Για πολλούς η ιστορία της οικογένειάς τους και η καταγωγή τους, αποτελούν τους πυλώνες της ταυτότητάς τους.
Πριν από τέσσερα χρόνια, η αναζήτηση για τα χαμένα αυτά κομμάτια της δικής της ιστορίας, τα οποία στιγματίστηκαν από το δυσβάσταχτο συναίσθημα του ξεριζώματος που βιώνει ένα παιδί το οποίο αποχωρίζεται τη μάνα, ώθησε την Ελληνοαυστραλή συγγραφέα και ακαδημαϊκό, Δρ. Μαίρη Καρδάρα, να αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής της, βοηθώντας τόσο τον εαυτό της, όσο και άλλα υιοθετημένα παιδιά να έρθουν σε επαφή με τις ρίζες τους.
Στο πλαίσιο αυτής της αναζήτησης, η Δρ. Καρδάρα, επιμελήθηκε μία συλλογή 14 δοκιμίων τα οποία γράφτηκαν από υιοθετημένα παιδιά αμερικανικής και ολλανδικής υπηκοότητας, τα οποία γεννήθηκαν στην Ελλάδα, με τίτλο “Voices of the Lost Children of Greece: Oral Histories of Cold War International Adoption».
Έχοντας περάσει μόνο τις πρώτες εννέα μέρες της ζωής της μαζί με τη μητέρα της, στο Μαιευτήριο Αθηνών, στις 2 Ιανουαρίου 1955, και με τη χώρα να εξακολουθεί να ταλανίζεται από δύο καταστροφικές συγκρούσεις, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο, η Μαίρη βρέθηκε στο Δημοτικό Ορφανοτροφείο, λέγοντας στον «Νέο Κόσμο» πως «Μετά από αυτό έγινα το μωρό με νούμερο 444888».
Στον απόηχο των πολέμων «οι μαζικές υιοθεσίες παιδιών ελληνικής καταγωγής στο εξωτερικό έγιναν όχι μόνο δυνατές, αλλά, σύμφωνα με πολλούς, αναγκαίες, ή ακόμη και αναπόφευκτες», αναφέρει η συγγραφέας, ενώ ταυτόχρονα μοιράζεται πως όλα αυτά την άφησαν να αναρωτιέται: «Θεέ μου, είμαι κι εγώ άραγε ένα από αυτά τα μωρά;»
Και τελικά ήταν.
Κουβαλώντας την ταυτότητα του «υιοθετημένου» παιδιού μέσα της, κάτι το οποίο παραδέχεται πως γνώριζε από πολύ μικρή ηλικία, η Μαίρη αναφέρει πως «Ως υιοθετημένο παιδί, δεν θέλεις ποτέ να απογοητεύσεις τους θετούς σου γονείς», επισημαίνοντας πως οι γονείς οι οποίοι ανέλαβαν την υιοθεσία της, ήταν ‘Έλληνες, και μάλιστα «πολύ καλοί» μαζί της, προσθέτει.
Ωστόσο η Μαίρη βίωσε για δεύτερη φορά το αίσθημα της «ορφάνειας», όταν η θετή της μητέρα απεβίωσε το 2018.
«Δεν νομίζω ότι είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια θλίψη, ήμουν καταβεβλημένη, χαμένη, με μια αίσθηση εγκατάλειψης», μας λέει.
Μετά την κηδεία της μητέρας της, βιώνοντας έντονα το αίσθημα της εγκατάλειψης, η 63χρονη Μαίρη βρήκε παρηγοριά στις ελληνικές της ρίζες.
Επέστρεψε στο ελληνικό σχολείο, άρχισε να πηγαίνει ξανά στην εκκλησία, περιγράφοντας την εθνικότητά της ως ένα «κουκούλι» μέσα στο οποίο βρήκε καταφύγιο εκείνη την περίοδο.
Η επαναπροσέγγισή της προς την ελληνική της ταυτότητα, λειτούργησε ως δίαυλος για την Ελληνοαυστραλή συγγραφέα, και μία ιστορία η οποία αποτέλεσε την αφετηρία μίας σειράς συγκλονιστικών αποκαλύψεων.
Η ιστορία αυτή αφορά ένα μωρό, το οποίο κλάπηκε από την Ελλάδα, την Dena Poulias, η οποία ήταν εξαδέλφη της Kathy, μίας γυναίκας που γνώρισε η Μαίρη στο ελληνικό σχολείο.
«Με άφησε άναυδη, μου ράγισε την καρδιά. Ρώτησα την Kathy, αν μπορούσε να με φέρει σε επαφή με την εξαδέλφη της, καθώς ως συγγραφέας είχα την ανάγκη να ακούσω την ιστορία της», μας λέει.
