Ο Daniel Andrews αποχώρησε από το πολιτικό προσκήνιο κάνοντας μεγάλο… ντόρο. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
«Θόρυβο» έκανε σε όλη του την διαδρομή στα κοινοβουλευτικά έδρανα, από το 2002 όταν πρωτοεκλέχθηκε, αλλά ειδικά τα τελευταία 9 που κρατούσε τα ηνία της Βικτώριας (για πάνω από 3.200 ημέρες).
Μία σχεδόν δεκαετία από σημαντικές αποφάσεις και πολιτικές για την Πολιτεία, αλλά και μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον της διακυβέρνησής του, υψηλό χρέος, καθυστήσεις σε μεγάλη έργα, αλλά και ένα έναν μακρύ κατάλογο αντιπαραθέσεων με αποκορύφωμα ίσως την αυστηρή προσέγγισή του στην αντιμετώπιση της πανδημίας COVID-19.
Κάποιοι τον επαίνεσαν για την «προστασία» που προσέφερε, άλλοι τον «καταδίκασαν» και ήθελαν να τον… κρεμάσουν.
Πόλωσε την κοινωνία, αλλά και την πολιτική σκηνή, ενώ το ονομά του αναφέρθηκε σε διάφορες υποθέσεις που εξέταζαν έρευνες Επιτροπών, χωρίς όμως να υπάρξουν δυσμενή ευρήματα εις βάρος του.
Από την εποχή του Jeff Kennett , κανένας πρωθυπουργός της Βικτώριας δεν κατάφερε ίσως να εμπνέει τόσο θαυμασμό και τόση απέχθεια στους πολίτες, χωρίς «γκρίζα ζώνη» μεταξύ των πλευρών του «Αγαπάμε τον Dan» και «Δικτάτορα Dan».
Η παραίτηση του Daniel Andrews από την Πρωθυπουργία και τη βουλευτική έδρα του Mulgrave ανακοινώθηκε στις 13.30 την Τρίτη και τίθεται επίσημα σε ισχύ από σήμερα, στις 17.00.
Με την στενή έννοια του όρου δεν αποτελεί πλέον «νέο». Αποτελεί όμως τη σημαντικότερη είδηση για τη Βικτώρια και τους κατοίκους της εδώ και καιρό, καθώς ναι μεν ο κ. Andrews φεύγει, αλλά αφήνει πίσω του μία μεγάλη… κληρονομιά.
Τα έργα και οι ημέρες του κρίνονται ήδη -και- στα «πηγαδάκια» συμπάροικων, εν αναμονή του… τι θα γράψει η Ιστορία για τον 48ο πρωθυπουργό της Πολιτείας.
Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ
Μπορεί η ανακοίνωση της παραίτησής του να έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία την ηλιόλουστη Τρίτη νωρίς το απόγευμα, αλλά εδώ και μήνες το ερώτημα αν θα ολοκληρώσει και την τρίτη θητεία του ως πρωθυπουργός «πηγαινοερχόταν» από το προσκήνιο στο παρασκήνιο ήδη από τον Νοέμβριο του 2022 -αλλά και νωρίτερα- όταν κέρδισε μία ακόμη εκλογική αναμέτρηση ως αρχηγός των Εργατικών, παραμένοντας αήττητος.
Κατά την έκτακτη συνέντευξη Τύπου που συγκάλεσε για τις 13.30, λίγο μόνο αφού είχε κάνει γνωστή την απόφασή του στα μέλη της κυβέρνησής του, έχοντας δίπλα του τη σύζυγό του Cath και τους γιους του, κατέστησε σαφές ότι στα 51 του χρόνια αποφάσισε «τις τελευταίες ημέρες» να παραιτηθεί αφού εργαζόταν πάντα σκληρά για να κάνει «αυτό που είναι σωστό, όχι απλώς αυτό που είναι δημοφιλές».
«Υπάρχει ένα παλιό ρητό στην πολιτική», δήλωσε. «Φύγε όταν σου ζητούν να μείνεις».
«(Αυτή δεν είναι) μια εύκολη απόφαση, διότι, όσα και αν έχουμε πετύχει μαζί, υπάρχουν πολλά ακόμη να κάνουμε».
«Αλλά, όταν είναι η ώρα, είναι η ώρα» (when it is time, it is time)».
«Πρόσφατα, μιλώντας με τα παιδιά μου και την Cath, άρχισαν να μπαίνουν σκέψεις για το πώς θα είναι η ζωή μετά από αυτήν τη δουλειά. Πάντα ήξερα ότι τη στιγμή που θα συμβεί αυτό είναι καιρός να φύγω και να δώσω αυτό το προνόμιο, αυτή την καταπληκτική ευθύνη σε κάποιον άλλο».
Η θέση του πρωθυπουργού, είπε, υπήρξε «τιμή και προνόμιο».
Νωρίτερα φέτος, έγινε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός των Εργατικών στη Βικτώρια.
Αναλογιζόμενος τη θητεία του είπε ότι δεν ήταν εύκολη δουλειά, αλλά αυτό «δεν είναι παράπονο, είναι απλώς γεγονός».
«Απαιτεί το 100%» από τον εαυτό και την οικογένεια. «Αυτό βέβαια, έχει χρονικό περιορισμό και τώρα είναι η ώρα να αποχωρήσω».
Η Πρωθυπουργία, σημείωσε, τον «ανάλωσε» και τον «καθόρισε».
«Σε κάποιο βαθμό, κάθε ώρα που είμαι ξύπνιος είναι για τη δουλειά (αυτή). Και αυτό έχει αντίκτυπο. Το να είμαι πρωθυπουργός για εννέα χρόνια και αρχηγός του κόμματός μου για 13 χρόνια είναι ένα σύνολο ευκαιριών μεγαλύτερο από αυτές που πίστευα ποτέ ότι θα μου δινόταν».
«Ήρθα από την επαρχία με μόνη πραγματική φιλοδοξία να κάνω καλό, να δουλέψω σκληρά και να συνεργαστώ με ομάδες ανθρώπων που ίσως κάνουν τα πράγματα καλύτερα».
«Μπορώ να σας πω ότι τη στιγμή που δεν αισθάνεστε άνετα με αυτή την επιλογή, κάνοντας αυτή τη δουλειά ως καθοριστικό χαρακτηριστικό ολόκληρης της ζωής σας λίγο πολύ, τη στιγμή που δεν αισθάνεστε άνετα με αυτή την απόφαση για εσάς και τους ανθρώπους που αγαπάτε, τότε είναι που πρέπει να απομακρυνθείτε».
«Επειδή δεν θέλετε ποτέ να φτάσετε σε ένα σημείο όπου να δυσανασχετείτε με αυτή τη δουλειά, αυτό το καταπληκτικό προνόμιο και αυτή τη σημαντική ευκαιρία».
«Αυτό δεν θα ήταν σωστό και απλά δεν θα επιτρέψω να συμβεί κάτι τέτοιο. Όπως γνωρίζετε καλά, η δημόσια ζωή σημαίνει να υποβάλλετε τον εαυτό σας στην κρίση των άλλων».
«Φεύγω γνωρίζοντας ότι η Δήλωση για τη Στέγαση, μια από τις πιο βαθιές ανακατατάξεις σε έναν από τους πιο σημαντικούς τομείς πολιτικής, θα εγγυηθεί ότι οι κάτοικοι της Βικτώριας σε όλη την Πολιτεία θα έχουν κάπου να αποκαλέσουν το σπίτι τους».
«Εξάλλου, τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από αυτό;».
Ο κ. Andrews έκλεισε -σχεδόν οριστικά- την πόρτα για έναν άλλο δημόσιο ρόλο.
«Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά απίθανο να περάσω πολύ περισσότερο χρόνο στον δημόσιο τομέα», είπε.
«Όσον αφορά στο τι θα κάνω στη συνέχεια, θα πάρω λίγο ρεπό και θα περάσω λίγο χρόνο με την Cath και τα παιδιά, θα παίξω λίγο γκολφ και θα διαβάσω τη στοίβα των βιβλίων που βρίσκονται στη γωνία».
«Θα κάνω μερικά πράγματα που αφορούν εμένα και θα περάσω μια αρκετά δύσκολη προσαρμογή».
