ΜΕ την ευκαιρία της προσωρινής κατάπαυσης πυρός μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, είπα να κάνω και εγώ ό,τι κάνουν όλοι οι… influencers που έχουν “άποψη”…
ΔΗΛΑΔΗ, μια ασφαλή και χωρίς αλεξίσφαιρο γιλέκο βόλτα στο μέτωπο και να γράψω τρεις καλές κουβέντες, για την ειρήνη που όλοι κόβονται…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, υπέρ της ειρήνης, συνοδευόμενης μάλιστα και με κλάδους ελιάς και περιστέρια, γράφει και η κουτσή Μαρία από το σαλόνι της, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι, πολύ πιο… σοβαρό: την ηθική του πολέμου!
ΜΕ το που το είπα, όμως, το ξέχασα, γιατί, όταν ψάχνεις για ηθική σε πόλεμο, είναι σαν να ψάχνεις ψύλλο στ’ άχυρα, στο μαύρο σκοτάδι…
ΜΙΑΣ και πόλεμο κάνεις, είτε να αμυνθείς με κάθε μέσο είτε για για να ξεκάνεις με κάθε τρόπο τον αντίπαλό σου…
ΚΑΙ όσο για τους διεθνείς… ηθικούς κανόνες συμπεριφοράς, ήταν πάντα και θα παραμένουν στον αιώνα τον άπαντα, άγραφο χαρτί.
ΟΙ παροικούντες την Ιερουσαλήμ και την υπόλοιπη Παλαιστίνη, τα γνωρίζουν αυτά καλύτερα και από τις τσέπες τους, αφού άρχισαν αυτό τον πόλεμο λίγους μήνες πριν τελειώσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και πέντε χρόνια μετά τη βύθιση του “Τιτανικού”…
ΚΑΙ αν δεις την κλίμακα της κατεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, είναι σαν να άρχισε μόλις χθες τα ξημερώματα. Ας του δώσουμε λίγο χρόνο ακόμα…
ΕΙΡΗΝΗ εκεί δεν κάνουν για να τελειώσουν έναν πόλεμο, αλλά για να ξεκουρατούν λίγο και να σχεδιάσουν τον επόμενο. Πολεμικές αναπνοές είναι οι εκεχειρίες, οι ανακοχές και οι προσωρινές παύσεις πυρός…
ΠΑΝΩ από 100 χρόνια πολεμούν και έχουν κάθε λόγο να συνεχίσουν, τουλάχιστον για άλλα τόσα, μιας και στόχος της κάθε πλευράς, είναι να αφανίσει από προσώπου γης την άλλη. Ας περιμένουμε…
ΓΙΑΤΙ εδώ δεν μιλάμε ούτε για κατακτητικό ούτε για αμυντικό πόλεμο. Περί υπαρξιακού πολέμου πρόκειται, με έναν νικητή και άνευ ηττημένου…
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι μέχρι να αποφασίσουν να συνυπάρξουν, ο ένας δίπλα στον άλλο -κάτι που προς το παρόν δεν δείχνει εφικτό- ο ανήθικος και καταστροφικός πόλεμος θα συνεχίζεται, με μικρά ή μεγάλα διαστήματα ειρήνευσης.
