Η Αγγελική Βογδάνη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αμμοχώρι της Φλώρινας από αγρότες γονείς και ήρθε στη Μελβούρνη το 1967 με το πλοίο “Πατρίς”.

Αν είναι ένας λόγος που δέχτηκα να παρουσιάσω το βιβλίο της Αγγελικής, είναι γιατί θαυμάζω τους ανθρώπους που έφυγαν από τα χωριά τους τη δεκαετία του ’50 και του ’60 και του ’70 ακόμα και ερχόμενοι στην Αυστραλία είχαν να αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες. Η πρώτη και μεγαλύτερη δυσκολία ήταν αυτή της επικοινωνίας στην αγγλική γλώσσα, μια δεύτερη δυσκολία οι οικονομικές αντιξοότητες, τα οικονομικά προβλήματα, ο αγώνας για εύρεση εργασίας, εύρεση κατοικίας και αργότερα με τη δημιουργία οικογένειας, ποιος θα φροντίσει τα παιδιά, πού θα αφήσουμε τα παιδιά όταν πάμε στις δουλειές μας στα εργοστάσια και φυσικά τα προβλήματα δεν τελείωναν ποτέ.

Και πώς να μη θαυμάζεις λοιπόν ανθρώπους που είχαν να τα αντιμετωπίσουν όλα αυτά, αλλά παράλληλα, βρήκαν την ώρα να δημιουργήσουν και πνευματική εργασία, να δημιουργήσουν καλές τέχνες. Να γράψουν ποιήματα για τη ζωή τους, τους φίλους, για τους ανθρώπους που αγαπούν, για την πατρίδα που την αγάπησαν αλλά τους έσπρωξε στην ξενιτιά, για τους προβληματισμούς τους σχετικά με την ύπαρξη του ανθρώπου πάνω στη γη, για τις αρετές και τις αδυναμίες μας, για τα κακά και τα καλά, τα οδυνηρά και τα χαρμόσυνα γεγονότα της ζωής τους.

Κάτι άλλο που επίσης θαυμάζω είναι ότι ενώ θα μπορούσαν να γράφουν ποιήματα και να τα μοιράζονται με τους φίλους και τους συγγενείς τους, τα εκδίδουν σε βιβλία με δικά τους έξοδα, με δικούς τους πόρους, για να τα μοιραστούν μαζί μας, με τους άλλους μετανάστες, με άλλους Έλληνες και -γιατί όχι;- με άλλες εθνικότητες και με Αυστραλούς ακόμη αφού αρκετοί από τους Έλληνες συγγραφείς μας στην Αυστραλία πληρώνουν επίσης για να μεταφράσουν τα έργα τους στην αγγλική γλώσσα για να διαβαστούν ευρύτερα από τους συμπολίτες μας.

Για όλα αυτά που ανέφερα λοιπόν όχι μόνο θέλω να συγχαρώ την Αγγελική Ιωαννίδου-Βογδάνη για το σημερινό έργο της, το οποίο μας δίνει με το βιβλίο της με τον τίτλο «Το Τάλαντο», αλλά επιθυμώ να συγχαρώ επίσης και όλους από εσάς τους υπόλοιπους συγγραφείς και ποιητές που γνωρίζω ότι δώσατε σήμερα το παρών σας, και πολλοί από εσάς έχετε επίσης γράψει και εκτυπώσει τα βιβλία σας στην Αυστραλία με δικά σας έξοδα.

Όπως έχω πει και παλαιότερα, φανταστείτε όλοι εσείς που ήρθατε ως φτωχοί μετανάστες, να μη γράφατε έστω ένα βιβλίο από τη ζωή σας από τις εμπειρίες σας, από τις αγάπες σας και τα όνειρά σας. Τότε τι θα έβρισκε η επόμενη γενιά για να μάθει από εσάς;

Αν δεν αφήνατε έστω και μερικά βιβλία για την επόμενη γενιά, τότε θα μπορούσε να λέει η επόμενη γενιά ότι οι γονείς μας ήταν απλοί εργάτες του μεροκάματου και καθόλου πνευματικοί. Ευτυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν συνέβη αφού αρκετοί Έλληνες μετανάστες έχουν γράψει πολλά και ενδιαφέροντα βιβλία.