«Η Cath, είναι η καλύτερή μου φίλη και τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ούτε κατά διάνοια δυνατό χωρίς την υποστήριξή της, την καθοδήγησή της και την αγάπη της. O Noah, η Grace και ο Joseph, γνωρίζουν μόνο πολιτική…».
«Είστε τα πάντα για μένα».
Αν και αρνήθηκε να αναφερθεί σε τυχόν πολιτικές τύψεις, ο κ. Andrews δήλωσε ότι η χειρότερη στιγμή της πολιτικής του καριέρας ήταν ότι έπρεπε να μιλήσει στους οικείους των τεσσάρων αστυνομικών που σκοτώθηκαν στο φρικτό δυστύχημα στον Eastern Freeway το 2020.
Η καλύτερη στιγμή, είπε, ήταν πιο πρόσφατη: η βόλτα με ένα δοκιμαστικό τρένο μέσα στη σήραγγα του μετρό που δεν έχει ακόμη ανοίξει κάτω από το CBD της Μελβούρνης.
Ερωτηθείς για το τελευταίο του μήνυμα προς τους κατοίκους της Βικτώριας, δήλωσε: «Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ πολύ. Θα είμαι πάντα βαθιά ευγνώμων για την τιμή και το προνόμιο να ηγηθώ αυτού του πολύ εξαιρετικού τόπου».
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ
Ο Daniel Michael Andrews εντάχθηκε στο Εργατικό Κόμμα το 1993, ενώ σπούδαζε Πολιτική στο Πανεπιστήμιο Monash. Εργάστηκε ως εκλογικός υπάλληλος και έγινε διευθυντής εκστρατείας για το Εργατικό Κόμμα της Βικτώριας το 2002.
Η δουλειά του τον έφερνε συχνά στην Καμπέρα, όπου μοιραζόταν ένα διαμέρισμα με ένα άλλο ανερχόμενο μέλος των Εργατικών, τον Anthony Albanese.
Από την πρώτη του εκλογή το 2002 δεν πέρασε ούτε μία ημέρα στα «πίσω έδρανα».
Διετέλεσε αρχικά κοινοβουλευτικός γραμματέας. Μια εκλογική αναμέτρηση αργότερα, έγινε υπουργός σε ηλικία 34 ετών, αναλαμβάνοντας τα χαρτοφυλάκια των Τυχερών Παιχνιδιών και των Υποθέσεων Καταναλωτών, καθώς και υπουργός που βοηθούσε τον Πρωθυπουργό σε θέματα Πολυπολιτισμικότητας.
Όταν ο John Brumby ανέλαβε την Πρωθυπουργία το 2007, ο Daniel Andrews πήρε το χαρτοφυλάκιο Υγείας.
Η συντριβή του Brumby στις εκλογές του 2010 επανέφερε τους Εργατικούς στην αντιπολίτευση, αλλά έδωσε στον κ. Andrews την ευκαιρία να γίνει αρχηγός του κόμματος στην Πολιτεία.
Οι εκλογές του 2014 τον έφερανστην εξουσία για πρώτη φορά και αυτές του 2018 τον εδραίωσαν για τα καλά, όπως φάνηκε και το 2022, παρά τις έντονες επικρίσεις για τον χειρισμό της πανδημίας.
Έχοντας συμπληρώσει 3.000 ημέρες ως πρωθυπουργός ήδη από τον Φεβρουάριο, η θητεία του θα απαθανατιστεί μέσω ενός χάλκινου αγάλματος, αλλά ανακοινώνοντας την παραίτησή του απέφυγε να μιλήσει για το πώς θα τον θυμούνται.
Από αντιπάλους και επικριτές του χαρακτηρίστηκε πολωτικός, αυταρχικός, δικτάτορας, όπως προαναφέρθηκε, αλλά οι σύμμαχοί και οι οπαδοί του τονίζουν ότι υπήρξε αήττητος σε εκλογές ως ηγέτης, αποφασιστικός, δυναμικός. Πολλοί αγάπησαν να τον… μισούν, άλλοι να τον σέβονται.
Εγκωμιαστικά ήταν τα σχόλια των Εργατικών φίλων του για το έργο που αφήνει πίσω του. Η αντιπολίτευση έχει διαφορετική γνώμη.