Η δημοσίευση της ιστορίας «Ripped at The Root», στην οποία η Μαίρη αφηγείται το οδοιπορικό της Dena Poulias, ήταν μόνο η αρχή μίας αναπάντεχης εξέλιξης.
Συλλέγοντας στοιχεία για την ιστορία της Poulias, η Μαίρη ανακάλυψε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «American Baby» της Gabrielle Glaser’s το μέγεθος της διαφθοράς των φιλανθρωπικών οργανισμών υιοθεσίας καθώς επίσης και την εκμετάλλευση που βίωσαν(και εξακολουθούν να βιώνουν) άνθρωποι σε ιδιαίτερα ευάλωτες καταστάσεις.
‘Ένα βιβλίο το οποίο άφησε βαθύ αντίκτυπο στη Μαίρη ήταν και αυτό της Βελγοαμερικανίδας γλωσσολόγου Gonda Van Steen, «Adoption, Memory, and Cold War Greece: Kid Pro Quo?» το οποίο περιγράφει πως πάνω από 3.000 Ελληνόπουλα δόθηκαν προς υιοθεσία σε οικογένειες στις Ηνωμένες Πολιτείες και περισσότερα από 500 στην Ολλανδία μέσω των μεταπολεμικών δικτύων υιοθεσίας.
«Σύντομα διαπίστωσα ότι είχα γίνει ακτιβίστρια σε αυτόν τον αγώνα», δήλωσε, αποκαλύπτοντας πως όσα έμαθε λειτούργησαν ως «αφύπνιση» για τη δική της ζωή.
Δυστυχώς για την Καρδάρα, η γραφειοκρατία της Ελλάδας, της στέρησε την ευκαιρία επανασύνδεσης με τη βιολογική της μητέρα, η οποία έφυγε από τη ζωή το 2020.
«Ωστόσο, το περασμένο καλοκαίρι, γνώρισα το άτομο που την φρόντιζε, και επισκέφθηκα τον τάφο της… Γνώρισα τους φίλους της και τους ανθρώπους που την αγαπούσαν», μας λέει, ελπίζοντας στα 68 της χρόνια να καταφέρει τουλάχιστον να επανασυνδεθεί με τον πατέρα της, με τον οποίο μοιράζεται και το ίδιο όνομα, καθώς εκτιμά πως υπάρχει η πιθανότητα να ζει ακόμα.
Σύμφωνα με τη Μαίρη υπήρχε επίσης μία «τεράστια ζήτηση για υγιή, λευκά παιδιά στις ΗΠΑ», αναφέροντας πως τα παιδιά αυτά προωθήθηκαν ως «εμπορεύματα».
Ένα παράδειγμα αυτής της εμπορευματοποίησης που βίωσαν τα ορφανά Ελληνόπουλα, ήταν και ο Μαρίνος, ο οποίος χωρίστηκε από τη μητέρα του στη γέννα, και μεγάλωσε ως παιδί Εβραίων στη Νέα Υόρκη, με το όνομα Robert.
Άλλο παράδειγμα είναι ο Παύλος, ή αλλιώς David, με τη βιολογική του μητέρα να του γράφει γράμματα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα γυρίσει ξανά κοντά της.
«Πολλοί από τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα, οι οποίοι μου είπαν τις ιστορίες τους και έγραψαν κείμενα για το βιβλίο αυτό, είχαν υπέροχες συναντήσεις, βρήκαν ένα κομμάτι του εαυτού τους που διαφορετικά θα μπορούσε να είχε μείνει χαμένο».
«Προσπαθούμε να κινήσουμε τα νήματα στην Ελλάδα. Είναι καιρός να αφήσουμε οριστικά πίσω μας αυτό το άσχημο κεφάλαιο της ιστορίας μας», τονίζει.
Σε μία προσπάθειά να ρίξουν φως σε ερωτήματα που αφορούν την καταγωγή, τις ρίζες τους, στοιχεία που αποτελούν τα θεμέλια της ταυτότητάς τους, η Μαίρη καθώς και άλλοι οι οποίοι μοιράζονταν αντίστοιχο ιστορικό υιοθεσίας, επιθυμούν να ανοίξουν οι φάκελοι υιοθεσίας τους ξανά με σκοπό να αποκτήσουν μία βαθύτερη γνώση σε σχέση με την καταγωγή τους, διεκδικώντας παράλληλα την ελληνική τους υπηκοότητα.
Καλεί την Ελληνική Δημοκρατία να δράσει και να βοηθήσει στον επαναπατρισμό αυτών των χαμένων παιδιών, έκκληση την οποία απηύθυνε απευθείας στον πρωθυπουργό της Ελλάδας μέσω Twitter.
«Άραγε, θα επιστρέψουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα στην πατρίδα τους πριν από εμάς;»