Τώρα οι επόμενες γενιές έχουν να διαβάσουν πάρα πολλά βιβλία και όλα αυτά τα βιβλία θα μείνουν στην ιστορία της Αυστραλίας, στην ιστορία του ελληνισμού και στην ιστορία της μεταναστευτικής μας ζωής.

Μπράβο σε όλους σας λοιπόν.

Πρέπει, όμως, όπως τόνισα και παλαιότερα, όταν γράφουμε να σεβόμαστε την ελληνική γλώσσα, να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, να σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα και να γράφουμε με σεβασμό προς τον άνθρωπο, με σεβασμό προς τον πολιτισμό μας και με σεβασμό προς την γλώσσα του πολιτισμού μέσα στον οποίο ζούμε, είτε είναι ο ελληνικός είτε είναι ο αυστραλιανός πολιτισμός.

Αφού λοιπόν διάβασα το ποιητικό αυτό έργο της Αγγελικής, μπορώ να σας πω σήμερα ότι το χάρηκα, γιατί παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά που ανέφερα πιο πάνω. Μέσα από τα ποιήματά της που διάβασα, ανακάλυψα επίσης και τον χαρακτήρα της Αγγελικής.

Διαπίστωσα ότι η ποιήτρια σέβεται την ελληνική γλώσσα μας. Γράφει με έναν πλούσιο ελληνικό λόγο, ένα λόγο γεμάτο λυρισμό στα περισσότερα από τα ποιήματά της, με λυρικές περιγραφές τις οποίες θαύμασα.

Γράφει, επίσης, με ένα λόγο γεμάτο ευγενικά αισθήματα για τον συνάνθρωπό της, και με ένα λόγο γεμάτο σεβασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό αλλά και προς τον πολιτισμό της χώρας που ζούμε, της αγαπημένης μας Αυστραλίας.

Διαβάζοντας τα ποιήματα της Αγγελικής, διαπίστωσα επίσης ότι είναι μια ποιήτρια που γράφει όχι μόνο γιατί ξέρει να σέβεται, όχι μόνο γιατί αγαπά και ενδιαφέρεται για τους άλλους και για τον συνάνθρωπό της, αλλά γιατί μέσα από την ποίηση, καλλιεργώντας το δικό της πνεύμα, προσπαθεί να καλλιεργήσει και το πνεύμα του αναγνώστη.

Αναπτύσσοντας τις ιδέες της και τους προβληματισμούς της μέσα από την ποίησή της, μας ωθεί κι εμάς ως αναγνώστες να σκεφτούμε βαθύτερα για τις πράξεις μας, για τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους, για τις αρετές μας αλλά και τις κακοδαιμονίες μας.

Προβληματίζεται βαθιά για τον άνθρωπο, προβληματίζεται βαθιά για την δική της συμπεριφορά, και για τον τρόπο που ένας συμπεριφέρεται προς τον άλλον. Προβληματίζεται επίσης για το μέλλον του πλανήτη μας και της ανθρωπιάς μας.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η ποιήτρια Αγγελική Βογδάνη είναι μια στοχαστική ποιήτρια, μια ποιήτρια γεμάτη ανθρωπισμό και βαθιά αγάπη για τον συνάνθρωπό της, για τον ελληνικό πολιτισμό, την ελληνική γλώσσα και την μεταναστευτική μας Παροικία.

Όλα αυτά για μένα είναι άξια θαυμασμού, και όλα αυτά μου έδωσαν ιδιαίτερη χαρά που δέχτηκα να παρουσιάσω αυτή την ποιητική συλλογή.

Ο ευγενικός χαρακτήρας της Αγγελικής γίνεται επίσης φανερός γιατί αφιερώνει αρκετά ποιήματα σε ανθρώπους που εργάζονται για να παράγουν την εφημερίδα “Νέος Κόσμος”, η οποία για 66 τόσα χρόνια ενημερώνει και ψυχαγωγεί τους Έλληνες μετανάστες. Έτσι λοιπόν αφιερώνει ιδιαίτερα ποιήματα στην εφημερίδα “Νέος Κόσμος”, στους εργαζόμενους, στους συντάκτες και στους ιδιοκτήτες της εφημερίδας.

