«Καλήν ημέρα άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας
Χριστού την θεία γέννησιν
να πω στ’ αρχοντικό σας»
Όταν ήμασταν παιδιά με μεγάλη χαρά περιμέναμε πότε θα έρθουν τα Χριστούγεννα, να πάμε να πούμε τα κάλαντα με τις παρέες μας στις γειτονιές. Τότε ο χρόνος αργούσε να περάσει, ενώ τώρα τα χρόνια συσσωρεύονται πολύ γρήγορα επάνω μας…
Μα παρ’ όλα τα χρόνια η μνήμη ακόμα φωτίζεται, αναπολώντας εκείνα τα άδολα χρόνια,που ήταν γεμάτα αγάπη και στοργή από τους καλούς μας γονείς, τον παππού και την γιαγιά, τα αδέλφια μας, θείους, θείες, ξαδέλφια, νουνούς, και όλα τα αλησμόνητα άτομα, που μας έπλασαν τους ανθρώπους που κομίζουμε μέσα μας σήμερα.
Τότε η οικογένεια είχε συνοχή. Ο πατέρας ήταν ο κουβαλητής για την επιβίωσή μας, η μητέρα η ψυχή του σπιτιού και το στήριγμα όλων μας, ο παππούς και η γιαγιά το καλό παράδειγμα για μια συνετή ζωή, και οι συγγενείς ήταν σφιχτά δεμένοι αναμεταξύ τους και αγαπημένοι. Η οικογενειακή αγάπη και η στήριξή τους μας έπλασαν τελικά τους
ανθρώπους που γίναμε.
Τα Χριστούγεννα ήταν η μεγάλη γιορτή της αγάπης και της χριστιανοσύνης. Η γέννηση του Χριστού, για τις παιδικές μας ψυχές, ήταν η διδαχή της συνύπαρξης με τους συνανθρώπους γύρω μας. Εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα όλες οι νοικοκυρές έκαναν γενική καθαριότητα, και ετοίμαζαν όλα όσα χρειάζονταν για να φέρουν την εορταστική ατμόσφαιρα στο κάθε σπιτικό, πλούσιο ή φτωχικό. Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα ετοίμαζαν και τα χριστόψωμα, τα κουλουράκια, τους κουραμπιέδες, τις δίπλες, και άλλα γλυκίσματα που δεν έπρεπε να αρτυθούμε πριν τη γέννηση του Χριστού, διότι νηστεύαμε.
Νηστεία, λοιπόν, υπομονή και θεία χάρη, με την Αγία Κοινωνία – το χρυσό δοντάκι, όπως μας έλεγαν – όταν ήμασταν μικρά. Και ανήμερα τα Χριστούγεννα μάς ξυπνούσαν οι χαρμόσυνοι ήχοι της καμπάνας, που μας καλούσαν όλους στην εκκλησία να συνεορτάσουμε αγαπημένα και χαρούμενα.
Τα χριστουγεννιάτικα δώρα μας ήταν ένα τόπι, καινούργια παπούτσια, παλτό ή φόρεμα διότι μεγαλώναμε, ή κάποιο βιβλίο με εκλεκτά παραμύθια, πάντοτε με πολλή αγάπη και ευχές για υγεία και να γίνουμε καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι, για να τα βγάλουμε πέρα με τη βιοπάλη.
Τώρα τα έχουμε όλα, αλλά λίγο ή πολύ όλοι ζούμε μοναχικά. Εδώ και πολλές δεκαετίες η ζωή μας άλλαξε ριζικά. Οι γυναίκες, μητέρες και μη, εργάζονται έξω από το σπίτι, και τώρα σηκώνουν περισσότερα βάρη επάνω τους.
… Ο πολιτισμός διαρκώς προχωρά, και οι αλλαγές μάς μαστίζουν καθημερινά, αλλά οι πόλεμοι συνεχίζονται για την επικράτεια των δυνατών…
Η Ουκρανία γεμάτη συντρίμμια, και το τέλος αυτού του πολέμου δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά. Οι Άγιοι Τόποι αιματοβαμμένοι, ούτε εκεχειρία ίσως δεν θα υπάρξει εκεί για τα Χριστούγεννα. Ερείπια παντού και άστεγοι… Οι νεκροί και οι πληγωμένοι διαρκώς αυξάνονται, και οι θρήνοι και οι τραγωδίες μεγαλώνουν.
Ένας άλλος πόλεμος, χωρίς όπλα, απλώνεται παντού στις ημέρες μας. Είναι τα διαζύγια που καταστρέφουν συθέμελα τους δεσμούς της οικογένειας, αλλάζοντας τη ροή του κόσμου! Σπασμένες οικογένειες με τις σπαραγμένες ψυχές των παιδιών τους, που γίνονται τα αθώα θύματα των γονιών τους! Αυτές οι γιορτερές ημέρες δεν υποφέρονται χωρίς την πατρική ή μητρική αγάπη και στοργή.
… Δύστυχη ανθρωπότητα, εκπολιτιστήκαμε τόσο, για να στεφτούμε απάνθρωπα την αποξένωση από τους ανθρώπους που θα μας έφερναν την ευτυχία…
Παρ’ όλα αυτά που μας ταλανίζουν, εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου σε όλους καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα, με αγάπη και εσωτερική ειρήνη και ηρεμία, διότι χωρίς αγάπη, καλοσύνη και ελπίδα δεν ανθίζουν αγαθά αισθήματα στα ενδόμυχα της ψυχής μας. Χωρίς θετική ενέργεια δεν έρχεται τυχαία η καλυτέρευση του βίου μας. Οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για όλα… Ας το σκεφτούμε αυτές τις Άγιες ημέρες για να υπάρξει η αναγέννηση μέσα μας.
