ΑΝ αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν, μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι: που σημαίνει, με άλλα τόσα, την ξαναφτιάχνεις.
ΑΝ, τα πιο πάνω λόγια, του Οδυσσέα Ελύτη, έπιασαν τόπο, (και μνημονεύονται…) δεν είναι γιατί τα είπε ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας, αλλά, κυρίως, γιατί έχουν τις ρίζες τους σε μία αρχέγονη αλήθεια…
ΠΟΥ σχετίζεται με το γεγονός, ότι στο ελαιόλαδο, το κρασί, το σιτάρι και τα καΐκια, που το εμπορεύονταν, θεμελιώθηκε και επέζησε η χώρα, για χιλιάδες χρόνια.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, πρόκειται για μια αλήθεια, που γεννήθηκε μαζί με τους Θεούς της Ελλάδας, οι οποίοι «ευλόγησαν» και τέθηκαν προστάτες της ελιάς, των αμπελιών, του σιταριού και των πλεούμενων.
ΚΑΙ επειδή, τέτοιες είναι ρίζες της αλήθειας αυτής, δεν την αγνόησαν, ούτε οι Θεοί, ούτε οι ποιητές, από τον Όμηρο, μέχρι τον Ελύτη, τον Παλαμά και τόσους άλλους…
ΟΥΤΕ βέβαια, τα δεκάδες δημοτικά μας τραγούδια, που αναφέρονται στις «μαυρομάτες με τις πολλές ελιές» και στις «όμορφες που πρωί ξυπνάνε, στου κάμπου τις ελιές να πάνε».
ΚΑΙ διαφορετικά δε θα μπορούσε να γίνει, αφού, όπως λέει και ένα άλλο δημοτικό μας τραγούδι: «είναι δέντρα πολλά πάνω στη γη, αλλά, σαν την ελιά δεν είναι».
Ή όπως αναφέρει ένα άλλο: «τούτη εδώ την αγριλιά, εγώ θα την μπολιάσω, να κάνει τον καλό καρπό, τσουβάλια να σουδιάσω», (τη σοδειά, εννοεί βέβαια ο ποιητής).
ΔΕΝ είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ο Όμηρος, επέλεξε να σκηνοθετήσει τη συνάντηση του Οδυσσέα, με τον γιό του Τηλέμαχο, στη σκιά μιας ιερής ελιάς στην Ιθάκη.
ΚΑΙ η συνάντηση αυτή, έγινε για να καταστρώσουν το σχέδιο της εξόντωσης, των 300 μνηστήρων της Πηνελόπης, που είχαν παλουκωθεί στο παλάτι και ξεκοκάλιζαν τη βασιλική περιουσία.
ΔΗΛΑΔΗ, μέχρι και ομηρικές συνωμοσίες, για μαζικές ανθρωποκτονίες, έκαναν εθνικοί μας ήρωες, κάτω από τη σκιά μιας ελιάς και μάλιστα ιερής.
ΑΣΕ, που τον καρπό της ελιάς, χρησιμοποίησε σαν σύνθημά της, στις εκλογές του 1920, η Δεξιά εθνικιστική παράταξη, για να αντιμετωπίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
ΤΟ πασίγνωστο: «ελιά-ελιά και Κώτσο Βασιλιά», που έγραψε τη δική του ιστορία και έκτοτε χρησιμοποιείτο από τους βασιλόφρονες και κάθε είδους εθνικόφρονες, σαν κεντρικό σύνθημα…
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, να καταδείξει την ορκισμένη (μέχρι… πείνας!) εθνικοφροσύνη, που για χάρη των… γαλαζοαίματων, μπορούσε να τρώει για να ζήσει, μόνο ελιές και ξερό ψωμί…
ΚΑΙ όλα αυτά άρχισαν όταν, ενώπιον και των 12 Ολύμπιων Θεών και του Βασιλιά της πόλης Κέκροπα, αγωνίστηκε η Θεά Αθηνά με τον Ποσειδώνα για το ποιος θα δώσει το όνομά του στην πόλη.
