Το διαρκώς ογκούμενο κόστος ζωής στην Αυστραλία έχει οδηγήσει σε μία άνευ προηγουμένου αύξηση του αριθμού των ανθρώπων οι οποίοι αναγκάζονται να κάνουν δύο και τρεις δουλειές, απλά για να τα βγάλουν πέρα με «τα βασικά».
Ανάμεσά τους και πολλοί ομογενείς, καθώς τα «πραγματικά εισοδήματα» συνεχίζουν να μειώνονται λόγω του πληθωρισμού, δηλαδή, οι αυξήσεις των μισθών είναι μικρότερες από τις αυξήσεις των τιμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αγοραστική δύναμη (το πορτοφόλι μας).
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ABS), το ποσοστό του συνολικού εργατικού δυναμικού της χώρας που κατέχουν «πάνω από μία θέση εργασίας» ανέρχεται πλέον σε 6,6% και αντιστοιχεί σε 947.300 άτομα.
Από το 1994, οπότε υπάρχουν δεδομένα σχετικά έως και πριν την πανδημία, το 2019, το ποσοστό αυτό κυμαινόταν σταθερά κάτω του 6%.
Μπορεί το επιπλέον 0,6% (από 6% σε 6,6%) να μοιάζει μικρό, αλλά είναι της τάξης του 10% και μάλιστα τη στιγμή που ο αριθμός των απασχολούμενων στην Αυστραλία είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Ενδεικτικά, το ποσοστό ήταν 5,7% τον Ιούνιο του 2019 με το επιπλέον 1,1% να αντιστοιχεί σε περίπου 150.000 ανθρώπους περισσότερους.
Το ποσοστό υποχώρησε στις απαρχές της πανδημίας COVID-19, από τον Μάρτιο του 2020, καθώς η ανεργία άρχισε να αυξάνεται και ήταν ζήτημα να έχει κάποιος μία δουλειά, αλλά έπειτα αυξήθηκε σταδιακά, με την τελευταία καταγραφή, να δείχνει νέο ρεκόρ.
Το συνολικό 6,6%, αναλύεται από την ABS σε 7,7% για τις γυναίκες και 5,7% για τους άντρες.
Πιο ζόρικη η κατάσταση γι’ αυτούς που απασχολούνταν κατά κύριο επάγγελμα στις κοινοτικές και προσωπικές υπηρεσίες (community and personal service worker) με το ποσοστό να ξεπερνά το 10,2%.
Το ποσοστό για τους άνω των 65 ετών ήταν στο 5,2%, ενώ όσον αφορά στους νέους, ήταν πιο πιθανό να έχουν «πολλαπλές θέσεις εργασίας» (8,9% οι 20-24 ετών).
Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε ότι περισσότεροι από ποτέ είναι οι νέοι ηλικίας 20-24, που ζουν με τους γονείς τους, ειδικά αυτοί που προέρχονται από πολιτισμικά διαφορετικά υπόβαθρα, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Australian Institute of Family Studies (AIFS).
Ρεπορτάζ του «Νέου Κόσμου» επεσήμανε μάλιστα τότε ότι και πολλοί ομογενείς έως και την ηλικία των 30, αναγκάζονται να ζουν στα πατρικά τους, ως αποτέλεσμα των οικονομικών δυσχερειών που επιφέρει το αυξημένο κόστος ζωής.
«ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ»
Οι τιμές για αγαθά και υπηρεσίες έχουν ξεφύγει, οι λογαριασμοί «φουσκώνουν», τα ενοίκια καταγράφουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι ασφάλειες είναι απλησίαστες και τα επιτόκια δίνουν χαρά μόνο σε αυτούς που έχουν αποταμιεύσεις και δε χρωστούν, καθώς οι δανειολήπτες στενάζουν.
Η δημοσιογράφος του «Νέου Κόσμου», Κυριακή Κάππα, μίλησε σε ομογενείς που εργάζονται σε δύο και τρεις δουλειές, καταγράφοντας τους λόγους που τους ώθησαν να αναζητήσουν πρόσθετη ροή εισοδήματος, τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, καθώς και τον αντίκτυπο που ασκεί μία τέτοια επιλογή στην καθημερινή τους προσωπική/κοινωνική ζωή.
Η Ελένη, 26 ετών, η οποία εργάζεται ως υπάλληλος σε κατάστημα λιανικής πώλησης, και διαχειρίζεται ταυτόχρονα τη δική της επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ομορφιάς, δήλωσε ότι καταβάλλει προσπάθεια να «ισορροπεί» ανάμεσα σε δύο θέσεις εργασίας για να διασφαλίσει «ένα επιπλέον εισόδημα».
«Δύσκολα τα βγάζεις πέρα στην εποχή που ζούμε … Κάποιες εβδομάδες είναι ομολογουμένως πιο δύσκολες από άλλες. Μερικές φορές νιώθω ότι είμαι εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο», είπε.
Όπως σημείωσε, η περίοδος μετά την πανδημία λειτούργησε καταλυτικά για εκείνη, προκειμένου να αρχίσει να παίρνει τα πράγματα «πιο σοβαρά».
Με τον σύντροφό της να κάνει επίσης δύο δουλειές, τονίζει ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής και κοινωνικής ζωής.
«Στην ουσία προσπαθούμε απλά να επιβιώσουμε», υπογράμμισε.Επεσήμανε δε ότι το «να είσαι αφεντικό του εαυτού σου», δεν είναι «εύκολη υπόθεση».
