Γέλια αντηχούν από το γήπεδο στο Chelsworth Park ένα ηλιόλουστο απόγευμα μιας Τετάρτης, στις αρχές της Άνοιξης.

Έχει περάσει μόλις μια εβδομάδα από τότε που οι έντονες βροχοπτώσεις πλημμύρισαν περιοχές της Μελβούρνης, αλλά το καταπράσινο πάρκο στο Ivanhoe έχει στεγνώσει αρκετά ώστε να επιτρέψει έναν ακόμη αγώνα ποδοσφαίρου, μεταξύ μιας ομάδας Ελληνοαυστραλών που ασχολούνται με το άθλημα εδώ και σαράντα χρόνια.

Ήταν το 1982, όταν μερικά Ελληνόπουλα από το Ivanhoe Grammar και το Thornbury High υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον ότι θα συνέχιζαν να παίζουν ποδόσφαιρο ακόμα και όταν χωρίσουν οι δρόμοι τους μετά την αποφοίτησή τους. Πιστοί στον λόγο τους, η παράδοση συνεχίζεται μέχρι σήμερα, καθώς η Chelsworth United Old Ivanhoe FC πλησιάζει σιγά-σιγά τα χίλια παιχνίδια.

Αν και μόνο πέντε από τους αρχικούς παίκτες ήταν εκεί την ημέρα που τους συνάντησα, το κλαμπ έχει μεγαλώσει. Περισσότεροι από εκατό έχουν περάσει από εκεί όλα αυτά τα χρόνια, ανάμεσά τους οι γιοι τους, ακόμη και οι κόρες τους κατά καιρούς, εξαδέλφια, κουμπάροι και φίλοι τους που η στάση τους προς το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από καλή διάθεση και μια δόση θετικού ανταγωνισμού.

«Πάει καιρός που έχουμε να βρεθούμε», μου λέει ο Manny Anthoulas, όταν κάνει ένα διάλειμμα, αναφερόμενος στα αστεία και την διάχυτη χαρούμενη ενέργεια. Είναι ένας από τους πρωτεργάτες, μαζί με τον Theo Angelopoulos, εξάδελφό του και πρόεδρο του κλαπμ, ο οποίος το προώθησε και το κράτησε ζωντανό για χρόνια, φέρνοντας μαζί όλη την ομάδα, κάθε Τετάρτη, κατά τη διάρκεια της θερινής ώρας.

«Όλοι γνωρίζουν ότι στο Chelsworth Park τα αγόρια παίζουν», μας λέει ο Theo καθώς παρακολουθούμε το παιχνίδι που συγκεντρώνει άνδρες από τα είκοσί τους μέχρι και τα εξήντα τους χρόνια.

«Και όλοι εδώ είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους», γελάει, αλλά σίγουρα, όλοι είναι κατά κάποιο τρόπο συγγενείς ή συνδέονται μέσω γάμων και κουμπαριών, σχέσεις που βοήθησαν την ομάδα να ακμάσει όλα αυτά τα χρόνια. «Τα νεότερα εξαδέλφια μας, ήταν μόλις 6-7 ετών όταν αρχίσαμε να παίζουμε, και μπήκαν στην ομάδα όταν μεγάλωσαν και ήταν έτοιμοι».

Προφανώς, τον πρώτο καιρό, δεν υπήρχε ομάδα παικτών με περισσότερο πάθος. Εκτός από τις Τετάρτες έπαιζαν και τις Κυριακές. Ακόμη και μετά από μια μεγάλη βραδινή έξοδο, εξακολουθούσαν να εμφανίζονται. Εκείνες τις ημέρες οι φίλες τους έρχονταν μαζί και συμμετείχαν στα πειράγματα και στην κουβέντα παρακολουθώντας το παιχνίδι τους.

«Μόλις παντρευτήκαμε, εξαφανίστηκαν!» Ο Theo γελάει, αν και περιγράφει πώς τα παιδιά τους, μεγαλώνοντας, έρχονταν όλα μαζί με τους μπαμπάδες τους και έπαιζαν τον δικό τους ποδοσφαιρικό αγώνα δίπλα τους, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη ότι η παράδοση έχει πιάσει τόπο και στην επόμενη γενιά.

«Τι είναι αυτό που μας τραβάει πίσω στο γήπεδο;» Ο Theo επαναλαμβάνει την ερώτησή μου. «Είναι η κουβέντα, τα πειράγματα που θα μοιραστεί κανείς σ’ ένα καφενείο και η οικειότητα μεταξύ μας. Ξέρεις ότι θα γελάσεις πολύ, θα μοιραστείς ένα αστείο, θα συζητήσεις ό,τι θέλεις. Τίποτα δεν λαμβάνεται πολύ σοβαρά. Ρίχνουμε μια μπαλιά, και όπως βλέπεις παίζουμε το παιχνίδι χαλαρά. Το θέμα είναι να το απολαύσουμε… να βγούμε έξω στην ύπαιθρο».

«Είναι μεσοβδόμαδο, και είναι ένα διάλειμμα από τη δουλειά, ένα διάλειμμα από τη ζωή», προσθέτει ο Manny. «Κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης περιόδου που παίζουμε κάθε εβδομάδα, ουσιαστικά ξαναζούμε τα νιάτα μας».

Πιστοί στο λόγο τους, και όταν δεν ταξιδεύουν για δουλειά ή δεν έχουν άλλες υποχρεώσεις, αυτή η ομάδα ανδρών έρχεται από κάθε γωνιά της Μελβούρνης στο ραντεβού τους για ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου και μια συνάντηση στο πάρκο.

Όλοι τους έχουν τραβήξει διαφορετικούς δρόμους από τη στιγμή που αποφοίτησαν. Κάποιοι ασχολούνται με την πληροφορική, άλλοι με την κτηματομεσιτική, με τις πωλήσεις, υπάρχουν γιατροί, λογιστές, τραπεζικοι υπάλληλοι, ό,τι επάγγελμα μπορείτε να φανταστείτε. Και παρά το γεγονός ότι είναι ώρα αιχμής, θα οδηγήσουν στο Ivanhoe, από το Essendon, το Mount Waverly, το Moonee Ponds, το Bulleen για να παίξουν. «Χρειάζεται σίγουρα ένα βαθμό δέσμευσης!» προσθέτει ο Manny.

Και κάποιοι, ακόμη και τραυματισμένοι θα εμφανιστούν, όπως ο Θανάσης, ο οποίος παρακολουθεί από την άκρη του γηπέδου και σχολιάζει το παιχνίδι.

Περίπου είκοσι άτομα συγκεντρώνονται κάθε Τετάρτη και τα γκολ μετατίθενται προς τα πίσω για να μπορούν όλοι όσοι έρθουν να μπουν στο παιχνίδι.

Ο ήλιος δύει και σιγά-σιγά αρχίζουν να τα μαζεύουν. Η κουβέντα και τα ελαφρά πειράγματα βυθίζονται σε μια ευχάριστη σιωπή κοινών αναμνήσεων από ένα παιχνίδι που συνεχίζει να τους γεμίζει, σεζόν με τη σεζόν, χρόνο με το χρόνο.