ΤΙΣ τελευταίες μέρες, λοιπόν, που ανεστάλη προσωρινά, ο ανελέητος ειδησιογραφικός βομβαρδισμός, στο μέτωπο της Γάζας και ο πόλεμος μεταξύ drones στην Ουκρανία, δεν ενδιαφέρει ούτε τους εμπόλεμους…
ΕΙΠΑ να πάρω και εγώ μια ανάσα και να περάσω κανένα “ποιοτικό” πρωινό στην τρικαλινή… κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα της παροικίας μας (το Όκλι), να πιω με φίλους καφέ και να κάνουμε καμιά… δημιουργική συζήτηση που (δεν) συνηθίζουμε…
ΕΙΝΑΙ ξεχωριστή εμπειρία, με τη δική της ιστορία, για μένα το Όκλι, μιας και εκεί πρωτοπάτησα το πόδι μου, ένα ομιχλώδες πρωινό του μακρινού Μάη του 1970…
ΤΟΤΕ το Όκλι ήταν αποικία των Τρικαλινών, ενώ η δική μου φυλή (των Αρκάδων), δεν είχε… ξεριζωθεί ακόμα απο το Σάουθ Μέλμπουρν.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ… ξεριζωμός, των εδώ Ελλήνων μεταναστών από τα εσωτερικά προάστια της Μελβούρνης στα εξωτερικά, για μεγαλύτερα οικόπεδα, κατάλληλα για λεμονιές και κήπους για τα ζαρζαβατικά τους, μόλις είχε αρχίσει.
ΣΑΣ τα λέω αυτά, για να καταλάβετε πως όταν με ρωτούσαν τότε από πού είμαι και τους απαντούσα από την Τρίπολη, το επαρχιακό… λογισμικό των περισσότερων το μετάφραζε Τρίκαλα…
ΚΑΙ μιας και είχα να κάνω με καθηγητές της… Γεωγραφίας, δεχόμουν ότι πίστευαν πως άκουγαν, για να να μην χρειαστούν διευκρινίσεις και σπέλιγκ!
ΣΥΝΕΠΩΣ, πηγαίνοντας στο Όκλι, το αν θα περάσω καλά ή όχι δεν εξαρτάται τόσο από την διάθεσή μου, όσο από τους ποιούς (έξτρα) θα βρω, στην παρέα που συνήθως πίνουμε μαζί καφέ.
ΤΗΝ περασμένη Πέμπτη το πρωί, βρήκα στο τραπέζι της “γωνίας” διάφορους, μεταξύ των οποίων και κάποιον, που έβλεπα για πρώτη φορά, να διαβάζει τον “Νέο Κόσμο”.
ΕΚΤΟΣ του αγνώστου, στο τραπέζι κάθονταν ένας Λάκωνας, ένας Αρκάς, ένας Κρητικός και, βεβαίως, ένας Τρικαλινός, μιας και δεν λείπουν από το Όκλι, όπως δεν λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή…
ΜΕ το που κάθισα και με καλωσόρισαν, έκανα την πρώτη ερώτηση στον Στέργιο, που επέστρεψε πρόσφατα από τις διακοπές του στην πατρίδα, για το πώς πέρασε και αν γύρισε και ο αδελφός του, που είναι και αυτός θαμώνας της μεγάλης παρέας.
“ΟΧΙ”, μου απάντησε, “δεν ήλθε ακόμα, γιατί είχε κάτι δουλίτσες να αποτελειώσει”… Σαν τι δουλειές ρε συ, ξαναρωτώ…
ΚΑΙ ιδού η απάντηση, που αυτόματα έκανε το συνηθισμένο πεζό πρωινό “ποιοτικότερο”, των κοινών ποιοτικών, που έχω ζήσει στην εδώ πρωτεύουσα των Τρικαλινών:
“ΕΣΠΕΙΡΕ τραχανά και περιμένει να φυτρώσει πριν γυρίσει”, μου απαντά ο Στέργιος, αφήνοντας όλους μας με ένα μειδίαμα απορίας…
ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ότι μας κάνει πλάκα, του λέω ότι τον τραχανά τον απλώνουν, δεν τον σπέρνουν και αν, τέλος πάντων, τον σπέρνουν, με τις χυλοπίτες, τι κάνουν (;) τις αρμέγουν;
ΤΟ πολύ γέλιο άρχισε, όταν ο Στέργιος μας εξιστόρησε, γιατί ο αδελφός του έσπειρε τον… τραχανά. Να πώς έχει η ιστορία που έγινε ήδη ανέκδοτο στο Όκλι…
Ο άνθρωπος είχε πάρει μια σακούλα σπόρο, προκειμένου να σπείρει τον κήπο του για να πυκνώσει το γκαζόν.
