ΑΠΟ πού να αρχίσω σήμερα και τι να πρωτοπρολάβω να εξιστορήσω…
ΑΠΟ την επανέναρξη μιας ακόμα σκληρής σύρραξης μεταξύ Εβραίων και Αράβων – που, ουσιαστικά, άρχισε μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και συνεχίζεται με θεριεμένη ένταση και πάθος ακόμα…
Η, με τα εύστοχα σχόλια, δύο (όλων κι όλων…) αναγνωστών, που μου τηλεφώνησαν για να μου πουν, ότι…
Ο Παπαλευτέρης (ο γνωστός…) ήταν αυτός, που ανακήρυξε πρώτος τον… θαυματουργό Άγιο Παΐσιο, προστάτη της δικής του… (Α)κέφαλης Εκκλησίας στην Dromana…
ΚΑΙ όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και οι άνθρωποί του διαπίστωσαν ότι κάτι πρέπει να κάνουν, πριν η νέα (Α)κέφαλη Εκκλησία γίνει απειλητική, αποφάσισαν να αφαιρέσουν από τον… Ελευθέριο την αποκλειστικότητα της προστασίας του Παϊσίου…
ΒΕΒΑΙΑ, ο παπα-Λευτέρης είναι “σκληρό καρύδι, γι’ αυτό άλλωστε, είχε εξοριστεί από τον πρώην Αρχιεπίσκοπο
Στυλιανό στην Dromana, μήπως ησυχάσει και αυτός και η Εκκλησία απ’ αυτόν…
ΔΕΝ ήταν, όμως, γραφτό, να γίνει έτσι, γιατί εκεί που πήγε, βρίσκοντας εύφορο έδαφος, δεν έβγαλε μόνο ρίζες, αλλά και μύριες όσες κακοφορμισμένες… παραφυάδες…
ΟΙ παραφυάδες τον βοήθησαν, όπως βοηθά την αράχνη ο ιστός της, να αποκτήσει μια ασπίδα. Δηλαδή, ένα ολόκληρο τάγμα ευκολόπιστων, πιστών “που πίνουν νερό στο όνομά του” και τους οποίους και μπορούσε να στρέψει ενάντια σε κάθε απειλή…
ΑΣΕ που είναι ειδικευμένος να εξορκίζει και τα “κακά πνεύματα” απ’ όπου και αν προέρχονται. Ακόμα και από την ίδια την Εκκλησία…
ΤΩΡΑ θα μου πείτε: μα είναι δυνατόν ένα τάγμα πιστών να τα βάλει με τις στρατιές της επίσημης Εκκλησίας; Όχι. Τον πόλεμο δεν μπορεί να τον κερδίσει, αλλά μπορεί να της προκαλέσει μεγάλη ζημιά διαρκείας…
ΚΑΤΙ παρόμοια, που προκάλεσαν (και προκαλούν) τα εδώ αυτοκέφαλα εκκλησιαστικά καρκινόματα, που ιδρύουν κατά καιρούς ξεροκέφαλοι και καθηρεμένοι ιερείς, που θέλουν να οδηγήσουν τους πιστούς στον Θεό, από την… πίσω πόρτα της επίσημης Εκκλησίας και του… Παραδείσου.
ΓΙΑ όλα αυτά όμως και πολλά άλλα, που απασχολούν την παροικία μας και αφορούν -χονδρικά- την έλλειψη αντιπολιτευτικού λόγου και άποψης, για ό,τι συμβαίνει και -κυρίως- για ό,τι δεν συμβαίνει…
ΘΑ μιλήσουμε, πολύ σύντομα και έχουμε πολλά ενδιαφέροντα να πούμε. Λίγη υπομονή…
ΟΠΩΣ έχουμε, επίσης, ακόμα περισσότερα να πούμε για τον μίνι παγκόσμιο πόλεμο (με συμβατικά -αρχικά- όπλα), που έχει αρχίσει στη Μέση Ανατολή, μετά το απρόσμενο τρομακτικό χτύπημα της Χαμάς στο Ισραήλ.
ΤΟ σπίρτο της παλαιστινιακής οργάνωσης, στην ιερότερη πυριτιδαποθήκη του πλανήτη μας, την Ιερουσαλήμ, που έχουν τις ιστορικές και θρησκευτικές τους ρίζες τρεις από τις ισχυρότερες και πιο αιματοβαμένες θρησκείες του κόσμου -Ιουδαϊσμό, Χριστανισμό και Ισλάμ- δεν αποκλείεται να κάνει μπάχαλο όλο τον πλανήτη.
