Βρισκόμασταν στην Ελλάδα τον Αύγουστο του ’22 όταν μάθαμε ότι ο Απόστολος Γιάννου (ανιψιός μου) υπέγραψε συμβόλαιο με μια από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ινδίας, την Kerala Blasters!
Για όσους δεν τον ξέρουν, αξίζει μια σύντομη αναφορά: Ο Απόστολος, λοιπόν, γεννήθηκε στη Νάουσα και μετανάστευσε στην Αυστραλία σε μικρή ηλικία. Ως έφηβος αγωνίστηκε με την Oakleigh Cannons και την Ελλάς Μελβούρνης και ως ενήλικας στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, την Καβάλα, τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο, τον Αστέρα Τρίπολης, στη κινεζική Γκουανγκζού, στην κυπριακή ΑΕΚ Λάρνακας και στον ΟΦΗ. Στις 13 Ιανουαρίου 2022, επέστρεψε στο αυστραλιανό πρωτάθλημα για λογαριασμό της Macarthur, αλλά στις 8 Ιουλίου του ίδιου έτους υπέγραψε συμβόλαιο με την ινδική Kerala Blusters, συμμετέχοντας για πρώτη φορά στο ινδικό πρωτάθλημα.
Το 2006 ο Γιάννου συμμετείχε στην Κ-17 της Αυστραλίας στα προκριματικά του ασιατικού πρωταθλήματος Κ-17. Το 2008 αντιπροσώπευσε για πρώτη φορά την Ελλάδα αγωνιζόμενος με την εθνική Νέων.
Τον Μάρτιο του 2015 κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική Ανδρών της Ελλάδας και τον Φεβρουάριο του 2016 επέλεξε να αγωνιστεί με τα χρώματα της εθνικής ομάδας της Αυστραλίας.
Πρόκειται για έναν από τους τέσσερις μόλις παίκτες που χρίστηκε διεθνής και με άλλη εθνική πλην της ελληνικής.
Όπως αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ο ανιψιός έχει μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή ποδοσφαιρική διαδρομή αλλά η μεταγραφή του στην Ινδία ήταν το κάτι άλλο.
Χαλαρά και με πολύ χιούμορ μεταξύ μας υποσχεθήκαμε ότι θα τον επισκεφτούμε χωρίς πραγματικά να το πιστεύαμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Και όμως η ιδέα έγινε πράξη.
Ξαφνικά έγινε ένα όνειρο ζωής, ένα ταξίδι που λίγοι έχουν την ευκαιρία να ζήσουν. Κι εμείς θα το ζούσαμε!
Κλείσαμε το ταξίδι για τον Φεβρουάριο του 2023.
Η Ινδία, κατά τη διάρκεια της ιστορίας υπήρξε κοιτίδα και σταυροδρόμι πολλών σημαντικών πολιτισμών και θρησκειών και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως σε πληθυσμό μετά την Κίνα, με 1.372.989.959 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022, και η έβδομη μεγαλύτερη σε έκταση με 3.287.263 τ.χλμ..
Η αλήθεια είναι πως όσο πλησίαζε ο καιρός για το ταξίδι μαζί με τον ενθουσιασμό και την χαρά, αισθανόμασταν φόβο , αγωνία και ένα σφίξιμο στην καρδιά γιατί είχαμε στην παρέα μας και τα δύο εγγονάκια μου 4 ετών και 18 μηνών. Η Ινδία σαν προορισμός δεν ακουγόταν και η καλύτερη χώρα για οικογενειακές διακοπές. Ειδικά όταν χρειάστηκε να κάνουμε και αρκετά εμβόλια.
Ή πρώτη μας εντύπωση ήταν θετική λόγω του ότι σχεδόν όλοι μιλούσαν αγγλικά και έτσι μπορούσαμε να συνεννοηθούμε.
Λίγα λόγια για τη χώρα που επισκεφτήκαμε κάπως συγκρατημένα και φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η απόλαυση του ταξιδιού μας ξεκίνησε από την πόλη KOCHI.
Από εκεί και μετά εικόνες να εναλλάσσονταν συνεχώς με χρώματα και αρώματα
Η συγκεκριμένη πόλη βρίσκεται νοτιοδυτικά της Ινδίας και ο πληθυσμός της είναι περίπου 2.1εκατομμύρια .
Είναι χτισμένη πάνω σε κανάλια τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες.
Έχει ένα υπέροχο πεντακάθαρο αεροδρόμιο παρόλο που ο τρόπος εξυπηρέτησης τους είναι 30 χρόνια πίσω .
Είναι καταπράσινη και αυτό οφείλεται στα ποτάμια / κανάλια και σε μια από τις μεγαλύτερες λίμνες της χώρας .
Εκεί φημίζονται και για τα κινεζικά δίχτυα ψαρέματος .
