Ο αριθμός Είκοσι Δύο δεν είναι ένας οποισδήποτε αριθμός για τους Έλληνες όπου και να βρίσκονται. Είναι ένας αριθμός που έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη με λέξεις όπως ξεριζωμός, καταστροφή, προσφυγιά, να έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος του εθνικού υποσυνείδητου.
Παρά τις όποιες απώλειες, οι Μικρασιάτες Έλληνες κατάφεραν να τις μετατρέψουν σε ελπίδα κουβαλώντας τις δεξιοτεχνίες και το ταλέντο τους στη νέα τους πατρίδα με σκληρή δουλειά και ταπεινότητα.
Οι ιστορίες τους ενέπνευσαν το έργο Είκοσι δύο (22), το οποίο ανεβαίνει στη σκηνή αύριο Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου στην αίθουσα της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου στο Prahran από την ομάδα του Κέντρου Δημιουργικού Δράματος και Τεχνών της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.
Το θεατρικό έργο “Είκοσι δύο” (“Twenty Two”), που παρουσιάζεται στην ελληνική γλώσσα, είναι μια σύνθεση από τραγούδια, προσωπικές αφηγήσεις για τη μετανάστευση και την προσφυγιά καθώς και μια σκηνή από το βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Η αυλή των θαυμάτων”, σε σκηνοθεσία του Jeremy Artis.
Στο όλο αφήγημα, υπεισέρχονται και αποσπάσματα τόσο από το εμβληματικό μυθιστόρημα της Έλλης Παπαδημητρίου “Ο Κοινός Λόγος” όσο και από το κλασικό πλέον “Οι νεκροί περιμένουν” της Διδώς Σωτηρίου, για να “δέσουν” ακόμα περισσότερο και πιο δυνατά, το όλο εγχείρημα.
“Πρόκειται για μια τμηματική παράσταση των τριών μυθιστορημάτων, το ένα εκ των οποίων δίνει τον τόνο και το κλίμα της εποχής της Μικρασιατικής Καταστροφής, δηλαδή, πραγματικές μαρτυρίες προσφύγων, ενώ μια άλλη ιστορία διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1960 στην Αθήνα, όπου οι μετανάστες πρέπει να μετακινηθούν από τον τόπο που έχουν εγκατασταθεί, ζωντανεύοντας τις ιστορίες τους με μουσική και τραγούδια” εξηγεί ο Jeremy Artis.
Πράγματι, οι ηθοποιοί δίνουν μια εξαιρετική βαθιά ερμηνεία που αγγίζουν τις καρδιές όλων.
Αν και στο έργο αυτό δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για αυτοσχεδιασμό, καθώς ο κύριος σκοπός είναι να αποδοθούν όσο το δυνατόν πιο πιστά τα αποσπάσματα από τα πρωτότυπα μυθιστορήματα και τις προσωπικές αφηγήσεις, οι ηθοποιοί δίνουν όλη την ψυχή τους στις ερμηνείες επί σκηνής. Με τις ώρες επί ωρών πρόβες και την προσπάθεια άντλησης στοιχείων από τις μεταναστευτικές εμπειρίες των προγόνων τους, δημιουγείται ένας νέος διάλογος πάνω στην σκηνή που ζωντανεύει κάθε ανάμνηση.
Η αίθουσα της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου ενδείκνυται στην απόπειρα αυτή, γιατί προσθέτει αξία στην εμπειρία της παράστασης. Για τον Jeremy Artis, ο κλειστός χώρος έχει τη δύναμη να ενισχύσει την εμπειρία και να κάνει τα συναισθήματα που μοιράζονται στην αίθουσα πιο αισθητά και σε βαθύτερο επίπεδο, δημιουργώντας μια αναπόφευκτη σύνδεση με τις ιστορίες των χαρακτήρων.
“Η εμπειρία είναι εν μέρει κλασική”, προσθέτει ο Jeremy. “Εμβαθύνουμε στο παρελθόν με παραδοσιακά κοστούμια εποχής, με σημείο αναφοράς σύγχρονης χροιάς που μας φέρνει από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. Είναι ένας ενδεδειγμένος τρόπος για την κοινότητά μας να συνδεθεί με το παρελθόν του έθνους μας και να βρεθεί ταυτόχρονα με κάποιο τρόπο στο παρόν”.
Οι ερμηνευτές της παράστασης, και οι ίδιοι τους μετανάστες, είναι οι Ιωάννα Κοθρούλα, Μαρία-Στέλλα Παπαγεωργίου, Γιάννης Λύρης, Jeremy Artis, Μαρία Μπακαλίδου, Σύρμω Καπούτση, Παμ Πολλάκη, Πάνος Αποστόλου και Ιωάννα Γκαγκάνη. Όλοι μαζί δίνουν φωνή στις ιστορίες των μεταναστών και στα μέρη των μυθιστορημάτων που χρησιμοποιούνται για να ζωντανέψουν το έργο.
Προσθέτοντας, ο Jeremy Artis αναφέρει ότι “Όλα τα κέρδη από την πώληση των εισιτηρίων θα προσφερθούν σε οικογένειες Ελληνοαυστραλών που επλήγησαν από τις πρόσφατες πλημμύρες. Πρόκειται για ένα διαφορετικό είδος ξεριζωμού και απώλειας, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν παύει να είναι μια καταστροφή. Αυτό που μας μετέδωσαν οι πρόγονοί μας είναι ότι αν είμαστε ενωμένοι ως κοινότητα είμαστε πιο δυνατοί με το απώτερο δίδαγμα να είναι το ‘ότι σπείρεις θα θερίσεις'”.
Μετά την παράσταση, η όλη εκδήλωση θα ολοκληρωθεί δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να κάνει ερωτήσεις και να συζητήσει σχετικά με τους συντελεστές.
