Τo πρώτο γραφείο του Simon Crean βρισκόταν στην καρδιά του Oakleigh – την ελληνική… πρωτεύουσα της Μελβούρνης. Όμως ο ισόβιος δεσμός και η αγάπη του Simon για την ελληνική παροικία δεν ξεκίνησε με την εκλογή του στην ομοσπονδιακή έδρα Hotham το 1990. Αυτός ο δεσμός δημιουργήθηκε πολύ νωρίτερα.
Για την ακρίβεια, θα μπορούσε να εντοπιστεί τις μέρες που μεγάλωσε και φοιτούσε στο δημοτικό σχολείο Middle Park. Ο πατέρας του Simon, ο Frank ήταν αρχικά πολιτειακός και αργότερα ομοσπονδιακός βουλευτής, εκπροσωπώντας τις περιοχές Albert Park, South Melbourne και Port Melbourne. Για τους Έλληνες η περιοχή αυτή ήταν εκεί που έζησαν αρχικά, καθώς τόσοι πολλοί μετανάστες εγκαταστάθηκαν εκεί, δημιούργησαν οικογένεια, έστειλαν τα παιδιά τους στα τοπικά σχολεία και συμμετείχαν στις διεργασίες των τοπικών κοινωνιών.
Εκείνη την εποχή, αν ήθελες να δεις τον τοπικό βουλευτή, δεν υπήρχαν τέτοια γραφεία. Τα ραντεβού γίνονταν στο σπίτι της οικογένειας. Η μητέρα του Simon, Mary, ήταν ουσιαστικά η διευθύντρια του γραφείου (στην πτραγματικότητα, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό) και ο Frank αναλάμβανε τις συναντήσεις με τους ψηφοφόρους και τους ηγέτες της κοινότητας. Έτσι, πολλοί από τους ντόπιους που πήγαιναν στο σπίτι της οικογένειας Crean ήταν Έλληνες και, καθώς πήγαινε σχολείο με Ελληνόπουλα, ο Simon αναμφίβολα βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στην κουλτούρα τους. Η οικογένεια Crean ήταν τόσο πολύ προσηλωμένη στην υπόθεση των μεταναστών και τη διατήρηση του πολυπολιτισμού, που επί 26 χρόνια ο Frank ήταν πρόεδρος του Κέντρου Μεταναστών και Προσφύγων “Νέα Ελπίδα” (New Hope Migrant and Refugee Centre), οργάνωσης που βοήθησε αμέτρητους Έλληνες και άλλους μετανάστες.
Η εκπροσώπηση των Ελλήνων της Βικτώριας από τον Simon δεν ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν ήταν επικεφαλής του Συνδικάτου Αποθηκαρίων και Συσκευαστών (Storeman and Packers Union)- αρκετά μέλη του οποίου ήταν μετανάστες – ιδίως Έλληνες. Η υποστήριξη των αγώνων των εργαζόμενων για αξιοπρεπείς μισθούς και καλές συνθήκες εργασίας -μια βασική αξία των Εργατικών- ήταν κάτι που πάντα απασχολούσε τον Simon. Ήταν ιδιαίτερα σημαντική η εκπροσώπηση αυτή στον τομέα του, όπου οι νεοαφιχθέντες μετανάστες, συχνά με περιορισμένη γνώση της αγγλικής γλώσσας, χρειάζονταν κάθε δυνατή βοήθεια για να διασφαλίσουν ότι θα μπορούσαν να στηρίξουν τις οικογένειές τους και να δημιουργήσουν μια όσο το δυνατόν επιτυχημένη ζωή στη νέα τους χώρα. Ακόμα και στα μεταγενέστερα χρόνια, ηλικιωμένοι Έλληνες διηγούνταν στον ίδιο, ενθυμούμενοι την υποστήριξη που λάμβαναν από το συνδικάτο τους και τι σήμαινε γι’ αυτούς και την οικογένειά τους.
