Ο ALESSANDRO Diamanti αγαπήθηκε από το ποδοσφαιρόφιλο κοινό όσο ελάχιστοι μη Αυστραλοί στην A’ League. Ήταν ο αρχηγός της Western United και ο κάτοχος του βραβείου Johnny Warren το 2020. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν ένας παίκτης «διαμάντι» – όνομα και πράγμα…
ΤΟΝ θαυμάσαμε για την ποδοσφαιρική του εξυπνάδα, τα πανέμορφα γκολ, τις μαγευτικές ασίστ και τα περίτεχνα κόλπα του στο γήπεδο… Μας θύμισε, έως έναν βαθμό, την ποδοσφαιρική αξία του συμπατριώτη του, Alessandro Del Piero, όταν έκανε το πέρασμά του πριν μια δεκαετία από την Sydney FC.
Ο 13 φορές Ιταλός διεθνής ποδοσφαιριστής μπορεί να μην έζησε στο αυστραλιανό πρωτάθλημα το μεγαλείο των ποδοσφαιρικών γηπέδων της Ιταλίας ή της αγγλικής Premier League όταν αγωνίστηκε την ποδοσφαιρική περίοδο 2009-10 στην West Ham, αγάπησε, όμως, την Αυστραλία για το βιοτικό επίπεδο -κάτι που έχει αναφέρει, άλλωστε, αρκετές φορές σε συνεντεύξεις- εκφράζοντας την επιθυμία του να παραμείνει στην χώρα με την Ταϊβανή σύζυγό του, Silvia Hsieh, και τα τρία τους παιδιά, την Aileen, την Olivia και τον μικρότερο γιο τους Taddeo.
Η ΜΕΓΑΛΗ είδηση είναι ότι ο Diamanti θα παραμείνει στην Αυστραλία… Όχι στην Western United -που ίσως πολλοί θα περιμέναμε- αλλά στη Melbourne City όπου αναλαμβάνει τον ρόλο του ανώτερου προπονητή των Ακαδημιών, ενώ παράλληλα θα βοηθά και το προπονητικό επιτελείο της ανδρικής ομάδας καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας.
«ΘΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΩ τον νέο μου ρόλο στη City με τα ίδια χαρακτηριστικά που με συνόδευαν όλα αυτά τα χρόνια στο γήπεδο: Πάθος, ταπεινοφροσύνη και σεβασμός» είπε, μεταξύ άλλων, σε δηλώσεις του o Diamanti.
ΕΚΤΙΜΩ ότι ο Alessandro έχει να προσφέρει πολλά… Όπως το έκαναν σε περασμένες δεκαετίες και αρκετοί άλλοι ξένοι που μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής τους καριέρας επέλεξαν να μην φύγουν από τη χώρα, αναλαμβάνοντας προπονητικό πόστο, όπως το έκανε ο Rale Rasic, πετυχαίνοντας το μεγάλο θαύμα το 1974, ο Αργεντινός Raul Blanco, ο γερμανικής καταγωγής Les Scheinflug, ο δικός μας Γιαννέλος Μαργαρίτης και άλλοι.
Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ χρειάζεται προπονητές σαν τον Diamanti που προέρχονται από χώρες με ποδοσφαιρική κουλτούρα και -τι πιο ιδανικό;- να προσφέρουν στις ομάδες νέων, εκεί που δηλαδή βρίσκεται το μέλλον του ποδοσφαίρου της χώρας.
ΤΕΛΙΚΑ, το σωματείο Λεωνίδας αναδεικνύεται σε μεγάλη ποδοσφαιρομάνα στη Βικτώρια… Βαδίζει στα χνάρια της Νέας Ελλάς των δεκαετιών 1970 και 1980 που έβγαλε μεγάλους παίκτες που έφτασαν μέχρι και την Εθνική Αυστραλίας.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την μεταγραφή του Αντώνη Πανταζόπουλου από τους Oakleigh Cannons στους Western Sydney Wanderers, αφήνοντας το NPL Βικτώριας για την A-League, θέλω να αναφερθώ στην μεγάλη επιτυχία που έχουν σημειώσει οι άνθρωποι της Brunswick City στην ανάδειξη ταλέντων.
