ΛΟΓΩ του πολεμικού κλίματος, που επικρατεί στον πλανήτη μας, τούτο τον καιρό, είπα να κάνω και εγώ, ό,τι κάνουν οι απανταχού αρθρογράφοι, που έχουν δήθεν… άποψη και να πω τα δικά μου.
ΗΜΟΥΝ έτοιμος, αλλά, όταν σκέφτηκα, τι να γράψω, που δεν έχει γραφτεί, ή ειπωθεί, άλλαξα γνώμη και είπα να κάτσω και να κλωσήσω τα αυγά μου, εν ειρήνη, για να μην σας χαλάσω και τη διάθεση με τα ίδια και τα ίδια…
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, σκέφτηκα, για τον πόλεμο της Ουκρανίας, (που έκλαψαν μανούλες και παιδάκια),τι να γράψω, όταν τον έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι οι Ουκρανοί και κανείς δεν γράφει και θυμάται.
“ΚΑΘΕ θαύμα τρεις ημέρες και τα μεγάλα τέσσερις”, έλεγε ο παππούς μου, που είχε γεννηθεί το 1885 και πέθανε το 1970. Καλή και χρήσιμη είναι η μνήμη, αλλά, η λήθη είναι αυτή που γιατρεύει…
ΚΑΙ αφού έτσι είναι σχεδιασμένη η ανθρώπινη φύση, το ίδιο θα συμβεί, μέχρι τα Χριστούγεννα, ή το Πάσχα και με τον πόλεμο, μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, για την ιερή γη της Παλαιστίνης, που εδώ και 75 χρόνια, ο ένας πόλεμος διαδέχεται τον άλλο, όπως την σταύρωση, η Ανάσταση…
ΑΣΕ που μετά τον ειδησιογραφικό καταιγισμό, μέσω τηλεόρασης και πανέξυπνων κινητών και αλγορίθμων, που μας έχουν αποβλάκωσει, ό,τι γράψω και διαβάσετε σήμερα, σε δύο τρεις ώρες το πολύ, θα το έχετε ξεχάσει…
ΜΕΧΡΙ να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, το μεγάλο τσουνάμι της πληροφόρησης, θα έχει διαδεχθεί το επόμενο και ακόμα μεγαλύτερο, της παραπληροφόρησης, με αποτέλεσμα, να χάνει η μάνα το παιδί και ο αναγνώστης, την διάθεσή του για την… μαγειρεμένη αλήθεια.
ΑΠ’ ό,τι φαίνεται, μανούλα στην παραπληροφόριση, την “αλήθεια” και στα fake news, είναι η πολυτραγουδησμένη τεχνητή νοημοσύνη, που ακολουθώντας τον… προοδευτικό (αριστερό) κώδικα της πολιτικής ορθότητας, πολύ σύντομα, θα γράφει και ό,τι διαβάζουμε…
ΟΧΙ βέβαια, ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, είναι καλύτεροι από την ψευτονοημοσύνη, αλλά, αυτό είναι μια άλλη, μη νοήμων ιστορία, ακόμα πιο χειρότερη και από τα ψέματα.
ΑΝΤΕ με το… καλό, να μας απαλλάξει και από το άγχος να σκεφτόμαστε, μήπως έρθουμε στα ίσα μας και ησυχάσουμε.
ΣΤΙΣ μέρες μας, πιο εύκολα και πειστικά, μπορεί κάποιος να απαντήσει, αν η κότα έκανε το αυγό ή, το αυγό τη κότα, παρά για το ποιος έριξε την ρουκέτα στο νοσοκομείο της Γάζας.
Ο καθένας πια, αν δεν κατοικεί στην Γάζα, έχει την άποψή του, για το ποιος την έριξε, ενώ στη πολύπαθη Γάζα, άποψη έχει μόνο ο αρχηγός της Χαμάς!
ΑΥΤΟ έλειπε τώρα, να έχει και ο πάσα ένας άποψη και να κρίνει, το τι βλέπει, τι ακούει, τι διαβάζει και τι αισθάνεται. Τότε γιατί τους έχουμε τους αλγόριθμους, τους πρωθυπουργούς, τους προέδρους και τους αρχηγούς;
ΟΥΤΕ ο “μαχητής” (και όχι τρομοκράτης…) της Χαμάς, που πυροδότησε την ρουκέτα, δεν μπορεί να πει ότι, “από εμένα έφυγε ρε παιδιά κατά λάθος”, γιατί τότε, δεν θα μπορέσει να τον γλυτώσει ούτε ο… χάρος, από τη “δημοκρατικη” Χαμάς.