Έτσι, όταν ο Simon εξελέγη το 1990 στην έδρα Hotham (Oakleigh και περίχωρα), ήταν μια φυσική επιλογή. Υπήρχε ένα μέλος του Κοινοβουλίου που όχι μόνο θα ήταν υπέρμαχος της τοπικής ελληνικής κοινότητας, αλλά που θα καταλάβαινε τους Έλληνες, θα γνώριζε τη διαδρομή τους και θα ενθάρρυνε τις φιλοδοξίες τους. Το πάθος του για την ελληνική κοινότητα σε τοπικό επίπεδο ήταν απαράμιλλο. Αγωνίστηκε για την εξασφάλιση χρηματοδότησης του Oakleigh Grammar και της ποδοσφαιρικής ομάδας Bentleigh Greens και τόσες άλλες επιχορηγήσεις για τις τοπικές ελληνικές οργανώσεις. Σχεδόν πάντα είχε στο γραφείο του ένα μέλος του προσωπικού που μιλούσε ελληνικά, ήταν τακτικός επισκέπτης στις δραστηριότητες των ελληνικών παροικιακών φορέων και οι τοπικές προεκλογικές εκστρατείες του Simon συχνά ξεκινούσαν από το Black Swan Dips στο Clayton, τόσο υπό την ηγεσία του Bob Hawke όσο και της Julia Gillard. Συμμετείχε στις βραδιές απονομής των σχολικών βραβείων, στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις και άλλες σημαντικές εκδηλώσεις της ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα Clayton South.
Ποτέ δεν σου μιλούσε έτσι απλά, συζητούσε μαζί σου, σε άκουγε, κρατούσε σημειώσεις, ήθελε να μάθει την ιστορία σου και θυμόταν τόσους πολλούς ανθρώπους. Αυτό δεν ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές όταν βρισκόταν έξω στο δρόμο, ειδικά στο Eaton Mall. Χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά, ήταν όλα μέρος αυτού που βλέπαμε όταν ο Simon ήταν κοντά μας. Τον σέβονταν, αλλά ο σεβασμός ήταν πάντα αμοιβαίος. Είχε αυτή την ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους – πάντα αγκάλιαζε θερμά αυτούς που ήξερε ότι είχαν συνεισφέρει τόσα πολλά στην Αυστραλία.
Αλλά δεν είχε αυτόν τον σεβασμό μόνο προς τη δική μας κοινότητα. Έτρεφε τον ίδιο σεβασμό προς όλη την Αυστραλία και τον κόσμο. Αυτό φαίνεται από τα μηνύματα που είδαμε τις τελευταίες ημέρες, από όλο το φάσμα, επιχειρήσεις, συνδικάτα, πολιτικούς όλων των πεποιθήσεων, κοινοτικές ομάδες και ιδιώτες. Ο Simon μπορούσε να συνεργαστεί με όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το υπόβαθρο ή τις πολιτικές τους απόψεις. Ήταν μεταρρυθμιστής και όχι μόνο για χάρη του. Ήθελε να επιτύχει αποτελέσματα που θα ήταν προς όφελος όλων. Σε κάθε υπουργική θέση που ανέλαβε, ο Simon άφησε το στίγμα του. Υπηρέτησε στο υπουργικό συμβούλιο υπό τέσσερις πρωθυπουργούς – Bob Hawke, Paul Keating, Kevin Rudd και Julia Gillard. Και όποιες και αν ήταν οι προκλήσεις, ο Simon εργαζόταν πάντα για την εξεύρεση λύσης σε όλα τα θέματα. Έφερε τους ανθρώπους κοντά. Έκανε την αλλαγή γεγονός.
Ένα από τα πολλά σημαντικά πράγματα για τα οποία ο Simon έχει ήδη μείνει στην ιστορία ήταν η ηγετική του θέση στην εναντίωση στον πόλεμο του Ιράκ χωρίς την έγκριση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Μπορεί να ειπωθεί ότι ήταν απίστευτα θαρραλέο για τον Simon να σταθεί στο κατάστρωμα του πλοίου HMAS Kanimbla και να πει στο πλήρωμα ότι το υποστήριζε πλήρως, αλλά δεν πίστευε ότι έπρεπε να πάνε στον πόλεμο. Αυτό είναι θάρρος. Αλλά για τον Simon θα ήταν θαρραλέο να κάνει κάτι τέτοιο. Ήξερε τι ήταν σωστό – αν έκανε οτιδήποτε άλλο θα ήταν σαν να απεμπολούσε τις αξίες του. Δεν φοβήθηκε να πει το ίδιο πράγμα στον Πρόεδρο Μπους όταν επισκέφθηκε το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο – αλλά το έκανε με ηρεμία, προσοχή και διπλωματικό τρόπο. Και οι δύο ήταν καθοριστικές ομιλίες στην ιστορία μας. Και οι δύο έδειξαν μια πραγματική ηγεσία στην πράξη. Και η ιστορία δείχνει ότι είχε δίκιο.