ΠΡΩΤΟΣ με την τρίαινά του, χτύπησε ο Ποσειδώνας και δώρισε στην πόλη τη λίμνη Ερεχθιήδα και δεύτερη, με το κοντάρι της Αθηνά και δώρισε στην πόλη το ιερό δέντρο της ελιάς.
ΠΡΩΤΟΣ ο Κέκροπας, έκρινε πιο χρήσιμο το δώρο της Αθηνάς και αφού συμφώνησαν και οι υπόλοιποι Θεοί, η πόλη πήρε το όνομα της νονάς της και ο υπόλοιπος κόσμος το δέντρο της ελιάς, που ζει και καρπίζει, από 300 έως 600 χρόνια…
ΣΤΟΝ ελλαδικό χώρο, η ελιά εξημερώθηκε πριν 7 χιλιάδες χρόνια περίπου και στη συνέχεια διαδόθηκε και στις υπόλοιπες χώρες της Μεσογείου.
ΓΙ’ αυτό και το λάδι, έχει γίνει γνωστό και σαν το χαβιάρι της Μεσογείου και η τιμή του τους τελευταίους μήνες, άρχισε σιγά-σιγά να απογειώνεται…
ΚΑΙ έτσι και συνεχιστεί η άνοδος, μιας και οι… αγορές (που κουρνιάζουν τα αρπακτικά των Χρηματιστηρίων), θα καθορίζουν την τιμή του, θα πούμε και στις μέρες μας, όπως και οι πρόγονοί μας την κατοχή, το λάδι …λαδάκι!
ΜΗΝ εκπλαγείτε, αν σε λίγους μήνες, θα πληρώνουμε στη Μελβούρνη, το ελληνικό λάδι 25 δολάρια το… λίτρο! Ή 100 δολάρια και… βάλε, το τετράλιτρο τενεκεδάκι!
ΗΔΗ, στην Ελλάδα και άλλες μεσογειακές χώρες παραγωγής, όπως η Ιταλία και Ισπανία, το λάδι άρχισε να πουλιέται στη μαύρη (και χωρίς πάτο) αγορά και οι μαυραγορίτες να ζητούν τον ουρανό με τα άστρα…
ΑΠΟ την άλλη, τα τσακάλια των Χρηματιστηρίων, που βάζουν στοιχήματα, μέχρι και για το πια ακρίδα, θα πηδήξει μακρύτερα και ψηλότερα…. ποντάρουν αγοράζοντας μαζικά και στην άνοδο και την κάθοδο των τιμών, πουλώντας ή αγοράζοντας την κατάλληλη στιγμή.
ΓΙΑ τούτο, αν δεν ξέρετε πόσο ψηλά, μπορεί να πηδήξει μια καλοθρεμμένη ακρίδα, μη βάζετε στοίχημα, για το που θα φτάσει η τιμή του λαδιού.
ΤΟ τι κάνουν οι… δημοκρατικές μας κυβερνήσεις, που υποτίθεται ότι εκλέγονται να προστατεύουν τους πολίτες τους, ρωτάτε αυτούς που τις ψηφίζουν…
ΑΛΛΑ, τι να περιμένεις από πολίτες, που δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα από κυβερνώντες, να τους αποκαλούν… καταναλωτές…
ΤΕΛΙΚΑ, επικράτησαν καθολικά οι… αγορές και όταν κατάλαβαν, ότι το αμπέλι είναι εντελώς… ξέφραγο, κατάργησαν και τις ρυθμιστικές αρχές, που υποτίθεται ότι θα τις έλεγχαν και ανεβοκατεβάζουν τις τιμές για να κερδίζουν περισσότερα.
ΑΣ επιστρέψουμε όμως στην πατρογονική γη της ελιάς, την Ελλάδα μας, που σήμερα ζουν και μακροημερεύουν, πάνω από 140 εκατομμύρια ελιές.
ΝΑ τονίσω εδώ, πως η μεγάλη επιτυχία, που σημειώνει η γνωστή αμερικανοφερμένη σαπουνόπερα, «Η Γη της Ελιάς», που βλέπουν και πάρα πολλοί συμπάροικοι, οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στον τίτλο της και την ομορφιά της Μάνης.
