Η Άννα Κυπαρή διατηρεί πάθος με τη φωτογραφία από πολύ μικρή ηλικία, καθώς ξεκίνησε από τα 15 της να εξασκείται και να τραβά ό,τι της κινούσε την περιέργεια.
Παράλληλα, μεγάλωσε στο προάστιο Sunshine της Μελβούρνης, παρακολουθώντας οικογένειες που έφτασαν στην Αυστραλία και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια νέα ζωή σχεδόν από το μηδέν.
Την προσοχή της τράβηξαν πριν μερικά χρόνια οι συνήθειες των μεταναστών ύστερα από την εγκατάστασή τους εδώ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συλλογής φωτογραφιών οι οποίες θα παρουσιαστούν στην έκθεση “Homage” στην γκαλερί Off The Kerb, που βρίσκεται στο 66B Johnston St, Collingwood. Η έκθεση εγκαινιάστηκε και θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Νοεμβρίου.
Μέσα από τις φωτογραφίες αυτές εξετάζονται κάποια παράδοξα στον τρόπο ζωής των μεταναστών, αλλά και ορισμένα κοινά στοιχεία στον τρόπο με τον οποίο διατηρούν το αίσθημα της νοσταλγίας για την πατρίδα τους στο ίδιο τους το σπίτι.
Όπως δηλώνει και η ίδια η Κυπαρή στον “Νέο Κόσμο”, οι άνθρωποι δεν θέλουν να χάνουν επαφή με ότι τους δένει με τη χώρα προέλευσής τους:
“Αυτό που είδα ήταν ότι οι άνθρωποι ήθελαν ο χώρος στον οποίο μένουν να τους θυμίζει το σπίτι που άφησαν στην πατρίδα τους. Είτε είναι μετανάστες από την Ισπανία είτε από την Τουρκία είτε από οπουδήποτε, όλοι ήθελαν να φέρουν μαζί τους αυτό το συναίσθημα της νοσταλγίας… και αυτό φαίνεται μέσα από τον σχεδιασμό του σπιτιού τους”.
Η Άννα Κυπαρή θα παρουσιάσει τις φωτογραφίες της στην έκθεση σε συνεργασία με την, επίσης, φωτογράφο και πρόσφυγα από το Λίβανο, Έιμαν Καάκε.
Με τα φωτογραφικά τους στυλ να διαφέρουν σημαντικά, οι δύο καλλιτέχνιδες παρατήρησαν ότι μοιράζονται έναν ιδιαίτερο σεβασμό για τον ιερό αυτό χώρο που αποκαλείται “σπίτι”, έχοντας αμφότερες μεγαλώσει υπό δύσκολες οικονομικά συνθήκες.
“Το σπίτι είναι μεγάλη υπόθεση για εμάς” τονίζει η Κυπαρή. “Η Έιμαν είναι πρόσφυγας που μιλά για το συναίσθημα και την ιδέα του τι είναι σπίτι, κι εγώ είμαι παιδί μεταναστών, κι ανακάλυψα ότι από τη στιγμή που θα εγκατασταθούν, θα μείνουν εκεί μόνιμα. Δεν θα φύγουν ξανά”.
Κι ενώ το μεταναστευτικό και η συμπεριφορά προς τους νεοερχόμενους παραμένει ένα “καυτό” θέμα στην πολιτική ατζέντα, η έκθεση αυτή έρχεται να τονίσει τις ομοιότητες με την εποχή του ’60 και του ’70, όπου οι άνθρωποι δυσκολευόντουσαν πολύ για να βρουν μια θέση στην κοινωνία.
“Υπάρχει μια συνεχής κουβέντα για το μεταναστευτικό, καθώς και μια διαρκής ένταση όταν αναφερόμαστε σε αυτό το θέμα. Αυτό που θέλω να δείξω είναι πως όλοι θέλουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς και όλοι θέλουμε το σπίτι μας να είναι κάτι το οποίο είναι αποκλειστικά δικό μας, είτε μετακομίσαμε εδώ πριν ένα χρόνο, είτε πριν 30 χρόνια. Θεωρώ πως η ιδέα αυτή είναι που πρέπει να συζητηθεί”, τονίζει η φωτογράφος.