ΓΕΙΑ και χαρά σας, αγαπημένοι μου συμπάροικοι, πώς τα καλοπερνάτε; Να με συμπαθάτε που δεν πρόκαμα να σας επισκεφθώ νωρίτερα, αλλά είχα μεγάλες πιλάλες. Για την ακρίβεια, «βασιλικές» πιλάλες.
ΑΧ, ΚΑΛΕ το θρονιάσαμε το αγόρι μας, το μπουμπουκάκι του μπαξέ μας, τον λεβεντο-Κάρολο, ντε! Το είδα το Σάββατο και το καμάρωσα, έτσι δροσερό–δροσερό και φρέσκο που μου παρουσιάστηκε στην αίθουσα του… θρόνου. Με τα βασιλικά του ρουχαλάκια, που δεν του έπεφταν και πολύ καλά, αλλά τι σημασία έχει, με τα πριγκιπικά του σκαρπινάκια που τον ανάγκαζαν να σκεφτεί δυο φορές πριν από κάθε βήμα κι εκείνο το χαμόγελο – κάτι μεταξύ γέλιου και κλάματος…
ΕΓΩ πάντως έριξα πολύ κλάμα. Τέτοιο δάκρυ είχα να απολύσω από τον καιρό του Αστυνόμου Θεοχάρη στο «Καλημέρα ζωή» του Φώσκολου. Μη σας πω ότι με το «στεφάνωμα» ήταν χειρότερη η κατάσταση.
ΕΚΛΑΨΑ, μωρέ, για την τύχη αυτού του αγοριού. Επειδή πρόλαβε κι άκουσε το «Ζήτω ο Βασιλιάς» και δεν «έφυγε» πρίγκηπας και πριν προλάβει να κάνει βασίλισσα τον ‘Κέρβερο’ που σέρνει δίπλα του τόσα χρόνια, τη Γκαμίλα, ντε.
ΑΦΟΥ, το πουλάκι μου, ο Κάρολος, με πήρε όταν πέθανε η μανούλα του κι ορφάνεψε το μαύρο και μου είπε: «Θεία, τη θυμήθηκε ο Θεός και την πήρε επιτέλους τη μάνα μου κοντά του, γιατί είχα πλέον απελπιστεί και πειστεί ότι θα πεθάνω πρώτος από στραγγαλισμό από τα χεράκια της γλυκιάς Καμίλας που τζάμπα περιμένει». Κι έκλαιγε το αγοράκι μου, με μαύρο δάκρυ.
ΜΑΥΡΟ χάλι έδερνε και τον «αποστάτη» Χάρι που τους έκανε τη… χάρη να εμφανιστεί στη στέψη και να καταδεχτεί να καθίσει στην τρίτη θέση ακριβώς πίσω από εκείνον με την τεράστια κόκκινη φούντα στο κράνος του που τεχνηέντως, αλλά καθόλου τυχαία, τον έκρυβε ολοσχερώς.
ΚΑΛΕ τι συμπεριφορά ήταν αυτή απέναντι στο κοκκινοτρίχικο αγόρι; Ούτε που να τονε φτύσουνε, σας λέω. Οι πάλαι ποτέ θαυμάστριες που σε κανονικές συνθήκες θα τον περιτριγύριζαν χαριεντιζόμενες χαζοχαρούμενα, τώρα, ούτε βλέμμα δεν του χαλάλιζαν. Αλλά κι αυτός σιγά που νοιάστηκε. Μίλησε με τον κηπουρό του παλατιού – που κι αυτός εδώ που τα λέμε του έκανε λίγο το βαρύ πεπόνι, με τον σταβλάρχη που έδειξε λίγο περισσότερο ενθουσιασμό από τον άξεστο κηπουρό, με κάποιους άλλους άσχετους, μετά προσπέρασε «σφαίρα» την πρώην οικογένειά του για να καταλήξει στο σκαμνάκι της τιμωρίας από όπου και παρακολούθησε την τελετή, με το μισό μάτι στον Κάιν (βλέπε Ουίλιαμ), το άλλο μισό στο βασιλιά (βλέπε Κάρολος ο Υπομένων) και το άλλο μάτι ολόκληρο στην πόρτα. Άλλωστε, «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ», που έλεγε και η γιαγιά μου που μπορεί να μην ήταν βασιλομήτωρ, αλλά μια αρχοντιά – εκτός από τη σοφία της – την είχε.
ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ και η Καμίλα, αδιαμφισβήτητα. Α, όλα κι όλα. Μπορεί να παιδευόταν να ανοίξει το μάτι της σε κάποιες φάσεις από το υπερβολικό μακιγιάζ, ο λαιμός να έπεφτε μπροστά λόγω του βάρους του εντυπωσιακού κολιέ που τον στόλιζε και γενικά να είχε «πάρει λίγο σασί» από τη φουστάνα που της είχανε φορέσει, αλλά, κυρία. Στο ύψος της. Αυτή ήταν η στιγμή της. Την κοιτούσες κι έβλεπες ξεκάθαρα ότι ήταν εκεί για τον εαυτό της. Ζούσε τη δικαίωσή της. Μισό αιώνα και βάλε στη σκιά του μαμμόθρεφτου Κάρολου, που σαψάλιασε μέχρι να γίνει επιτέλους βασιλιάς και να την κάνει κι αυτή βασίλισσα.
ΚΙ ΗΡΘΑΝ οι άλλοι να της λένε για «κονσόρτ» και κολοκύθια. Μωρέ βασίλισσα με τα όλα της ανακηρύχθηκε νέτα – σκέτα και χωρίς τις γαρνιτούρες. Και η κορώνα της; ψηλότερη από του Κάρολου. Όχι παίζουμε…
ΑΧ, ΕΚΕΙΝΟ το παιδί, ο Κάρολος. Ο βασιλιάς μας. Τι ταπεινός, τι μετριόφρων αλλά και τι ρομαντικός. Πού καταδέχτηκε βρε και πήγε κι έκατσε; Όχι σε θρόνο με διαμάντια και ρουμπίνια στολισμένο, αλλά σε ξύλινο καθίκι και μάλιστα χαραγμένο με αρχικά από ονόματα κι ένα σωρό ημερομηνίες. Φαίνεται θα ήταν ο κορμός του δέντρου που καθότανε στα μικράτα του μαζί με την Καμίλα, για να μην τους πάρει μάτι η συγχωρεμένη η βασιλομήτωρ που στασιό δεν είχε και γύριζε νύχτα μέρα στους κήπους του παλατιού.
ΤΟ ΕΙΠΑ στη φιλενάδα μου που βλέπαμε μαζί τη στέψη κι αφού έσκασε στα γέλια μου εξήγησε πως η ερμηνεία μου ήταν κατά τα μυαλά μου. Ε, καλά ντε, δεν είπα και τίποτα κακό. Πού να ξέρω εγώ πως ήταν η καρέκλα στην οποία στέφθηκαν οι βασιλιάδες της Σκωτίας και πως αποτελεί αναπόσπαστο μέρος κάθε στέψης από το 1308;
ΜΗΠΩΣ έπρεπε να ξέρω και για τα κουτάλια, τα σπαθάκια, τα σκήπτρα κι όλα τα άλλα τα τσουμπλέκια που του φέρνανε ένας-ένας που πλησίαζε στο θρόνο; Λες κι αδειάσανε την αποθήκη του παλατιού και είχαν garage sale. Θε μου, ξεμίστευε…
ΠΑΝΤΩΣ, διάβασα στον «Νέο Κόσμο» που τα ξέρουν όλα, ότι μάλλον ο Καρολίνος θα είναι ο τελευταίος μονάρχης. Ελπίζω να μην το διάβασε αυτό και η Κέιτ η ξινέλω γιατί θα έχουμε άλλα δράματα. Τόσες ίντριγκες και τόσα πάθη, τόσοι διάδοχοι για να αποκλειστεί κάθε ίχνος ελπίδας από μεριάς Χάρι και Μέγκαν και να μην πάρει τη χαρά να γίνει κι αυτή βασίλισσα; Ε, αυτό πάει πολύ.
