ΘΕΜΑ των ημερών ο θάνατος του έκπτωτου βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου. Γιατί, κατά την άποψή μου, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν τέως βασιλιάς.
Τον έδιωξε ο ελληνικός λαός το 1974, σε δημοψήφισμα που οργάνωσε ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, και που έβγαλε το συντριπτικό 70% κατά της μοναρχίας. Άρα, δεν φέρει την ιδιότητα του «τέως».
ΔΕΝ τον έδιωξαν οι… κουμουνιστές, όπως ακούω να λένε κάποιοι βασιλόφρονες στην παροικία μας. Ο ελληνικός λαός τον έδιωξε. Επίσης, το δημοψήφισμα για την κατάργηση της μοναρχίας έγινε, βέβαια, όταν ο έκπτωτος μονάρχης είχε ήδη φύγει από την Ελλάδα.
ΟΠΩΣ έχει αναφερθεί πολλές φορές ο Γλύξμπουργκ σχεδίαζε το δικό του πραξικόπημα με τους στρατηγούς του ΙΔΕΑ, όμως τον πρόλαβαν οι συνταγματάρχες το 1967. Τους όρκισε και μετά, όταν κατάλαβε ότι τον είχαν εντελώς στο φτύσιμο, προσπάθησε να κάνει «κίνημα». Το μόνο που κινήθηκε, όμως, ήταν το αεροπλάνο που τον μετέφερε στη Ρώμη με τις ευλογίες της χούντας.
ΝΑ ΠΟΥΜΕ ακόμα ότι ο Κωνσταντίνος είχε επισκεφθεί αρκετές φορές την Αυστραλία. Πότε για να παρακολουθήσει αγώνες της Formula One και άλλοτε ως προσκεκλημένος ιδιωτικού σχολείου. Ήρθε μερικές φορές (αργότερα ήρθε και ο γιος του) και είχε επαφές με την ομογένεια.
ΜΑΛΙΣΤΑ, στο Σίδνεϊ όταν πήγε σε ελληνική εκκλησία οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα, όπως λέγεται κατ’ εντολή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Στυλιανού.
ΠΑΝΤΩΣ, κατά τις εδώ επισκέψεις του την μεγαλύτερη επιτυχία την είχε ο μοναδικός Νίκος Λούπος, που του πήρε αποκλειστική συνέντευξη και, μεταξύ άλλων, τον ρώτησε αν κατά την παρουσία του στην Αυστραλία θα πήγαινε και για… ψάρεμα!
ΤΕΛΟΣ, να σημειώσω ότι ο Κωνσταντίνος αρνήθηκε να εκδώσει ελληνικό διαβατήριο, γιατί θα έπρεπε να δηλώσει επώνυμο, όπως κάθε Έλληνας πολίτης, αλλά κυκλοφορούσε με διαβατήριο άλλης ευρωπαϊκής χώρας, ως «Constantinos de Grecia» (βασιλιάς δηλαδή). Κυκλοφορούσε σε όλο τον κόσμο αυτοτιτλοφορούμενος ως «βασιλεύς των Ελλήνων» και οι γιοι του ως «πρίγκιπες» της Ελλάδας.
Τ.Τ.
ΚΑΛΗ χρονιά με όλα τα καλά, αγαπημένοι μου συμπάροικοι! Καλέ, χρόνια και ζαμάνια είχαμε να βρεθούμε μέσα από το μετερίζι του «Νέου Κόσμου». Πόσο μου λείψατε, δεν έχετε ιδέα. Όμως, αν γεννήθηκες μαγκούφα, το ριζικό σου θα σε κυνηγάει πάντα. Εμένα με έφτασε έως την άκρη του κόσμου καλέ. Είπα να φύγω νύχτα από την Ελλάδα μπας και του ξεγλιστρήσω (του ριζικού ντε), αλλά εκείνο εκεί, πείσμα, με βρήκε και μου μπαστακιάστηκε ξανά στο σβέρκο και άντε ξεφορτώσου το… Δε βαριέσαι, συμπάροικε και συνοδοιπόρε μου, «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» που έλεγαν και οι αρχαίες γιαγιάδες της γνωστής και, από ό,τι μου λέτε αγαπημένης σας, σοφής γιαγιάς μου.
ΟΠΟΤΕ κι εγώ, ανασκουμπώθηκα και πάλι και ξαμολήθηκα στις ρούγες για να μάθω κάνα νέο να σας πω. Επτά μήνες έλειψα και τι δεν έγινε εντός εκτός και επί τα αυτά της παροικίας μας. Χάσαμε πόσους παλιούς Έλληνες ηθοποιούς και τραγουδιστές, θάψαμε μία Βασίλισσα, έναν Τέως, τον βασιλιά του ποδοσφαίρου Πελέ, έναν Πάπα, έναν αμφιλεγόμενο καρδινάλιο και τον, επίσης αμφιλεγόμενο, πρώην πρόεδρο της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
ΟΜΩΣ χάσαμε και πολλούς αγαπημένους συμπάροικους που ταξίδεψαν για τη Γειτονιά των Αγγέλων, σκορπώντας λύπη σε όλους μας.
