ΠΟΛΛΑ και διάφορα, αγαπητοί μου, συμβαίνουν σε τούτον τον κόσμο. Ειδικά στη γενέτειρα, η οποία με κείνα και με τούτα είναι πάντα στο κέντρο του ενδιαφέροντος.
ΠΡΟΤΟΥ πάμε στον πύρινο -και όχι μόνο- όλεθρο, να παραθέσουμε και δυο λόγια για την υπόθεση εμπορίας βρεφών στα Χανιά, για την οποία υπόθεση να πούμε -και χωρίς περιστροφές- ότι αποτελεί μια ξεκάθαρη αντανάκλαση της φρίκης του όλου συστήματος. Ενός συστήματος που δεν διστάζει να εμπορεύεται σώματα βρεφών και φτωχών γυναικών προκειμένου να μετατρέψει σε πανάκριβο εμπόρευμα το υποτίθεται “ιερό και απαραβίαστο” δικαίωμα στη μητρότητα.
ΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ που αποκαλύφθηκε πρόσφατα στα Χανιά δεν αποτελεί μια μεμονωμένη περίπτωση, μια άγνωστη πρακτική κάποιων… επιχειρηματιών. Είναι γνωστό ότι αντίστοιχα κυκλώματα δρουν σε όλον τον “πολιτισμένο” μας κόσμο, πολλές φορές ακόμα και με όρους κανονικής αγοραπωλησίας βρεφών από πάμφτωχες -και συνήθως προερχόμενες από τα υπεδάφη της σκόπιμα υποβαθμισμένης περιφέρειας – οικογένειες.
ΚΑΙ να πούμε και αυτό: ακόμα και αυτή η ίδια η διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, αποτελεί μια τεράστια κερδοφόρα -για κάποιους- επιχείρηση -αφού η δημόσια ασφάλιση δεν την καλύπτει, μιας και προφανώς δεν την εκλαμβάνει ως κοινωνική ανάγκη- με πολύ ακριβό κόστος, αποκλείοντας αυτομάτως τα ζευγάρια των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
ΝΑ ΠΩΣ έχει εν ολίγοις η υπόθεση της εμπορίας βρεφών στα Χανιά: Επιχειρηματίας ιατρός, ιδιοκτήτης μονάδας υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μίσθωνε έναντι χαμηλής αμοιβής μετανάστριες γυναίκες προκειμένου να γίνουν παρένθετες μητέρες είτε δότριες ωαρίων στο πλαίσιο ενός οργανωμένου κυκλώματος εμπορίας βρεφών που είχε συγκροτήσει και το οποίο δρούσε κατ’ ουσία συμπληρωματικά με τη νόμιμη επιχείρησή του. Η όλη διαδικασία και βέβαια το τελικό της προϊόν -όσο ανατριχιαστική κι αν ακούγεται η λέξη- πωλούνταν σε τιμές που ανέρχονταν σε ποσά από 70 έως 120 χιλιάδες ευρώ.
ΟΛΟ αυτό συμπυκνώνει την ουσία του σάπιου συστήματος. Ενός συστήματος όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, ενός συστήματος που απομυζά την εργατική δύναμη και καταδικάζει εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο στην πείνα και την ανέχεια, που βιάζει και κακοποιεί πολλαπλά το γυναικείο σώμα, μη διστάζοντας να το μετατρέψει εκτός από σκεύος ηδονής και σε μηχανή αναπαραγωγής με σκοπό το κέρδος.
O TEMPORA O MORES – Ελληνιστί, Ω Καιροί Ω Ήθη…
ΓΙΑ ΜΙΑ ακόμα φορά η χώρα καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη… Οι πολίτες παρακολουθούν τον τόπο τους να έχει παραδοθεί στις φλόγες και περιμένουν την επόμενη ημέρα για να ακούσουν ποιο θα είναι το τίμημα της παραίτησής τους καθώς και το ποια μέλλει να γίνει η επόμενη “ατομική τους ευθύνη” απέναντι στο Κράτος και τους θεσμούς του.
ΩΣΤΟΣΟ, θα ήταν χρήσιμο, στην αναμονή τους αυτή, να θυμηθούν ότι η ατομική ευθύνη είναι πάντα το σημαντικότερο βήμα για την επίτευξη των συλλογικών ενοχών. Οι συλλογικές ενοχές είναι το σημαντικότερο βήμα για την επίτευξη της μαζικής κατάθλιψης και του πολιτικού τρόμου των πολιτών μπροστά σε κάθε απειλή, πραγματική ή ψευδεπίγραφη.
