργότερα περνώντας μπρος από το καταρρέον σπίτι του Κωστή Παλαμά.
Και επειδή συνήθως το ένα φέρνει το άλλο, ο… αλγόριθμος του μυαλού μου, μου θύμισε, το ποίημα του μεγάλου μας ποιητή “Η γύφτισσα” το οποίο και αναδημοσιεύω…
Η ΓΥΦΤΙΣΣΑ
Μωρή ζητιάνα γύφτισσα, για πιάσε μου το χέρι,/ πες μου κ’ εμέ τη μοίρα μου, κανείς δε μας κοιτάζει,/ μου τρώει γιαγκίνι την καρδιά και το κορμί μαράζι,/ κι ο λογισμός μου τι ποθώ, τι τρέμω, δεν το ξέρει./ Συρτό σαν άγρια μουσική γρικώ το λάλημά σου,/ κ’ είναι γητεύτρα η όψη σου, δοξεύτρα είν’ η ματιά σου,/ κ’ είμαι πρωτάρης ντροπαλός, τσιγγάνα καταλύτρα…/ Πάμε ν’ αποτελειώσεις μου της μοίρας τα γραμμένα/ στη ρίζα της χοντρής ελιάς που κάνει τη μεσίτρα/ σ’ όλα τα ταίρια, σαν εσέ, κ’ εμέ, τ’ αφωρισμένα…
Και πώς να μη σε θυμηθώ; χτυπήστε όλες οι λύρες/ για τη φεγγαροπρόσωπη! Τα δώρα τα περίσσια,/ γλύκα και αέρα και φωνή, της λίμνης τής τα πήρες·/ και το τραχύ της αρετής από τα Καρπενήσια.
Ελπίζω, ότι φέτος και αφού πρώτα δοθούν καμιά δεκαριά δισεκατομμύρια σε προεκλογικές παροχές (για να εκλεγεί πάλι ο Κυριάκος και το ασκέρι του), κάτι θα περισσέψει για να φτιαχτεί το σπίτι του Παλαμά και να αναγερθεί ένα άγαλμα της προκοπής για την Μαρίας Κάλλας…