Ο συναδελφικός χαρακτήρας της είναι επίσης ολοφάνερος καθώς γράφει και αρκετά ποιήματά της ονομαστικά για συναδέλφους ποιητές και ποιήτριες και αυτό δείχνει ότι η Αγγελική είναι μια ταπεινή ποιήτρια. Δεν τοποθετεί τον εαυτό της πάνω από τους άλλους. Σέβεται τους άλλους ποιητές και ποιήτριές μας και γράφοντας αποκλειστικά ποιήματά προς αυτούς και αυτές. Με αυτή της την πράξη, όχι μόνο ευχαριστεί και εξυψώνει άμεσα τους συναδέλφους της, αλλά έμμεσα, βοηθάει επίσης να προωθήσει και το έργο των άλλων ποιητών, όχι μόνο το δικό της. Αυτό είναι επίσης κάτι που αξίζει τον θαυμασμό μας και τα συγχαρητήριά μας. Η Αγγελική δείχνει έμπρακτα ότι είναι ένας άνθρωπος ταπεινός, ένας άνθρωπος δίκαιος, σεβάσμιος και αλληλέγγυος.

Η Αγγελική χρησιμοποιεί επίσης το χιούμορ με την πρόθεση να προβληματίσει τον αναγνώστη σχετικά με την έννοια πολιτισμός, η οποία έννοια έρχονται στιγμές που συγκρούεται με την υποτιθέμενη εξέλιξη στην τεχνολογία και στην καταναλωτική μας κοινωνία. Διερωτάται η ποιήτρια αν οι εξελίξεις στη σημερινή μας κοινωνία αποτελούν και εξέλιξη στον ανθρώπινο πολιτισμό ή μήπως είναι μια παγίδα με την οποία μας ξεγελάει ο αμερικανικός καπιταλισμός;

Συγχαίρω λοιπόν την Αγγελική για το συγγραφικό θάρρος της, όπως και τον Γεράσιμο Κλωνή, γιατί ως συγγραφείς δεν μας διασκεδάζουν μονάχα αλλά έχουν και το πνευματικό σθένος να καταγγείλουν τους άδικους και να τους κατονομάζουν. Η ποιήτρια θίγει και άλλα φλέγοντα θέματα μέσα από τα ποιήματά της. Να αναφέρω χαρακτηριστικά την έγνοιά της και την αγάπη της που δείχνει μέσα από τα ποιήματά της για τον προδομένο και κατασπαραγμένο λαό της Κύπρου. Γράφει επίσης για την απειλή ενάντια στην ασφάλεια του πλανήτη μας από τους πολέμους που προκαλούν κάποιοι επιτήδειοι ηγεμόνες, κατ’ επανάληψη και δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν διαμαρτυρόμαστε. Γράφει επίσης για την ειρωνεία της μεταναστευτικής διαδικασίας. Τα νεαρά κορίτσια έφυγαν από την Ελλάδα της φτώχειας και βρήκαν μια καλύτερη τύχη σε μέρη ξένα και μακρινά. Όμως εκείνες οι καημένες μάνες που έμειναν πίσω να περιμένουν τα ξενιτεμένα κορίτσια τους, έμειναν με το παράπονο και τον καημό τους αυτός. O ψυχικός πόνος που υπέφεραν δεν μπορεί να θεραπευτεί ούτε να εξαγοραστεί με όλου τα κόσμου τα λεφτά.

Τίθεται όμως το ερώτημα. Τι συμβαίνει όταν γινόμαστε τόσο άπληστοι ή τόσο αδιάφοροι, όταν με την εκμετάλλευση της φύσης, οδηγούμε την ίδια την φύση στην καταστροφή και στον όλεθρο;

Δίνω τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Αγγελική γιατί κι αυτό το καυτό θέμα της καταστροφής της Αυστραλιανής φύσης την προβλημάτισε. Την έκανε να μεταφέρει τους προβληματισμούς της στον αναγνώστη και να μας προειδοποιήσει ότι η ανθρώπινη απληστία ή αδιαφορία μπορεί να καταστρέψει στο τέλος τη φύση η οποία μας αναθρέφει. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τις πυρκαγιές του 2009 όταν 145 άτομα κάηκαν μόνο στην περιοχή όπου κατοικεί η ποιήτρια Αγγελική Βογδάνη.

*Αποσπάσματα από την βιβλιοπαρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Αγγελικής Βογδάνης «Το Τάλαντο».