ΕΝΑ μόνο σας λέω. Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλλος στο κρεβάτι των Ουίλιαμ και Κέιτ αυτόν τον καιρό. Α, δεν την αντέχω την κρεβατομουρμούρα…
ΠΩΣ πήγα τώρα από τη στέψη στον ψύλλο και την κρεβατομουρμούρα, μη με ρωτάτε. Εσείς αναφωνήσατε μεθ’ εμού: «Ζήτω ο βασιλιάς» και πάμε να αναλογιστούμε τα βάσανα της δημοκρατίας μιας και σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές στην Ελλαδίτσα μας.
ΤΑ περί ψήφου θα τα πούμε άλλη φορά. Άντε τώρα, γεια σας και αέρα στα… μυαλά σας!
Μ.Κ.
ΑΝΤΕ, τελειώσαμε με τα της στέψης του Καρόλου Γ’ ως επίσημα πλέον μονάρχη της Κοινοπολιτείας; Δεν σκάσαμε φυσικά επειδή δεν παραβρέθηκε η δούκισσα του Sussex και σύζυγος του δευτερότοκου γιου του πρίγκηπα Χάρι, που ζουν μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τόσους γαλαζοαίματους είχε εκεί. Σίγουρα ένας πάνω ένας κάτω δεν κάνει και τόση διαφορά. Μόνο που ο εν λόγω είναι γιος του…
ΩΣΤΟΣΟ, αν μπορούσα να… τρυπώσω στο μυαλό των δυο πριγκήπων, του William και του Harry, θα ήθελα να μάθω τι ένοιωσαν όταν είδαν την Καμήλα, να στέφεται βασίλισσα στο πλάι του πατέρα τους. Σίγουρα, το αειθαλές βλέμμα της αδικοχαμένης μητέρας τους, πριγκίπισσας Diana, θα έβλεπε από ψηλά την τελετή και θα μειδιούσε με εκείνο το γλυκό κι ενίοτε αινιγματικό της χαμόγελο.
ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ και τα μουστάκια του κ. Κοσμά του γείτονά μου, με τα «ελαφρυντικά» που συμπεριλαμβάνει ο φετινός ομοσπονδιακός προϋπολογισμός. Επανέρχεται η δωρεάν επίσκεψη των ηλικιωμένων στον γιατρό. Θα καλύπτεται από το Medicare καθώς και οι επισκέψεις παιδιών και άλλων ευάλωτων ομάδων.
ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ κάτι; Δεν χρειάζεται να το παρακάνουμε. Γνωρίζω συμπάροικο (αποδήμησε εις Κύριον), που το πρωί επισκεπτόταν τον α’ γιατρό και το απόγευμα τον β΄. Καλό είναι να έχουμε μέτρο και κάποιους λόγους στο πόσο συχνά το πράττουμε.
ΟΣΟ για τα $500 που υπόσχεται και είναι και αυτό στο πλαίσιο της βοηθείας στις ευάλωτες ομάδες, έχουν πολλές παραμέτρους μέχρι να φτάσουν στα χέρια μας. Οπότε ας μη βιαζόμαστε. Ας περιμένουμε να διαβάσουμε τα «ψιλά γράμματα» και μετά οι χαρούλες.
ΤΟΥΣ ΕΙΔΑΜΕ την περασμένη Τρίτη -στους αρχηγούς των κομμάτων που συμμετέχουν στη Βουλή αναφέρομαι- καθισμένους στη σειρά στο μέγαρο της ΕΡΤ με τους δημοσιογράφους απέναντί τους, στο Βήμα Δημόσιου Λόγου, γνωστό μας ως DEBATE με τα ωραία τους κουστούμια, χαμογελαστούς, ορεξάτους, έτοιμους να καταθέσουν εν συντομία το πρόγραμμά τους, με την ελπίδα της νίκης στις επικείμενες εκλογές.
ΣΙΓΟΥΡΑ, ο καθένας μας από την μακρινή Αυστραλία, κράτησε αυτά που ήθελε, μειδίασε για κάποια, θύμωσε με τα περισσότερα και… Αδέλφια, τον τελευταίο λόγο έχει ο ελληνικός λαός ο οποίος καλείται να ψηφίσει στις 21 του μήνα.
