Η Αγγελική Βογδάνη αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση στη λογοτεχνική ζωή της ελληνικής παροικίας στη Μελβούρνη – και όχι μόνο. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που παρά τις όποιες δυσκολίες, κατάφερε όχι μόνο να μην το βάλει κάτω, αλλά και να καλλιεργήσει και προωθήσει το δικό της… τάλαντο στη γραφή. Δεν υπάρχουν πολλές μετανάστριες οι οποίες να στάθηκαν -έτσι όπως στέκεται σήμερα η Αγγελική Βογδάνη- όρθιες, κόντρα σε όλα τα εμπόδια, τα εμπόδια που συναντά ο καθένας που για τον ένα ή τον άλλο λόγο αναγκάζεται να αφήσει τον τόπο του για να αναζητήσει κάτι άλλο, κάτι καλύτερο αλλού. Αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια με την Αγγελική Βογδάνη.
Από την ακριτική Φλώρινα, με ελάχιστα ή και καθόλου εφόδια, οικονομικά και άλλα, με ελάχιστες γνώσεις και με υποτυπώδη παιδεία, λόγω των τότε συνθηκών στη γενέτειρα, αποφάσισε να ξενιτευτεί για να επιζήσει η ίδια, πρώτα και κύρια, για να ορθοποδήσει και να κάνει μια νέα αρχή. Και όπως η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστριών, πέρασε και αυτή από το “καμίνι” της επιβίωσης και της ανατροφής μιας αγαθής και χρηστής οικογένειας, με ατρχές και ιδανικά, έντιμης και σεβαστής από τον κοινωνικό της περίγυρο.
Έτσι, η γραφή της κας Βογδάνη έρχεται κατευθείαν από αυτή τη διαδικασία είναι απότοκο αυτής της γενεσιουργού λαχτάρας για μια καλύτερη ζωή με εθνογνωσία και χρηστότητα.
Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι ενδεικτική της ζωής και των πιστεύω της ποίητριας, κάνοντας κα΄τι παραπάνω από εύγλωττο από πού αντλεί τις εμπνεύσεις της.
-Κυρία Βογδάνη, γιατί τιτλοφορήσατε την συλλογή σας “Το Τάλαντο”;
Η αλήθεια, αναρωτιόμουν πολύ καιρό, ποιο τίτλο, να δώσω στο βιβλίο. Ο τίτλος αυτός προέκυψε, όταν διαβάζοντας το κατά Ματθαίου Eυαγγέλιο, πήγα στην παραβολή όπου μοίραζε ο Χριστός τα τάλαντα στους εργάτες. Μια σκέψη μου ήρθε αυθόρμητα και είπα: ‘Το τάλαντο… να… αυτός ο τίτλος μου ταιριάζει’.
Τάλαντο ή χειροσήμαντρο, λέγεται και το ξύλο που χτυπούν οι καλόγεροι στα μοναστήρια πριν από κάποια ακολουθία. Σκέφτηκα, ένα ξύλο ξερό είμαι. Θόρυβο κάνω με αυτά που γράφω, ακούγεται ένας κρότος! Αφού σχολείο μέχρι την έκτη Δημοτικού πήγα. Επομένως, γράφω με αυτό το τάλαντο ή το χάρισμα, που σίγουρα όλοι έχουμε ένα, η πολλά, ανάλογα πως τα τοκίσαμε κατά το λόγο Του Χριστού.
-Τι είδους ποιήματα περιέχει;
Πολλά και διάφορα θέματα. Ποιήματα για τον “Νέο Κόσμο”, στην εφημερίδα έχω την τιμή να αφιερώσω το εν λόγω βιβλίο. Φόρο τιμής στους γονείς του έντιμου εκδότη, κ. Χριστόφορου Γκόγκου. Έτσι αρχίζει με την αφιέρωση στον “Νέο Κόσμο” που άπειρες φορές δημοσίευσε τα ταπεινά μου ποιήματα. Τόσες φορές που, τελικά, έγινα γνωστή και διάσημη … ποια; Το χωριάτικο χέρι, αυτό θα πει, να έχεις… μπάρμπα στην Κορώνη.
