Την περασμένη Κυριακή, 26/2/2023, έγινε μια όμορφη εκδήλωση από τον Σύνδεσμο Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης Μελβούρνης, η οποία ήταν αφιερωμένη στην επέτειο των 80 χρόνων από την ίδρυση της ΕΠΟΝ. Η ΕΠΟΝ (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων) από κοινού με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, έχοντας τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, έγραψαν λαμπρές σελίδες δόξας εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και η ηρωική Εθνική μας Αντίσταση αποτελεί ένα λαμπρό σταθμό της νεότερης ιστορίας μας.
Ωστόσο, δεν αναγνωριζόταν από τις ξενόδουλες κυβερνήσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μετά την πτώση της Χούντας, μιλώντας στην Ελληνική Βουλή, ο τότε βουλευτής Λάρισας του ΚΚΕ, Κώστας Λουλές -που είχε κάνει 26 χρόνια φυλακή και εξορία- είχε πει το περιβόητο στη Βουλή: «Η Εθνική Αντίσταση θα αναγνωριστεί και θάναι ντάλα μεσημέρι!».
Με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ και με πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση από τη Βουλή των Ελλήνων. Η πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ και την τιμή της Δεξιάς έσωσε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος που επίσης ψήφισε υπέρ, γιατί η Νέα Δημοκρατία του Ευάγγελου Αβέρωφ είχε αποχωρήσει από την ψηφοφορία.
Μετά την επίσημη πλέον αναγνώριση, ιδρύθηκε στη Μελβούρνη ο Σύνδεσμος Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης. Από το Σύνδεσμο αυτόν πέρασαν δεκάδες μελών που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή όπως οι: Γαβριήλ Κατσαμάς, Νίκος Χρυσανθακόπουλος, Ανδρέας Κολυβάς, Βασίλης Λιάλιος, Σωτήρης Πάσχος, Κώστας Βαγενάς, Θόδωρος Σιδηρόπουλος, Γιώργος Ζάγκαλης, Δημήτρης Τσιαούσης, Λεωνίδας Πετρόπουλος, Άννα Μάθιους, Δήμος Μήλας, Παναγιώτης Σταματόπουλος, Νίκος Βουρνάζος, Παναγιώτης Κουμουκιέλης, Αχιλλέας Πάσχος, Ιωάννης Κουλμάντας και πολλοί άλλοι.
Τους παρευρισκόμενους καλωσόρισε ο πρόεδρος, Χρήστος Κομινάτος, και κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή υπέρ των θανόντων αγωνιστών με την μουσική υπόκρουση του τραγουδιού «Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς»!
Την ιστορική αναφορά για την ΕΠΟΝ και για την επέτειο των 80 χρόνων από την ίδρυσή της έκανε ο γραμματέας Χρήστος Γράψας, μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε στον «Νέο Κόσμο» της περασμένης Πέμπτης.
Στη συνέχεια, στο βήμα ανέβηκε ο Χρήστος Κακουσέος, ο οποίος έπαιξε με τη φλογέρα του έναν επιτραπέζιο σκοπό που καταχειροκροτήθηκε. Ακολούθησε το τραγούδι «Παιδιά της Σαμαρίνας». Στην αίθουσα του «Δημόκριτου», όπου έγινε η εκδήλωση, το ακροατήρθιο μετατράπηκε σε μια πολυμελή χορωδία εφόσον όλοι οι παρευρισκόμενοι συμμετείχαν στο τραγούδι που τους συνόδευε η φλογέρα του δεξιοτέχνη Χρήστου Κακουσέου!
Μετά τη φλογέρα έγινε η απονομή των τιμητικών διακρίσεων. Ο γραμματέας, Χρήστος Γράψας, δήλωσε: Τιμούμε σήμερα τρεις συναγωνιστές που είναι μέλη του Συνδέσμου από την ίδρυσή του. Ο Νίκος Σαραντόγλου, 98 ετών, και ο Χρήστος Τσιαντίκος, 95 ετών. Είναι τα γηραιότερα μέλη του Συνδέσμου μας.