Αν και ο Simon Crean δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει εκλογές ως αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, πιστεύω ακράδαντα ότι θα ήταν ένας πολύ άξιος, ικανότατος και επιτυχημένος πρωθυπουργός. Το λέω αυτό όχι μόνο ως πρώην υπάλληλος και φίλος του, αλλά και ως παρατηρητής των ανθρώπων και της πολιτικής. Μερικοί πολιτικοί έρχονται και φεύγουν. Κάποιοι είναι χαρισματικοί, γνήσιοι, με όραμα και ακεραιότητα. Πάντα προσπαθούν να ενθαρρύνουν και να βλέπουν το καλύτερο στους ανθρώπους. Να αλλάξουν την Αυστραλία προς το καλύτερο. Ο Simon ήταν ένας από αυτούς.
Έβλεπε μπροστά, αφοσιωμένος στην επόμενη πρόκληση για να κάνει την αλλαγή.
Προσωπικά, τόσο ο Nick Staikos όσο και εγώ, είχαμε το τεράστιο προνόμιο να εργαστούμε για τον Simon κατά τη διάρκεια της θητείας του ως ομοσπονδιακού βουλευτή Hotham. Είναι αυτονόητο ότι η όποια επιτυχία μας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη και την καθοδήγησή του. Μας στήριξε όταν θέσαμε υποψηφιότητα για το Δημοτικό Συμβούλιο και στη συνέχεια για το πολιτειακό Κοινοβούλιο, μας ενθάρρυνε, μας καθοδήγησε και μας μετέδωσε τόση σοφία. Αυτό δεν σταμάτησε ούτε όταν φύγαμε από το γραφείο του. Ήμασταν ακόμα μέρος της ομάδας του, εξακολουθούσαμε να επικοινωνούμε και να ζητάμε συμβουλές. Τόσοι πολλοί άλλοι στην περιοχή μας στη Μελβούρνη, συμπεριλαμβανομένων των δημοτικών συμβούλων και δημάρχων, Steve Staikos, Arthur Athanasopoulos και Paul Klisaris, επωφελήθηκαν από την αμέριστη υποστήριξή του.
Στην πρώτη μου εκλογή το 2014, η μητέρα μου εμφανίστηκε στο εκλογικό περίπτερο στο Hughesdale, την ημέρα των εκλογών, για να μοιράσει υλικό για τον τρόπο ψηφοφορίας – και εκεί ήταν ο Simon που με υποστήριζε. Την είδε, της έδωσε ένα φιλί και της είπε: “Ας το κάνουμε για το αγόρι μας”. Ποτέ δενπροωθούσε τον εαυτό του – αλλά την κοινότητα και τη χώρα.
Είχε στέρεες αξίες, ύψιστη ακεραιότητα, μια τεράστια εργασιακή ηθική, μεγάλη ευφυΐα και κουράγιο. Ήταν θρασύς, αλλά και ταπεινός και γεμάτος περιέργεια. Όλοι εσείς γίνατε ένα μεγάλο μέρος της οικογένειάς του και αυτός της δικής σας. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων για τη ζεστασιά, την αγάπη, την αφοσίωση και την υποστήριξη της Carole, της Sarah και της Emma και, πριν πεθάνουν, της Mary και του Frank Crean. Είμαι καλύτερος άνθρωπος και πιο ικανός εξαιτίας όλων αυτών που μου δίδαξε. Ο Simon ήταν από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και η Αυστραλία είναι μια καλύτερη χώρα λόγω του έργου του και της ανθρωπιάς του. Θα μας λείψει σε τρομερό βαθμό.
* O Steve Dimopoulos είναι πολιτειακός βουλευτής Oakleigh και υπουργός Τουρισμού, Σπορ, Μεγάλων Εκδηλώσεων και Δημιουργικών Βιομηχανιών της Βικτώριας.
