Το όνομά μου είναι Εύα Μουλά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλία. Μετανάστευσα στην Αυστραλία αφήνοντας πίσω μου όλους τους συγγενείς και φίλους μου.
Ο μόνος δικός μου άνθρωπος (από όλους αυτούς που άφησα πίσω μου) που θα μπορούσα να έχω δίπλα μου θα ήταν ο Μπάμπης Σ., ο οποίος γεννήθηκε στο Prahran της Μελβούρνης μα γύρισε νωρίς πίσω στην Ελλάδα, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Ήταν του Μπάμπη το τελευταίο του μήνυμα που έλαβα στις 7 Σεπτεμβρίου στις 11: 35 π.μ. ώρα Μελβούρνης (4:35 π.μ. ώρα Ελλάδος): «Πνιγόμαστε». Και μετά σιωπή.
Η αγωνία κι η απόγνωση ακόμη με στοιχειώνουν! Μέχρι την επόμενη ημέρα 8 Σεπτεμβρίου στις 3:01 μ.μ. όπου έλαβα το μήνυμά του: «Είμαστε ασφαλείς».
Ο Μπάμπης κι άλλοι δικοί μου συγγενείς και φίλοι ήταν στα πλημμυρισμένα χωριά της Καρδίτσας, των Τρικάλων, της Λάρισας και στον Βόλο. Ποιον να πρωτοσκεφτόμουν; Με ποιον να πρωτοεπικοινωνούσα;
Είναι ασφαλείς πια οι άνθρωποι μου, μα ο Μπάμπης έχασε ολόκληρο το βιός του.
Μονάχα παίρνοντας υπόψιν την ολοκληρωτική καταστροφή της επιχείρησής του, χαρακτηρίστηκε ως ο πρώτος σε ζημιές σε ολόκληρη την Θεσσαλία από τον πανελλήνιο σύλλογό τους. Άλλοι συγγενείς και φίλοι μου εκτός από πλημμυρισμένα σπίτια, χάσανε και πολλά άλλα. Όπως κι αμέτρητοι άλλοι Θεσσαλοί, άλλωστε.
Φτάνει λοιπόν να καταλαγιάσει η αγωνία μου κι η απόγνωσή μου μονάχα γιατί οι άνθρωποι μου κι όλοι οι άνθρωποι του τόπου μου είναι ασφαλείς; Επειδή δεν πνίγηκαν;
Η αγωνία μου κι η απόγνωσή μου θα σταματήσουν όταν ως ένδειξη συμπαράστασης, σε αυτές τις δραματικές στιγμές που βιώνει η Θεσσαλία, καταφέρουμε να προσφέρουμε στους πλημμυροπαθείς συνανθρώπους μας με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε, οτιδήποτε μπορούμε.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι της Θεσσαλίας, οι δικοί μας κι όχι απλά δικοί μου άνθρωποι, χρειάζονται της στήριξή μας. Και πως θα γίνει αυτό; Πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια;
Πρωτίστως, από μέρους μου, ευχαριστώ τον Σύλλογο Ελασσόνας και περιχώρων «Ο ΝΙΚΟΤΣΑΡΑΣ»κι ιδιαιτέρως την κα Belagia, η οποία δε στάθηκε μονάχα στη συγκέντρωση χρημάτων του Συλλόγου, μα με τον ακατάπαυστο ζήλο της και την ευαισθησία της έχει διοργανώσει ένα κάλεσμα σε Ελληνοαυστραλιανούς συλλόγους στη Μελβούρνη για μια κοινή συνάντηση με στόχο τη διοργάνωση κοινοτικού εράνου το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 14:00 στα κεντρικά γραφεία του ΝΙΚΟΤΣΑΡΑ, 382 Haughton Rd, Clayton.
Εύχομαι ολόψυχα να αποδώσουν καρπούς οι πρωτοβουλίες της, με τη μαζική υποστήριξη όλων μας!
Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ορθόδοξη Ελληνική Αρχιεπισκοπή της Αυστραλίας που όπως πάντα κι ακατάπαυστα είναι στο πλευρό των Ελλήνων (κι όχι μόνο) που έχουν ανάγκη από βοήθεια.
Όσοι επιθυμούν να συνεισφέρουν ιδιωτικά χρηματική βοήθεια μπορούν αρχικά να προσεγγίσουν φίλους ή γνωστούς τους συμπαροίκους, που έχουν δικούς τους πλημμυροπαθείς ανθρώπους στη Θεσσαλία και να τους ρωτήσουν αν υπάρχουν τρόποι να φτάσει η βοήθειά τους απευθείας στους ανθρώπους αυτούς.
Ιδιωτική χρηματική βοήθεια επίσης μπορεί κάποιος να προσφέρει αν ερευνήσει σχολαστικά, διαδικτυακά, για Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις που υπάρχουν στα Τρίκαλα, την Καρδίτσα, τη Λάρισα και τον Βόλο.
Εφιστώ την προσοχή σας στο να βρείτε πληροφορίες πως οι οργανώσεις αυτές συνεργάζονται με άλλες τοπικού χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα τα Εργατικά Κέντρα των αντίστοιχων πόλεων.
Αυτήν η διαπίστωση τουλάχιστον είναι η διαβεβαίωση πως οι συγκεκριμένες ΜΚΟ είναι καθόλα νόμιμες. Υπάρχουν στο διαδίκτυο οι ηλεκτρονικές τους σελίδες και τα προφίλ τους στο Facebook. Επίσης, μπορείτε να απευθυνθείτε σε τοπικούς οργανισμούς αυτών των πόλεων. Βρείτε όλες τις πληροφορίες στο διαδίκτυο.
Λόγω της υπερατλαντικής απόστασης μας δε δινόμαστε να τους αποστείλουμε την βοήθειά μας σε είδος.
«Μην μου στέλνεις χρηματική βοήθεια», μου είπε ο Μπάμπης. «Στείλε μου σε παρακαλώ μία κατσαρόλα κι ένα τηγάνι να τα έχω από την πόλη που γεννήθηκα».
Βλέπετε καταστράφηκε και το σπίτι του κι έχασε και πολλά άλλα υπάρχοντά του. Δεν έχει ούτε κατσαρόλες, ούτε τηγάνια πια.
«Αδερφέ μου, του απάντησα, θα χρειαστώ να πληρώσω 4 φορές περισσότερα χρήματα να σου τα στείλω πέρα από την τιμή αγοράς τους».
Αυτοί είναι οι άνθρωποι μου! Αυτοί είναι οι άνθρωποί μας! Μετριόφρονες και περήφανοι. Αυτοί είναι οι άνθρωποι μου! Αυτοί είναι οι άνθρωποί μας! Νοικοκυραίοι που αρνούνται να γίνουν ζητιάνοι.
Ας τους βοηθήσουμε να αγοράσουν οι ίδιοι ή να τους δώσουν οι αρμόδιοι οργανισμοί μία κατσαρόλα κι ένα τηγάνι λοιπόν.
Όλοι μαζί μπορούμε! Να δώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους όχι το βιός τους ή την ζωή τους, όπως ήταν πριν, πίσω αλλά την ελπίδα να παλέψουν γιατί θα ξέρουν πως είμαστε δίπλα τους. Δεν είναι μόνοι!