ΚΑΤΑ λάθος, όμως, αντί για τον χορτόσπορο, πήρε την σακούλα με τον τραχανά, που ήθελε να πάρει μαζί του, όταν αναχωρήσει για τη Μελβούρνη και άρχισε να σπέρνει στον κήπο τραχανά.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, βέβαια, για λάθος που εύκολα κάνει ο… αλγόριθμος του ανθρώπινου μυαλού, που και αυτό όταν λόγω συνήθειας, είναι στον “αυτόματο”, δουλεύει μηχανικά…
ΣΤΗ συνέχεια, η συζήτηση στράφηκε στον “Νέο Κόσμο”, όταν ο Στέργιος με ρώτησε, αν άρχισα να ξαναγράφω τα “Ξυράφια”, για να παίρνει την εφημερίδα.
ΝΑΙ, του απαντώ, μόνο που τώρα η στήλη λέγεται “Υστερόγραφα” και παίρνω την εφημερίδα μπροστά από τον Γιώργο Φουντά, που έπινε καφέ να του την δείξω.
“ΘΑ την βρω”, μου λέει ο Στέργιος, “άσε την εφημερίδα γιατί μπορεί να θέλει να διαβάσει και ο πρόεδρος τι γράφεις”.
“Ο Φουντάς”, τού λέω, “δεν διάβαζε ποτέ τα ‘Ξυράφια’, διάβαζε μόνο όταν έγραφα κάτι, αποκλειστικά για τον ίδιο, ή την Κοινότητα, όσο ήταν πρόεδρος.
ΕΤΣΙ ήταν γενικά, όλοι οι πρόεδροι της Κοινότητας που γνώρισα (εκτός του Χρήστου Μουρίκη). Από την στιγμή που εγκατέλειπαν την προεδρία, δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για την Κοινότητα και την πορεία της.
ΛΕΓΟΝΤΑΣ αυτό, θα πρέπει να διευκρινίσω ότι ο Φουντάς, όπως και οι περισσότεροι πρόεδροι, έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, όταν ήταν πρόεδροι ή μέλη του ΔΣ.
ΑΠΟ τη στιγμή, όμως, που ανατρέπονται (όπως ο Φουντάς) ή αποχωρούν από την προεδρία, χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, συντρίβονται ψυχολογικά και ο εγωισμός τους δεν αποδέχεται, ότι ένας παντοδύναμος για 17 χρόνια πρόεδρος, είναι ξαφνικά ένα τίποτα…
ΚΑΙ, ιδιαίτερα, ένας άνθρωπος σαν το Γιώργο Φουντά, που κυριολεκτικά έσωσε με τις γνωριμίες του, το 1995, την Κοινότητα, από τον ολικό αφανισμό.
ΤΟΤΕ, βέβαια, σήκωνε το τηλέφωνο και μπορούσε να μιλήσει με τον Ανδρέα Παπανδρέου ή κάποιον από τους υπουργούς του. Τώρα, ο Ανδρέας είναι 28 χρόνια κάτω από το χώμα και ο δυναμικός και κραταιός τότε Φουντάς 87 χρόνων…
ΟΠΩΣ λέει -συχνά-πυκνά- και ο ίδιος, όταν μου τηλεφωνεί από το πάρκο της γειτονιάς του (στο Kew) αγναντεύοντας το Σίτι, “παν’ τα χρόνια, παν’ τα κάλλη” και ακολουθούν, τα προεδριλίκια, οι τίτλοι και οι περιουσίες, θα πρόσθετα εγώ σαν… Υστερόγραφο και αν θέλει ας το διαβάσει…
ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ και μάταια είναι όλα και ζουν όσο ακόμα η μνήμη μας είναι ζωντανή. Μετά, φούρνος να μην καπνίσει Φουντά…
Μπ. Στ.