ΠΑΝΤΩΣ, αν όχι όλοι μας, τουλάχιστον κάποιοι είμαστε ολίγον τι υποκριτές, συμπάροικοί μου. Και το λέω γιατί πήγα στην γειτόνισσά μου να πιω ένα καφεδάκι κι εγώ η μαγκούφα, και κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε και στον τέως. «Ε, δε λέω, άνθρωπος ήταν κι αυτός», ξεκινάει η φιλενάδα, «αλλά δεν πιστεύω να τον κηδεύσουν με τιμές αρχηγού Κράτους», συνεχίζει με ύφος όλο υπονοούμενο, την ώρα που μου σέρβιρε νερό σε ένα κρυστάλλινο ποτηράκι που απεικόνιζε το πρώην βασιλικό ζεύγος.
«ΘΕ ΜΟΥ ξεμίστευε!», αναφώνησε μέσα μου η γιαγιά μου, η σοφή γυναίκα, και αφού έφτυσα τον κόρφο μου τρεις φορές ξαναβγήκα στη ρούγα με κατεύθυνση το πλησιέστερο εμπορικό κέντρο για να αγοράσω στη φίλη και γειτόνισσά μου ένα καινούριο σετ με ποτηράκια. Κι εκεί που έψαχνα κάτι σε συγχωρεμένη Ελισάβετ ή έστω Κάρολο–Καμί(η)λα για να έχει να αγλαΐζεται η καημένη, πέφτω στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου όπου φιγουράριζε η αφεντομουτσουνάρα του πρίγκιπα Χάρι, του «αναπληρωματικού», του «β’ διαλογής», του «πλάνου Β’», του «εφεδρικού», της «σκιάς» του πρωταγωνιστή αδελφού του, Γουίλι. Έτσι, τουλάχιστον, μας λέει ότι όχι μόνο τον θεωρούσαν αλλά και τον αποκαλούσαν μέσα στα μούτρα του τα μέλη της βασιλικής, αλλά και πολύ ανάγωγης (αν ισχύουν τα γραφόμενά του) οικογένειας.
ΤΙ ΠΙΚΡΑ και χολή είναι αυτή που βγάζει, καλέ. Διάβασα λίγο και με έπιασε καταπλάκωση. Α, πα, πα. Ησύχασε, πουλάκι μου, δεν κοιτάς και τον πατέρα σου; Συνταξιοδοτήθηκε διάδοχος ξεροσταλιάζοντας στην ουρά της μανούλας του και γιαγιάκας σου και τώρα που επιτέλους ήρθε η σειρά του, αρχίσατε την γκρίνια με τον αδερφό σου, λες και δεν θέλετε να τον αφήσετε να απολαύσει το θρόνο που λίγο έλειψε να τον πάρει μαζί της η γλυκύτατη μανούλα του.
ΤΟΣΗ λύσσα για το χρίσμα του Απόλυτου Τίποτα με ξεπερνάει.
ΚΑΙ να δω πώς θα ξεπεράσω τη δυσπεψία που με έχει πιάσει συμπάσχοντας με τον Χαρούλη στη μεγάλη του πίκρα τώρα που ξεμένουμε από αντιβιοτικά και όχι μόνο. Γι’ αυτό πιστεύω και τα μεγάλα κεφάλια του τουρνουά τένις, αποφάσισαν οι παίκτες να μπορούν να αγωνιστούν χωρίς προηγούμενο τεστ, ακόμα και φουλ στον κορονοϊό. Τι να κάνουν οι άνθρωποι χωρίς φάρμακα;
ΕΙΝΑΙ οι ίδιοι που πέρσι έστελναν τον μη εμβολιασμένο Τζόκοβιτς, «πακέτο» πίσω στην πατρίδα του. Τι εμπαιγμός, τι υποκρισία! Κι εμείς τα τρώμε με τη σέσουλα κι αμάσητα, καλοί μου συμπάροικοι, ωσάν καλά και άξια χρυσόψαρα που η μνήμη τους διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα.
ΑΝΤΕ, μπάι μπάι τώρα. Πολλά τα είπα και σας ζάλισα. Ροβολάω στη γειτόνισσα να της δώσω τα ποτηράκια που της πήρα. Βασιλικά δεν βρήκα, αλλά της πήρα κάτι ωραία με τον Κινγκ Κονγκ (King Kong) – έλα, δεν θέλω συνειρμούς. Ό,τι και να λέμε είχε μεγάλη καρδιά το γοριλάκι…
Μ.Κ.
Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι κατά κάποιο τρόπο κατάρα, αν και μερικοί την λένε και ευχή – εξαρτάται… Διότι δεν είναι δα τόσο μικρή απόφαση να σηκωθείς να φύγεις και ν΄αφήσεις τον τόπο σου, τα “πάτρια” εδάφη, τους φίλους σου, όλα όσα έζησες στην παιδική και, ίσως, εφηβική σου ηλικία και να πας σ’ άγνωστους τόπους, σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη.
