ΟΙ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ προστάτες του Έβρου βγάζουν τώρα και βίντεο με τα κατορθώματά τους… Αλήθεια, πόσους έχουν βασανίσει, βιάσει και παρενοχλήσει όλα αυτά τα χρόνια στα μουλωχτά; Πόσους έχουν κλέψει; Πόσους έχουν πνίξει ή κάψει;
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ αντί να τους συλλάβει, τους καλεί να τους πει δυο λογάκια, να πιουν ένα κρασί στο καφενείο βρε αδερφέ – έχουν πολλά να μοιραστούν…
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Για ποια κυβέρνηση μιλάμε; Εδώ ολόκληρο Υπουργείο Τουρισμού άλλαξε το όνομα της πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα, Alison Duncan, σε Alison Joy… Και αυτό σε Δελτίο Τύπου για την συνάντηση της αρμόδιας υπουργού με την πρέσβη για ζητήματα των αρμοδιοτήτων τους.
ΕΛΕΟΣ, όλα στον αυτόματο, ακόμα και ονόματα πρέσβεων… Άραγε, το άλλαξαν για να μην διαχυθεί στα ΜΜΕ ή το έκαναν… γαργάρα, όπως και τόσα άλλα στη γενέτειρα;
ΤΙ ΛΕΓΑΜΕ; Η ρητορική μίσους αποδίδει, φέρνει ψήφους, φέρνει όλη την κοινωνία μερικά κλικ ακόμα πιο δεξιά… Ποιος να τη σταματήσει και γιατί; Η αντιπολίτευση… Τσιμουδιά… Και ποια αντιπολίτευση;
ΤΙ ΚΙ αν πνίγηκαν χθες-προχθές τέσσερα παιδιά; Ήταν παιδιά “λάθρο”, οπότε δεν μετρούν… Παιδιά “λάθρο”, λέξεις σκληρές, ασύμβατες.
ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ έτσι η κοινωνία αυτή; Δεν είναι φιλοσοφικό ερώτημα, άρα δεν χωράει καμιά εξυπνάδα. Ξέρουμε πώς έγινε έτσι, και όποιος λιγάκι ξύσει την Ιστορία, μπορεί να βρει μερικές αιτίες.
ΤΟ ΘΕΜΑ είναι ότι σήμερα, στην εποχή της γρηγοράδας, όλοι λέμε την αποψάρα μας κάθε τόσο και τη μαθαίνουν αυτόματα στην άλλη άκρη του κόσμου.
ΩΣΤΟΣΟ, καμία αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα δίκτυο, μια ανοιχτή γραμμή που να οργανώσει μια αντεπίθεση.
ΜΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ εννοιών, σημασιών όπως η δημοκρατία και η δικαιοσύνη, μια αντεπίθεση δράσεων αλληλεγγύης. Γιατί, όχι, δεν φτάνει αυτό που γίνεται -και καλοπροαίτερα από μια μειοψηφία- είναι παραπάνω από προφανές ότι δεν φτάνει.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ρε παιδιά στον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως είδαν ότι αργοπέθαινε η όλη φάση και είπαν να ρίξουν στο παιχνίδι άλλα χαρτιά;
ΚΑΚΑ τα ψέματα, αλλά μετά τις δυο απανωτές ήττες στις εκλογές Μαΐου και Ιουνίου, ήταν φως φανάρι ότι η όλη ιστορία όδευε σε ένα τραγικό τέλος και ότι το πράγμα πήγαινε σε μια διάλυση στα εξ ων συνετέθη…
ΟΧΙ ότι τώρα με τόσους υποψηφίους η κατάστααση είναι καλύτερη… Μη γελιόμαστε…
ΑΛΛΑ ποιος νοιαζόταν -ειλικρινά- με το τι έλεγε ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου και ο κάθε άλλος “δελφίνος” της ηγεσίας; Κι ακόμα και τώρα, ποιος νοιάζεται;
ΜΕΧΡΙ που ήρθε ο Στέφανος Κασσελάκης, που άφησε να εννοηθεί ότι θα διεκδικήσει την ηγεσία, τη στιγμή που κομματικές διαρροές μιλούσαν για έναν άνθρωπο που απέχει από την κουλτούρα της Αριστεράς.
ΤΩΡΑ, ποια είναι αυτή η κουλτούρα εν έτει 2023 δεν το καταλαβαίνω. Υπάρχει άραγε Αριστερά; Ή Δεξιά; Ή Κέντρο; Ο κόσμος δεν νοιάζεται γι’ αυτά. Κι όσοι ψήφισαν Μητσοτάκη κι όσοι ψήφισαν κάτι άλλο, ένα πράγμα τους νοιάζει: να δουν κάτι άλλο από αυτό που βιώνουν.
