Πάσχα. Η πεμπτουσία της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας και πίστης. Το μεγαλύτερο μάθημα ταπεινοφροσύνης, θυσίας, αγάπης. Κατά την εβδομάδα των Παθών, οι εκκλησίες σε όλο τον κόσμο φορούν τα πένθιμά τους και οι πιστοί προστρέχουν για να ακούσουν ξανά τους Ευαγγελιστές να διηγούνται μέσω των ιερέων τα Πάθη του Ιησού Χριστού για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Κάθε χρόνο, αυτές τις ημέρες οι ίδιες εικόνες. Όπως και φέτος…
Οι κεφαλές θα γείρουν από δέος, οι γυναίκες θα προσεύχονται γονυπετείς, τα μάτια θα δακρύσουν στη θέα του Εσταυρωμένου, οι καρδιές θα ραγίσουν στο άκουσμα των Εγκωμίων κατά την Περιφορά του Επιταφίου και οι ψυχές θα αγαλλιάσουν στο «Χριστός Ανέστη!».
Κι ύστερα τι; Ύστερα όλοι θα αποχωρήσουν σχεδόν τρέχοντας από τους ναούς μετά το αναστάσιμο φιλί κι αφού χαράξουν με το Άγιο Φως τις πόρτες των σπιτιών τους, θα κάτσουν γύρω από το πλούσιο γιορτινό τραπέζι, θα ανταλλάξουν τις τυπικές ευχές που αρμόζουν στην περίσταση, θα πιούνε στην υγειά τους και η ζωή θα επιστρέψει στους συνηθισμένους της ρυθμούς.
Την ίδια ώρα, πίσω στις σχεδόν ερημωμένες εκκλησιές, οι ιερείς και κάποιοι – στην πλειοψηφία τους – ηλικιωμένοι πιστοί θα μείνουν μέχρι αργά τη νύχτα για να ολοκληρώσουν την Αναστάσιμη Ακολουθία που κορυφώνεται και δεν τελειώνει – κατά τη λαθεμένη αντίληψη των περισσότερων εκκλησιαζομένων – με το «Χριστός Ανέστη…».
Αυτό που ακολουθεί τις επόμενες δύο περίπου ώρες μετά τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου είναι όλη η ουσία της Εβδομάδας των Παθών. Είναι η γιορτή της έλευσης του φωτός που σκόρπισε το έρεβος, της νίκης της ζωής ενάντια στο θάνατο, της επιβολής του Καλού επί του Κακού, της απόλυτης κυριαρχίας της αγάπης.
Πόσοι από εμάς, αλήθεια, μετέχουμε σε τούτη τη γιορτή; Πόσοι από εμάς ανοίγουμε πραγματικά την πόρτα της ψυχής μας για να υποδεχτούμε τον Κύριο που θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία; Πόσοι από εμάς αισθανόμαστε τις ευχές που σχεδόν αυτόματα κυλούν από το στόμα μας αυτές τις άγιες μέρες;
«Καλή Ανάσταση!», «Χριστός Ανέστη!», ας φροντίσουμε φέτος να μην ανταλλάξουμε κενές περιεχομένου φράσεις, αλλά ουσιαστικές και πλήρεις νοήματος, που δεν είναι άλλο από την Αγάπη.
Η θυσία του Χριστού είναι ο ορισμός της Αγάπης. Ο ίδιος ο Χριστός είναι η Αγάπη. Μέσα από αυτό το πρίσμα θεωρούμενες οι ευχές μεταφράζονται: «Με το καλό να αναστηθεί η Αγάπη μέσα μας!», «Η Αγάπη αναστήθηκε!».
Φέτος, ας βιώσουμε, ένα Πάσχα διαφορετικό. Ας ανοίξουμε τους δέκτες της καρδιάς μας κι ας υποδεχτούμε το μήνυμα των Παθών και της Ανάστασης. Ας μην ακολουθήσουμε απλά τα ήθη και τα έθιμα της εκκλησίας και της παράδοσης, αλλά ας τα βιώσουμε στην ουσία τους.
Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού κι ας γίνουμε, «Αγάπη» κι ας προσφέρουμε αυτήν στους συνανθρώπους μας που τόσο πολύ την έχουν ανάγκη. Αυτό θα ήταν το πολυτιμότερο δώρο.
Όπως, γράφει ο Χαλίλ Γκιμπράν στον «Προφήτη»,
«Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της,
και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται,
γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
‘Όταν αγαπάς, δε πρέπει να λες «ο Θεός είναι στην καρδιά μου», αλλά
«είμαι στην καρδιά του Θεού».
Με την ελπίδα να βρούμε κάποτε το δρόμο μας προς την καρδιά του Θεού, σας εύχομαι,
«Καλή Ανάσταση!»
