ΑΓΑΠΗΤΗ Τ.Τ.,
ΔΕΝ σου κρύβω πως βρίσκω τα γραφόμενά σου στον “Αιθεροβάμονα” αρκετά ενδιαφέροντα, επίκαιρα και πολλές φορές προκλητικά. Και έτσι πρέπει να είναι!
ΤΟ στυλ σου τακτικά μου θυμίζει τους παλιούς καλούς καιρούς του αιθεροβάμονα επί Μπ. Στ. (Ποιος ξέρει πού βρίσκεται αυτή η ψυχή μετά από την πρόωρη συνταξιοδότησή του από τον “Ν.Κ.”… Καλοκαίρι στην Ελλάδα, μάλλον θα την αράζει σε καμιά παραλία και θα αιθεροβατεί…)
ΛΟΙΠΟΝ, δυο λόγια έχω να σου πω.
ΓΙΑ να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουν πως μια ζωή τώρα ανήκω στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς και φιλικά προσκείμενος τώρα τελευταία στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις πολλαπλές κωλοτούμπες του…
ΘΕΩΡΩ γενναία και σωστή την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί. Δείχνει άτομο με αυτογνωσία που αναγνωρίζει πως ο κύκλος του μέσα στο κόμμα μάλλον έφτασε στο τέλος του. Όταν χάνεις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και οι ψηφοφόροι σου αρχίζουν να σε εγκαταλείπουν σε μεγάλους αριθμούς, πρέπει να καταλάβεις μόνος σου πως κάπου, κάτι δεν πάει καλά. Ελπίζω πως η συζήτηση που πρέπει και σίγουρα θα γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση Τσίπρα, θα φέρει αποτελέσματα.
ΚΑΙ πρέπει… Γιατί η Ελλάδα, ιδιαίτερα τώρα χρειάζεται ένα δυναμικό αντιπολιτευτικό κόμμα με μια ισχυρή αριστερή βάση. Και το κόμμα του Ανδρουλάκη σίγουρα δεν είναι κάτι τέτοιο και ούτε θα γίνει…
ΚΑΙ, τελειώνοντας αυτή την… εξομολόγησή μου, Τ.Τ., ελπίζω να γνωριστούμε και από κοντά στην συγκέντρωση που γίνεται στο Εργατικό Κέντρο αύριο Κυριακή για να προωθήσουμε το ΝΑΙ στο επερχόμενο Δημοψήφισμα.
ΓΙΑΤΙ κάποτε χρειάζεται να κατεβαίνουμε και στους δρόμους γι’ αυτά που πιστεύουμε…
Φιλικά,
Θ.Μ.
ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ και οι εκλογές με τη μεγάλη νίκη του γαλάζιου σίφουνα (της Νέας Δημοκρατίας) και έτσι θα μπορέσουν, επιτέλους, να κάνουν καλοκαίρι οι κατακαημένοι οι ψηφοφόροι, για να επανέλθουν στην πεζή πραγματικότητα από τέλη Αυγούστου-αρχές Σεπτέμβρη.
ΤΩΡΑ το πόσο πεζή -ή ανώμαλη- θα είναι αυτή η πραγματικότητα μένει να επιβεβαιωθεί ωσονούπω…
ΒΕΒΑΙΑ, το αποτέλεσμα, όπως ήδη ξέρουμε, σε άλλους έφερε γέλια και χαρές και σε άλλους θλίψη και κατήφεια. Αλλά έτσι είναι η πολιτική, όπως και το ποδόσφαιρο, δεν γίνεται να νικούν όλοι – αδύνατον.
ΚΑΙ αν με ρωτήσετε εάν υπάρχει σχέση μεταξύ πολιτικής και ποδοσφαίρου, θα σας πω, ναι, υπάρχει και μάλιστα μεγάλη. Γιατί αν στο ποδόσφαιρο έχεις… μοντάρει μια δυνατή και ανταγωνιστική ομάδα έχεις αξιώσεις να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα ή κάποια άλλη διάκριση.
ΕΤΣΙ και στην πολιτική. Εξαρτάται με ποιους υποψήφιους θα… παίξεις και τι χαρτιά θα ρίξεις στον προεκλογικό αγωνιστικό χώρο. Αν έχεις αυθεντικούς υποψήφιους και προτάσεις που να… πουλάνε, έχεις πιθανότητες. Αν έχεις μια ομάδα ανάγκης ή δεν έχεις μάθει από προηγούμενα λάθη σου, την… έβαψες.
ΑΥΤΟ συνέβη, φίλες και φίλοι, με μερικές ομάδες -συγγνώμη, κόμματα ήθελα να πω- στις εκλογές της περασμένης Κυριακής της γενέτειρας. Κάποια αριστερά -επονομαζόμενα- κόμματα φαίνεται ότι δεν έμαθαν από τα λάθη τους, κατέβηκαν να παίξουν, αλλά φλυάρησαν τόσο πολύ μέσα στον αγωνιστικό χώρο που ο αντίπαλος από την αρχή σχεδόν τους έπαιζε στο μισό γήπεδο.