ΣΥΝΕΠΩΣ, μην περιμένετε από μένα (που τα έχω χαμένα…) να σας πω, ποιος πυροδότησε την πύραυλο-ρουκέτα, αρκετά προβλήματα έχω ήδη, με τους ιεροεξεταστές της λογοκρισίας και η Χαμάς δεν αστειεύεται…
ΕΔΩ, φοβάμαι πια να γράψω κουβέντες, για τον εμφύλιο, που μαίνεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια, μεταξύ των serial killers της ελληνικής γλώσσας…
ΚΑΙ για όσους δεν κατάλαβαν (και καλά έκαναν), αναφέρομαι στον εμφύλιο, των δύο ιδεολογικών πολιτικών άκρων της πατρίδας μας και όχι μόνο.
ΔΗΛΑΔΗ, μεταξύ ακροδεξιάς και όλων των φασιστικών και εθνικιστικών κοινωνικών ρευμάτων και της ακροαριστεράς, με όλα τα αναρχοφασιστικά ρεύματα του αντιεξουσιαστκού… προοδευτικού χώρου.
Ο φασιστκός εμφύλιος άρχισε, την στιγμή που τελικά κατάλαβαν, ότι όχι μόνο μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, αλλά, η ύπαρξη του ενός, εξαρτάται αποκλειστικά από την ύπαρξη του άλλου…
ΑΡΧΙΣΑΝ να συγκεντρώνονται πάντα στους δημόσιους χώρους, με τα λάβαρα και τα συνθήματά τους, φωνάζοντας, βρίζοντας και μουζτώνοντας, ο ένας απέναντι στον άλλο.
ΤΟ ίδιο συμβαίνει, όχι μόνο στην Ελλάδα και την Αυστραλία, αλλά, σε ολόκληρο τον δυτικό… πολιτισμένο κόσμο, που εδώ και χρόνια, βρίσκεται στο δημοκρτικό μοντ, του “ό,τι νάναι, σε δουλειά να βρισκόμαστε και να φαινόμαστε “.
ΤΟ ίδιο συνέβη και πριν λίγες μέρες, όταν συναντήθηκαν τα δύο άκρα, στον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι και με το που τους άκουσαν, τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας, έτρεξαν από ντροπή να κρυφτούν.
ΤΟ τι ανορθόγραφο βρισίδι, έπεσε μεταξύ τους, δεν το χωράει, ούτε το μεγάλο λεξικό του Μπαμπινιώτη, αφού σε δέκα λέξεις κάθε πρότασης, οι εννιά ήταν ύβρεις…
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, σε δυο βιντεάκια, του ενός λεπτού, που είδα, άκουσα τόσο χυδαίες βρισιές, που δεν είχα ξανακούσει και δεν μπορώ να γράψω, μιας και η εφημερίδα, λόγω νομοθεσίας, δεν μπορεί πια να δημοσιεύσει.
ΩΣ εκ τούτου, τέρμα η ελευθεροτυπία και από κοντά η Δημοκρατία, που ξέραμε και ζήτω η λογοκρισία και κάθε είδους (και σκοπού) λογοκριτές. Θέμα, χρόνου είναι, να απαγορευτεί και η χρήση της λέξης λογοκρισία…
ΚΑΙ αφού, έτσι έχει η κατάσταση, από εδώ και πέρα, θα σας γράφω για πράγματα ευχάριστα και ιστοριούλες άνευρες, δροσιστικές και ανάλαφρες.
ΣΤΟ κάτω της γραφής, αυτό θέλει και η παροικία μας, δεν την ενδιαφέρουν πια, οι αντιδικίες, οι κόντρες, τα μοχθηρά κουτσομπολιά και οι στενάχωρες ιστορίες: τράλα λάλα λα, είμαστε καλά παιδιά…
ΤΕΤΟΙΑ και μόνο ευχάριστα, είναι και τα σχόλια που θα ακολουθήσουν, γι’ αυτό και αν δεν θέλετε να πλήξετε, διαβάστε κάτι πιο συναρπαστικό από την αιματοβαμένη Μέση Ανατολή. Πάμε όμως στα… καλά και “επιτρεπόμενα” νέα.
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, που διάβασα, στον “Νέο Κόσμο”, την περασμένη Πέμπτη, ήταν και ότι το 11ο Ελληνικό Μαθητικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που οργάνωσε η Κοινότητα Μελβούρνης, σημείωσε επιτυχία. Πάντα τέτοια.
ΚΑΙ μιας και ασχολήθηκα για τρίτη βδομάδα με κινηματογραφικά Φεστιβάλ, να σας πω ότι, το 64ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, που άρχισε στις 2 Νοεμβρίου και τελειώνει σήμερα 9 Νοεμβρίου, πρόβαλε φέτος και τις 9 ταινίες του Τάκη Κανελόπουλου.
ΝΑ τονίσω εδώ, για όσους ενδιαφέρονται, ότι ο Τάκης, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1933 και πέθανε στην ίδια πόλη το 1990, υπήρξε ένας, από τους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες της πατρίδας μας.
ΤΟ πρώτο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 1960, ήταν αυτό, που φιλοξένησε και βράβευσε μάλιστα, την πρώτη ταινία του νεαρού τότε Τάκη Κανελόπουλου.