Η ΜΑΖΙΚΗ κατάθλιψη και ο τρόμος ανοίγουν το δρόμο στην έλευση των “θεσμών” για την “προστασία” της κοινωνίας. Οι παντοειδείς Αρχές προβάλλουν ως η σωτήρια σανίδα και ιστορικά συνιστούν την απαρχή κάθε ολοκληρωτισμού. Τα όσα ακολουθούν έπειτα είναι γνωστά. Η ιστορία -ελλαδική και παγκόσμια- βρίθει.
ΑΠΟΡΩ -και πιστεύω και άλλοι- πώς είναι δυνατόν η ίδια σου η χώρα να ματώνει, να οδεύει προς τον όλεθρο και εσύ απλά να μένεις θεατής και μέσα στην πλήρη άγνοια και την απραξία. Λυπηρό έτσι;
ΟΠΩΣ ίσως και άλλοι, ελπίζω να δω εκείνο το πρωινό που, επιτέλους, θα βγούμε όλοι στους δρόμους… Όχι, δεν ονειρεύομαι… επαναστάσεις ούτε αλλαγή των πολιτικών αρχόντων όπως ευελπιστούν κάποιοι άλλοι. Και ειδικά όταν οι πολιτικοί αυτοί άρχοντες που καμώνονται την όποια αντιπολίτευση είναι καθ’ όλα δοκιμασμένοι και συμμέτοχοι στο συνεχές πλιάτσικο…
ΛΙΓΗ ατομική ευθύνη και ενσυναίσθηση θα ήθελα να επιδείξουν, μήπως κατορθωθεί να αλλάξει αυτή η χώρα για τα παιδιά που θα έλθουν.
ΑΛΛΑ βλέπω ότι όσο προχωράει το πράγμα, ο καθένας κοιτάζει το βόλεμά του και αν δεν καίγεται η δική του αυλή δεν νοιάζεται. Αν γίνεται, λοιπόν, αυτό, τότε πώς θα περιμέναμε να το κάνει ένας ανίκανος που παίρνει μια ολόκληρη χώρα στη πλάτη του; Είναι να απορείς με τη “λογική” ορισμένων ανθρώπων…
Η ΑΤΟΜΙΚΗ ευθύνη όταν πρόκειται για κρατικές προσταγές παύει να υφίσταται επί του πολιτικού. Το κράτος -υποτίθεται- υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες του. Αν δεν μπορεί να το πράξει οφείλει να διαλυθεί στα εξ ών συνετέθη. Το να παρουσιάζεται όμως ως σωτήρας που έχει απάντηση για όλα και επί του πρακτέου να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, είναι τουλάχιστον ανήθικο και νομιμοποιεί τους πολίτες στο να μην υπακούουν στις προσταγές του.
ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ οι σημερινοί Έλληνες είχαν ως λαός λίγη παραπάνω ενσυναίσθηση και ευθύνη, θα σκέφτονταν διαφορετικά.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ως πολίτευμα, είτε τίθεται υπό αμφισβήτηση είτε οι Έλληνες ως επί το πλείστον, λειτουργούν με το νόμο του βοσκού… Πώς ζητάς να διαλυθεί κάτι για το οποίο πάσχισε η εξουσία του εξωτερικού να επικρατήσει; Αλλά η συζήτηση είναι τεράστια και δυστυχώς όχι της παρούσης. Αυτό που προέχει τώρα είναι η προστασία του πολίτη.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (έπρεπε να) είναι το πολίτευμα στο οποίο αποφασίζουν όλοι για όλα, με ανακλητούς εκπροσώπους και όχι αντιπροσώπους -προσέξτε τη θεμελιώδη διαφορά του “εκ” από το “αντί”- με άμεση συμμετοχή των πολιτών και με πλήρη έλεγχο των αιρετών. Αυτό που έχουμε είναι μια κατ’ επίφαση αστική δημοκρατία, μια νόθευση του αληθινού πολιτεύματος.
ΣΤΗ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ κυβερνάει η “υποτιθέμενη” δημοκρατία και ένα 15%… Γιατί ακόμα και αυτό το 41% που αιωρείται όλες αυτές τις ημέρες, είναι υποτυπώδες.
ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ και όλα αυτά τα θεότρελλα που παρελαύνουν τις τελευταίες ημέρες από το διαδίκτυο, από τα λεγόμενα social media, που λένε ότι τη χώρα την κατακαίνε από τη μια ο Ερντογάν και από την άλλη οι λαθρομετανάστες.
ΤΙ ΚΙ αν σε χάρτες της ΝΑΣΑ -οι οποίοι ανανεώνονται συνεχώς, ανάλογα με την εκάστοτε κατάσταση- μπορεί ο καθένας να δεί τις ενεργές φωτιές σε όλο τον πλανήτη που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη. Όπως θα διαπιστώσετε, εδώ καίγεται η μισή Αφρική εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, αλλά στην Ελλάδα κυκλοφορεί ευρέως το ότι ο Ερντογάν στέλνει τους πράκτορές του και καίνε όλο τον πλανήτη!
ΒΕΒΑΙΑ, οι ίδιοι είναι αυτοί που συνωστίζονται επί του παρόντος στα αστυνομικά τμήματα ανά τη χώρα για να προλάβουν να μην έχουν τη νέα αστυνομική ταυτότητα για να μη τους βάλουν το… τσιπάκι. Οι ίδιοι είναι που αρνιόνταν τον Covid και τα εμβόλια, οι ίδιοι που αρνούνται την κλιματική αλλαγή και τόσα άλλα…
ΟΣΟ για τον νέο εχθρό, τους λαθρομετανάστες -είναι αλήθεια εμετική η όλη προτροπή σε μαζικό έγκλημα σε βάρος των μεταναστών που μάζεψε ο κυρ-Απόστολος στον Έβρο σε ένα τρέιλερ- και όχι μόνο.
ΤΟ 1945 οι Γερμανοί δεν είχαν facebook, youtube ή Instagram και έτσι επικαλέστηκαν το άλλοθι ότι δεν ήξεραν για φούρνους και κρεματόρια. Επικαλέστηκαν επίσης το ότι ζούσαν σε μια δικτατορία (και είχαν δίκαιο) και δεν μπορούσαν να μιλήσουν.
ΕΜΕΙΣ, σήμερα, τι άλλοθι έχουμε; Όταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι απαγωγές, τα πογκρόμ και οι μαζικοί πνιγμοί -πράγματα για τα οποία μιλούν πλέον ανοιχτά όλα τα διεθνή ΜΜΕ και οι ανεξάρτητοι Οργανισμοί- γίνονται επίσημη κυβερνητική πολιτική, με την ελληνική κοινωνία σχεδόν ομοθυμαδόν να συναινεί, όταν μας μιλούν για “ασύμμετρους πολέμους”, όταν στοχοποιούν μετανάστες και ρομά, κλείνοντας το μάτι σε φασιστικές ορδές που “παίρνουν το νόμο στα χέρια τους”, όταν μετανάστες πρώτης γενιάς, θέλοντας να αποδείξουν ότι είναι “πιο Έλληνες από τους Έλληνες” στοιβάζουν πρόσφυγες σε ρυμουλκούμενα και επιδεικνύουν την “σοδειά τους” ως τρόπαιο κυνηγιού, υπάρχει έστω και μια ρανίδα ανθρωπιάς που να μπορεί, ως μελλοντικό άλλοθι, να διασώσει τη σημερινή ελληνική κοινωνία που κατρακυλάει σε επικίνδυνα μονοπάτια, από τη δίκαιη κρίση των εξαθλιωμένων;
ΜΠΟΡΕΙ κάποιος να μου πει ότι υπάρχει, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Αυτό που προσπαθώ απλώς να καταλάβω είναι αν αυτή η στοχευμένη δικτατορία έρχεται εκ των έσω ή μη.
ΘΑ ΚΑΝΩ και το ερώτημα: οι φλόγες, οι πνιγμοί, οι τραγωδίες με τρένα, οι σεισμοί και οι καταποντισμοί κάνουν διάκριση αν κάποιος είναι μετανάστης, μαύρος, λευκός ή κάτι άλλο;
ΚΑΙ ΘΑ τελειώσω με το παρακάτω:
Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα.
Από ‘κει και πέρα, οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε
ή γίνονται τέρατα, και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.
Μενέλαος Λουντέμης
Δ.Τ.
