Ο David Hill, πρώην πρόεδρος του ABC και ο πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για την Επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, μίλησε στον «Νέο Κόσμο» για τη διαρκή σχέση του με την Ελλάδα.
Προσκεκλημένος από τον Ελληνοαυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο, ο Hill θα παρουσιάσει την 50η επετειακή έκδοση του περιοδικού «Αντίποδες», η οποία τιμά Φιλέλληνες της Αυστραλίας, για την δια βίου αφοσίωσή τους στην Ελλάδα και κάθε τι ελληνικό.
Πριν πατήσει το πόδι του στη χώρα μας τον Ιούνιο του 1973, ο David Hill είχε ήδη διαβάσει βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη. Είχε επίσης ανακαλύψει τον Μίκη Θεοδωράκη και τη μουσική του, όταν το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα ξύπνησε η ταινία «Ζ», ένα πολιτικό θρίλερ του 1969, που βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Βασίλη Βασιλικού για τη Χούντα.
«Ο Μίκης Θεοδωράκης, έγινε ο απόλυτος ήρωάς μου. Όχι μόνο για τη μουσική του, η οποία άγγιξε την ψυχή μου. Για μένα ήταν μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ιστορίας, ένας άνθρωπος με τεράστια κοινωνική συνείδηση. Υπέφερε πολλά για τη δύναμη των πεποιθήσεών του, την υπηρεσία του στην ανθρωπότητα, την πίστη του στην ανθρωπότητα».
Ωστόσο, το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα προέκυψε τυχαία. Ένας φίλος του, που έφυγε από την Αυστραλία για να εργαστεί στο πρακτορείο ειδήσεων του ABC στο Λονδίνο, ανακάλυψε τον Πόρο και ένα χρόνο αργότερα προσκάλεσε τους φίλους του για ένα γεύμα στην «τέλεια τοποθεσία» που είχε βρει εκεί.
«Έτσι πήγα τον Ιούνιο του 1973. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την έναρξη αυτής της ερωτικής σχέσης μου με την Ελλάδα».
Από τότε ο David Hill επιστρέφει κάθε χρόνο στον Πόρο, στη μικρή παραλιακή του κατοικία, δέκα βήματα από τη θάλασσα, που βρίσκεται μέσα σε έναν κήπο με ελαιόδεντρα που μοιράζεται με μερικούς Έλληνες και Άγγλους φίλους.
Αν και τα πρώτα χρόνια ήταν ένα ατελείωτο πάρτι, θυμάται γελώντας, η σχέση του με την Ελλάδα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ βαθύτερο. Επέστρεψε, μάλιστα, στο πανεπιστήμιο και το 2006 πήρε πτυχίο στην κλασική ελληνική αρχαιολογία και από το 2007, μαζί με έναν Γερμανό καθηγητή αρχαιολογίας από το Heidelberg, μελετάνε την αρχαία πόλη της Τροιζήνας, τη θρυλική γενέτειρα του Θησέα, η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον Πόρο στην ηπειρωτική χώρα.
Η αταλάντευτη θέση του υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα, έχει τις ρίζες της σε εκείνο το πρώτο του ταξίδι στην χώρα μας, όταν επισκέφθηκε τον Παρθενώνα.
«Εκείνη την εποχή, μπορούσες να περπατήσεις μέσα στον Παρθενώνα!»
Ταξιδεύοντας στο Λονδίνο λίγες μέρες αργότερα, είδε τα γλυπτά που είχαν αφαιρεθεί από την Αθήνα, στο Βρετανικό Μουσείο, και αυτό του προκάλεσε ένα αίσθημα οργής και αδικίας, το οποίο αναζωπύρωσε αργότερα και η Μελίνα Μερκούρη -μια άλλη προσωπικότητα που είχε τεράστια επιρροή πάνω του- όταν ξεκίνησε την εκστρατεία για την επιστροφή τους. Μια εκστρατεία την οποία θα προωθήσει και ο ίδιος χρόνια αργότερα, από τη θέση του πρώτου προέδρου της Διεθνούς Ένωσης για την Επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, από το 2005 έως το 2016.