ΣΤΗΝ Ιερουσαλήμ -το μεγάλο αυτό θρησκευτικό σταυροδρόμι του Κόσμου μας- έχουν χυθεί διαχρονικά ποτάμια αίματος μεταξύ των θρησκειών αυτών στο όνομα του ίδιου ουσιαστικά θεού, με τρία διαφορετικά ονόματα, δόγματα, θαύματα, μυστήρια, ευαγγέλια, κοράνια και σημαίες…
ΛΕΤΕ στις δυόμισι χιλιετίες που μεσολάβησαν, ο Θεός αυτός “να τα είδε όλα” και αποφάσισε “να βάλει το χεράκι του” και να μας πάρει όλους κοντά του; Θα δείξει…
ΚΑΙ τώρα στο κυρίως θέμα της στήλης, που είναι αφιερωμένη “στην ελιά την τιμημένη” και στην εδώ δική μας “Γη της Έλιάς”: στο Middle Park, το Albert Park, το South Melbourne και το Port Melbourne.
ΑΠΟ το 2002, που μετακινήθηκα από το South Melbourne, στο Middle Park, έχω περπατήσει δυό-τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα στις προαναφερθείσες περιοχές και τις γνωρίζω πολύ καλά.
ΣΧΕΔΟΝ γνωρίζω ένα προς ένα τα ελαιόδεντρα, πια είναι πιο καρπερά, πότε ωριμάζουν και πια τα έχει μαραζώσει η μοναξιά και η έλλειψη αγάπης…
ΣΤΑ προάστια αυτά, ναι μεν, λατρεύουν το φούτι, τα σκυλάκια και τα… φορ γουίλ ντράιβς, αλλά δεν έχουν ιδέα από ελιές.
ΟΛΟΙ οι δρόμοι, αλλά κυρίως αυτοί του Middle Park και του Albert Park, έχουν πάρα πολλές ελιές. Κάθε χρόνο από τον Ιούνιο μέχρι και τον Οκτώβριο συναντώ ορισμένα κομμάτια πεζοδρομίων, με πολλά ελαιόδεντρα, γεμάτα πεσμένες ελιές.
ΑΡΧΙΖΟΥΝ να πέφτουν σιγά-σιγά όλο τον χειμώνα, μιας και δεν ωριμάζουν όλες μαζί, αλλά τον Σεπτέμβριο γίνεται χαμός και συνεχίζεται, όχι το ίδιο έντονα μέχρι και τώρα…
ΤΙΣ φωτογραφίες που δημοσιεύω τις έβγαλα την Δευτέρα, 9 Οκτωβρίου, το μεσημέρι, που περπατούσα στο Danks Street, που ξεκινά από το Port Melbourne και διασχίζει το Albert Park και το Middle Park.
Ο δρόμος αυτός, που συνεχίζοντας γίνεται Park Street, είναι ο δρόμος που μένω και είναι παράλληλος της παραλιακής λεωφόρου, που βρίσκεται σε 40 μέτρα απόσταση.
ΤΑ ελαιόδεντρα άρχιζαν να φυτεύονται από τους τότε όμορους Δήμους, τις δεκαετίες του 1950 και 1960, γιατί στα προάστια αυτά έμεναν πάρα πολλοί Έλληνες και Ιταλοί που τους άρεσαν τα ελαιόδεντρα.
ΕΚΤΟΤΕ, βέβαια, τα εγκατέλειψαν οι περισσότεροι λάτρεις τους για το Oakleigh και το Clayton, να αγοράσουν σπίτια με μεγάλους κήπους για μποστάνια και γκαράζ για τα αυτοκίνητά τους. Άλλες ανάγκες, έννοιες και προτεραιότητες είχε ο κόσμος τότε…
ΕΠΕΙΔΗ κάθε μέρα που περπατάω, ματώνει η καρδιά μου, που συναντώ πεσμένες και πατημένες βάναυσα ελιές στα πεζοδρόμια, των νεόπλουτων αυτών προαστίων…
ΚΑΙ επειδή ο χώρος είναι λίγος και τον χρειάζομαι για για έξτρα φωτογραφίες, που λένε περισσότερα απο τις λέξεις, θα συνεχίσω με την… Οδύσσεια των ξενιτεμένων από την προγονική τους γη ελαιόδεντρων σε τούτο τον αφιλόξενο γι’ αυτές τόπο, την ερχόμενη βδομάδα…
