Η Ζακυνθινή Εστία Πολιτισμού Αθήνας «Διονύσιος Ρώμας» απένειμε το βραβείο «Ρώμα Εξέχουσας Προσωπικότητας» στην συγγραφέα και ποιήτρια Διονυσία Μούσουρα, για την προσφορά της στα Γράμματα και τη συμβολή της στην προβολή της Ζακύνθου στο εξωτερικό μέσω του συνολικού συγγραφικού της έργου.
Η απονομή έγινε τη Δευτέρα, 28 Αυγούστου, το απόγευμα, στον ιστορικό λόφο του Στράνη στη Ζάκυνθο, στο πλαίσιο του 4ήμερου Αυγουστιάτικου Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης που συνδιοργάνωσε η Ζακυνθινή Εστία Πολιτισμού Αθήνας «Διονύσιος Ρώμας» και ο Σύλλογος Φίλων της Ξενοπούλειου Βιβλιοθήκης στη Ζάκυνθο, από τις 26 έως τις 29 Αυγούστου 2023.
Η κα Μούσουρα, που τελευταία βρέθηκε στην επικαιρότητα με το νέο της βιβλίο «Ενθυμήματα ασωμάτων ερειπίων» στο οποίο καταγράφει μαρτυρίες ντόπιων και Ζακυνθινών της Διασποράς που έζησαν τα γεγονότα του καταστροφικού σεισμού του 1953 στο Ιόνιο, δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» ότι αισθάνεται εξαιρετικά συγκινημένη γι’ αυτή τη διάκριση.
Η ίδια δεν μπόρεσε να παραστεί στην τελετή μιας και βρίσκεται στη Μελβούρνη και το βραβείο παρέλαβε από τον πρόεδρο της Εστίας, κ. Γιάννη Καρακασίδη, ο γιος της, Χαράλαμπος Τσουκαλάς.
Η ποιήτρια Μαργαρίτα Νικολοπούλου, μέλος του ΔΣ της Εστίας, μίλησε για την κα Διονυσία Μούσουρα την οποία χαρακτήρισε ως «μια Ζακυνθινή γαζία στους Αντίποδες».
Αναφερόμενη στην πορεία της ομογενούς συγγραφέα και ποιήτριας, η κα Νικολοπούλου, έκανε μια σύντομη αναδρομή στην καταγωγή της και στον πατέρα της «παπα-Σπύρο Μούσουρα, λόγιο ιερωμένο και εξαίρετο διδάσκαλο Βυζαντινής μουσικής», στη ζωή της στη Ζάκυνθο, στο συγγραφικό της έργο στο οποίο μεταφέρει τις μνήμες αλλά και τις ιστορίες της ιδιαίτερης πατρίδας της, τα 56 χρόνια μετανάστευσης, αλλά και τη ζωή της εδώ στην Αυστραλία.
Για τις «εδώ» ιστορίες της Διονυσίας Μούσουρα, είπε η κα Νικολοπούλου:
«Μέσα από τις ιστορίες της προβάλλει ανάγλυφα η ζωή εκεί στην ξενιτειά, με τις χιλιάδες δυσκολίες της και τις λίγες, μικρές αλλά για αυτό τόσο πολύτιμες, χαρές της. Επειδή η πρώτη γενιά των μεταναστών πραγματικά υπέφερε πάρα πολύ και για πολλά χρόνια και το ρατσισμό, και την εκμετάλλευση και την μοναξιά και τον πόνο του «ζωντανού χωρισμού που παρηγοριά δεν έχει».
Ειδικά για την γυναίκα μετανάστρια τα παραπάνω ίσχυαν στον υπερθετικό βαθμό, επειδή εκείνα τα πρώτα χρόνια, θεωρούνταν ως άνθρωπος με λιγότερα δικαιώματα ακόμα και στην ίδια της την οικογένεια».
«Το βραβείο που σε λίγο θα παραδοθεί στην Διονυσία Μούσουρα είναι εκείνο που έχει το όνομα της οικογένειας των Ρώμα. Δεν θα μπορούσε, ξέρετε, να γίνει αλλιώς κι αυτό γιατί η Διονυσία, παρά την απόσταση από το νησί της, συνεχίζει το έργο του Διονυσίου Ρώμα. Παίρνει την πένα από τα χέρια του, γράφει τα «Ζακυνθινά» της, διασώζει την Ζάκυνθο που πέρασε, περιγράφει τη Ζάκυνθο που τώρα ανθίζει», κατέληξε η κα Νικολοπούλου.