Ο ANTHONY είναι γέννημα-θρέμμα του Λεωνίδα, από τα MiniRoos έως την ομάδα Νέων, ενώ πριν πάρει μεταγραφή για τα «κανόνια» είχε και μία συμμετοχή στην ανδρική ομάδα όταν προπονητής στο Brunswick ήταν ο Riccardo Marchioli.
Ο ΠΡΩΗΝ πρόεδρος του Λεωνίδα, Παναγιώτης Κυριόπουλος, μου ανέφερε ότι από τα πρώτα κιόλας χρόνια φάνηκε το ταλέντο του Πανταζόπουλου.
ΤΑ «ΛΑΓΩΝΙΚΑ» του Oakleigh τον ανακάλυψαν λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία… Ο Chris Taylor εμπιστεύθηκε τον παίκτη, ο οποίος στη συμμετοχή του στα πρώτα παιχνίδια του το 2021 και στο «χρυσό» για τους «κανονιέρηδες» 2022 ο Πανταζόπουλος έκανε θαύματα.
ΛΕΣ και ήταν προφητική η συνέντευξή του στον συνάδελφό μου στον «Νέο Κόσμο», Δημήτρη Δεληγιάννη. Μία εβδομάδα μετά εγένετο το deal με τους «κοκκινόμαυρους» του A-League.
ΔΕΝ είναι, όμως, μόνο η περίπτωση του Αντώνη Πανταζόπουλου, που κάνει τους ανθρώπους του Λεωνίδα υπερήφανους. Έχουν προηγηθεί και άλλες περιπτώσεις παικτών που πριν περάσουν το κατώφλι της A-League, η καριέρα τους έχει αφετηρία την Brunswick City.
ΜΙΑ τέτοια περίπτωση είναι ο διεθνής Socceroo Andrew Nabbout, που φόρεσε και αυτός από το 2004 σε ηλικία 11 χρόνων τα χρώματα του Λεωνίδα.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ καταγωγής παίκτης του Avondale και πρώην παίκτης της Νέας Ελλάς, George Mells, κλώτσησε για πρώτη φορά μπάλα στο Dustan Reserve, πριν βρεθεί στην Αγγλία και στο A-League ως παίκτης της Adelaide United.
ΕΠΙΣΗΣ, υπάρχει η περίπτωση του Θεόδωρου Μαρκέλη, που ένα φεγγάρι έπαιξε πέντε φορές στην A-League με την Melbourne Victory και του Αιθίοπα Idrus Abdulahi, που στα 15 του χρόνια πήρε το βάπτισμα του πυρός με την Melbourne City.
ΣΤΑ προσεχώς αναμένεται να ακούσουμε αρκετά και το όνομα ενός ακόμα παίκτη που πέρασε από τον Λεωνίδα, του Ιρακινού με αυστραλιανή υπηκοότητα, Charbel Shamoon, που ανήκει στο δυναμικό της Western United και εφέτος, μετά τη συμμετοχή του στο Ασιατικό Κύπελλο U20s που πραγματοποιήθηκε στο Ουζμπεκιστάν τον περασμένο Μάρτιο, ενδέχεται να βρίσκεται στο σχήμα του John Aloisi.
ΜΕ ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ διαδικασίες, Αλέξανδρος και Oakleigh Cannons έκλεισαν το εισιτήριο και στις 5 Αυγούστου θα διεκδικήσουν το τρόπαιο του Dockerty Cup. Οι «Berger’s» πέρασαν άνετα από το Shepparton κερδίζοντας τους Suns με 0-5 και ενώ έπαιζαν με δέκα παίκτες από το 28′ ενώ οι «Cannons» απέναντι σε πιο δύσκολο αντίπαλο προκρίθηκαν, επίσης εύκολα, στο Sunshine κόντρα στους Knights με 1-3.
ΤΑ ΔΥΟ συγκροτήματα θα συναντηθούν για πρώτη φορά σε τελικό Κυπέλλου Βικτώριας. Για την ομάδα του Heidelberg αυτός θα είναι ο πέμπτος της τελικός έχοντας κατακτήσει την κούπα μόλις μία φορά (2017).
Για το Oakleigh αυτή θα είναι η τρίτη του προσπάθεια να σηκώσει το ιστορικό τρόπαιο το οποίο είναι και το μοναδικό πλέον που λείπει από την τροπαιοθήκη του συλλόγου.
