ΕΛΗΞΕ και αυτή η Έκθεση Βιβλίου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, σε συνεργασία με τους δύο πολιτιστικούς-λογοτεχνικούς φορείς της πόλης μας, στο Ελληνικό Κέντρο. Μπορώ να πω ότι σημείωσε επιτυχία από την άποψη ότι την επισκέφθηκαν αρκετοί συμπολίτες μας που αγόρασαν και βιβλία.
ΕΙΝΑΙ πολύ καλή η ιδέα αυτή, να διατίθεται μια φορά το χρόνο η αίθουσα του Ελληνικού Κέντρου σε συγγραφείς, εκδότες και βιβλιόφιλους. Είναι πολύ καλή η εικόνα συγγραφείς και εκδότες να βγάζουν την… πραμάτεια τους στη φόρα και όχι μόνο να γνωρίζονται με το κοινό αλλά και να συνάπτουν και σχέσεις μεταξύ τους – βιβλιοφιλικές εννοείται.
ΩΣΤΟΣΟ, επιβάλλεται η διοργάνωση αυτή να γίνει θεσμός. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξει μια επέκταση της Έκθεσης σε συγγραφείς και εκδότες της παροικίας που δεν εκπροσωπήθηκαν ή δεν συμμετείχαν στις δύο έως τώρα Εκθέσεις. Δεν είδα όλους εκεί – ή σχεδόν όλους. Έλειπαν μερικοί…
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να γίνει ένα πλατύτερο κάλεσμα και να καταρτισθεί ένα πιο πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα. Χρειάζεται, επίσης, να καταρτισθεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα επίσκεψης, ει δυνατόν και άμεσης συμμετοχής των σχολείων μας στα δρώμενα της Έκθεσης.
ΓΙΑΤΙ αν πράγματι η Έκθεση έχει στόχο (και) την τριβή της παροικίας, κυρίως των νέων γενεών, με το βιβλίο και τον θαυμάσιο -από κάθε άποψη- κόσμο του, τότε θα πρέπει να γίνει ένα νέο ανασκούμπωμα προς αυτή την κατεύθυνση. Οψόμεθα…
ΕΠΙΣΗΣ, πώς θα ήταν εάν οι υπεύθυνοι για τη διοργάνωση της Έκθεσης να διέθεταν ένα κονδύλι για να φέρουν επιλεγμένα λογοτεχνικά και μη βιβλία από την Ελλάδα για να εκτεθούν και πουληθούν στην Έκθεση; Υπάρχουν σίγουρα εκδότες που θα έστελναν έναν αριθμό βιβλίων τους σε εμάς.
Ή ΑΚΟΜΑ, πώς θα ήταν εάν στο πλαίσιο της Έκθεσης, ομάδες μαθητών των σχολείων μας αναλάμβαναν να παρουσιάσουν δύο-τρία βιβλία στο κοινό στα ελληνικά; Και τα βιβλία θα γίνονταν γνωστά και οι μαθητές θα έβαζαν σε άμεση πρακτική εφαρμογή τα ελληνικά τους και οι ίδιοι θα αποκτούσαν την ικανότητα της ομιλίας μπροστά σε κοινό. Με ένα σμπάρο… τρία τρυγόνια.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, η Έκθεση και τα δρώμενά της καλό θα ήταν να προβληματίσουν και τους διοικούντες την Ελληνική Κοινότητα να κάνουν κάτι με τη βιβλιοθήκη που διαθέτουν στον 10ο -αν δεν κάνω λάθος- όροφο του κτηρίου του Ελληνικού Κέντρου. Για παράδειγμα, ας αρχίσει να λειτουργεί πειραματικά κάποιες ώρες την εβδομάδα ως τόπος ανάγνωσης (;) και βλέπουμε. Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη… Ποτέ δεν ξέρεις…
ΚΑΙ κάτι άλλο: Κατανοώ την αγωνία αρκετών συμπαροίκων να προσφέρουν στον τομέα της παροικιακής λογοτεχνίας και του πολιτισμού γενικότερα, όμως, δεν κατανοώ το ότι πρέπει να υπάρχουν δυο αντίστοιχοι φορείς. Τώρα που κάποια πράγματα συρρικνώνονται, δεν είναι κοινός ο πόθος να έρθουμε πιο κοντά ώστε να δούμε τι μπορεί να γίνει από κοινού; Έτσι, ρωτώ…
ΠΟΙΟΣ θυμάται την Διεθνή Ένωση Εργαζομένων – στα αγγλικά International Workingmen’s Association (IWA) – την Α’ Διεθνή, για όσους με εννοούν; Ήταν η πρώτη διεθνής οργάνωση στον Κόσμο η οποία φιλοδόξησε να ενώσει συνδικαλιστικά τους πρωτοπόρους και πλέον συνειδητούς εργάτες από πολλές χώρες τον 19ο αιώνα, με στόχο την προώθηση και ικανοποίηση των αιτημάτων τους που ήταν το 8ωρο, η κατάργηση της παιδικής εργασίας, οι ευπρεπείς συνθήκες δουλειάς και άλλα.