ΉΤΑΝ ένα ντοκιμαντέρ 30 λεπτών με τον τίτλο “Μακεδονικός γάμος”, που αξίζει να το δείτε, αν μπορείτε να σερφάρετε στο You Tube, όπου υπάρχουν και ορισμένες από τις καλύτερες ταινίες του.
ΓΙΑ τον Τάκη και τις ταινίες του, έχω γράψει αρκετές φορές στο Νέο Κόσμο, όταν ψάχνοντας σε “παράνομα” σάιτ, έπεφτα πάνω σε καμιά που δεν είχα δει.
ΔΥΟ από τις καλύτερες, που μπορείτε να βρείτε εύκολα είναι “Ο ουρανός”, που δικαιολογημένα, θεωρείται μια από τις δέκα καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες του κόσμου.
“Ο ουρανός”, γυρίστηκε το 1963 και βραβεύτηκε, ως η καλύτερη ταινία του 4ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, την ίδια χρονιά, ενώ βραβεία απέσπασε και σε άλλα κινηματογραφικά Φεστιβάλ.
ΒΡΑΒΕΙΑ και καλές κριτικές απέσπασε και η δεύτερη ταινία του, “Εκδρομή”, που γύρισε το 1966. Ελπίζω το δικό μας Φεστιβάλ, να φέρει του χρόνου καμιά ταινία του Κανελόπουλου.
ΤΗΝ ίδια πρόταση, είχα ξανακάνει και παλαιότερα, αλλά αγνοήθηκε από τους αρμόδιους. Ενδεχομένως, είτε να έχουν άγνοια του ελληνικού Κινηματογράφου, ή να μην διαβάζουν ελληνικά κείμενα.
ΚΑΘΕ φορά, που διαβάζω κάτι σχετικό με το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, θυμάμαι τον Παύλο Ζάννα.
ΚΑΙ τον θυμάμαι για δύο λόγους: γιατί με δική του πρωτοβουλία, ιδρύθηκε η κινηματογραφική λέσχη, που έβαλε τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκε το Φεστιβάλ που ξέρουμε.
ΑΡΓΟΤΕΡΑ ο Παύλος, που πρωταγωνίστησε και στην ίδρυση, της Καλλιτεχνικής Εταιρείας της πόλης, η “Τέχνη”, προσέγγισε την “Έκθεση Θεσσαλονίκης” και ζήτησε να συμπεριλάβει στις εκδηλώσεις της και μια εβδομάδα Κινηματογράφου.
Ο ίδιος, βρήκε και τον κινηματογράφο “Ολύμπιον”, στην πλατεία Αριστοτέλους, για να προβάλλονται οι ταινίες, αρχής γενομένης, με την ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, “Μανταλένα”, που πρωταγωνιστούσε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και έγινε χαμός από κόσμο. Έτσι άρχισαν όλα το 1960, τρία χρόνια πριν τη δολοφονία του Λαμπράκη στην πρωτεύουσα του βορρά…
ΤΟΝ Παύλο Ζάννα, όμως, τον θυμάμαι κυρίως, όταν ξυπνάω ορισμένα πρωινά και πέσει και το βλέμμα μου, στους τέσσερις ογκώδεις τόμους, του Μαρσέλ Προύστ, που μετάφρασε ο Παύλος, τα εφτά χρόνια που… παραθέριζε στις χουντικές φυλακές…
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ βέβαια, για ένα από τα κορυφαία αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για το πασίγνωστο: “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο”.
Η μετάφραση του Ζάννα, είναι όπως ολόκληρο το βιβλίο, ένα ποίημα δυόμισι χιλιάδων σελίδων και δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να την κάνει, εκτός φυλακής.
ΑΣΕ που πιστεύω, ότι κάνοντας την μετάφραση, του συγκεκριμένου βιβλίου, θα πέρασε καλύτερα στη φυλακή, απ’ ό,τι θα περνούσε, ελεύθερος στην Ελλάδα της χούντας.
ΟΙ φωτογραφίες του κειμένου σήμερα, είναι από την αρχαία Μεσσήνη, που μαζί με την Ολύμπια και τους Δελφούς, είναι οι καλύτεροι αρχαιολογικοί χώροι της Ελλάδας.
Η αρχαία Μεσσήνη ιδιαίτερα, οφείλει τη σαγήνη της στο ανασκαφικό (και κυρίως) αναστηλωτικό έργο, του γνωστού στην παροικία μας, Πέτρου Θέμελη, που πέθανε, πριν μια βδομάδα και αναπαύεται στη σκιά μιας ελιάς, στην αρχαία Μεσσήνη…
ΩΡΕΣ επί ωρών, περπατούσα στον μαγικό αυτό τόπο, που επέλελεξε ο Θηβαίος Επαμεινώνδας, να χτίσει την πόλη, κάθε φορά που την επισκεπτόμουν…
Μπ. Στ.