Λέει ότι είναι ιδιαίτερα χαρούμενος που προσκλήθηκε να μιλήσει στην παρουσίαση της 50ής επετείου του περιοδικού «Αντίποδες» την Κυριακή, αλλά προσθέτει ότι αισθάνεται επίσης ταπεινότητα που συγκαταλέγεται μεταξύ των εξαιρετικών Αυστραλών φιλελλήνων που τιμώνται στο φετινό τεύχος-ορόσημο.
«Ανάμεσά τους είναι ο αγαπημένος μου, ο Gough Whitlam, με τον οποίο είχα πολύ καλή σχέση. Κατάφερα μάλιστα να τον πείσω να γίνει υποστηρικτής των Αυστραλών για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα».
Ήταν μαζί του στο τελευταίο του ταξίδι στο εξωτερικό, το 2001, όταν κανόνισε να είναι ο κεντρικός ομιλητής στο Βρετανικό Ινστιτούτο Τέχνης και Δικαίου στο Λονδίνο, για να υποστηρίξει την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα.
«Ήταν ένας πολύ περήφανος κλασικιστής».
Η Joice NanKivell Loch, είναι ένα άλλο όνομα που βλέπει με χαρά μεταξύ των τιμώμενων από τον Ελληνοαυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο, και μας περιγράφει τη ζωή αυτής της αξιόλογης Αυστραλής που βρέθηκε να εργάζεται με εκτοπισμένα παιδιά στην Ευρώπη μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Βρισκόταν διακοπές στην Ουρανούπολη (Χαλκιδική) με τον σύζυγό της, όταν άρχισαν να καταφθάνουν οι Έλληνες πρόσφυγες από τη Σμύρνη, κατά τη διάρκεια της Μικρασιάτικης Καταστροφής. Εκατοντάδες χιλιάδες ήρθαν στην Ελλάδα περπατώντας, μέσω της Θράκης, και δεν είχαν τίποτα. Η Joice προχώρησε στη μετατροπή ενός μεσαιωνικού πύργου στην Ουρανούπολη, σε εργαστήριο ύφανσης χαλιών, και για πολλά χρόνια, απασχολούσε εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, Ελληνίδες στην ύφανση των χαλιών που σχεδίαζε, τα οποία πουλούσε σε φίλους της στη Μελβούρνη, και στο Λονδίνο».
«Νομίζω ότι περισσότεροι από τους μισούς φιλέλληνες, που αναφέρονται στο περιοδικό «Αντίποδες» έχουν φύγει από τη ζωή».
«Μεταξύ τους είναι και ο σπουδαίος συγγραφέας, Patrick White. Θυμάμαι ότι διάβασα τα διηγήματά του «The Burnt Ones», που βασίζονται κυρίως στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του πρώτου εκείνου καλοκαιριού που πέρασα εκεί. Ο καθηγητής Appleyard και η Charmian Clift που έχουν επίσης αποβιώσει προβάλλονται επίσης στο περιοδικό».
«Τι σημαίνει να είσαι φιλέλληνας; Και τι είναι τόσο μοναδικό στην Ελλάδα; Τι την κάνει να ξεχωρίζει τόσο;» Αναρωτιέται καθώς προσπαθεί να μας περιγράψει πώς αντιλαμβάνεται τους Έλληνες και τους Ελληνοαυστραλούς, καθώς αποτελεί και ο ίδιος μέρος της παροικίας μας από τότε που παντρεύτηκε τη Stergitsa Zamagias με την οποία έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Δαμιανό.
