Πολλοί έχουμε πάει στο Φεστιβάλ Αντίποδες.

Λίγοι όμως γνωρίζουμε την ιστορία των απαρχών του και τις πολλές προσωπικότητες που έπαιξαν ρόλο στην εδραίωσή του.

Όχι όλοι Έλληνες παρεπιμπτόντως, με χαρακτηριστικό, μαθαίνουμε, παράδειγμα τον πρώτο πρόεδρο του Φεστιβάλ, τον φιλέλληνα πολιτειακό πρωθυπουργό Νότιας Αυστραλίας της εποχής Don Dunstan.

Φέτος, στην επέτειο 30 χρόνων από τον θάνατό του, θυμόμαστε έναν από τους πρωτεργάτες της διοργάνωσης, τον Σάββα Παπασάββα γνωστό δικηγόρο της εποχής και πρόεδρο τότε της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.

Ευτυχώς κάποιοι που έχουν ζήσει από κοντά τη «γέννηση» to 1987 αλλά και την ανάπτυξη του Φεστιβάλ έχουν καταγράψει πτυχές της ιστορίας, για να μη χρειάζεται εμείς οι νεότεροι να… εφεύρουμε ξανά τον τροχό.

Γράφει σε παλιότερες εκδόσεις του «Νέου Κόσμου», ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, Σωτήρης Χατζημανώλης:

«Η αρχική ιδέα για το Φεστιβάλ «Αντίποδες» ήταν της Μελίνας Μερκούρη. Υπουργός Πολιτισμού κατά τη δεκαετία του ’80, η αείμνηστη Μελίνα πίστευε πως ο ελληνικός πολιτισμός ήταν το πιο ισχυρό χαρτί της Ελλάδας.

«Θυμάμαι πως σε ένα από τα ταξίδια του, επίσης αείμνηστου, προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Σάββα Παπασάββα στην Αθήνα του το πρότεινε (παρουσία μου) κι εκείνος υιοθέτησε αμέσως την ιδέα».

Ο Παπασάββας συσπείρωσε ομογενείς και μη για μια μεγάλη ελληνική γιορτή, εξασφαλίζοντας στήριξη από τις πολιτειακές αρχές και φροντίζοντας για τη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου που θα είχε τον πρώτο λόγο στη διοργάνωση.

Κάποιες ακόμη στιγμές από το παρασκήνιο μας μεταφέρει η κόρη του, που ακολούθησε σαν τον πατέρα της τον δρόμο της δικηγορίας, Νατάσα Παπασσάβα.

Τότε, στο ποδαρικό του Φεστιβάλ Αντίποδες, που πήγε με τον αδερφό της, Λάζαρο, και τους γονείς του, ήταν μόλις 12 χρονών.

«Ήμουν μικρή αλλά το θυμάμαι καθαρά. Αυτή την πρώτη χρονιά γινόταν το αδιαχώρητο. Μην ξεχνάς, εκείνη την εποχή η Lonsdale Street ήταν από άκρη σε άκρη ελληνική», λέει στον «Νέο Κόσμο».

«Όχι ότι σήμερα δεν είναι. Πέρυσι που πήγα τελευταία στο Φεστιβάλ το είδα και πάλι με τα μάτια μου πόσο έχει μεγαλώσει. Απλά τότε μου φαινόταν άλλο πράγμα».

Περιγράφοντας την εμπειρία, μιλά για μια «αναβίωση διαφορετικών παραδόσεων από την Ελλάδα» και στέκεται στο «πόσο είχε δώσει νέα πνοή το φεστιβάλ στις επιχειρήσεις».

«Ο μπαμπάς είχε επιχειρηματικό μυαλό και όπως το καταλαβαίνω δούλευε ασταμάτητα για το Φεστιβάλ από τη μία για τον πολιτισμό και από την άλλη για να βοηθηθούν οι ελληνικές επιχειρήσεις.

«Πραγματικά εργαζόταν αδιάκοπα. Είναι η μόνη φορά που θυμάμαι να τον βλέπω αγχωμένο. Το δικηγορικό του γραφείο το είχε στη Lonsdale Street και τις ημέρες της προετοιμασίας πήγαιναν εκεί για συναντήσεις, είχε το ένα meeting μετά το άλλο».

Είχε άραγε αίσθηση τότε ως 12χρονη ότι ο πατέρας της ήταν ο «εμπνευστής των Αντιπόδων»;

«Όλοι οι Έλληνες φίλοι μου τον ήξεραν. Με ρωτούσαν, να’ ρθούμε μαζί σου στο Φεστιβάλ;» απαντά.

«Ήταν μεγάλη υπόθεση τότε και έχω την αίσθηση ότι έκανε πολλές θυσίες για να πετύχει».

Ο Σάββας Παπασάββας έφυγε από τη ζωή νωρίς στα 51 του χρόνια.

Όμως οι θυσίες του φαίνεται ότι πιάσαν τόπο.