ΕΛΑ, όμως, που οι ανέκαθεν ισχυροί του κόσμου τα έχουν φέρει – και εξακολουθούν να τα φέρνουν- έτσι που το να αναζητήσεις κάπου αλλού καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, μιας και ίσως ο τόπος σου δεν σε χωρά να σε ζήσει, είτε διώκεσαι για ιδέες και προσωπικές στάσεις, είτε για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν σε χωρά ο τόπος, ίσως αποτελεί τη μόνη διέξοδο.
ΚΙ ΕΤΣΙ έρχεται μια στιγμή που σε κάνει να ψιθυρίσεις κι εσύ το τραγουδάκι “θα φύγω ένα πρωί, μακριά απ’ τα ψέμματα, προτού με κλείσουν πάλι συρματολέγματα…” (για την ιστορία, σε στίχους του αξεπέραστου Μάνου Ελευθερίου και μουσική Νίκου Λαβράνου).
ΚΑΠΩΣ έτσι πιστεύω ένιωσαν πολλοί από εμάς όταν πήραν… των ομματιών τους και ήρθαν στη Γη του Νότου, σε ένα από τα μεγάλα χωνευτήρια εθνοτικών ομάδων και πολιτισμών, την Αυστραλία.
ΚΑΠΩΣ έτσι μάλλον θα ένιωσε και ο Χρήστος Τσίρκας, φτάνοντας στη γη των αδηφάγων εργοστασίων (εκείνων των καιρών) και άλλων θεσμών της άκρατης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, εκεί όπου -είτε φανερά είτε συγκαλυμμένα- η ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνθλίβεται, υποβιβάζεται και ποδοπατείται στην υπόθεση του να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την ανέχεια…
ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ που, βέβαια, μας οδηγεί, τις περισσότερες φορές χωρίς να το θέλουμε, σε μια άλλη μιζέρια και ανέχεια, στην απώλεια κοινωνικής συνείδησης και εγρήγορσης, μιας και αφηνόμαστε στο να παρασυρθούμε μόνο από τις όποιες υλικές μας επιτυχίες, που τις θεωρούμε δείκτες του ότι… κάτι κάναμε.
Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ένδεια που επικρατεί, εν πολλοίς, τα τελευταία χρόνια στην ελληνοαυστραλιανή παροικία, μαρτυρά του λόγου το αληθές, αν και επ’ αυτού θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε στήλες επί στηλών…
ΘΕΩΡΩ ότι ο Χρήστος Τσίρκας, τον οποίο οι σύντροφοι και φίλοι του τον αποχαιρέτησαν προχθές Τετάρτη, δεν ανήκει σε αυτούς που εκχώρησαν ψυχή και πνεύμα στην όποια… επανάπαυση σε εφήμερες επιτυχίες. Αντίθετα, υπήρξε ένας από αυτούς -τους λίγους- που προσπάθησαν να αντισταθούν στην μοίρα αυτή που θέλει τον μετανάστη να μένει στο σπίτι του, να ακολουθεί το “αγάπα το αφεντικό σου και δούλευε πολύ, ίσως μια μέρα γίνεις επιτυχημένος…”
ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑ ποτέ ούτε με τις απόψεις ούτε και με την πολιτική ένταξη του Χρήστου Τσίρκα στην Αυστραλία και την Ελλάδα. Οι δικές μου πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με αυτές του αποδημήσαντος συμπάροικου. Ωστόσο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ήταν από αυτούς που έθεσαν αποφασιστικά ένα λιθαράκι στην ανάπτυξη αυτού του μορφώματος που ακούει στο όνομα ελληνοαυστραλιανή παροικία, με τα πάνω και τα κάτω της.
ΕΙΠΩΘΗΚΕ από φίλους και αναγνώστες ότι ο Χρήστος Τσίρκας έφυγε μόνος του, μιας και αποχαιρέτησε την μονάκριβη κόρη του και την σύζυγό του τα προηγούμενα χρόνια, και δεν υπήρχε κάποιος κατάδικός του να τον κλάψει. Ναι, συμφωνώ.
ΑΝ, ΟΜΩΣ, αναλογισθούμε ότι στη νεκρώσιμη ακολουθία, την περασμένη Τετάρτη, ήταν παρόντες αρκετοί σύντροφοι, φίλοι και συνοδοιπόροι του από ένα ευρύ φάσμα της τοπικής κοινωνίας, από τον παροικιακό και κοινοτικό χώρο, την κοινοτική ραδιοφωνία, τα ομογενειακά ΜΜΕ, το συνδικαλιστικό κίνημα, από το Εργατικό Κόμμα, τότε ο Χρήστος Τσίρκας δεν έφυγε καθόλου μόνος του. Το αντίθετο μάλιστα…
Δ.Τ.