Λοιπόν, τα θέματα έχουν αντληθεί από διάφορα γεγονότα που αφορούν την ζωή μας, την οικογένεια, την κοινωνία, την πατρίδα μας, την πίστη μας. Καταστάσεις της σύγχρονης εποχής μας, με τον εγκλωβισμό της πανδημίας, που όλοι τις βιώσαμε. Ποιήματα προσωπικά μου, αφιερώσεις σε φίλους και φίλες, ζωντανούς και κεκοιμημένους. Μια διαδρομή που αποτύπωσα με πολύ συναίσθημα και σεβασμό, στον έμμετρο λόγο.
-Πόσα βιβλία έχετε εκδώσει και ποιο το αντικείμενό τους;
Το “Τάλαντο” είναι το τέταρτο βιβλίο. Το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο “Το Χωριάτικο Χέρι (Ποιήματα)” εκδόθηκε το 2013. Μετά πήρα φόρα… Το 2015 παρουσίασα δύο βιβλία “Στο Αλώνι της Ζωής” (ποιητική συλλογή) και “Εικόνες και Μνήμες”, που είναι διηγήματα τα οποία αναφέρομαι στα χρόνια εκείνα που έζησα πριν τα είκοσί μου χρόνια στην πατρίδα. Όμορφες αναμνήσεις από την ζωή μου και την ζωή του κάμπου και όχι μόνο. Εμπειρίες που με ωφέλησαν στην πορεία της ζωής μου.
-Υποθέτω ότι ήρθατε στην Αυστραλία ως μετανάστρια. Πότε και από πού είναι η καταγωγή σας; Επίσης, τι βρήκατε όταν ήρθατε εδώ;
Οπωσδήποτε, μέσα στην θύελλα αυτή, με 6 παιδιά πνιγόμουνα!
Το ένα θέλει γάλα, το άλλο αλλαγή την πάνα, το άλλο να πάει στο μέρος.
Σχολεία τρεχάματα, μαγειρέματα! Πως να καθίσεις γράψεις; με τέτοιο πανηγύρι!
Η μετανάστρια τα κατάφερε αγαπητέ μου Σωτήρη, τα κατάφερα γιατί είχα ένα καλό και ιδανικό σύζυγο τον Δημήτρη, μαζί τα καταφέραμε.
Όσο για γράψιμο, κάτι είχα καταλάβει! Πως κάτι συμβαίνει μέσα μου. Ένιωθα σαν να είχα ένα ηφαίστειο που με πίεζε να βγει προς τα έξω έξω.
Μια φορά, θυμάμαι βρέθηκα σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή, κάποιο παιδί παραπονέθηκε που δεν είχε ποίημα να διαβάσει. Πήρα μολύβι και χαρτί και του έγραψα ένα ποίημα αμέσως. Δεν το πίστευα! Εκεί τότε ήρθε κοντά μου ένας κύριος που ήταν φιλόλογος και μου είπε: «Εσύ έχεις χάρισμα, έμπνευση που ρέει πηγαία μέσα σου. Μη σταματάς να γράφεις!»
Αυτό με ενθάρρυνε, αλλά, που ώρα για γράψιμο.
Ήταν η εποχή της παιδοποιίας, το ένα παιδί ερχόταν μετά το άλλο. Ευχάριστη εμπειρία κουραστική, αλλά ευχάριστη! Η πιο συγκινητική περίοδος της ζωής μου! Υπέροχο το αίσθημα της μητρότητας! Κουραστήκαμε στην αρχή με τον καλό σύζυγό μου, όμως όσο μεγάλωναν τα παιδιά βοηθούσαν και αυτά. Μετά μπήκαν κι άλλες χαρές στο σπίτι, γάμοι, εγγόνια, 14 μέχρι τώρα. Αυτή είναι η μεγάλη χαρά μας με τον σύζυγό μου. Όπως λέει στους ψαλμούς «θα δεις τα παιδιά σου σαν νεόφυτα δεντράκια ελιάς γύρο από το τραπέζι σου, την γυναίκα σου σαν κληματαριά που θα απλώνει τα κλήματα της μέσα στις κάμαρες του σπιτιού σου» αυτή είναι ποίηση!
Ευχαριστούμε Τον Θεό, με τον καλό μου σύζυγο για αυτή την ευλογία.
Μα να που ήρθε καιρός, για την Λογοτεχνία και αυτός τοκετός είναι! Με το καιρό είχα ξεχάσει αυτό που μου είπε ο φιλόλογος τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι είχε καλή πρόβλεψη.
-Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;
Την έμπνευση δεν μπορείς να την αντλήσεις έτσι, έρχεται, με το άγγισμα της καρδιάς, από το περιβάλλον σου, από την διάθεσή της αγάπης σου. Από μια εικόνα που θα δεις, από το πανόραμα της δημιουργίας του Θεού. Από ένα λουλούδι που βλέπεις ανθισμένο ανάμεσα στους βράχους!
Κοιτάζοντας την χρυσαυγή τρελαίνεσαι! Το ηλιοβασίλεμα σε ακρογιάλι ελληνικό, που ξεχειλίζει μέσα στα νερά της θάλασσας και την χρυσώνει! Αν δεν ενθουσιάζεσαι με αυτά, είσαι αχάριστος, ποίημα δεν βγαίνει. Αλλά και από το πόνο των συνανθρώπων σου της κοινωνίας, που αν δεν τον κάνεις και δικό σου πόνο δεν αγγίζει τους άλλους.
-Τι είναι η ποίηση για σας;
Η ποίηση για μένα είναι μια ευχάριστη ενασχόληση και απασχόληση – πιο ταιριάζει δεν ξέρω! Με την ποίηση μπορείς να εκφράσεις διάφορα συναισθήματα που σε αγγίζουν, όχι μόνο εσένα, αλλά και τους συνανθρώπους σου. Πρέπει να συγκινηθεί η καρδιά σου, ότι γράφεις. Να ζεις αυτό που γράφεις και να γράφεις αυτό που ζεις! Ακούγεται το ίδιο αλλά δεν είναι. Για να γράψεις τον πόνο του άλλου πρέπει να τον νιώσεις μέσα σου. Αν δεν υπερβάλω, η ποίηση για μένα είναι σαν οξυγόνο, στην ψυχική μου ανάγκη. Δεν είμαι ποιήτρια (εντός εισαγωγικών) όμως γνώμη μου είναι θα πω. Ο ποιητής είναι ευαίσθητος και εξωστρεφείς άνθρωπο. Γράφοντας ελευθερώνετε!
Όπως λέει η κυρία Ιωάννα Λιακάκου σε ένα βιβλίο της “Ο ποιητής είναι ο τρελός που γελάει στο δρόμο”. Ε! μια τρέλα είναι αυτή που έχω και σε βαριά μορφή!
-Βρίσκετε ότι έχουν απήχηση τα ποιήματά σας;
Όταν γράφω δεν σκέφτομαι αν θα έχουν απήχηση τα ποιήματά μου στους άλλους. Απλώς γράφω αυτό που με αγγίζει και αυτό που θέλω να εκφράσω για τους συνανθρώπους μου μέσα από τα δικά μου συναισθήματα. Δεν νομίζω να έχουν απήχηση σε πολλούς, καθένας έχει τα δικά του θέλω. Όταν λες την αλήθεια οι άνθρωποι την αντιλαμβάνονται. Νομίζω, παίρνουν μια παρηγοριά, έχω εμπειρία από αυτό. Κάποιοι μοναχικοί συνάνθρωποί μας. όταν ήμασταν στον αποκλεισμό του κορονοϊού, ένας-δύο με πήραν τηλέφωνο, και μου είπαν σε διαβάζω και μου κάνεις παρέα. Σκέφτηκα τότε χαλάλι ο κόπος και τα ξενύχτια μου αφού μπόρεσα να βοηθήσω έστω και μια ψυχή στην δύσκολη αυτή περίοδο και εποχή που ζούμε.
Τελειώνοντας να ευχαριστήσω τον “Νέο Κόσμο” που πάντα μας υποστηρίζει, την παροικία μας και τους δύο αξιόλογος Συνδέσμους τον Ελληνο-Αυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο Μελβούρνης και τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας και τους προέδρους τους, για την αμέριστη βοήθειά τους. Να ευχαριστήσω αν μου επιτρέπετε και τον έντιμο φιλόλογο καθηγητή κ. Γιάννη Μηλίδη, για την τιμή που μου κάνει να παρουσιάσει το ταπεινό μου βιβλία. Πιστεύω ότι θα περάσουμε καλά!
*Να υπενθυμίσουμε ότι η παρουσίαση του βιβλίου της Αγγελικής Βογδάνη, θα γίνει την Κυριακή, 2 Ιουλίου, στις 3.00μμ., στην αίθουσα της Υπαπαντής του Κυρίου, στο Coburg.
