Αγαπημένοι μου συνάνθρωποι, με αγάπη και βαθύτατη εκτίμηση, η φτωχή μου πένα χαράσσει λίγες γραμμές αδελφοσύνης και απείρου σεβασμού και ευγνωμοσύνης.
Αγάπη, για την φυλή μας, σεβασμό ξεχωριστά στον κάθε συνάνθρωπό μου και ευγνωμοσύνη, διότι χάριν όλων αυτών, μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω την αστείρευτη εκτίμηση μου στην σεβαστή παροικία μας και να μοιραστούμε μαζί τις ευλογημένες αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων που φέραμε μαζί μας εδώ, στην αλλότρια γη.
Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια, ακόμα σαν χθες ήταν Χριστούγεννα, να ‘σου πάλι στο κατώφλι του νέου χρόνου, αλήθεια πόσες προσδοκίες είχαμε για το 2023, κατάβαθα του «είναι» μας, εκτοπίζαμε κάθε ζοφερή σκέψη, συλλέξαμε μόνο κάθε τι χρήσιμο και ευάρεστο για την ψυχή και την καρδιά μας…και οι εβδομάδες κύλησαν, ο ένας μήνας διαδέχονταν τον άλλον και προτού το καταλάβουμε, να και ο τελευταίος μήνας, ο Δεκέμβρης!
Ο μήνας ο καλός, ο γιορτινός, ο ελπιδοφόρος, έρχεται γεμάτος καλούδια, φορτωμένος με εράσμιες αναμνήσεις, έρχεται να ξυπνήσει από το λήθαργο τις κουρασμένες ψυχές μας, να μας ξαναζωντανέψει, να νιώσουμε…σαν τότε…τον μήνα της Θείας Γέννησης του Κυρίου.
Ω, ναι! Σαν τότε… κι ας έχουν περάσει δεκαετίες…κι ας έχουν οι ρυτίδες με μεγαλοπρέπεια…θρονιαστεί στο άλλοτε δροσερό πρόσωπο μας, ε, όσο και να’ ναι μας χαρίζουν κάποια αίγλη! Αξιοπρέπειας, γοητείας…
Ήρθε με όλη του την μεγαλοπρέπεια, να μας θυμίσει τα παλιά, να ανασκαλέψει τη χόβολη στην εστία της ψυχής μας, να θυμηθούμε…και τι να πρωτοθυμηθούμε; Και να ξεχαστούμε στο πανηγύρι της θαλπωρής και της άδολης παιδικής μας ζωής…
Πόσες όσιες αναμνήσεις συνοδεύουν τη ζωή μας, αγαπημένοι μου συνάνθρωποι, η λαχτάρα της γιορτής των Χριστουγέννων ακόμα κι αυτός ο καταλύτης χρόνος, δεν μπόρεσε να εκμηδενίσει από τον πίνακα της ψυχής μας…κι έρχονται άγιες μέρες ξανά, μακριά από την εποχή εκείνη, την αθώα άδολη ζωή μας!
Σήμαινε το μικρό καμπαναριό του χωριού, σήμαιναν οι καμπάνες στην μεγαλόπρεπη εκκλησιά της πολιτείας. Οι οικογένειες με το φαναράκι στο χέρι βάδιζαν ευλαβικά στην μικρή εκκλησιά του χωριού, που με δυσκολία χώραγε τους πιστούς εκείνο το παγερό χιονισμένο πρωινό, κι όμως όλοι βολεύονταν χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, ο μικρός ναός ξαφνικά έπαιρνε όψη λαμπρή, ο φτωχός πολυέλαιος αμυδρά έφεγγε…μα οι ψυχές των πιστών φωτίζονταν από αγάπη και σεβασμό.
Ναι, αυτή ήταν μια από τις πλέον όσιες αναμνήσεις που φέραμε μαζί μας, στην κάτω εσχατιά, σε όποια ηλικία κι αν ήρθαμε, νοερά γινόμαστε παιδιά και ξαναγυρίζουμε στην γενέτειρα μας….στο πατρικό μας…
…Κι όμως ζούμε σε ξένη γη, σε αλλότρια χώρα, κάτω από ξένους ουρανούς, δεν υπάρχει χιονισμένο καμπαναριό, δεν υπάρχουν τα φτωχά μανουάλια. Στους ναούς υπάρχει η μεγαλοπρέπεια, ακόμα και η χλιδή…ντυμένοι όλοι ελαφρά, καθώς πολλές φορές το θερμό κλίμα της χώρας που ζούμε την εποχή των Χριστουγέννων είναι αρκετά θερμό, ντυνόμαστε ελαφρά να μπούμε στην εκκλησιά, ενώ νοερά το πνεύμα μας μεταφέρεται σε ένα μακρινό, τοπίο χιονισμένο…απόμακρο, γαλήνιο.
Ω! πόσο θα θέλαμε να βρεθούμε στο απέριττο μικρό εκκλησάκι, το ταπεινό, το γεμάτο ευλάβεια λατρεία. Πόσο θα θέλαμε να ακούσουμε τα κάλαντα στα σοκάκια του χωριού, ή, ακόμη να τα λέγαμε κι εμείς, στον παππού στην γιαγιά, να γευτούμε τα πατροπαράδοτα γνήσια ελληνικά γλυκίσματα, που σου τρυπούσαν τη μύτη και οι ευωδίες τους απλώνονταν από άκρη σε άκρη στο χωριό. Πόσο θα θέλαμε να βρεθούμε στο γιορτινό τραπέζι του σπιτιού μας, να κόψει ο πατέρας την βασιλόπιτα – που μέρες και μέρες περιμέναμε αυτή την μεγάλη θυσία…
Από όπου κι αν ήρθαμε, είτε από χωριά είτε από πόλεις, από νησιά, ή από κάμπους και ψηλά βουνά, έχουμε την ίδια φλόγα, την ίδια ζέση, είμαστε Έλληνες , μείναμε Έλληνες σεβαστήκαμε κάθε όσιο και ιερό ιδανικό της φυλής μας.
Κρατήσαμε το κεφάλι ψηλά σε κάθε αντιξοότητα της βιοπάλης. Δεν βαλτώσαμε στην μεμψιμοιρία, στην ασάφεια, στον μαρασμό. Μείναμε τα αγνά εκείνα παιδιά, με σεβασμό και ευλάβεια και όταν έρχονται αυτές οι άγιες μέρες, εδώ, στα κράσπεδα το Νότου, γινόμαστε γίγαντες, γίγαντες της αντοχής και του καθήκοντος.
Γινόμαστε ξανά παιδιά και σιγοτραγουδάμε….
«Χιόνια στο καμπαναριό…που Χριστούγεννα σημαίνει…χρόνια στο καμπαναριό ξύπνησε όλο το χωριό. Νταν….Νταν…Νταν…κι όλοι πάνε στην εκκλησιά τον Χριστό να προσκυνήσουν, όλοι πάνε στην εκκλησιά, λάμπει απόψε η Παναγιά»
Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου συνάνθρωποι.
