Για όλους και για όλα μας μίλησε ο Αργεντινός τεχνικός της Ελλάς, Esteban Quintas. Για τις πρώτες του μέρες στην Αυστραλία, όταν πρωτοήρθε στην χώρα το 2016 ως προπονητής της ομάδας των κάτω των 16 της South Melbourne, για τις εμπειρίες του με τον Jurgen Klop, τον Diego Simeone και τον Jose Mourinho, για τα όνειρά του, αλλά και την γνώμη του για το ποδόσφαιρο στην Αυστραλία και τον μικρόκοσμο της Ελλάς, την οποία χωρίς κανέναν ενδοιασμό αποκαλεί το μεγαλύτερο κλαμπ της χώρας!
«Πρωτοέφτασα στην Μελβούρνη το 2016 ως προπονητής της ομάδας των κάτω των 16 της South Melbourne. Ήταν η πρώτη μου φορά που προπονούσα παιδιά και η αλήθεια είναι πως έχω μόνο θετικές αναμνήσεις από εκείνη την εμπειρία. Η ομάδα τα πήγε καταπληκτικά, κερδίσαμε σχεδόν όλους τους αντιπάλους μας. Δούλεψα πάρα πολύ σκληρά με αυτά τα παιδιά και νομίζω αυτό ήταν που είδε ο Ανδρέας Μεσουρούνη και με πλησίασε δύο χρόνια αργότερα προκειμένου να επιστρέψω στον σύλλογο ως βοηθός προπονητή του Κώστα Ταγκαλάκη» θυμάται ο Αργεντινός κόουτς.
«Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Εκείνη την σεζόν τα είχα πάει καταπληκτικά με την ομάδα μου στην Ισπανία και μου φαινόταν κάπως σαν πισωγύρισμα να δεχτώ να γίνω βοηθός προπονητή. Είχα προτάσεις από Ολλανδία και Σκωτία να αναλάβω πρωτοκλασάτες ομάδες, αλλά η αδυναμία μου στα αγγλικά κάπως αποθάρρυνε τους ιθύνοντες εκείνων των συλλόγων. Αυτός ήταν και ο λόγος που τελικά δέχτηκα την πρόταση της Ελλάς. Μίλησα με την γυναίκα μου και την υπόλοιπη οικογένειά μου και συνειδητοποίησα πως, ερχόμενος εδώ, θα μπορούσα, εκτός των άλλων, να μάθω και καλύτερα την γλώσσα. Ειλικρινά, νόμιζα πως θα παραμείνω στην όμορφη Μελβούρνη μόνο για μια σεζόν, το πολύ δύο» έλα όμως που η μοίρα είχε άλλα σχέδια για τον γεμάτο πάθος και αγάπη για το ποδόσφαιρο 43χρονο τεχνικό.
«Μετά από 8–9 αγωνιστικές ο κ. Ταγκαλάκης έφυγε από την ομάδα και ενώ, όπως φαινόταν εκείνη την χρονιά, θα παλεύαμε για την παραμονή στην Κατηγορία. Ήταν μια απίστευτα δύσκολη περίοδος για εμένα. Οι διαφορές του ποδοσφαίρου μεταξύ Ευρώπης και Αυστραλίας μου έμοιαζαν τεράστιες, οι ποδοσφαιριστές απορούσαν με τον τρόπο που τους προπονούσα. Δεν μπορούσα να βρω τρόπο να περάσω στους παίκτες αυτά που ήθελα. Τελικά, τα καταφέραμε και μείναμε στην Κατηγορία αλλά αν δεις το τωρινό ρόστερ μόνο 3–4 ποδοσφαιριστές έχουν παραμείνει από εκείνη την ομάδα… Έπρεπε να βρούμε παίκτες ικανούς να ακολουθήσουν τον τρόπο που εγώ καταλαβαίνω το ποδόσφαιρο. Εκείνη η σεζόν τελείωσε με θετικό πρόσημο. Την επόμενη χρονιά είχαμε τον ερχομό του Covid και έτσι, ακόμα και αν είχα άλλα σχέδια, έπρεπε να παραμείνω εδώ».
Με καμάρι, αλλά και κάποια πικρία αναφέρεται στην περσινή σεζόν (2021-2022) ο Αργεντινός.
«Τι χρονιά ήταν αυτή! Παίξαμε καταπληκτικά, ήμασταν πρώτοι από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος της κανονικής σεζόν, είχαμε την καλύτερη άμυνα και επίθεση, αλλά δυστυχώς στο ποδόσφαιρο αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα και έτσι η ήττα στον Grand Final έσβησε από την μνήμη των φιλάθλων την σχεδόν τέλεια πορεία μας μέσα στην σεζόν. Η Ελλάς είναι μια τεράστια ομάδα, με απίθανη ιστορία και απαιτητική διοίκηση αλλά και φίλαθλο κόσμο. Από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου εδώ, όλοι μιλάνε για νίκη, νίκη και τίποτα άλλο. Είναι πολύ δύσκολο να περάσεις μια καινούρια φιλοσοφία στον σύλλογο διότι δεν έχεις το χρόνο ή την πολυτέλεια να μην φέρεις αποτελέσματα. Δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα αλλά υπάρχουν ομάδες στην κατηγορία στις οποίες μπορείς να αποτύχεις σαν προπονητής αλλά να μην χάσεις την θέση σου. Εδώ δεν είναι έτσι. Ο κόσμος είτε λατρεύει την Ελλάς είτε την μισεί, δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Το ξέρεις ότι όταν χάνουμε παίρνω εκατοντάδες μηνύματα. Ο κόσμος βρίζει εμένα, κατακρίνει τον τρόπο που παίζουμε και ζητάει να φύγω παίρνοντας μαζί μου και καμία δεκαριά ποδοσφαιριστές. Όταν νικάμε… λαμβάνω μόνο 5–6 μηνύματα. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός ψυχικά προκειμένου να επιβιώσεις σε αυτό τον ιστορικά τεράστιο σύλλογο! Έχω παίξει για τόσα χρόνια στην Ατλέτικο, έχω προπονήσει καλές ομάδες αλλά πουθενά αλλού δεν υπάρχει τέτοια απαίτηση για νίκη που υπάρχει εδώ!»