Η τρίτη τιμητική διάκριση ήταν για μια ακούραστη συναγωνίστρια, την Μαίρη Λιούπα που την ημέρα της εκδήλωσης βρισκόταν στο νοσοκομείο και έδινε μια άνιση μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Δυστυχώς, όμως, την Τρίτη το πρωί η Μαίρη Λιούπα έφυγε από τη ζωή και απευθύνουμε τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της.
Έγινε η απονομή των τιμητικών διακρίσεων στα δυο αιωνόβια μέλη της Αντίστασης και όλοι οι παρευρισκόμενοι με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα κατασυγκίνησαν τους τιμώμενους συμπάροικους, που να σημειωθεί και οι δυο έχουν άριστη διαύγεια πνεύματος. Ο ένας, μάλιστα, ο Χρήστος Τσιαντίκος, χόρεψε και την καραγκούνα!
Έγινε η κοπή της τούρτας με την επιγραφή των 80 χρόνων και προσφέρθηκαν γλυκά και καφέδες που είχε επιμελώς προετοιμάσει η ακούραστη Χρυσούλα Κομινάτου, από κοινού με άλλες γυναίκες-μέλη και φίλες του Συνδέσμου! Ήταν ομολογουμένως ένα πολύ ευχάριστο πνευματικό απόγευμα!
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΑΡΟΙΚΟΙ ΠΟΥ ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ
ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΟΓΛΟΥ
Ο Νίκος Σαραντόγλου γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 11/3/1926, και μεγάλωσε στην Πάτρα. Οι γονείς του ήταν Μικρασιάτες.
Πήγε μόνο 4 τάξεις στο σχολείο. Με τη γερμανική κατοχή συνελήφθη στα Προσφυγικά μαζί με άλλες 5.000 άτομα. Η οργάνωση του ΕΑΜ είχε πάρει τα όπλα από αποθήκες που είχαν αφήσει οι Ιταλοί. Κάποιος δοσίλογος τους πρόδωσε. Οι Γερμανοί Ναζί κατακτητές, σε αντίποινα εκτελούσαν λίγους κάθε εβδομάδα.
Κατάφερε και ξέφυγε από τους Γερμανούς -μαζί με μια ομάδα άλλων νεαρών- με τη βοήθεια του διερμηνέα που τους παρουσίασε ως ακίνδυνους μαθητές.
Το 1943 εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και λίγο αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Γνώρισε τον Νίκο Ζαχαριάδη, τότε Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, και του είχε προσφέρει εκ μέρους της Τοπικής Οργάνωσης Προσφυγικών ανθοδέσμη, όταν είχε επισκεφθεί τα γραφεία του ΕΑΜ στην Πάτρα.
Μετά την παράδοση των όπλων έγινε ναυτικός. Σε ένα ταξίδι στην Αμβέρσα, ο Έλληνας πρόξενος πήγε στο καράβι και τον ειδοποίησε ότι πρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Ο Νίκος Σαραντόγλου απέφυγε να επιστρέψει στην Ελλάδα και εργαζόταν στη συνέχεια σε καράβια που δεν ταξίδευαν στην Ελλάδα για να αποφύγει τη σύλληψη και ένταξη στο στρατό. Σημειωτέον ότι είχε αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος που μας επέβαλαν οι Εγγλέζοι.
Όπως μας λέει ο Νίκος Σαραντόγλου, εκείνη την εποχή σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις βρίσκονταν πολλοί νεαροί Έλληνες. Ήταν πλουσιόπαιδα και παιδιά των κυβερνώντων που τα φυγάδευαν στο εξωτερικό με φοιτητική βίζα για να αποφύγουν να υπηρετήσουν στο στρατό.
Οι πλούσιοι -μας λέει ο Νίκος Σαραντόγλου- έχουν ως αρχή το… «πολεμήστε εσείς για να δοξαστούμε εμείς!».
Για 30 χρόνια δεν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα. Είχε δικαστεί ερήμην σε θάνατο. Πρώτον, δεν ήθελε να υπογράψει τη διαβόητη «δήλωση μετανοίας» και, δεύτερον, γιατί θα είχε την ίδια τύχη με τον αδελφό του Χαράλαμπο Σαραντόπουλο που υπηρέτησε στη Γυάρο και στη Μακρόνησο.
Μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αυστραλία το 1970. Την Ελλάδα την επισκέφθηκε το 1975 με τη μεταπολίτευση. Το διάστημα της Χούντας είχε δραστήρια συμμετοχή στην Ομοσπονδία Ελλήνων Ναυτικών και στην ΕΑΣΚΕΝ και είχε γνωριστεί με ηγετικά στελέχη όπως ο Μανώλης Πυθαρούλης και ο Αντώνης Αμπατιέλος.
Με τον ερχομό του στην Αυστραλία έγινε μέλος του «Δημόκριτου» και του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλάις (ΚΚΑ) και είχε συνεργασία με το Συνδικάτο Ναυτεργατών Αυστραλίας που βοήθησε πάρα πολύ στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Με την αναγώριση της Εθνικής Αντίστασης έγινε από τα πρώτα μέλη του Συνδέσμου Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης Μελβούρνης τον οποίο υπηρέτησε και από τη θέση του προέδρου.
Σήμερα παρά το φορτίο των 98 χρόνων έχει άριστη διαύγεια πνεύματος και ακράδαντα πεπεισμένος ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες στον κόσμο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει… «δεν μπορεί μια μικρή μειοψηφία να συνεχίζει να κάνει πολέμους, να σκοτώνει, να ρημάζει και να εκμεταλλεύεται την πλειοψηφία των Λαών όλης της οικουμένης!».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΑΝΤΙΚΟΣ
O Xρήστος Τσιαντίκος γεννήθηκε το 1928 στην Καλαμπάκα Τρικάλων, που είναι και η πρωτεύουσα του Δήμου Μετεώρων. Λόγω της εμπόλεμης κατάστασης πήγε μόνο 5 τάξεις στο σχολείο. Το 1944 με τη γερμανική κατοχή, από ηλικία 16 χρόνων βοηθούσε τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και έκανε χρέη συνδέσμου σε διάφορες αποστολές.
Το 1948 και, συγκεκριμένα, στις 12 Αυγούστου, έσωσε τη ζωή μιας αντάρτισσας που είχε τραυματιστεί από έναν παρακρατικό και δικαίως μολογάει με καμάρι την πράξη του αυτή.
Το 1955 πήρε την απόφαση να μεταναστεύσει για την Αυστραλία. Δυσκολεύτηκε να βγάλει το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων γιατί ήταν χαρακτηρισμένος αριστερός. Με τη βοήθεια συγγενικού του προσώπου, πήρε το διαβόητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και μπόρεσε και έβγαλε το διαβατήριο. Ήρθε στην Αυστραλία με το καράβι «Κυρήνεια».
Τον επόμενο χρόνο ήρθε στην Αυστραλία η Μάλαμα Θεοδώρου, παντρεύτηκαν και απέκτησαν δύο κόρες. Η Μάλαμα του Χρήστου Τσιαντίκου είναι γνωστή στα δυτικά προάστεια γιατί φτιάχνει τον καλύτερο μπαχτσέ. Μόνο φέτος φύτεψε όψιμα τα φυτά γιατί το σπίτι τους στο Maribyrnong, δίπλα στο ποτάμι, πλημμύρισε και άργησε λίγο να κόψει ντομάτες και άλλα ζαρζαβατικά.
Η Μάλαμα είναι πέντε χρόνια μικρότερη του Χρήστου. Είναι μια καλωσυνάτη εργατική γυναίκα, γεμάτη σοφία και όσοι τη γνωρίζουν λένε ότι το όνομά της ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα της.
Η Μάλαμα κατάγεται και αυτή από αριστερή οικογένεια. Ο πατέρας της, Νικόλαος Θεοδώρου, έκανε αρκετά χρόνια στη φυλακή, ενάμισι από αυτά στη Μακρόνησο.
Ο Χρήστος Τσιαντίκος με τον ερχομό του στην Αυστραλία οργανώθηκε στον Εργατικό Σύνδεσμο «Δημόκριτος», στο συνδικαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα με δραστήρια πάντα συμμετοχή. Δεν έλειψε από καμία πρωτομαγιάτικη πορεία όπως και από τις διαδηλώσεις για την ειρήνη και τον αφοπλισμό. Κατέβαινε στις πορείες μαζί με το φίλο του, τον αείμνηστο Φώτη Αντύπα.