ΤΟ κακό (και μάλιστα ατελείωτο), με τη σειρά αυτή, είναι τα φονικά και οι ληστείες, που όπου να’ ναι, θα ξεπεράσουν και τον αριθμό των ελαιόδεντρων ολόκληρης της Μάνης…
ΣΤΗΝ… αιματοβαμμένη Αερόπολη, των 900 κατοίκων, που εξελίσσεται η σειρά, και στα… περίχωρά της, έχουν δολοφονηθεί, περισσότεροι Μανιάτες, απ’ όσους σκοτώθηκαν στα Ορλοφικά του 1770, σε ολόκληρη την Πελοπόννησο…
ΟΣΟ για τις κλοπές και τις ληστείες, έχουν ξεπεράσει κατά πολύ, αυτές της Νέας Υόρκης των 20 εκατομμυρίων κατοίκων!
ΑΛΛΟ πράγμα σας λέω, ρέουν τα κουτσομπολιά, οι φόνοι και οι ληστείες σαν ποτάμι, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και κανείς δεν ξέρει που πρέπει να πάει για να γλυτώσει…
ΟΣΟ για το πότε θα τελειώσουν, δεν ξέρει, ούτε η σεναριογράφος των επεισοδίων, ούτε βέβαια και ο σκηνοθέτης, που συνεχώς αυτοσχεδιάζει πόσους φόνους να κάνει, για να καλύψει τον ατελείωτο τηλεοπτικό χρόνο.
ΩΣ background, τους διαχρονικούς ελαιώνες και τις ομορφιές της Κρήτης, χρησιμοποιεί και η άλλη διάσημη αγροτο-βουκολική σαπουνόπερα, «Σασμός», που έχει ως θέμα την Κρητική βεντέτα.
Ο «Σασμός», θα έλεγα είναι σαφώς καλύτερη σειρά, μιας και έχει τα μετρημένα φονικά βεντέτας, και αν δεν επεκτείνονταν και στα υπόλοιπα και είχε τελειώσει μετά από καμιά εικοσαριά επεισόδια, θα άξιζε τον κόπο να τη δει κάποιος.
ΕΠΕΙΔΗ όμως και η σειρά αυτή, όπως και πρώτη, είχε μεγάλη τηλεθέαση, οι παραγωγοί της την ξεχείλωσαν και την κατέστρεψαν.
ΑΥΤΟ συμβαίνει, όταν το χρήμα έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο και τα κέρδη, το πρώτο βιολί. Για τις σειρές όμως και γενικά και τις καταστροφικές συνέπειες, ορισμένων από αυτές, θα τα πούμε άλλη φορά.
ΚΑΙ τελειώνω προσθέτοντας, πως οι σειρές που αναφέρθηκα, μιας και γυρίζονται στους πιο ελαιοπαραγωγικούς τόπους της χώρας, θα ήταν τον καιρό αυτό πιο ενδιαφέρουσες, αν είχαν ασχοληθεί με τη μαύρη αγορά και τις κλοπές ελαιόλαδου…
Υ.Γ: Το σημερινό άρθρο και όσα έχω γράψει τα τελευταία χρόνια, για τις ελιές της γειτονιάς μου, τα αφιερώνω, τιμής ένεκεν, στο Σωτήρη Χατζημανώλη, ο οποίος για πάρα πολλά χρόνια, μου έλεγε να γράψω κάτι για τις ελιές, μήπως και φιλοτιμηθούν οι συμπατριώτες μας να τις μαζέψουν. Μετά τα όσα μου έλεγε ο Σωτήρης, για τη συγκομιδή των ελιών στην αγαπημένη του Χίο, άρχισα και εγώ να θεωρώ ιεροσυλία, να πατώ τις ελιές στα πεζοδρόμια του Middle Park. Όπως θεωρούσα ιεροσυλία να πατώ τα μνήματα στο νεκροταφείο του χωριού μου…
