Χωρίς να καταλάβω ή να αισθάνομαι το πέρασμα του χρόνου, βρίσκω τον εαυτό μου να αποχαιρετώ και να απευθύνω το στερνό αντίο σε παλιούς συντρόφους και υπέρμαχους του Κοινοτικού Θεσμού, σε ανθρώπους της λεγόμενης παλιάς φρουράς… Ζάγκαλης, Γυλοπίδης, Τσίρκας, Καλύβας, ανθρώπους που πρόσφεραν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους για την προώθηση του κοινού καλού.
Πριν λίγες μέρες προστέθηκε και ένας άλλος «δικός μας», ο Παναγιώτης Κατσιμαντάκος.
Τον Παναγιώτη τον πρωτογνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του 80 όταν ήταν ενεργό στέλεχος του «Δημόκριτου» καθώς και της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας.
Ήταν πανταχού παρών τότε ο Παναγιώτης και πάντα συντροφιά με την αγαπημένη του Μαρία, που έφυγε και αυτή φέτος από τη ζωή.
Θυμάμαι σαν χθες, όταν το 1986 ο Παναγιώτης μου τηλεφώνησε ζητώντας να συμμετάσχω στον συνδυασμό που θα διεκδικούσε την νίκη στις Κοινοτικές Εκλογές εκείνη τη χρονιά. Ήταν μέρος της γνωστής τετράδας που διοικούσε την Κοινότητα κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’80 – Παπασάββας, Κατσιμαντάκος, Αργυρόπουλος και Φουντάς. Όλοι τους «Κοινοτικοί» μέχρι τα… μπούνια! Τελικά, δεν συμπεριλήφθηκα στο συνδυασμό λόγω της φράξιας του ΠΑΣΟΚ που θεωρούσε ότι και με τη δική μου συμμετοχή οι «δημοκρατικοί» θα είχαν το πάνω χέρι στον συνδυασμό. Αν και με τον Παναγιώτη δεν ανήκαμε ποτέ στον ίδιο κομματικό χώρο, αυτοί που δε γνώριζαν τις ιδιαιτερότητες της Αριστεράς μας «έβαζαν» στο ίδιο τσουβάλι. Η αλήθεια όμως ήταν ότι ο Παναγιώτης ανήκε στο χώρο που εγώ τότε αποκαλούσα δογματική Αριστερά ενώ τον εαυτό μου τον τοποθετούσα στον ανανεωτικό χώρο.
Αυτός στο «Εξ.» κι εγώ στο «Εσ.»
Ο Παναγιώτης, όμως, ήταν πράγματι ένας άνθρωπος που πίστευε στην συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και στην πλατύτητα της Αριστεράς .´Ηταν οπαδός της συνεννόησης, όχι της σύγκρουσης. Δεν κοιτούσε τις κομματικές ταυτότητες. Έβλεπε τι ήταν καλύτερο για το σύνολο και πώς θα μπορούσαμε να πάμε μπροστά ως Κοινότητα, ως παροικία, ως κοινωνία.
Το 1988 ήμουν στον ίδιο συνδυασμό με την τετράδα, πάλι με πρωτοβουλία του Παναγιώτη, και αυτή τη φορά με την «έγκριση» των φίλων του ΠΑΣΟΚ… Ηττηθήκαμε τότε… Μια ήττα που ακόμη και σήμερα την πληρώνουμε…
Αλλά η επαφή μου με τον Κατσιμαντάκο συνέχισε να είναι στενή. Ποτέ δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για τον «Δημόκριτο» και την Κοινότητα, Οργανισμούς που τους αγαπούσε και τους πονούσε. Και έτσι είναι το σωστό. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά ποτέ δεν συνταξιοδοτείται…
Συχνά βρισκόμασταν με παρέα στο στέκι του «Δημόκριτου» όπου απολαμβάναμε το κοκορέτσι του Παύλου που ήταν «παραγγελιά» του Παναγιώτη, ή τον μπακαλιάρο της Αγάπης που αποτελούσε προτίμηση άλλων φίλων.
Ο Παναγιώτης, που ήταν λοιπόν φίλος του καλού κρασιού, καθόταν μαζί με μας, τους φίλους της μπύρας και τα λέγαμε.
Ανυπομονούσε πώς και πώς να βρεθούμε και να μιλήσουμε όχι μόνο για τα παλιά αλλά και για το σήμερα. Και τονίζω το εξής: Ο Παναγιώτης ήταν άτομο της παρέας με διορατικότητα και έξυπνο λόγο. Γι’ αυτό και οι φιλίες του ήταν πολλές και ποικίλες. Και γι’ αυτό βέβαια το λόγο, όταν ερχόταν η ώρα των Κοινοτικών εκλογών πάντα είχε τα… «κουκιά»!
Αδιαμφισβήτητα ο «Δημόκριτος», η Κοινότητα, η Αριστερά και η παροικία μας είναι φτωχότεροι με τον χαμό του.
Στα αγαπημένα του παιδιά, Σταύρο και Βασιλική, με τους οποίους η φιλία σίγουρα θα συνεχιστεί, στη νύφη του Κατερίνα και στις εγγονές του, απευθύνω τα θερμά μου συλλυπητήρια.
Όλα συνεχίζονται…