Πάντα με περηφάνια ο Χρήστος Τσιαντίκος μιλάει για τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στη συμμετοχή της Αυστραλίας στον πόλεμο του Βιετνάμ και ενάντια σε κάθε πόλεμο που παίρνει μέρος η Αυστραλία ακολουθώντας πειθήνια τους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές.
Παρά το γεγονός ότι δεν τελείωσε το Δημοτικό, έκανε πολλές εκπομπές στα ελληνικά από το Λαϊκό Ραδιοφωνικό Σταθμό 3CR της Μελβούρνης, υποστηρίζοντας τα εργατικά δικαιώματα.
Από τις πρώτες μέρες ίδρυσης του Συνδέσμου Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης στη Μελβούρνη, ο Χρήστος Τσιαντίκος έγινε μέλος και δεν έλειψε από καμιά εκδήλωση.
Ο Χρήστος Τσιαντίκος, συνοδευόμενος στην εκδήλωση από δυο εγγονούς του, είπε κατασυγκινημένος: «Ευχαριστώ το Διοικητικό Συμβούλιο για τη μεγάλη τιμή που μου κάνατε! Να συνεχίστε να τιμάτε τους αγώνες και γενικά την ένδοξη ιστορία του λαού μας!»
ΜΑΙΡΗ ΛΙΟΥΠΑ
Η Μαίρη Λιούπα γεννήθηκε το 1946 στο Πετρίτσι Σερρών. Ήρθε στην Αυστραλία το 1969. Μετά από λίγα χρόνια έγινε μέλος του Εργατικού Συνδέσμου «Δημόκριτος» και στη συνέχεια στο ΚΚΑ. Όσοι συμμετείχαν σε πορείες ειρήνης και της Πρωτομαγιάς σίγουρα θα έχουν γνωρίσει τη Μαίρη. Πάντα δήλωνε παρούσα και τελευταία που της ήταν δύσκολο το περπάτημα καθόταν σε ένα τραπεζάκι μαζί με την, επίσης ακούραστη, Ελευθερία Γκαγκατσάκη, και πουλούσαν διάφορες κονκάρδες και διαφημιστικά φυλλάδια για την ειρήνη και τον αφοπλισμό και για τα εργατικά δικαιώματα.
Από την ίδρυση του Συνδέσμου Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης έγινε μέλος και μέχρι τελευταία συμμετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου καθώς επίσης και στο Δ.Σ. του «Δημόκριτου».
Η Μαίρη υπήρξε μια περήφανη Ελληνίδα που καμάρωνε για την βλάχικη καταγωγή της και για τους αγώνες της Εθνικής μας Αντίστασης. Ο πατέρας της, Ιωάννης Καλαϊτζής, υπηρέτησε στη Γυάρο και την Μακρόνησο.
Μια ιστορία που πάντα μας έλεγε η Μαίρη για τον πατέρα της ήταν όταν τον συνέλαβε μια φορά η αστυνομία και τον έστειλε κρατούμενο στις φυλακές της Δράμας. Εκεί τον βασάνισαν απάνθρωπα. Πήγαιναν τους κρατούμενους στον Κορύλοβο. Αυτό είναι ένα σχετικά χαμηλό βουνό, με υψόμετρο περίπου 500 μέτρων, και αποτελεί τη νότια απόληξη του Φαλακρού Όρους (υψόμετρο 2.232 μ.). Βρίσκεται στο νομό Δράμας και στους πρόποδές του απλώνεται η πόλη της Δράμας. Εκεί έδεναν ανά δύο τους κρατούμενους. Έβαζαν χειροπέδες στο αριστερό πόδι του ενός με το δεξί του άλλου κρατουμένου. Τους πήγαιναν σε πετρώδες ανώμαλο έδαφος και τους έβαζαν να τρέξουν. Έπεφτε ο ένας κάτω και αναγκαστικά έπεφτε και ο άλλος!
Εκεί ο πατέρας της είχε σπάσει τα πλευρά και σφάδαζε από τους πόνους. Ιστορίες και βάσανα -έλεγε η Μαίρη- πέρασαν χιλιάδες αλύγιστων αγωνιστών που το μόνο που ήθελαν ήταν μια ελεύθερη και Δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα ισότητας και κοινωνικής Δικαιοσύνης.