Η IWA ιδρύθηκε στο Saint Martin’s Hall του Λονδίνου το 1864, αλλά το πρώτο της συνέδριο έγινε δύο χρόνια αργότερα (1866) στη Γενεύη. Η οργάνωση διαλύθηκε το 1876. Ωστόσο, τα πιο δραστήρια τμήματά της εδράζονταν στην Ελβετία, όπου ιδιαίτερα δραστήρια ήταν τα τμήματα των ρολογάδων στο Saint Imier και αλλού.
ΠΡΙΝ μερικές εβδομάδες ταξίδεψα για ένα μήνα στην Ελλάδα, αλλά κατόρθωσα να ξεκλέψω και 5 ημέρες για να πάω στην Ελβετία. Εκεί, ανάμεσα στα άλλα, πήγα και στο Saint Imier, ένα μεγάλο χωριό 6.000 περίπου κατοίκων σήμερα. Το Saint Imier ήταν ένα από τα σθεναρά κέντρα της σοσιαλιστικής και συνδικαλιστικής δράσης εκείνου του καιρού.
ΜΑΛΙΣΤΑ, φωτογράφησα και το κτήριο στο οποίο ιδρύθηκε το τοπικό τμήμα της Διεθνούς, το οποίο βέβαια σήμερα σε τίποτα δεν θυμίζει το μακρυνό -και για πολλούς ένδοξο- παρελθόν. Λίγο πριν την πανδημία υπήρχε μια πλακέτα στην εξωτερική πλευρά του κτηρίου που μαρτυρούσε τη χρήση του εκείνο το καιρό, αλλά τώρα δεν υπάρχει. Εκεί στεγάζονται δε σήμερα πολυτελές καφέ, αίθουσα χορού κ.ά.
Δ.Τ.
ΞΕΣΠΑΘΩΣΕ πάλι ο κατοχικός στρατός στην Κύπρο. Η πρόκληση αυτή τη φορά, μετά την από προ τριών μηνών στην περιοχή της Πύλας, όπου με μπουλντόζες προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο στη νεκρή ζώνη, έγινε στην ίδια ζώνη, στον Άγιο Δομέτιο, προάστειο της Λευκωσίας. Ένα περιστατικό, το οποίο -σύμφωνα με τα Κυπριακά ΜΜΕ- η κυβέρνηση «ούτε υποβαθμίζει ούτε υποτιμά».
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ; Έστησαν περιστρεφόμενη κάμερα στο «σπίτι της Μαρίας» στη νεκρή ζώνη, το οποίο σπίτι είχαν φροντίσει να ηλεκτροδοτήσουν πριν μερικές εβδομάδες.
ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ, είναι μια διαχρονική πολιτική του κατοχικού στρατού, να αμφισβητεί και να προσεγγίζει τη νεκρή ζώνη, η οποία είναι υπό την προστασία των Ηνωμένων Εθνών.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ; Την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Λυπάμαι που το γράφω. Δυστυχώς, 50 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του 1974, είναι το μόνο «όπλο» που διαθέτουμε για να επέλθει η ειρήνη και η ένταξη όλων των κατοίκων της μεγαλονήσου κάτω από την ομπρέλα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
ΑΔΕΛΦΙΑ, είναι η δική μας πατρίδα που βρίσκεται υπό κατοχή, άρα είναι η δική μας κυβέρνηση που πρέπει να πιέσει και να επιδιώξει την επίσπευση των διαπραγματεύσεων.
