Ο φωτογράφος Βαγγέλης Πουλής ξεκίνησε ένα επικό ταξίδι από την Ελλάδα στην Αυστραλία, με μια συγκεκριμένη αποστολή στο μυαλό του: να φωτογραφίσει τους Αβορίγινες και το Ουλούρου στην αυστραλιανή ενδοχώρα. Αυτό δεν ήταν ένα συνηθισμένο ταξίδι, καθώς ο Πουλής μετέφερε βαρύ εξοπλισμό στούντιο, οδήγησε μέσα στην ανελέητη έρημο και πέρασε δύο εβδομάδες μεταξύ μοναξιάς και προσπάθειας να έρθει σε επαφή με τους ιθαγενείς της Αυστραλίας.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο “Νέο Κόσμο” μετά την επιστροφή του διερευνούμε τα κίνητρα πίσω από το ταξίδι του, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και τις γνώσεις που αποκόμισε κατά τη διάρκεια αυτής της απίστευτης περιπέτειας, που φαίνεται να είναι η αρχή μιας νέας εξερευνητικής πορείας.

Πότε ξεκίνησε το ενδιαφέρον σου με τη φωτογραφία και τι σε έκανε να το ακολουθήσεις επαγγελματικά;

Η ενασχόλησή μου με την φωτογραφία ξεκινά στα μαθητικά μου χρόνια στο Λύκειο, εκεί εντάχθηκα για πρώτη μου φορά σε φωτογραφική ομάδα και ήρθα σε επαφή με τον μαγικό κόσμο του σκοτεινού θαλάμου… ήταν έρωτας με την πρώτη μάτια που οδήγησε σε μια σχέση ζωής. Η σχέση μου με την φωτογραφία συνεχίστηκε ανελλιπώς και κατά την διάρκεια των σπουδών μου στο Μιλάνο και το Λονδίνο που πάντα ήμουν ενταγμένος στις φωτογραφικές ομάδες των πανεπιστημίων μου. Δεν μπορώ να ορίσω εύκολα ποτέ ξεκίνησα επαγγελματικά την διαδρομή μου, σιγά-σιγά άρχισα να αναλαμβάνω δουλειές και κάποια στιγμή αυτό που ήταν για εμένα ένα μέσο έκφρασης -και συνεχίζει να είναι- έγινε επάγγελμα.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες ανταμοιβές και δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει;

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου είναι σαφώς η χαρά που παίρνω καθημερινά από την φωτογραφία και οι πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και τόποι που έχω γνωρίσει μέσω της δουλειάς μου, η φωτογραφική μηχανή, είναι διαβατήριο. Οι δυσκολίες είναι λίγο πολύ αυτές που αντιμετωπίζει ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας, ειδικά στην Ελλάδα… η ανασφάλεια για τα οικονομικά και το επαγγελματικό μέλλον.

Πώς σε κάνει να νιώθεις η κατάσταση στην Ελλάδα ως φωτογράφος; Έχουν αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο;

Το να ασχολείσαι με το οτιδήποτε καλλιτεχνικό στην Ελλάδα είναι επισφαλές και από πολλούς θεωρείται ότι απλά κάνεις το ”χόμπι” σου και πληρώνεσαι γι’ αυτό, οπότε όλα καλά, φταίμε και εμείς για αυτή την παγιωμένη αντίληψη, που δεν την βλέπω να αλλάζει εύκολα.

Τι σε εμπνέει γενικά και ποια μέσα φωτογραφίας χρησιμοποιείς;

Όπως είπα, ξεκίνησα με αναλογικές μηχανές και σκοτεινό θάλαμο, ακόμη τις χρησιμοποιώ. Επαγγελματικά τα ψηφιακά μέσα είναι μονόδρομος, πρόσφατα απέκτησα και το πρώτο μου drone.

Με εμπνέουν τα τοπία και οι δυναμικές εναλλαγές του φυσικού φωτός…μου προσφέρει μεγάλη χαρά το να καταφέρω να απαθανατίσω αυτή την μοναδική στιγμή στον χρόνο… το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που φωτογραφίζω.

