Δεν θα πω ότι η αποδημία του κάποτε συνάδελφου Γιώργου Γαλάνη με ξάφνιασε. Γνώριζα ότι τελευταία αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και ότι είχε βρε καταφύγιο στο απάνεμο λιμάνι της «Φροντίδας».
Τον γνώρισα το 1984 με το που πάτησα πόδι στο «Νέο Κόσμο». Τότε τα γραφεία μας στεγάζονταν στη γωνία Russell και Lonsdale Streets στο σίτι. Θυμάμαι το γραφείο του ήταν σε μια γωνιά στην μεριά των δημοσιογράφων, με αρχισυντάκτη τον κ. Νώντα Πεζάρο.
Θυμίζω ότι η παροικία μας προς το τέλος του 70 και όλη τη δεκαετία του 80 ήταν στις δόξες της. Καλύτερα δεν γινόταν. Όντας στο τμήμα των διαφημίσεων (ρεκλάμες τις έλεγε ο αείμνηστος διευθυντής μας Τάκης Γκόγκος), μπορώ με το χέρι στην καρδιά να το υποστηρίξω, αναφέροντας την πληθώρα των «εν ενεργεία» Παροικιακών Οργανισμών, των Ελληνικών Σχολείων, η Ελληνική Κοινότητα είχε το 1979-1980 πάνω από 100 εκπαιδευτικούς και 45 σχολικές μονάδες και άλλα πολλά.
Στέκομαι λίγο στην εβδομάδα μου διανύουμε, όπου όλοι οι Σύλλογοι οργάνωναν την ετήσια εκδρομή τους. Οπότε η ανακοίνωση στο «Νέο Κόσμο» ήταν ο μοναδικός τρόπος ενημέρωσης των μελών τους.
Είμαι σίγουρη πως κι εσύ τα θυμάσαι Γιώργο, γιατί συχνά πυκνά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, η κουβέντα μάς πήγαινε στο πριν.
Ο Γιώργος είχε το δικό σου πόστο. Εκείνο της επιμέλειας των νυχτερινών κέντρων. Και τί κέντρα ήταν τότε Θεέ μου! Η Νεράιδα, τα Αστέρια έτσι για να αναφέρουμε μερικά, ήταν από τα πιο κοσμικά. Τον θυμάμαι να κάθεται σε μια γωνιά με τον αείμνηστο φωτογράφο μας Γιώργο Μπεμπόνη και να δίνει οδηγίες για φωτογραφίσεις των καλλιτεχνών, που και τότε μας επισκέπτονταν συχνά από την Ελλάδα για να «τραγουδήσουν … για τα ξενιτεμένα τους αδέλφια».
Τις Τετάρτες, αργά το απόγευμα, ήταν επίσης μαζί μας στο εργαστήρι της σελιδοποίησης, όπου έδινε οδηγίες στους σελιδοποιούς, για τις ρεκλάμες των κέντρων.
Ωστόσο εκείνο που χαρακτήριζε τον Γιώργο Γαλάνη, και θα τον θυμόμαστε, ήταν το «τελευταίο». Όταν αποχώρησε από το «Νέο Κόσμο», τηλεφωνούσε συχνά στον αείμνηστο Κώστα Παϊβανά για να του πει το τελευταίο ανέκδοτο που κυκλοφορούσε στα πηγαδάκια της παροικίας. Γαργαριστά κι ενίοτε ακατάλληλα, ο Παϊβανάς είχε το ταλέντο να προσθέτει και να αφαιρεί, οπότε με τα σημερινά δεδομένα, γίνονταν «viral».
Γιώργο ήλθε τώρα η δική μας η σειρά να σου πούμε το «τελευταίο».
Αντίο λοιπόν, καλό ταξίδι και αιώνια ανάπαυση.