ΜΝΗΜΕΣ, πολλές μνήμες αναμόχλευσε η τελετή απονομής μεταλλίων και πιστοποιητικών στους απογόνους των βετεράνων που υπηρέτησαν στην Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια συμβολική χειρονομία της γενέτειρας, ως ένδειξη αναγνώρισης της συνεισφοράς τους και της θυσίας τους στην ελληνική γη.
ΗΤΑΝ η δεύτερη φορά που ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Μελβούρνη, κ. Εμμανουήλ Κακαβελάκης, ξεκίνησε μια έρευνα με επικεφαλής τον κ. Στηβ Κυρίτση OAM, πρόεδρο του Αυστραλοελληνικού Μνημείου, για να εντοπίσει Αυστραλούς βετεράνους ή τις οικογένειές τους που δεν είχαν λάβει ακόμη το διάσημο μετάλλιο της Ελληνικής Εκστρατείας.
ΓΙΑ να εντοπιστούν οι 40 οικογένειες, χρειάστηκε πολλή δουλειά, ξενύχτι, τηλεφωνήματα και όλα όσα περιλαμβάνει μια έρευνα σε βάθος στα Εθνικά Αρχεία της χώρας.
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ το χολ του Ελληνικού Παραρτήματος RSL επί της Ferrars Street στο South Melbourne, την περασμένη Κυριακή, ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Καθισμένη σε μια γωνιά, αισθάνθηκα ως Ελληνοαυστραλή, εθνική υπερηφάνεια, καθώς μια ανώνυμη, βρέθηκα ανάμεσα στο πλήθος των απογόνων των βετεράνων που θυσιάστηκαν στο βωμό της λευτεριάς.
ΤΗΝ περασμένη εβδομάδα αναφέρθηκα στην συρρίκνωση της παροικίας μας λόγω των πολλών θανάτων. Συγκεκριμένα, είχα γράψει «… όπως είχαμε έλθει καραβιές-καραβιές, έτσι φεύγουμε για το κοιμητήριο της γειτονιάς μας». Σήμερα το μάτι μου έπεσε σε άρθρο: «Γερνάει η… Γηραιά Ήπειρος: Δυσοίωνες προβλέψεις για την Ευρώπη μέχρι το 2100». Με βαριά καρδιά, έριξα μια ματιά. Είναι ακριβώς αυτό που υποδηλοί ο τίτλος.
ΕΠΕΙΔΗ οι προβλέψεις που καταγράφονται φτάνουν μέχρι το 2100 (!) το άφησα. Δεν ήθελα να συγχύσω το μυαλό μου και να προβληματίσω και εσάς με πράγματα που θα γίνουν μετά από 80 χρόνια. Άλλωστε, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
ΑΠΟ περιέργεια και στο πολύ γρήγορα η έκθεση λέει: Ο ευρωπαϊκός πληθυσμός θα συνεχίσει να αυξάνεται, φτάνοντας τα 453 εκατ. το 2026, μετά δηλαδή από 2 χρόνια, πριν μειωθεί στα 420 εκατομμύρια το 2100!
ΘΕΤΙΚΟ, πάντως, σύμφωνα πάντα με τις στατιστικές, είναι το γεγονός, ότι μετά τον Covid-19, η Ευρωπαϊκή Ένωση ανακάμπτει και από το 2022 εκτιμάται ότι έχει φτάσει στα 451 εκατομμύρια.
ΚΑΤΑ το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ελλάδα, ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα που άκουσα και, μάλιστα, χωρίς εισιτήριο εισόδου, ήταν μια μπάντα καταμεσής της Οδού Ερμού στην Αθήνα. Γύρω στους 14 μουσικούς, όλοι εξαιρετικά ταλέντα, έσμιγαν με μοναδική μαεστρία τις νότες από τα μουσικά τους όργανα. Μιλάμε για φανταστικές ενορχηστρώσεις και εναρμονισμένες με τα χρώματα της φωνής του κάθε εκτελεστή. Τραγουδούσαν ψυχαγωγώντας τους περαστικούς με τέτοιο πάθος, που οι πιο μερακλήδες έστηναν χορό. Η διακοπή κρατούσε ας πούμε 15 λεπτά για έναν καφέ και ένα τσιγάρο.
