Η Ταυρού, είναι μια κοινότητα της κατεχόμενης από το 1974, Καρπασίας. Βρίσκεται 33 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης της Αμμοχώστου. Το 1960 κατοικούσαν 311 Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι εκκλησιάζονταν στην εκκλησία του Αγίου Σεργίου και το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, και ένας και μοναδικός Τουρκοκύπριος, αστυνομικός στο επάγγελμα.

Πριν την εισβολή στο Δημοτικό Σχολείο φοιτούσαν κατά το σχολικό έτος 1973-1974, 39 μαθητές.

Δυστυχώς, μετά την κατάληψη από τον τουρκικό στρατό, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής και η παράνομη κατοχική διοίκηση, εμποδίζουν την επιστροφή των κατοίκων της.

Τα στρατεύματα των επιδρομέων, διηγούνται τώρα πρόσφυγες από το χωριό, είχαν ήδη περάσει από εκεί. Η παράξενη, όμως, ηρεμία που επικρατούσε, ήταν σαν να προμήνυε την θύελλα που ξέσπασε σε λίγο. Έπειτα ήταν και η μεσημεριάτικη ζέστη που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.

Και σαν έσπασε n γραμμή της Μιας Μηλιάς, εγκλωβίστηκαν στο χωριό από χιλιάδες στρατού, γέροντες όλοι και γυναικόπαιδα.

Σε αυτό το όμορφο χωριό που βάφτηκε με αίμα, η ιστορία της Ανδρούλας Χριστοδούλου* συγκινεί, προβληματίζει και μας καλεί να παραμείνουμε στις επάλξεις μέχρι την πλήρη δικαίωση.

«Ήταν 1.15 μ.μ. 24 Αυγούστου του 1974 που έμελλε να γίνει τόσο εφιαλτική για την οικογένεια του φτωχού καραγωγέα Χριστόδουλου Ιωάννου.

Ξαφνικά τρεις Τούρκοι στρατιώτες εμφανίστηκαν με στρατιωτικό όχημα στον κύριο δρόμο. Διέσχισαν την Ταυρού και πήραν το δρόμο νοτιότερα για τη Βουκολίδα. Ύστερα από λίγο επέστρεψαν. Στο ανώγι του φτωχικού σπιτιού της κυρά Ελένης Ιωάννου, είδαν τρία κορίτσια 19, 17 και 15 χρονών, ορφανά από πατέρα. Ήταν κόρες του Χριστόδουλου Ιωάννου, ο οποίος είχε πεθάνει λίγα χρόνια πριν. Η οικογένεια είχε 10 παιδιά.

Τα μεγαλύτερα αγόρια έλειπαν στις ελεύθερες περιοχές υπηρετώντας στην Εθνοφρουρά, έτσι οι τρεις Τούρκοι στρατιώτες ένοπλοι, όρμησαν προς την σκάλα. Ένας από αυτούς με προτεταμένο το όπλο πήρε θέση στην είσοδο. Οι άλλοι δύο χύμηξαν μέσα. Τρεις γυναικείες κραυγές τάραξαν την ανήσυχη ηρεμία που απλωνόταν σε όλο το χωριό. Οι λιγοστοί γείτονες βγήκαν έξω αναστατωμένοι. Είδαν τον ένοπλο στην είσοδο του ανωγιού. Κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο… Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, εκτός από του να πονούν και να δακρύζουν. Η τραγική μάνα των τριών κοριτσιών βρέθηκε τη στιγμή εκείνη, δυστυχώς, στο ισόγειο. Άκουσε τις αγωνιώδεις κραυγές των θυγατέρων της. Ήταν σαν να σκίστηκε σε τρία κομμάτια η καρδιά της.

ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΤΗΝ ΑΤΙΜΙΑ

Στα λίγα αυτά λεπτά οι δυο από τις τρεις κόρες, η μεγαλύτερη και η μικρότερη, κατάφεραν να ξεφύγουν. Η πονεμένη μάνα τους, η κυρά Ελένη, ανέπνευσε. Μια ελπίδα άρχισε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. Ήθελε τόσο πολύ να τις αγκαλιάσει. Δεν πρόφτασε να αγκαλιάσει την 17χρονη, την έριξαν στο πάτωμα και προσπάθησαν να την βιάσουν μπροστά στα μάτια της οικογένειας της. Η Ανδρούλα, γεννημένη και μεγαλωμένη μαχήτρια και με ένα απίστευτο δυναμισμό δεν τους άφησε. Την απέσπασαν με τη βία και την έριξαν κάτω, μπροστά στα μάτια της μάνας της και των έξι αδελφών της.

«Τούτον το πράγμα δεν το δέχομαι, τούτον το πράγμα δεν το μπορώ, προτιμώ να πεθάνω μάνα μου, αδερφές μου, βοηθάτε με», πάλευε ψυχωμένα το δεκαεφτάχρονο κρίνο, αποδεικνύοντας ανίσχυρους τους πανίσχυρους Αττίλες. Κι εκείνοι, που Θεό δεν φοβήθηκαν κι άνθρωπο δεν ντράπηκαν, δεν σήκωσαν άλλο τον εξευτελισμό. Τρεις σφαίρες στον κρόταφο ελευθέρωσαν την αγγελική της ψυχή. Ζεστό το νεανικό της αίμα κύλησε στο πάτωμα σφραγίζοντας την ανέγγιχτη τιμή της και την τιμή του νησιού της.

Οι πυροβολισμοί έσεισαν το φτωχικό σπιτικό, όλη τη γειτονιά, όλο το χωριό. Δεν μπόρεσε να ανεχθεί την ατιμία των βαρβάρων.

Αφού την σκότωσαν έφυγαν. Τότε ένα από τα μικρότερα αγόρια, ο 11χρονος Σωτήρης, ξέφυγε και έτρεξε προς το χωριό τρομοκρατημένος και φώναζε. Μέλη της δύναμης του ΟΗΕ άκουσαν τις φωνές του, όμως οι βάρβαροι επέστρεψαν με τρακτέρ και την πέταξαν μέσα σαν το σκυλί.

Έκλεψαν το άψυχο σώμα της και εξαφανίστηκαν. Και κρατούν ακόμη κρυφό τον τόπο της ταφής της, όνειδός τους ανεξίτηλο. Έτσι, άθελά τους, η Ανδρούλα διαφεντεύει από ψηλά τον τόπο της. Έφυγε και n κυρά Ελένη απ’ τη ζωή με το

παράπονο πως δεν αξιώθηκε να φιλήσει τον τάφο της κόρης της, να της ανάψει το καντήλι. Μα τ’ αδέρφια της ελπίζουν να περισυλλέξουν σύντομα τ’ αγιασμένα της λείψανα. Κι ανάστησαν τ’ όνομά της στα παιδιά τους.

Ήταν 22 Αυγούστου του 1974, όταν εκτελέστηκε η 17χρονη Ελληνοκύπρια ηρωίδα Ανδρούλα Χριστοδούλου από την Ταυρού, αντιστεκόμενη στην ατίμωση και τον βιασμό της από τους Τούρκους στρατιώτες.

*Έχουν δημοσιευτεί πολλά άρθρα για την ηρωίδα Α. Χριστοδούλου. Το παρόν είναι περίληψη από άρθρο στο xfd.gr