Τι σε έφερε στην Αυστραλία; Ποια μέρη κατάφερες να επισκεφθείς;

Η Αυστραλία ήταν για εμένα πάντα ένας μυστηριώδης κόσμος, μια terra incognita, ένας πραγματικά άλλος πλανήτης… σε αυτό παίζει ρόλο και η μεγάλη απόσταση από την Ελλάδα.

Πάντοτε ήθελα να επισκεφθώ την Αυστραλία, όποτε αποδέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρόσκληση του Roger Karge όταν μου πρότεινε αυτό το ταξίδι/πρότζεκτ στην ενδοχώρα της Αυστραλίας με σκοπό να εξερευνήσουμε φωτογραφικά τους αδιανόητα ανοιχτούς της ορίζοντες και να γνωρίσω τους ανθρώπους της.

Η βάση μου και αφετηρία του ταξιδιού μου ήταν η Μελβούρνη… κατευθυνθήκαμε οδικώς προς Alice Springs μέσω Αδελαΐδας, εκεί, πέρα από το Coober Pedy και το Alice Springs επισκέφτηκα τις απομακρυσμένες κοινότητες Αβορίγινων της Titjikala και της Santa Teresa. Επισκέφτηκα επίσης τον πραγματικά εντυπωσιακό όγκο του Ουλουρού.

Πόσες μέρες πέρασες στην έρημο; Αν δεν κάνω λάθος κουβάλησες σχεδόν ένα ολόκληρο στούντιο μαζί σου γι’ αυτή τη φωτογράφηση.

Συνολικά στην έρημο πέρασα γύρο στις δύο εβδομάδες με περίπου 10.000 χλμ. οδήγηση στις πραγματικά για εμένα αδιανόητες ευθείες του outback με τους σκονισμένους κόκκινους χωματόδρομους και τους καταγάλανους ουρανούς.

Το να έχεις μαζί σου εξοπλισμό… φώτα, τρίποδα, σταντ κλπ… πάντα είναι μια πρόκληση από μόνο του, το να το κανείς αυτό στις συνθήκες του Αυστραλιανού outback κάνει την πρόκληση αυτή πολύ μεγαλύτερη, θα πρέπει να έχεις υπολογίσει πολύ προσεκτικά το τι θα σου χρειαστεί και τι είναι περιττό.

Το να προσεγγίσεις τους Αβορίγινες φαντάζει στην αρχή δύσκολο, θα πρέπει να υπερκεράσεις πολιτισμικά εμπόδια στην επικοινωνία και να τους κανείς να σε εμπιστευτούν… δεδομένου δε ότι κανένας από τους ανθρώπους που φωτογράφισα δεν είχε φωτογραφηθεί ξανά επαγγελματικά σε μια συνθήκη στούντιο.

Έπρεπε να εξηγήσω με σαφήνεια τους στόχους μου και να σπάσω τον πάγο ανάμεσα μας, όταν συνέβη αυτό ανακάλυψα ανθρώπους με πηγαίο χιούμορ και διάθεση να συμμετάσχουν ενεργά και με μεγάλη χαρά στο πρότζεκτ.

Πώς ήταν η εμπειρία σου; Τι σε συγκίνησε, τι σε προβλημάτισε, τι αναμνήσεις παίρνεις μαζί σου;

Μαζί μου παίρνω τον ενθουσιασμό για μια χώρα απέραντη, αυτή της η απεραντοσύνη πραγματικά με εντυπωσίασε, αυτό που με συγκίνησε είναι οι άνθρωποι που γνώρισα σε αυτό το ταξίδι…σε κάθε μου ταξίδι, οι άνθρωποι κάνουν την διαφορά.

Αυτό που με προβλημάτισε είναι η μεγάλη απόσταση στις συνθήκες διαβίωσης που συνάντησα ανάμεσα στις μεγάλες πόλεις και τις κοινότητες των Αβορίγινων.

Ποιος είναι ο επόμενός σου σταθμός ή πρότζεκτ;

Επόμενος μεγάλος σταθμός είναι πάλι η Αυστραλία καθώς το ταξίδι μου αυτό αποτελούσε μόνο το πρώτο μέρος του πρότζεκτ μου… μια διερευνητική ματιά. Aνυπομονώ.

Και μία γεύση από Μελβούρνη.

*Για περισσότερα από και για τον Βαγγέλη www.instagram.com/vagelispoulis