Η ΜΠΑΝΤΑ εξυπηρετούσε καθαρά το ελληνικό έντεχνο τραγούδι, εμπλουτισμένο με παραδοσιακά δημοτικά, νησιώτικα, κρητικά κλπ. Ένας ήχος και μια μελωδία που χάιδευε τα αυτιά και μας ταξίδευε σε όλη την Ελλάδα.
ΠΟΛΥΣ ο λόγος τελευταία με τις τιμές του ελαιολάδου, οι οποίες, λόγω έλλειψης του καρπού -έτσι τουλάχιστον μας λένε- διπλασιάστηκαν. Ανάμεσα στις ονομασίες κάνει την εμφάνισή του και το πυρηνέλαιο. Ένα λάδι το οποίο προέρχεται από το κουκούτσι της ελιάς και αν και τρώγεται κανονικά, θεωρείται κακής ποιότητας. Έχει σκούρο πράσινο ή καστανό χρώμα και χρησιμοποιείται, ραφιναρισμένο, στο τηγάνισμα, την κατασκευή σαπουνιών και το καντήλι, παρά στη σαλάτα μας.
ΕΣΕΙΣ γνωρίζετε ότι στην αγορά κυκλοφορούν και άλλα ραφιναρισμένα ελαιόλαδα, όπως το ηλιέλαιο, το καλαμποκέλαιο, το φοινικέλαιο, το σιναπέλαιο, το αραχιδέλαιο, το σησαμέλαιο και λοιπά, καθώς επίσης και άλλα ανθυγιεινά όπως το κοκοφοινικέλαιο, το γκι, το βανασπάτι και άλλα;
ΓΙΑΤΙ το γράφω; Γιατί ο κυρ-Κοσμάς, ο γείτονάς μου, μου πέταξε προχθές ένα: «Προσοχή στο λάδι που αγοράζεις. Να μην είναι νοθευμένο. Εγώ όμως έχω τον τρόπο και το ελέγχω» είπε και έκλεισε το μάτι, χωρίς να μου δώσει περαιτέρω εξηγήσεις. Να ανησυχήσω;
ΕΙΧΑ χρόνια να διαβάσω για «πανούκλα». Συνήθως χρησιμοποιούμε τη λέξη όταν αναφερόμαστε σε αρρώστια. Το άρθρο όμως του «Ν.Κ.» στις 27/11/2023, μιλά για την κάθοδο αρουραίων στο ψαροχώρι της Karumba της Κουησλάνδης, την οποία οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν με έντονο προβληματισμό. Όντως, δεν είναι και το πιο ευχάριστο να βλέπεις ποντίκια να τρέχουν γύρω σου, πόσο μάλλον να τα αντικρύζεις ψόφια. Η εικόνα και μόνο σε ανατριχιάζει.
ΤΟ ΘΕΜΑ παίρνει και άλλες διαστάσεις, καθώς ο πληθυσμός των ανεπιθύμητων επισκεπτών, έχει εκπληκτική ικανότητα πολλαπλασιασμού. Εύχομαι οι επισκέψεις τους να περιοριστούν στον βορά.
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ με μια είδηση πάλι από την Κύπρο. Συμπατριώτης μου, σύμφωνα με την «Philenews», παρουσιάστηκε στο δικαστήριο για να πληρώσει χρηματικό πρόστιμο 500 ευρώ. Ωστόσο, δεν παρέδωσε ούτε επιταγή ούτε μετρητά, αλλά μια βαλίτσα βάρους 50 κιλών, που περιείχε 15.500 νομίσματα των 1, 2, 5 και 10 σεντς. Οι δικαστικοί λειτουργοί, όμως, αρνήθηκαν να παραλάβουν τα κέρματα, στέλνοντάς τον στη τράπεζα για να τα αλλάξει σε χαρτονομίσματα.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, όπως και ο συγκεκριμένος κύριος. Τα σεντς δεν είναι χρήματα;
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
Κ.Γ.
