Όπως διαβάσαμε στον «Νέο Κόσμο» το περασμένο Σάββατο, το Ίδρυμα Αυστραλό-Ελληνικού Μνημείου διοργάνωσε ειδική τελετή μνήμης για την μαύρη επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Την επιμνημόσυνη δέηση τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος.
Θα ήθελα να κάνω δυο σχόλια:
Σε μια εποχή που η Τουρκία απειλεί προκλητικά την Ελλάδα, η 100η επέτειος της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν έπρεπε να περάσει «απαρατήρητη» στην Αυστραλία.
Στην επιμνημόσυνη δέηση του Σαββάτου βρέθηκαν απελπιστικά λίγοι Έλληνες.
Συγχαρητήρια σε αυτούς που την οργάνωσαν αλλά…
Γι’ αυτή την θλιβερή επέτειο έπρεπε να γίνει μια τεράστια εκδήλωση της ομογένειας με την συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων που θα έστελνε μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Με απογοήτευσε η απουσία των εκπροσώπων των μεγάλων φορέων της παροικίας μας αλλά και των ίδιων των συμπαροίκων.
Δεύτερο σχόλιο: Στην ομιλία του, στην ίδια τελετή, Φιλελεύθερος βουλευτής χαρακτήρισε ως «περιστατικό» την Μικρασιατική Καταστροφή.
Τον έβαλε κανείς στην θέση του; Ή για λόγους ευγένειας «το κατάπιαν αμάσητο»;
Βέβαια όταν εμείς λέμε πως “Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα…”
(Mαρία Ρεπούση, Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού)» τι να περιμένουμε από ξένους;
Κι όμως:
“Ο Κεμάλ γιόρτασε το θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού” έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ.
Η σφαγή της Σμύρνης συγκλόνισε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Ακόμα και στη Γαλλία -η φιλοτουρκική πολιτική της οποίας καθόριζε την πληροφόρηση που παρείχαν οι δημοσιογράφοι- διογκώθηκαν τα αντιτουρκικά συναισθήματα. Τον χριστιανικό πληθυσμό της Σμύρνης (ελληνικό και αρμενικό) είχαν εγκαταλείψει στο έλεος των κεμαλικών οι ελληνικές αρχές κατοχής συνειδητά, “για να μην δημιουργηθεί προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα”, όπως ζητούσε ο πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης, και με χαρά ικανοποιούσε ο αρμοστής της Ελλάδας στην Ιωνία Αριστείδης Στεργιάδης…
Για την φρίκη της σφαγής που ακολούθησε, περισσότερο από τις ανταποκρίσεις και τις ψυχρές επισημάνσεις των διπλωματών, το τοπίο εκείνων των ημερών αποκαλύπτεται μέσα από τις μαρτυρίες όσων το έζησαν. Μαρτυρίες συγκλονιστικές, που πιστοποιούν την ύπαρξη του Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος.
Δεν ήταν λοιπόν ένα απλό «περιστατικό». Οφείλουν οι «ταγοί μας» να ενημερώσουν τον συγκεκριμένο βουλευτή και γενικά τους Αυστραλούς πολιτικούς και την κοινή γνώμη της Αυστραλίας.