Επίσης η γύρω περιοχή έχει μεγάλες εκτάσεις από μπανανιές και καρύδες και διαθέτει ένα απ’ τα καλύτερα λιμάνια της Ινδίαας με ιστορία 600 χρονών.
Οι συναλλαγές γίνονταν με Ευρωπαίους, Κινέζους και Άραβες (και είναι εμφανής η επιρροή αυτών σε πολλά σημεία της πόλης ) και γι’ αυτό θεωρείται η «οικονομική πρωτεύουσα της Κεράλα» (The Financial Capital of Kerala).
Όσο για τις θρησκείες τους τα πάνε μια χαρά μεταξύ τους αν κρίνω από τους ναούς της. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία περίπου το 47% των κατοίκων της πόλης είναι Ινδουϊστές και ακολουθούν οι Χριστιανοί με 35% και οι Μουσουλμάνοι με 17%. Το Κοτσί είναι μια από τις πόλεις με τον μεγαλύτερο πληθυσμό χριστιανών στην Ινδία. Οι Βουδιστές πάρα πολύ λίγοι.
Σύμφωνα με την απογραφή, το 79,8% του πληθυσμού της Ινδίας είναι Ινδουιστές, το 14,2% είναι Μουσουλμάνοι, το 2,3% Χριστιανοί, το 1,7% Σιχ, το 0,7% Βουδιστές και το 0,4% πιστοί του Τζαϊνισμού.
Επίσης, αυτή η πόλη πέρα του ότι ήταν πολύ όμορφη ήταν και ζεστή με ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω ότι κάποιοι φίλοι μας Ινδοί, μας φιλοξένησαν με το παραπάνω και από εκεί μάθαμε ότι … τους επισκέπτες τους , «τους συμπεριφέρονται σαν θεούς!».
Ακόμη, μας είπαν ότι χωρίζονται σε διαφορετικές κάστες ανάλογα με την καταγωγή τους, την μόρφωση τους ή την περιουσία τους . Δηλαδή υπάρχει η κάστα των φτωχών , των μορφωμένων, των εκατομμυριούχων και των δισεκατομμυριούχων !Και είναι πολύ δύσκολο να ανέβεις από την μια στην άλλη . Σε κάποια κυβερνητικά Ιδρύματα μάλιστα χρειάζεται να γράψεις δίπλα στο όνομά σου σε και σε ποια κάστα ανήκεις.
Από ό,τι μας είπαν το σύστημα των καστών συνιστά τον τρόπο διάρθρωσης της ινδικής κοινωνίας σε διαφορετικές ομάδες και είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί σαφώς το σύστημα των καστών εξαιτίας της πολυπλοκότητάς του. Έχει μακραίωνες θρησκευτικές ρίζες, ενώ έχει επηρεαστεί από τις κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις αλλά και τα χρόνια της αποικιοκρατίας.
Μάθαμε ακόμα πως το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει ότι οι διακρίσεις που στρέφονται ενάντια στις χαμηλές κάστες είναι παράνομες. Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας υπήρξαν αρκετές κινήσεις από την κυβέρνηση προκειμένου να καταρριφθούν οι διακρίσεις μεταξύ των καστών. Είναι ένα θέμα πολύ περίπλοκο που δεν έχω ούτε τις γνώσεις αλλά ούτε και τον χώρο να το αναλύσω…
Συνεχίζοντας να σημειώσω ότι τελείως συμπτωματικά τα δωμάτια του ξενοδοχείου μας έβλεπαν τη δυτική πλευρά του κτιρίου και έτσι καθημερινά απολαμβάναμε τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα! Ένας τεράστιος κατακόκκινος ήλιος στη δύση του μας άφηνε τις καλύτερες αναμνήσεις!
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ένα μικρό προβληματάκι με το φαγητό στην αρχή γιατί τα φαγητά τους ήταν αρκετά καυτερά για την δική μας γεύση, όμως σύντομα τα συνηθίσαμε .
Μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο που έμενε όλη η ποδοσφαιρική ομάδα (μερικοί απ’ αυτούς με τις οικογένειες τους), και έτσι είχαμε την ευκαιρία να βλέπουμε τους ποδοσφαιριστές καθημερινά την ώρα του φαγητού ( τρώγαμε όλοι μαζί μέσα στο ξενοδοχείο για λόγους ασφαλείας).
Δεν βγαίνανε έξω σχεδόν καθόλου. Κάθε μέρα τους έπαιρνε το λεωφορείο για προπόνηση και επιστρέφανε όλοι μαζί για το βραδινό φαγητό .
Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο σχεδόν έπαιζαν έξω από την πόλη, και επειδή οι αποστάσεις είναι τεράστιες (3-4 ώρες αεροπορικώς ) τους έπαιρνε και 4 μέρες να επιστρέψουν.