ΟΠΩΣ διαβάσατε, εκλογικά τμήματα θα στηθούν μόνο στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ στα κατά τόπους Προξενεία και θα ψηφίσουν μόνο αυτοί που είναι εγγεγραμμένοι και πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις.
ΛΕΤΕ να βγει σε καλό στο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, η κόντρα που ξέσπασε μεταξύ τους, για το ποιος είναι πιο κοντά στην ιδεολογία και πολιτική γραμμή του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου; Είμαι της γνώμης, ότι από τότε άλλαξαν πολλά. Και στην εσωτερική αλλά και στην εξωτερική διακυβέρνηση της Ελλάδας. Άλλες οι προκλήσεις τότε και άλλες οι του 2023. Μήπως αυτό το ξέσπασμα (θα) έχει αρνητικό αντίκτυπο στα δικά τους κόμματα;
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ, όμως, υιός Ανδρέα Παπανδρέου, στο ύψος του. Δίνει την απάντηση χύμα και τσουβαλάτα: Ο Ανδρέας ανήκει στην Ιστορία!
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ, 10 Μαΐου, συμπληρώθηκαν 56 χρόνια από τον απαγχονισμό των Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Ήταν από τους πρώτους αγωνιστές του Κυπριακού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, που καταδικάστηκαν σε θάνατο από τους Άγγλους δυνάστες. Πιστοί στα ιδανικά και τα πιστεύω τους, οδηγήθηκαν στην αγχόνη στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, προκαλώντας την παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή. Οι της κάποιας ηλικίας θα ενθυμούνται το θλιβερό μαντάτο της εκτέλεσης, τις διαδηλώσεις και τις καμπάνες των εκκλησιών σε Κύπρο και Ελλάδα να χτυπούν πένθιμα.
ΓΙΑ ΤΗΝ Ιστορία αναφέρουμε, ότι εκεί στα Φυλακισμένα Μνήματα στην πρωτεύουσα της μεγαλονήσου, ανάμεσα στους 13 τάφους, είναι και αυτοί των Καραολή και Δημητρίου. Καραολής: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, εφόσον εγώ δεν βρίσκω λόγο για να κλαίω τον εαυτό μου». Δημητρίου: «Λυπούμαι που δεν θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δεν με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στην σκλαβιά».
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ χώρο διατηρούνται και τα κελιά των μελλοθανόντων και το κολαστήριο της αγχόνης. Αν ποτέ ταξιδέψετε μέχρι εκεί, αξίζει να το ζήσετε έστω και σαν επισκέπτης…
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους Κρήτες, Κρητική Ομοσπονδία Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, που ενωμένοι, γιορτάζουν την 82η επέτειο της ηρωικής Μάχης της Κρήτης, αποτίοντας φόρο τιμής στους προγόνους τους και στους Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς στρατιώτες για τη θυσία και αντίστασή τους κατά του Γερμανικού ζυγού και της ναζιστικής κατοχής.
ΜΕ ΑΥΤΟ τον τρόπο δημιουργήθηκε μια στενή φιλία Ελλάδας (Κρήτης)-Αυστραλίας, που όσο παλιώνει γίνεται πιο δυνατή.
ΗΜΕΡΑ αφιερωμένη στην Μητέρα η αυριανή. Ευχές πολλές σε όλες τις μάνες, για υγεία και μακροημέρευση, ώστε να γιορτάζουμε με αγάπη και ένα χρυσάνθεμο, δοξάζοντας και την μικρή ΠΑΝΑΓΙΑ που φωλιάζει μέσα μας, στις οικογένειες μας και στο ΕΘΝΟΣ μας!
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ και όσες μάνες δεν βρίσκονται στη ζωή. Η μνήμη τους ας είναι αιώνια!
ΚΑΙ ΜΙΑ σημείωση: Αν και η γιορτή της ΜΗΤΕΡΑΣ τείνει να χάσει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, λόγω του εμπορείου και της διαφήμισης, αξίζει πιστεύω να κάνουμε μια προσπάθεια ώστε να παραμείνει σε μας, μια αγνή και αναλλοίωτη γιορτή.
ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ
Κ.Γ.
