ΠΡΙΝ αρχίσω, τούτο το φοβερό θέλω να σας εξιστορήσω, από το έπος τούτης της υγρής Οδύσσειας.
ΤΟ τραγικότερο, απ’ όλη την δεκαπενθήμερη τραγωδία της καταστροφής, ήταν ο πνιγμός του διψασμένου 50χρονου, που βγήκε από το σπίτι του, να αγοράσει ένα μπουκαλάκι νερό να ξεδιψάσει…
ΔΕΝ υπάρχει τραγικότερη ειρωνεία της μοίρας για μένα, από το να πεθάνεις διψασμένος, καταμεσής μιας πλημμυρισμένης πόλης 100.000 κατοίκων (όπως ο Βόλος) ψάχνοντας για… νερό!
Η δεύτερη εικόνα που συγκράτησα ήταν πως όλοι οι εγκλωβισμένοι, πάνω σε στέγες πλημμυρισμένων σπιτιών ή σε ταράτσες, το πρώτο πράγμα που ζητούσαν ήταν ένα μπουκαλάκι νερό.
ΕΠΡΕΠΕ να πλημμυρίσει ο Θεσσαλικός κάμπος, η Λάρισα, ο Βόλος, τα Τρίκαλα και η Καρδίτσα, για να καταλάβουμε την αξία και την καταστροφική δύναμη του νερού…
Η τρίτη εικόνα, που “έγραψε” το δικό της κεφάλαιο στη μνήμη μου και θα θυμάμαι διαχρονικά, είναι ενός σκύλου, που βρήκε καταφύγιο από τον πνιγμό, στη στέγη ενός σπιτιού, όπως εκατοντάδες άνθρωποι…
ΕΠΕΙΔΗ έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα σκυλιά, με το που τον είδα μόνο και θλιμμένο τον σκύλο, να κοιτάζει τον πλημμυρισμένο κάμπο, αναρωτήθηκα τι σκέπτονταν άραγε να κάνει: να περιμένει κανένα ελικόπτερο, που πετούσε πάνω από το χωριό να τον σώσει, ή να βουτήξει στο νερό και ό,τι γίνει;
ΤΗΝ ίδια ώρα, σκέφτηκα την Λίζα στο χωριό μου, που ενέβαινε συνέχεια στην στέγη του σπιτιού της κυρίας Αγνής, όταν άκουγε το θόρυβο της μοτοσυκλέτας να πλησιάζει, γυρνώντας στο σπίτι από την Τρίπολη και με περίμενε…
ΣΤΗΝ σκεπή ανέβαινε από τον τοίχο ενός διπλανού σπιτιού, που είχε μισογκρεμιστεί και όταν καταλάβαινε από τον θόρυβο ότι φτάνω, έτρεχε στον τοίχο και κατέβαινε.
ΤΗΝ ημέρα εκείνη έφτασα γρηγορότερα απ’ ό,τι υπολόγισε, οπότε επιτάχυνε να με προλάβει και όταν αντελήφθει ότι δεν ήταν κοντά στον τοίχο για να πηδήξει, φρενάρισε απότομα, αλλά το φρενάρισμα δεν την έσωσε, αφού στην πτώση την ακολούθησαν και δυο τρία κεραμίδια, πάνω στα οποία ενεργοποίησε τα φρένα της…
ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έπαθε τίποτα, γιατί ήταν ενός χρόνου, δεν είχε βαρύνει ακόμα και τα… αμορτισέρ της λειτούργησαν καλύτερα από τα φρένα της.
ΜΕΧΡΙ που έφυγα από το χωριό μετά από τέσσερα χρόνια, συνέχισε να με περιμένει και να τρέχει, αλλά στην σκεπή δεν ξανανέβηκε…
ΟΥΤΕ όταν πλημμύρισε το 2018 ο κάμπος των Αγιωργιτίκων και των γύρω χωριών, μιας που η γειτονιά μας είναι στην κορυφή του λόφου, που έχει χτιστεί το 90% των σπιτιών του χωριού.
ΤΙΠΟΤΑ, όμως, απ’ όσα έλαβαν χώρα το τελευταίο τρίμηνο στην πατρίδα μας, δεν συμβαίνει για πρώτη φορά.