Ο John Pesutto, σχολίασε ότι ο πρωθυπουργός παραιτείται λόγω του ότι «τα πράγματα καταρρέουν» (things are falling apart) στην Πολιτεία.
Η κατάσταση «έχει γίνει τόσο άσχημη», είπε.
«Είτε πρόκειται για το (δημόσιο) χρέος, είτε για τους τόκους, είτε για τους φόρους που ανεβαίνουν στα ύψη για να κλείσουν τη ‘μαύρη τρύπα’ του προϋπολογισμού. Είτε πρόκειται για την πανωλεθρία με τους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες, με τουλάχιστον 600 εκατ. δολάρια να ‘καίγονται’ χωρίς λόγο – τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η κυβέρνηση έκανε απλώς τη δουλειά της».
Ο Daniel Andrews, αποχωρώντας, υπογράμμισε ότι «θα είναι στο χέρι των άλλων να κρίνουν τη θητεία μου στο Κοινοβούλιο και τα χρόνια της ηγεσίας μου…».
«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ…»
Ο ίδιος άλλωστε εκτιμά ότι ειδικά όταν η Βικτώρια αντιμετώπιζε πολύ δύσκολες καταστάσεις έκανε πάντα αυτό που ήταν στο σωστό, όχι αυτό που ήταν δημοφιλές.
Κάτι που είχε τονίσει και στη συνέντευξή του στον «Νέο Κόσμο», πέρυσι τέτοια εποχή περίπου λίγο πριν τις εκλογές του 2022, κατά το «Φεστιβάλ Αντίποδες».
Απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του Φώτη Καπετόπουλου για τη διαχείριση της πανδημίας, είχε πει:
«Όταν ηγείσαι μιας επιχείρησης ή στην πολιτική έχεις ηγετικό ρόλο, δεν μπορείς να επιλέγεις ποιες είναι οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσεις».
«Εν μέσω μιας κατάστασης που συμβαίνει μια φορά στα 100 χρόνια, πρέπει να πράξεις το σωστό, όχι αυτό που είναι δημοφιλές».
Σε σχέση με την Πολυπολιτισμικότητα και τα ΜΜΕ, ανέφερε ότι «υπάρχει ανάγκη για περισσότερες φωνές στην πολιτική συζήτηση, στη δημόσια ζωή, στην κοινωνία, χρειαζόμαστε περισσότερες σκέψεις και απόψεις».
«Το μονοπώλιο των ΜΜΕ [στην Αυστραλία] δεν είναι υγιές και τα πολυπολιτισμικά ΜΜΕ παίζουν έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο».
Αναφερόμενος στους «Αντίποδες» έκανε λόγο για «μία από τις σημαντικότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις και γιορτές στη Βικτώρια» και δήλωσε ότο η κυβέρνησή του θα αναλογιστεί νέους τρόπους για την «προώθηση της θέσης που κατέχουν» τα πολυπολιτισμικά και κοινοτικά φεστιβάλ.
Οι περισσότεροι από 100.000 κόσμου που συγκεντρώθηκαν στη Lonsdale Street δεν πέρασαν απαρατήρητοι.
Λίγο μετά τη συνέντευξη θα ανακοίνωνε $800.000 για το «Φεστιβάλ Αντίποδες» σε βάθος τετραετίας για να «διασφαλιστεί η συνέχειά του».
Όσο για την ελληνική Γλώσσα στη Βικτώρια, είχε τονίσει ότι «οι γονείς και η παροικία πρέπει να είναι αυτοί που θα παρακινήσουν» την επέκταση της διδασκαλίας της.
«Αν η παροικία θέλει να έρθει σε μένα με μια πρόταση που θα φέρει περισσότερους μαθητές ελληνικής καταγωγής στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στα κρατικά σχολεία, η πόρτα μου είναι ανοιχτή».
«Υπάρχει κάτι το μαγικό με τα ελληνικά και ο ελληνικός πολιτισμός έχει αφήσει τεράστιο παγκόσμιο στίγμα. Μια τόσο σημαντική γλώσσα στην ιστορία του κόσμου πρέπει να διαδίδεται».
Πρόκειται είπε «για τη μεγαλύτερη κληρονομιά που μπορεί να κληροδοτήσει μια ελληνική οικογένεια στα παιδιά και τα εγγόνια της».