Εκείνο λοιπόν το Σαββατοκύριακο αποφασίσαμε κι εμείς (μιας και ο Αποστόλης θα έλειπε για τέσσερις μέρες ) να πάμε να δούμε τα αξιοθέατα του Νέου Δελχί.
Μετά από 4 ώρες ταξίδι προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο. Αν και ήταν τεράστιο υπήρχε κάποια σειρά και βγήκαμε σχετικά σύντομα χωρίς κανένα πρόβλημα.
Επίσης, το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κοντά και έτσι δεν ταλαιπωρηθήκαμε. Παρέλειψα να πω ότι σε όλα τα ξενοδοχεία ( στην Ινδία ) κάθε φορά που μπαίναμε υπήρχε αστυνομία στην είσοδο που έλεγχε τα πάντα.
Εδώ υπήρχε μια ποικιλία από τουρίστες και επιχειρηματίες από όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και δεν είχαμε και κανένα πρόβλημα με το φαγητό που κάλυπτε όλα μας τα γούστα.
Στο διάστημα που μείναμε στο Νέο Δελχί επισκεφτήκαμε μερικά από τα αξιοθέατα της χώρας.
Το National Gandhi Museum προσωπικά άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Υπήρχε πολύ υλικό, φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα και γραπτά, από την πολυτάραχη ζωή του, αλλά το πιο όμορφο για μένα ήταν το μπρούτζινο ομοίωμα του έξω από το κτίριο.
Ο Γκάντι ως γνωστόν ήταν στοχαστής και επαναστάτης και υπήρξε η κεντρική μορφή του εθνικού κινήματος για την ινδική ανεξαρτησία.
Την ίδια μέρα και με τον ίδιο οδηγό ( κλείσαμε από το ξενοδοχείο οδηγό / ξεναγό και αυτοκίνητο και για τους 7) επισκεφτήκαμε το φημισμένο αξιοθέατο THE INDIAN GATE , ένα μνημείο αφιερωμένο στους πεσόντες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Παρόμοιο με την Αψίδα Θριάμβου της Γαλλίας . Εκεί είδα για πρώτη φορά στην Ινδία το συνωστισμό, την πολυκοσμία, τις ουρές , το σπρώξιμο και διαπίστωσα πόσο πραγματικά μεγάλη και πολυπληθής είναι αυτή η χώρα.
Ήταν η πρώτη φορά που μας άφησε ο οδηγός μόνους σε ένα χώρο γεμάτο τουρίστες και κόσμο. Το πιο αξιοσημείωτο εκείνης της ημέρας ήταν ότι το 18 μηνών εγγονάκι μου το έβγαλαν τουλάχιστον 150 φωτογραφίες λόγω χρώματος μαλλιών. Ήταν για αυτούς κάτι το ασυνήθιστο. Αλλά το ίδιο συνέβη και με μένα και τη μητέρα του Αποστόλη. Οι ντόπιοι ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας, λόγω του ανοιχτόχρωμου δέρματός μας.
Και έφτασε η πολυπόθητη ημέρα (μετά από τέσσερις ώρες οδήγησης) που θα επισκεπτόμαστε το φημισμένο Μαυσωλείο Taj Mahal ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα παγκοσμίως.
Χτίστηκε από λευκό μάρμαρο τον 17 αιώνα από έναν αυτοκράτορα ισλαμικής καταγωγής στην μνήμη της γυναίκας του (η οποία του το ζήτησε) . Εργάστηκαν περίπου 20 χιλιάδες άτομα και χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί πάνω από 15 χρόνια .
Με τη βοήθεια του ξεναγού καταφέραμε και το γυρίσαμε σχετικά σύντομα αφού πρώτα βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες . Καθώς επιστρέφαμε για να συναντήσουμε το οδηγό μας ανακαλύψαμε ότι στη συντροφιά μας προστέθηκαν και κανα δυο μαϊμουδάκια. Περιττό να σας περιγράψω τη χαρά τη δίκη μας αλλά πιο πολύ των παιδιών.
Το Μαυσωλείο Taj Mahal είναι ένας προορισμός που δεν πρέπει να χάσει κανείς αν βρεθεί στη Ινδία.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής γεμάτοι αναμνήσεις από χρώματα, πολλά χρώματα, χρώματα στις φορεσιές τους, στους δρόμους με τα παιδιά να παίζουν ξυπόλητα ποδόσφαιρο , στις λίμνες και στις βαρκάδες που κάναμε πίνοντας κόκονατ, στα φαγητά τους, στα ηλιοβασιλέματα τους…
Επιστρέψαμε στην Αυστραλία με τις καλύτερες αναμνήσεις!
Συμπέρασμα: Η Ινδία είναι μια χώρα που επιβάλλεται να επισκεφθεί όποιος αγαπά τα ταξίδια !