Ο,ΤΙ έγινε έχει ξαναγίνει και, μάλιστα, όχι μόνο μια, δυο και τρεις φορές, αλλά 1013 και βάλε…
ΟΛΑ τα πράγματα έχουν μια προϊστορία, που είτε δεν την ξέρουμε είτε δεν την θυμόμαστε είτε δεν έχουμε ακούσει να μιλούν γι’ αυτή.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που συμπεριφερόμαστε σαν τα χρυσόψαρα των ενυδρείων μετά από ένα μεγάλο σεισμό, μια πυρκαγιά, μια πλημμύρα, ή οποιαδήποτε άλλη φυσική καταστροφή, λες και μόλις πέσαμε στη Γη από άλλο πλανήτη.
ΜΕ… εγκεφαλικό επεισόδιο απειλήθηκε, πριν λίγους μήνες πάλι η χώρα, με ένα άλλο επεισόδιο, εκεί δίπλα, στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό…
ΣΤΗ μετωπική σύγκρουση των δύο τραίνων στα Τέμπη αναφέρομαι, που σκοτώθηκαν 57 επιβάτες…
ΑΠΟ τα σύννεφα έπεσαν όλοι, λες και δεν ήξεραν σε ποια χώρα ζουν, γιατί μόλις αφίχθηκαν από άλλο συμπαντικό γαλαξία…
ΕΙΚΟΣΙΤΡΙΑ χρόνια πριν, πάλι Σεπτέμβρης ήταν, 87 επιβάτες του “Εξπρές Σαμίνα” είχαν πνιγεί, κοντά στην Πάρο, γιατί ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί του πλοίου, έλυναν άλλα… προβλήματα που είχαν προκύψει…
ΕΒΛΕΠΑΝ έναν αγώνα του Champions League, στην γέφυρα του πλοίου, πράγμα που ανάγκασε τον πρωθυπουργό της χώρας να βγει στην τηλεόραση, για να καταπραΰνει τον οργισμένο θυμό του σοκαρισμένου και αγανακτισμένου λαού…
Ο Κώστας Σημίτης, όμως, ο καλύτερος (κατά τη γνώμη μου) πρωθυπουργός της χώρας μετά την μεταπολίτευση, δεν ήταν Μητσοτάκης…
ΠΟΥ την τραγωδία των Τεμπών, την “φόρτωσε” στον σταθμάρχη, την φωτιά του Έβρου, που πυρπόλησε το πανέμορφο δάσος της Δαδιάς, στα… παράνομα προσφυγικά μονοπάτια και την καταστροφή του Βόλου στην “… αναποδιά” της κακιάς ώρας!
ΑΠΟ τα σύννεφα έδειχνε (πάλι) ότι έπεφτε ο Μητσοτάκης, όταν βγήκε στη φόρα το μεγαλύτερο σκάνδαλο της κυβέρνησής του: το καραμπινάτο φιάσκο των τηλεφωνικών υποκλοπών.
ΓΙΑ το σκάνδαλο αυτό ευθύνεται προσωπικά και αποκλειστικά ο ίδιος, αφού την επίβλεψη της ΕΥΠ ανέλαβε το πρωθυπουργικό του γραφείο και υπεύθυνο του γραφείου διόρισε τον ανιψιό του…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά προσποιήθηκε ότι δεν… γνώριζε! Ενδεχομένως, να μην έχει καταλάβει ακόμα, ότι η άγνοια σε αυτή την θέση, είναι πολύ χειρότερη από την προμελετημένη απόκρυψη του σκανδάλου…
Ο Σημίτης, όμως, αντέδρασε διαφορετικά και χτύπησε με βαριοπούλα (και όχι με σφυράκι) το καρφί κατακέφαλα, λέγοντας ό,τι έπρεπε να ειπωθεί: “Γιατί εκπλαγήκατε και κάνετε λες και έχετε πέσει από τα σύννεφα; Στην Ελλάδα ζείτε. Αυτή είναι η χώρα”!
ΒΕΒΑΙΩΣ και αυτή είναι η χώρα και την αγαπάμε όλοι, επειδή είναι πανέμορφη και όχι για τις κυβερνήσεις της και την κρατική της… οργάνωση.
ΚΑΙ συνεχίζουμε να την αγαπάμε, όπως αγαπάμε και ανεχόμαστε για χάρη της και όλους αυτούς που παρανομούν και ζουν εις βάρος των άλλων.
