ΕΙΝΑΙ ντροπή για την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας. Δεν έχουμε καμία ανοχή στην άλλη άποψη. Μα καμία. Ιδιαίτερα αν είναι η άποψη ενός δημόσιου προσώπου, που θεωρούμε ότι πρέπει να είναι ντε και καλά «έτσι», αλλά αυτή είναι… «γιουβέτσι».
Εξηγούμαι: Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Νιόνιος, «πυρπόλησε» με τους στίχους και τη μουσική του «την ατίθαση νιότη μας», κατά Μανώλη Αναγνωστάκη. Σημάδεψε μαζί με άλλους μεγάλους μουσικοσυνθέτες μια ολόκληρη περίοδο της ζωής μας. Δημιούργησε έργα που ανήκουν πλέον σε όλους τους Έλληνες.
Ειλικρινά, δεν κατανοώ το υβρεολόγιο ορισμένων στα social media -και όχι μόνο- επειδή τόλμησε σε μια σύντομη συνέντευξη στον Παύλο Τσίμα, να εξηγήσει γιατί εύχεται «αυτοδυναμία της ΝΔ». Γούστο του και καπέλο του. Όπως και του καθενός μας είναι σεβαστή η προσωπική στάση και επιλογή πίσω από το παραβάν.
Όταν πριν 33 χρόνια ο μέγας Μίκης έγινε υπουργός του αειμνήστου πατρός Μητσοτάκη, κάποιοι κάτι ψιθύρισαν, αλλά κανείς δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει την ακεραιότητα και το μέγεθος του ανδρός. Το δικαίωμά του να αλλάζει άποψη. Και ήταν ο ιδρυτής των Λαμπράκηδων, βουλευτής της ΕΔΑ προδικτατορικά και του ΚΚΕ μετεκλογικά.
Ο Νιόνιος δεν υπήρξε ποτέ μέλος κάποιου κόμματος. Ένας οπαδός ήταν της Αριστεράς, που με τα τραγούδια του, τη μουσική και τους στίχους του, γαλούχησε ανθρώπους που σήμερα ανήκουν -θα έλεγα με μεγάλη σιγουριά- σε όλα τα κόμματα της Βουλής.
Ας είμαστε λίγο ψύχραιμοι. Και λίγο πιο πολιτισμένοι και ανεκτικοί στην αντίθετη με τη δική μας άποψη.
Και πριν αρχίσουν τα όργανα, θα έπρεπε να συλλογιστούν όσοι τα λένε, ότι ο Σαββόπουλος έφαγε ξύλο στη Μπουμπουλίνας… Όπως κι εγώ στα 13 μου, στο υπόγειο του σχολειού μου στην Καστοριά, επειδή απλώς ήμουν γιος του πατέρα μου.
Σήμερα για τα νέα παιδιά, τα παιδιά μας, οι έννοιες Αριστερά και Δεξιά, δεν έχουν πια το ίδιο νόημα. Περισσότερο ενδιαφέρει η εφαρμοσμένη πολιτική. Και σε αυτό το πεδίο κάθε κόμμα καλείται να δώσει τις εξετάσεις του, καλώντας μας αύριο στην κάλπη.
*Ο Δημήτρης Δόλλης γεννήθηκε το 1956 στο Άργος Ορεστικό της Καστοριάς. Το 1971 μετανάστευσε στην Αυστραλία. Σπούδασε και δίδαξε στα Πανεπιστήμια Monash και La Trobe της Μελβούρνης. Ταυτόχρονα διέγραψε έντονα ανοδική καριέρα στην εκεί πολιτική, αρχικά ως σύμβουλος γερουσιαστών και υπουργών, αργότερα vw σκιώδης υπουργός kai vw υπαρχηγός της αντιπολίτευσης (με το Εργατικό Κόμμα Βικτώριας) μέλος και πρόεδρος κοινοβουλευτικών επιτροπών κλπ. Στο διάστημα 1988-1999 ήταν βουλευτής στην Βικτώρια. Το 1999 επέστρεψε στην Ελλάδα για να γίνει Γενικός Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού στο Υπουργείο Εξωτερικών (1999-2003). Στο διάστημα 2004-2009 ήταν σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. Το 2009 επέστρεψε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως Πρέσβης εκ Προσωπικοτήτων. Από το Σεπτέμβριο του 2010 έως τον Μάιο του 2012 διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου.