Απόλυτα θετική είναι η άποψη του γεννημένου στην Mar De Plata προπονητή για το αυστραλιανό ποδόσφαιρο.
«Το επίπεδο του ποδοσφαίρου στην Αυστραλία είναι φανταστικό. Οι ποδοσφαιριστές είναι εξαιρετικά δυνατοί και υπάρχει η δίψα για διαρκή πρόοδο. Λατρεύω την θεωρία του ποδοσφαίρου. Πριν μερικά χρόνια, η Dortmund είχε επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις της ομάδας που προπονούσα προκειμένου να περάσουν εκεί την περίοδο της χειμερινής διακοπής του γερμανικού πρωταθλήματος. Προπονητής της ήταν ο Κλοπ. Παρακολουθώντας τις προπονήσεις του Γερμανού προπονητή συνειδητοποίησα ποσά κενά είχα και πόσο όμορφη αλλά και πλούσια είναι η θεωρία του ποδοσφαίρου. Αποφάσισα να μην εργαστώ για μια ολόκληρη σεζόν και να περάσω όσο περισσότερο καιρό μπορούσα εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μου γύρω από συστήματα και τακτικές. Πέρασα πολύ χρόνο στο προπονητικό κέντρο της Ατλέτικο παρακολουθώντας τον Diego Simeone, ξόδεψα χρόνο «κατασκοπεύοντας» προπονήσεις του Mourinho αλλά και κάποιο καιρό στις εγκαταστάσεις της Barcelona όταν προπονητής της ήταν ο Guardiola. Όλες αυτές τις γνώσεις προσπαθώ τώρα να τις περάσω στους ποδοσφαιριστές μου και μπορώ να πω πως δεν περίμενα Αυστραλοί ποδοσφαιριστές να έχουν την δυνατότητα να καταλάβουν αλλά και να κάνουν πράξη μέσα στο γήπεδο όλες αυτές τις τακτικές. Είμαι σίγουρος πως αρκετοί από αυτούς τους παίχτες θα γίνουν εξαιρετικοί προπονητές όταν αποφασίσουν να σταματήσουν την καριέρα τους»
Η δική του ποδοσφαιρική καριέρα τερματίστηκε όταν ήταν μόλις 30 χρόνων.
«Έχω κάνει συνολικά τέσσερις επεμβάσεις στο γόνατο. Όταν επέστρεψα από την τελευταία, ο προπονητής μου με έβαλε κατευθείαν στην βασική ενδεκάδα και ας είχα μήνες απουσίες πίσω μου. Θυμάμαι σε όλο το πρώτο ημίχρονο αγκομαχούσα να προλάβω τους αντιπάλους μου. Η ταχύτητα που είχα είχε πάει περίπατο, δεν είχα πια την δύναμη να “καθαρίζω” φάσεις στο κέντρο του γηπέδου ή να κυνηγάω τους αντιπάλους μου από την μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη. Στην διακοπή του ημιχρόνου έβγαλα τα παπούτσια μου, πλησίασα τον κόουτς και του είπα πως αυτό ήταν, δεν θα ξαναέπαιζα επαγγελματικό ποδόσφαιρο».
Κάθετος εμφανίζεται όταν τον ρωτάμε την γνώμη του για το σύστημα βάσει του οποίου λειτουργεί το αυστραλιανό ποδόσφαιρο.
«Το εγχείρημα της A–League είναι λάθος. Είναι δυνατόν να παίρνεις τα μεγαλύτερα κλαμπ της χώρας, να τα ρίχνεις στην δεύτερη κατηγορία, χωρίς την δυνατότητα να ανεβούν στο τοπ επίπεδο; Και μετά να δημιουργείς μια κατηγορία γεμάτη ομάδες δίχως ιστορία, δίχως φιλάθλους; Δεν το χωράει το νους μου, είναι λες και προσπαθούν να κάνουν κακό στο σπορ. Κάτι πρέπει να αλλάξει προκειμένου το μεγαλύτερο σπορ του κόσμου να έχει εδώ στην Αυστραλία την προσοχή, αλλά και την εξέλιξη που του αξίζει»
Δεν το πολυσκέφτεται όταν του ζητάμε να μας μιλήσει για τα όνειρά του.
«Θέλω να κερδίσω κάτι πολύ μεγάλο με την South Melbourne. Η ομάδα είναι σαν οικογένεια για μένα, θα είμαι πάντα ευγνώμων στην διοίκηση και ειδικά στον κύριο Ανδρέα Μεσουρούνη. Θέλω να φέρω ένα μεγάλο τρόπαιο και με αυτό τον τρόπο να τους ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν όλα αυτά τα χρόνια».
Κλείνοντας, του ζητάμε να μας απαντήσει ένα κλασικό πια αργεντίνικο δίλλημα – Messi ή Maradona;
«Diego δίχως δεύτερη σκέψη! Δεν ξέρω τι ισχύει για τα νέα παιδιά αλλά για την γενιά μου και τους πιο παλιούς, ο Diego δεν είναι απλά ένας ποδοσφαιριστής, δεν είναι ούτε καν ένας απλός ήρωας. Είναι ένας θεός και το λατρεύουμε, ο Diego είναι τα πάντα για εμάς τους Αργεντινούς».