ΝΑ ΔΟΥΝ ένα επαρκές σύστημα υγείας, μια χώρα που να μην γίνεται στάχτη κάθε καλοκαίρι και ποτάμι κάθε χειμώνα, να υπάρχουν ανάπτυξη, διαφάνεια, στόχοι…
ΜΕΡΙΚΟΙ διατείνονται ότι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ένας άνθρωπος που, ακόμα και αν δεν έχει μεγάλη πολιτική διαδρομή (είχε μήπως ο Τσίπρας;), μπορεί να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα σύγχρονο κόμμα, έναν ισχυρό πόλο απέναντι στη ΝΔ και τον Μητσοτάκη.
ΛΕΝΕ ότι η περίπτωση Κασσελάκη είναι ιστορική ευκαιρία. Φυσιογνωμία θελκτική, με ευχέρεια και σαγηνευτικός στον λόγο, ξέρει άριστα αγγλικά, με επαγγελματική διαδρομή, με αμερικάνικη λογική -που ίσως να είναι η λύση στην πολιτική ανεπάρκεια- με εμφανή αισθητική, άνθρωπος με κουλτούρα.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ… “Εδώ ο μουσικός σηκώνει τα χέρια…” που έλεγε κι ο Σαββόπουλος στους “Αχαρνείς”…
ΠΕΡΑ από όλα τα υπόλοιπα, ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας είναι η επισιτιστική κρίση.
ΜΙΑ κρίση που έχει άμεση σχέση με τη νέα κανονικότητα για τον πλανήτη, την κλιματική αλλαγή, τους συνεχιζόμενους πολέμους και την κλιμάκωση της πείνας.
ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ πυρκαγιές στον Καναδά και την Ευρώπη -μαζί και στην Ελλάδα- η παρατεταμένη ξηρασία στη Νότια Αμερική και τις χώρες της Ανατολικής Αφρική, καθώς και οι πλημμύρες στην Κίνα, συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα.
ΜΠΟΡΕΙ να «ξεχνάμε» στην εποχή της ψηφιακής εποχής ότι η οικονομία δεν είναι απλώς δείκτες που αναβοσβήνουν σε φωτεινές οθόνες, αλλά έχει απτό αντίκρισμα στις ζωές των ανθρώπων – για την ακρίβεια τις καθορίζει ίσως και στον μέγιστο βαθμό.
ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ τίθενται οι τιμές των αγροτικών προϊόντων και των τροφίμων ευρείας κατανάλωσης που συνιστούν και τη βάση της διατροφής για το μεγαλύτερο μέρος στον κόσμο.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, οι άνθρωποι βιώνουν -μέχρι στιγμής, γιατί δεν ξέρουμε τι επιοφυλάσσεται- την άνοδο των τιμών στα σουπερμάρκετ, μετά την πανδημία, αλλά και τον πόλεμο στην Ουκρανία.
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ όμως στον υπόλοιπο πλανήτη;
ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΗ ανάλυση στο Al Jazeera, τίθεται το ερώτημα εάν η παγκόσμια επισιτιστική κρίση είναι η νέα κανονικότητα για τον πλανήτη. Από το ινδικό ρύζι μέχρι τα σιτηρά της Αυστραλίας, η κλιματική αλλαγή φαίνεται ότι διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς οι καιρικές συνθήκες επηρεάζουν καταλυτικά την αγροτική παραγωγή.
ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ πλέον ελλείψεις σε συγκεκριμένα διατροφικά αγαθά, ενώ και οι τιμές έχουν πάρει την ανιούσα, ιδίως μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία – κύρια χώρα παραγωγής σιτηρών.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ και καθοριστικό ερώτημα είναι τι μπορεί να γίνει όταν οι ακραίες καιρικές συνθήκες λόγω κλιματικής αλλαγής, οι περιορισμοί στις εξαγωγές και οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι απειλούν τα παγκόσμια αποθεματικά σε τρόφιμα. Οι ειδικοί αναλυτές εκτιμούν ότι το ελεύθερο εμπόριο σε συγκεκριμένες ποικιλίες σιτηρών και καλαμποκιού, είναι η λύση για το πρόβλημα.