ΟΣΟΥΣ, δηλαδή, κλέβουν συτηματικά το κράτος φοροδιαφεύγοντας, με πολλούς και διάφορους άλλους τρόπους που επινοεί ο καθένας.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων έσκιζε πάλι τα ιμάτιά της πρόσφατα, όταν δύο… περήφανοι ναυτικοί μας, κάνοντας το… καθήκον τους, πέταξαν από τον καταπέλτη στη θάλασσα έναν πολίτη, γιατί βιάζονταν, προκειμένου να αποπλεύσει το πλοίο.
ΚΑΙ το πλοίο, απέπλευσε από το λιμάνι με τον πολίτη στη θάλασσα και τον καταπέλτη ανοιχτό, αλλά λίγο χώρο να σταθεί ο έρμος ο Αντώνης δεν είχε, αυτός κατελήφθη απο το ζήλο του καθήκοντος των ναυτικών μας.
ΣΤΟ μεταξύ, παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει μόνο δύο χρόνια, από τη μεγάλη πλημμύρα του “Ιανού” και παρά τις έγκυρες προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων για άκρως επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, ο κρατικός μηχανισμός, η Περιφέρεια Θεσσαλίας και οι κάτοικοι του κάμπου πιάστηκαν και πάλι (εντελώς!) απροετοίμαστοι…
ΕΤΣΙ ο… Δανιήλ, άνοιξε διάπλατα τους καταρράκτες του ουρανού πάνω από το Πήλιο, για να κάνουν ένα αυτοκρατορικό δροσιστικό ντους οι αγέλες των Κενταύρων και στη συνέχεια αφού πότισε καλά τον κάμπο και… όσο νερό του περίσεψε άδειασε το μισό να γεμίσει το άδειο φράγμα της Ντέρνα, έπνιξε καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες ανθρώπους και δημιούργησε εκ του μηδενός, δυο τρεις λιμνούλες στη έρημο της Λιβύης, να πίνουν λίγο νεράκι οι διψασμένες καμήλες…
ΚΑΙ προσθέτω, τελειώνοντας, ότι ο Πηνειός (η Σαλαβριάς όπως τον αποκαλούν οι συντοπίτες του) είναι… εθισμένος με τις πλημμύρες και ευθύνεται για τις περισσότερες και πιο καταστροφικές πλημμύρες της Ελλάδας.
ΓΙΟΣ και αυτός πανάρχαιων θεοτήτων και στην προκειμένη περίπτωση, γιος του κραταιού και παντοδύναμου Ωκεανού και της Τιθός.
Ο Όμηρος, για δικούς του λόγους, ονόμαζε τον Πηνειό Αργυροδίνη…
ΓΙΟΣ Θεού επίσης και με μεγάλη ιστορία, είναι και ο Πηνειός της Πελοποννήσου που πηγάζει από τον Ερύμανθο.
ΑΥΤΟΣ, όταν δεν είχε δουλειά, ανδραγαθούσε μαζί με τον ημίθεο Ηρακλή, τον οποίο και βοηθούσε σε διάφορες δύσκολες αποστολές, που η μυθολογία μας αποκάλεσε άθλους.
ΚΑΙ επειδή τα ποτάμια τότε δεν πότιζαν μονάχα μποστάνια και κάμπους, αλλά, καθάριζαν και καμιά αυλή και στρούγκα, ο Ηρακλής κάλεσε τον Πηνειό και τον ξάδελφό του Αλφειό, να καθαρίσουν τον κόπρο στους σταύλους του βασιλιά Αυγεία…
ΤΑ ποτάμια, εκτός των άλλων, είναι μεγάλοι καλλιτέχνες και αξεπέραστοι γλύπτες, που απ’ όπου περνούν, αφήνουν πίσω τους αξεπέραστα αριστουργήματα.
ΕΝΑ τέτοιο αριστούργημα του Πηνειού, που πηγάζει από την Πίνδο, είναι τα Μετέωρα και ένα άλλο επίσης ξακουστό είναι η κοιλάδα των Τεμπών.
ΓΙΑ όλα αυτά όμως θα μιλήσουμε από εβδομάδα που θα έχει αρχίσει να στεγνώνει ο κάμπος και ο Πηνειός και τα παραποτάμια του θα έχουν επιστρέψει στην κοίτη τους.
ΚΑΙ μην ξεχνάτε ότι όλα τα ποτάμια, όπως και οι λέξεις βέβαια, έχουν τη δική τους ιστορία.
Μπ. Στ.