ΤΟΥΣ είχε κλείσει ένα μήνα πριν στα καρέ τους και δεν έλεγαν να οργανώσουν μια αντεπίθεση της προκοπής, οπότε η ήττα ήταν αναπότρεπτη και κανείς δεν ήξερε τι έπρεπε να περισωθεί.
ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ της όλης υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι οι ηττημένοι δεν ξέρουν ακόμα, αν θα μπορέσουν να αγωνιστούν ξανά στην Α’ Εθνική, μιας και -ίσως- δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει το μέγεθος και τις επαπειλούμενες συνέπειες της ήττας.
ΕΝΑ άλλο στοιχείο -ακόμα πιο τραγικό από το προηγούμενο- ότι στο προσκήνιο ανήλθαν ομάδες οι οποίες συγκροτήθηκαν εν μια νυκτί, κάτι σχηματισμοί του ποδαριού, οι οποίοι όμως ευελπιστούν να παίξουν μπάλα…
ΚΑΤΙ Σπαρτιάτες, Δωριείς και Αχαιοί…, που δεν ξέρεις καν ποιοι είναι οι προπονητές… Ε, ας δούμε αν και οι… Μεσσήνιοι και οι Τριπολιτσιώτες και οι Κορίνθιοι μπορούν και αυτοί να εισέλθουν στο όλο παιχνίδι…
ΓΙΑΤΙ, είναι φως φανάρι ότι στο πολιτικό παιχνίδι -στη γενέτειρα- κερδίζουν οι φωνακλάδες, οι πιο τσαμπουκάδες και οι πιο ηχηροί κλακαδόροι.
ΔΕΝ ξέρω αν η παραίτηση Τσίπρα είναι ακόμα ένα λιθαράκι προς το λεγόμενο “τέλος της μεταπολίτευσης” -η οποία μεταπολίτευση δεν τελειώνει ποτέ η ρημάδα, μισό σχεδόν αιώνα από το 1974- αλλά σίγουρα είναι το τέλος της “αντιμνημονιακής” εποχής – και ρητορικής. Η εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ -αλλά και άλλων κομματιών της γενικότερης Αριστεράς- δείχνει ακριβώς αυτό.
ΤΟ λεγόμενο αντιμνημονιακό κίνημα τη δεκαετία του 2010 είχε από την αρχή του ένα βασικό πρόβλημα: δεν είχε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους – και δεν ήθελε να έχει. Ήθελε να είναι πολυτασικό… ένα “ό,τι αρπάξουμε κι ό,τι τσιμπήσουμε”, ένα… φλου συνονθύλευμα. Έτσι, η στροφή του βασικού κορμού του κινήματος αυτού -του ΣΥΡΙΖΑ- σε μνημονιακές πολιτικές, έφερε αναπόφευκτα όλα αυτά τα αποτελέσματα που γνωρίζουμε σήμερα.
Η ΕΛΛΕΙΨΗ πολιτικού προγράμματος και στόχων στο κίνημα αυτό ανέδειξε, αρχικά, την πλήρη διάλυσή του και, στη συνέχεια, τη μεγάλη απογοήτευση του κόσμου που συμμετείχε σ’ αυτό – και ήταν πολύς αυτός ο κόσμος.
ΚΑΙ σε αυτό ευθύνεται πρώτα και κύρια ο ΣΥΡΙΖΑ και, ειδικότερα, η ηγετική του ομάδα με προεξάρχοντα τον Αλέξη Τσίπρα.
ΑΡΑ, προς τι οι επαινετικές αναλυσούλες ορισμένων από δω κι από κει, για το πρόσωπο του καταστροφέα των ελπίδων χιλιάδων Ελλήνων, γι’ αυτόν που πέταξε στα σκουπίδια ένα ολόκληρο κίνημα, που το δημιούργησε για να το χρησιμοποιήσει ως εκλογική πελατεία για να βολέψει τον εαυτό του και την παρεούλα του στα κυβερνητικά έδρανα για τέσσερα χρόνια;
ΠΑΝΤΩΣ, εμείς εδώ στην Αποδημία δεν μπορεί παρά να αισθανόμαστε περήφανοι με το ΚΚΕ στην αξιωματική αντιπολίτευση… της Αυστραλίας. Ε, ρε γλέντια…
ΑΛΛΑ και στην Σουηδία, όπου το ΚΚΕ ήρθε πρώτο (!) και δεν φτούρισαν εκεί Σπαρτιάτες, Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
Δ.Τ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ: ΜΙΑ
ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ
Tα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ανακοίνωση παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του.