«Μου προκαλεί συχνά άγχος το γεγονός ότι όλα περνάνε από το χέρι μου, και ότι εάν δε δουλέψω, τότε απλούστατα δε γίνεται η δουλειά…».
Ωστόσο, όπως είπε, υπάρχουν ορισμένες πτυχές μέσα στη δίνη του «κυκλώνα» πολλαπλών εργασιών, σε σχέση με το στοιχείο της «ποικιλομορφίας», τις οποίες απολαμβάνει.
«Μου αρέσει η ‘μη δομημένη’ φύση της εργασίας μου στο λιανικό εμπόριο, καθώς μου δίνεται η ευκαιρία να απασχολούμαι με κάτι το οποίο δεν απαιτεί πολύ σκέψη. Ταυτόχρονα, με εμπνέει η πρόκληση του να πρέπει να διαχειριστώ τους δικούς μου πελάτες και να λειτουργώ τη δική μου επιχείρηση. Είναι κάτι το οποίο με κάνει και νιώθω υπερήφανη για τον εαυτό μου».
«ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ»
Η 26χρονη Sophia Pillirone, η οποία έχει αναλάβει όχι μία, ούτε δύο αλλά…τρεις δουλειές, καθώς και τη φροντίδα του 9μηνου παιδιού της δήλωσε ότι αναγκάστηκε να αναζητήσει και μία τρίτη ροή εισοδήματος γιατί απλούστατα «δεν είχε άλλη επιλογή».
«Πάνε οι μέρες που οι μητέρες έμεναν σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά…Πλέον απλά πρέπει να δουλέψεις. Είναι τόσο απλό».
Η ομογενής εργάζεται σε εταιρία παροχής υδραυλικών υπηρεσιών, λειτουργεί τη δική της επιχείρηση γυμναστηρίου με προγράμματα χορού γυμναστικής (dance fitness), καθώς επίσης και τη δικής της εταιρία παροχής εξατομικευμένων δώρων (personalised gift company).
Υπογράμμισε ότι θέλει είναι σε θέση να μπορεί να απολαύσει μία έξοδο «για πρωινό την Κυριακή», ή μία επίσκεψη σε κατάστημα «περιποίησης νυχιών», δίχως να νιώθει ενοχές, σκεπτόμενη ότι στερεί τους οικονομικούς πόρους που προορίζονται για την αποπληρωμή του σπιτιού της.
«Είναι σίγουρα πολύ κουραστικό και απογοητευτικό να νιώθεις έτσι… και σίγουρα χρειάζεσαι ένα καλό δίκτυο υποστήριξης για να είσαι σε θέση να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις ενός τρόπου ζωής με πολλαπλές εργασίες».
ΑΥΞΗΣΗ ΠΡΟ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΑΚΟΜΗ
Η συμπρόεδρος της Ένωσης για τις Υποθέσεις Νέων (Australian Youth Affairs Coalition) Sarah Ramantanis δήλωσε στο ABC, ότι το φαινόμενο οι εργαζόμενοι μικρότερης ηλικίας να «ισορροπούν» σε πολλές δουλειές, είχε παρατηρηθεί πριν από την πανδημία ακόμη.
«Τουλάχιστον τα τελευταία πέντε χρόνια», είπε η κα Ramantanis (με την οποία προσπάθησε να έρθει σε επικοινωνία ο «Νέος Κόσμος»), πολλοί νέοι αναζητούν «από μία ή δύο πηγές εισοδήματος», ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.
Μία από τις «παρενέργειες» αυτού του φαινομένου, υπογράμμισε, είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και διάθεσης των νέων να κυνηγήσουν μία καριέρα, καθώς αναγκάζονται να αναβάλουν τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες προκειμένου να εξασφαλίσουν μία επιπλέον δουλειά. Κάτι που μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα εκτιμάται ότι θα είναι εις βάρος όλης της αυστραλιανής οικονομίας, που ήδη «διψά» για εξειδικευμένο προσωπικό.
ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ
Σε άλλα στοιχεία της, η ABS επεσήμανε την αύξηση του κόστους διαβίωσης κατά το τρίμηνο του Ιουνίου.
«Όλοι οι τύποι νοικοκυριών είδαν αυξήσεις στο κόστος διαβίωσης ίσες ή υψηλότερες από τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (πληθωρισμό)», σημείωσε η επικεφαλής των Στατιστικών για τις Τιμές του ABS, Michelle Marquardt.
Κατά τη διάρκεια του έτους έως τον Ιούνιο, οι μισθωτοί αντιμετώπισαν ένα «άλμα» 9,6% στο κόστος διαβίωσης, έναντι 6,3% για τους συνταξιούχους που δεν εξαρτώνται από το Aged Pension, 6,7% για τους συνταξιούχους που λαμβάνουν Aged Pension και 7,3% για τους άλλους δικαιούχους κοινωνικής πρόνοιας.
«Η αύξηση του ετήσιου κόστους διαβίωσης για τα νοικοκυριά απασχολούμενων είναι η μεγαλύτερη από τότε το 1999 (οπότε εξετάζονται αυτά τα στοιχεία). Η τελευταία φορά που ο πληθωρισμός κατέγραψε ετήσια αύξηση 9,6% ήταν το 1986», διευκρίνισε η κα Marquardt.
