Ο ΦΙΛΟΣ μου ο Χρήστος τα έπαιρνε τα γράμματα, αλλά ήταν από φτωχή οικογένεια και δεν είχε χρήματα να πάει στο Γυμνάσιο. Ο πατέρας του είχε 30 στρέμματα χωράφια και καμιά 50αριά πρόβατα. Τσίμα-τσίμα τα έφερναν βόλτα. Επιπλέον, είχε να ετοιμάσει και την προίκα για τις δυο θυγατέρες και αναγκαστικά ο Χρήστος δεν είχε άλλη επιλογή παρά να βγει στη βιοπάλη από νωρίς.

Γνώριζε ο πατέρας του κάποιον που είχε μπακάλικο στην Αθήνα και τον έστειλε εκεί για δουλειά. Τότε δεν υπήρχαν τα μεγάλα σουπερμάρκετ και τα μπακάλικα στις γειτονιές -παρ’ ότι δεν κυκλοφορούσε πολύ χρήμα- δούλευαν καλά. Στην αρχή ο Χρήστος έκανε όλες τις δουλειές στο μπακάλικο. Το αφεντικό τον… έκοψε ότι ήταν κοφτερό μυαλό. Διαπίστωσε ότι ξέρει καλά την προπαίδεια –πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση- και τον έβαλε μετά από λίγο καιρό στη μηχανή του ταμείου.

Ο Χρήστος τα έκανε όλα στην εντέλεια, δεν του ξέφευγε τίποτα και κάθε βράδυ που μετρούσε τα χρήματα το αφεντικό δεν έβρισκε ούτε ένα λάθος! Ούτε τρύπια δεκάρα δεν έλειπε απ το ταμείο! Μετά από δυο-τρεις μέρες το αφεντικό τον δίνει συγχαρητήρια για την καλή δουλειά, αλλά από τώρα και πέρα -του λέει- θα έχεις στη μηχανή του ταμείου μία μικρή σοκολάτα! Η αξία της τότε ήταν μιάμιση δραχμή. Κάθε πελάτης που θα μπαίνει στο μαγαζί και θα ψωνίζει πάνω από 4-5 πράγματα θα τον χρεώνεις και αυτή τη σοκολάτα αλλά δεν θα τη δίνεις στον πελάτη! Αν τυχόν κάποιος πελάτης το καταλάβει και έρθει να παραπονεθεί που τον χρέωσες παραπάνω, θα παίρνεις τη σοκολάτα από τη μηχανή του ταμείου και θα λες “συγνώμη, λάθος κύριε, πάρτε τη σοκολάτα σας!”

Δεν του άρεσε η τακτική αυτή του Χρήστου, αλλά τι να έκανε χρειαζόταν το μεροκάματο και δεν μπορούσε να μην κάνει αυτό που του έλεγε το αφεντικό. Έφτανα, λέει ο Χρήστος, να χρεώνω μέχρι και 60 σοκολάτες την ημέρα. Να φανταστεί κανείς ότι το μεροκάματο που έπαιρνε ήταν 30 δραχμές.

Αυτά γινόταν σε μια εποχή που όλοι γνώριζαν ποια ήταν τα αφεντικά και ποιοι ήταν οι πλούσιοι. Δεν υπήρχαν τα απρόσωπα μονοπώλια και η συσσώρευση του πλούτου δεν είχε περάσει και συνεχίζει να περνάει και σήμερα σε όλο και λιγώτερα χέρια. Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, οι μεγάλες επιχειρήσεις σουπερμάρκετ ελέγχουν το 80% περίπου της αγοράς – Coles (29%), Woolworths (38/%) και ALDI (11%).

Πριν λίγες μέρες, στο Νταβός της Ελβετίας, όπου γίνεται η ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ανακοινώθηκε ότι το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη έχει υφαρπάξει τα δύο τρίτα του πλούτου που παράχθηκε από το 2020 μέχρι σήμερα. Αυτό αντιστοιχεί με το αστρονομικό ποσόν των 42 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων. Ακόμα και την περίοδο της πανδημίας το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων υφάρπαξε το 63% του πλούτου που παράχθηκε, ενώ μόνο το 37% πήγε στον υπόλοιπο συνολικά κόσμο.

Έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνει ότι σημειώθηκε αύξηση της ακραίας φτώχειας. Αύξηση, παράλληλα, σημείωσε και ο ακραίος πλούτος. Το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων τα τελευταία 10 χρόνια υφάρπαξε το 54% του νέου παγκόσμιου πλούτου. Τα τελευταία δύο όμως χρόνια, όπως προαναφέραμε, το ποσοστό αυτό αυξήθηκε στο 63%.

Βλέποντας αυτά τα εξωφρενικά στοιχεία, θυμήθηκα τη σοκολάτα του Χρήστου. Σήμερα τα διεθνή μονοπώλια, ο καπιταλισμός δηλαδή, δεν χρειάζεται να κλέβουν κρυφά όπως έκαναν οι παλιοί μπακάληδες. Έφτιαξαν νόμους και «νόμιμα» πλέον κλέβουν όχι μόνο μία αλλά χιλιάδες σοκολάτες και αυτό έχει σαν συνέπεια οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και λιγώτεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι και περισσότεροι.

Το βλέπουμε καθημερινά στις τιμές των καταναλωτικών αγαθών, στον ηλεκτρισμό, στο γκάζι, στο νερό και αλλού. Το καρότσι του σουπερμάρκετ μετατρέπεται σε… καλαθάκι γιατί οι τιμές των προϊόντων διαρκώς ανεβαίνουν και οι λαϊκές οικογένειες στερούνται και τα απαραίτητα. Οι κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι υπάρχει ανταγωνισμός και αυτό βοηθάει στην πτώση των τιμών! Διαψεύδονται ωστόσο καθημερινά γιατί κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Στην Αυστραλία υπάρχουν λαϊκές οικογένειες που στερούνται και τα πιο απαραίτητα. Ήδη, πολλά σχολεία τα τελευταία χρόνια προσφέρουν πρωινό γεύμα γιατί πολλά παιδιά πηγαίνουν νηστικά και δεν έχουν την ενέργεια να παρακολουθήσουν τα μαθήματα.

Πολλοί αφελείς οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα μπορεί να διορθωθεί αν αυξηθεί η φορολογία στους πλούσιους. Αυτό, όμως, είναι αδύνατον να υλοποιηθεί γιατί οι διάφορες κυβερνήσεις είναι υπηρέτες και φερέφωνα των μονοπωλίων.

Οδεύουμε, κατά συνέπεια, σε πλήρη φτωχοποίηση των κοινωνιών και στη στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου! Αυτό αναγκαστικά θα φέρει μελλοντικά τεκτονικές αλλαγές! Γιατί –όπως έλεγε και ο αείμνηστος συμπάροικος, Πάνος Σταματόπουλος– οι καπιταλιστές είναι τόσο λαίμαργοι που στο τέλος θα πουλήσουν και το σχοινί που θα τους κρεμάσουν οι εργάτες!