«Στην Ελλάδα υπάρχει ένα κέφι για τη ζωή, ένα στοιχείο ανεμελιάς. Εδώ οι Έλληνες μετανάστες αφοσιώθηκαν περισσότερο στην εργασία, θέλοντας να προκόψουν. Αλλά μοιράζονται την ίδια ελληνικότητα.
«Πήγα πρόσφατα σε μια δεξίωση, που είχε διοργανώσει η Ελληνική Πρωτοβουλία (The Hellenic Initiative). Υπάρχει κάτι πολύ ζωντανό, γύρω από την ελληνική ταυτότητα. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη υπερηφάνεια γιατί αυτό υπονοεί ύβρη, και δεν εννοώ καθόλου αυτό. Αλλά υπάρχει κάτι τόσο ιδιαίτερο στους Έλληνες που είναι κοινό στη Διασπορά και τους Έλληνες στην Ελλάδα. Η θεμελιώδης σύνδεση με την Ελλάδα, παρόλο που, παραδόξως, οι Έλληνες είναι ένας από τους πιο μεταναστευτικούς λαούς στην ιστορία. Και όμως δεν χάνουν ποτέ την ελληνικότητα τους».
Ο 77χρονος πρώην πρόεδρος του Αυστραλιανού Ραδιοτηλεοπτικού Ομίλου ABC και αρχιτέκτονας του Εθνικού Ποδοσφαιρικού Πρωταθλήματος (NSL) – προδρόμου της A-League, είναι επίσης κι ένας πολυγραφότατος συγγραφέας, με 11 βιβλία κυρίως περί ιστορίας και πολιτισμού.
Κοιτάζοντας πίσω στην εντυπωσιακή του καριέρα, αλλά και τη δική του προσήλωση και συγγένεια με την Ελλάδα, τον ρωτάμε, για ποιο από όλα αισθάνεται πιο περήφανος;
«Μόνο και μόνο από την άποψη του χρόνου που έχω ξοδέψει σε αυτό, θα πρέπει να πω ότι είναι η δράση μου για τα γλυπτά του Παρθενώνα».
«Νομίζω ότι η πιο περήφανη στιγμή μου θα είναι όταν επιστρέψουν στην Ελλάδα και θέλω να είμαι εκεί όταν φτάσουν».
«Δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στη ζωή, όπου μπορείς να διορθώσεις μία μεγάλη αδικία. Αλλά εδώ έχουμε την ευκαιρία. Η επιστροφή των γλυπτών, θα είναι η διόρθωση ενός τεράστιου λάθους. Και θα ήταν φανταστικό να συμμετέχουμε σε αυτό. Αλλά αυτό θα συμβεί ούτως ή άλλως, αν όχι στη διάρκεια της ζωής μου».
«Δεν είμαι φιλόδοξο άτομο. Αλλά είμαι ενθουσιώδης. Και αν κοιτάξετε την καριέρα μου, έχω ασχοληθεί με ένα ευρύ φάσμα πραγμάτων. Δεν μπόρεσα ποτέ να αντισταθώ σε μια συναρπαστική ιδέα. Δεν μπορώ παρά να πω ‘Ναι! Θα το δοκιμάσω αυτό!’»
Ο David Hill θα παραβρεθεί στην εκδήλωση για την παρουσίαση της επετειακής έκδοσης για τα 50 χρόνια του περιοδικού «Αντίποδες» που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή, στις 3μ.μ., στην αίθουσα του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτώριας, ‘Ο Κολοκοτρώνης’, 570 Victoria Street, North Melbourne.
Στην εκδήλωση θα γίνουν ομιλίες, θα υπάρχει ζωντανή μουσική από τους καταξιωμένους μουσικούς Wayne Simmons, Kat Stevens, και Stavroula Thomopoulos, εδέσμετα, καθώς και έκθεση τέχνης με έργα της βραβευμένης φωτογράφου Έφης Αλεξάκη, του Δημήτρη Αντωνόπουλου, και του φιλέλληνα Michael Winters.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να στείλετε email στο infogaclm@gmail.com