ΟΤΑΝ στα τέλη Ιουλίου, η Ινδία ανακοίνωσε ότι σταματάει τις εξαγωγές λευκού ρυζιού, εξαιρουμένης της ποικιλίας μπασμάτι, προκειμένου να βάλει φρένο στην αύξηση των εγχώριων τιμών και να διασφαλίσει τη διαθεσιμότητα για τον πληθυσμό της, ήταν ήδη ένα σημαντικό «καμπανάκι» που χτύπησε.
ΤΟ ΡΥΖΙ αποτελεί βασικό στοιχείο της διατροφής για πάνω από το μισό πληθυσμό του πλανήτη και καταναλώνονται ετησίως περισσότερα από 500 εκατομμύρια τόνοι. Εάν σκεφτεί κανείς ότι η Ινδία διαχειρίζεται το 40% της παγκόσμιας εξαγωγικής δραστηριότητας ρυζιού, αντιλαμβανόμαστε πόσο ισχυρός «παίκτης» είναι στην αντίστοιχη αγορά διεθνώς, με άλλες χώρες μεγάλους εξαγωγείς την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ, το Πακιστάν και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστικό ότι την τελευταία διετία, η ποικιλία ρυζιού –όχι parboiled και όχι μπασμάτι- καλύπτει το 10% της παγκόσμιας αγοράς, όπως δήλωσε στο Al Jazeera αναλύτρια της Διεθνούς Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας (FAO).
ΜΑΛΙΣΤΑ, το ρύζι προορίζεται για αγορές όπως η Μαλαισία, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Νεπάλ και το Μπαγκλαντές, ενώ ηγετική θέση στους αγοραστές του ίδιου τύπου ρυζιού κατακτούν τελευταία και το Καμερούν, η Μαδαγασκάρη και η Ακτή Ελεφαντοστούν.
ΟΜΩΣ η Ινδία έχει επιβάλλει αύξηση σε ποσοστό της τάξης του 20% στους δασμούς στις εξαγωγές και για το parboiled ρύζι. Μια κίνηση που προκαλεί αποσταθεροποίηση στις διεθνείς τιμές του ρυζιού παγκοσμίως, επηρεάζοντας κυρίως τις πιο φτωχές χώρες.
ΠΑΡΑ τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της Ινδίας –είχε και τον Σεπτέμβριο του 2022 προσπαθήσει να αποθαρρύνει τις εξαγωγές– το αποτέλεσμα είναι ότι στην παγκόσμια αγορά, η εξαγωγική δραστηριότητα ρυζιού αυτής της ποικιλίας που καλλιεργείται στο έδαφός της, εμφανίζει άνοδο σε ποσοστό της τάξης του 25% από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Μάρτιο, έναντι του αντίστοιχου διαστήματος της αμέσως προηγούμενης χρονιάς. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, ωστόσο, οι τιμές του ρυζιού για το φετινό μήνα Ιούλιο είχαν ανέλθει στο υψηλότερο επίπεδο από τον Σεπτέμβριο του 2011.
ΣΕ Ο,ΤΙ αφορά τη Λατινική Αμερική, η Βραζιλία ως ένας από τους κύριους παραγωγούς λαδιού σόγιας, υποφέρει από τη μεγαλύτερη ξηρασία των τελευταίων ετών, ενώ η Αργεντινή, η μεγαλύτερη εξαγωγός χώρα σε σόγια και η κορυφαία παραγωγός σε καλαμπόκι, υποφέρει επίσης από τη χειρότερη εποχή ανομβρίας της τελευταίας 60ετίας.
Η ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ, η μεγαλύτερη εξαγωγός χώρα φοινικέλαιου έχει μειώσει της εξαγωγές της από πέρυσι, σε μια στιγμή μάλιστα που υπάρχει αναταραχή στα βρώσιμα έλαια, καθώς τα αποθέματα ηλιέλαιου μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία υπέστησαν πλήγμα.
ΓΙΑ ΤΟ σύνολο του 2002, περίπου το 9,2% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή κάπου μεταξύ των 691 εκατομμυρίων και 783 εκατομμυρίων ανθρώπων, ήρθε αντιμέτωπο με την πείνα. Όταν το αντίστοιχο ποσοστό πριν την πανδημία για το 2019, ανέρχονταν στο 7,9%.
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ λοιπόν τις επιπτώσεις για τον κόσμο, γιατί ακριβώς πίσω από τα ποσοστά υπάρχουν ανθρώπινες ζωές και πόνος. Καταστροφικές πυρκαγιές στον Καναδά και στην Ευρώπη, ξηρασία στη Νότια Αμερική και την Ανατολική Αφρική, καθώς και πλημμύρες στην Κίνα, συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα για την επιβίωση του πλανήτη.
Και για την αντιγραφή
Δ.Τ.