Κανένας και καμιά, φυσικά, δεν είναι αναντικατάστατος/η. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως θα λείψει ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτές τις δύσκολες και μεγάλης διάρκειας μεταβατικές στιγμές του. Γιατί; Γιατί στις εποχές και στις κοινωνίες που ζούμε, το πρόσωπο του ηγέτη και τα χαρακτηριστικά του, ακόμα και ενός ηγέτη μικρότερου βεληνεκούς από τις μεγάλες μορφές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν του κόμματός του, στην έκβαση μιας πολιτικής αναμέτρησης.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι, τον προσωπικό τοίχο του Αλέξη Τσίπρα στο Facebook τον ακολουθούν 494.000 άτομα (ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθείται από 392.00 άτομα), ενώ του ΣΥΡΙΖΑ τον ακολουθούν 118.000 άτομα.
Ενδεικτικά αναφέρω πως στο Twitter το λογαριασμό του Αλέξη Τσίπρα τον ακολουθούν 647.000 άτομα, ο αντίστοιχος αριθμός για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι 408.000 άτομα, ενώ του ΣΥΡΙΖΑ 131.000 άτομα.
Ο πολιτικός ηγέτης στις μέρες μας, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να επικοινωνεί αδιαμεσολάβητα με τους πολίτες και με μεγάλα ακροατήρια, σε βαθμό πολλαπλάσιο από αυτόν του κόμματός του.
Όταν, μάλιστα, αυτός ο ηγέτης είναι επικεφαλής του κόμματός του για 14 ολόκληρα χρόνια, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, και το κόμμα πάει από το 5% στο 35% και στα έδρανα της κυβέρνησης, τότε…
Στην ευρύτερη και αδιάφορη, για τις λεπτομέρειες της πολιτικής, κοινωνία, το κόμμα ταυτίζεται σε σημαντικό βαθμό, το κόμμα είναι σε πολλές περιπτώσεις το πρόσωπο του ηγέτη και ο κύκλος των συνεργατών του…
Έχοντας πει τα παραπάνω, όμως, εκτιμώ πως η παραίτηση Τσίπρα ήταν πολιτικά σωστή και ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Ένας πολλαπλώς ηττημένος ηγέτης πολλών χρόνων, δεν έχει πλέον ούτε το κουράγιο ούτε και την προαπαιτούμενη αίγλη μέσα στο κόμμα του και ιδιαίτερα στην ευρύτερη κοινωνία, να ηγηθεί μιας πολύχρονης, επίπονης και ιδιαίτερα δύσκολης προσπάθειας αναγέννησης ή και μεταμόρφωσης του χώρου του.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ένας ηγέτης των μέτρων και των σταθμών της εποχής μας. Δεν είχε το ειδικό πολιτικό και στοχαστικό βάρος άλλων ηγετών, άλλων εποχών και άλλων πολιτικών χώρων. Δεν είχε τις αγωνιστικές περγαμηνές μεγάλων ιστορικών μορφών της ελληνικής Aριστεράς. Ήταν ένα ικανό πολιτικό στέλεχος των ύστερων χρόνων της μεταπολίτευσης, με κομμουνιστικές καταβολές, που κατόρθωσε στην εποχή του αυτό που δεν επέτυχε ποτέ άλλοτε ηγέτης της ελληνικής κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Δηλαδή, να γιγαντώσει το πολιτικό του κόμμα σε μια μοναδική γι’ αυτό ιστορική συγκυρία, και να το πάει μέχρι την κυβέρνηση.
Ναι, αλλοιώθηκαν τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του αρχικού ΣΥΡΙΖΑ επί Αλέξη Τσίπρα. Άλλος είναι, όμως, ο ρόλος και τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος του 5% και άλλος ενός κυβερνητικού κόμματος του 35%. Ναι, στα τελευταία 4 χρόνια της αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μεγάλα λάθη. Δεν άρθρωσε εναλλακτικό και προοδευτικό προγραμματικό λόγο, δεν ιεράρχησε σωστά τις πολιτικές του προτεραιότητες, δεν, δεν, δεν…
Όμως, τώρα που ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώ, πως στο ζύγι της ιστορίας, η μέχρι τώρα πολιτική του πορεία θα αποτιμηθεί θετικά. Στις οριακές στιγμές της πολιτικής του διαδρομής, για παράδειγμα η «μνημονιακή» του στροφή μετά το Δημοψήφισμα, ή η Συμφωνία των Πρεσπών, ο πρώην πρωθυπουργός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και των ευθυνών που απέρρεαν από το αξίωμά του.
Εκτιμώ, πως η αποχώρισή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, υπό προϋποθέσεις που μπορούμε να συζητήσουμε άλλη στιγμή, μπορεί να είναι αφετηρία μιας μακρόχρονης και ιδιαίτερα δύσκολης αναγέννησης του χώρου του και του κόμματός του.
Τέλος, πιστεύω πως θα είναι λάθος, θα είναι σημαντικό λάθος για τους πολιτικούς του αντιπάλους που βρίσκονται στα αριστερά του κέντρου, ειδικά το ΠΑΣΟΚ, ηγεσία και ψηφοφόροι του, αν δεν αντιμετωπίσουν τον Αλέξη Τσίπρα, την κληρονομιά του και τους υποστηρικτές του, με μια σχετική πολιτική γενναιοδωρία…
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΡΚΟΣ
