ΑΝ οι δυο προηγούμενες στήλες -για το πώς έφτασε η παροικία μας εδώ που βρίσκεται σήμερα- ήταν λίγο στενάχωρες και “απαισιόδοξες” για ορισμένους αναγνώστες, τότε…
Η σημερινή “ούτε με σφαίρες” δεν μπορεί να είναι πιο αισιόδοξη, μιας και θα αναφερθώ στην ακόμα πιο στενάχωρη ανθρώπινη φύση του… κατηφορικού μας προβλήματος: τα ανυποχώρητα γεράματά μας…
ΩΣ εκ τούτου, προσδεθείτε γιατί η ανάγνωση που ακολουθεί, θα έχει σοβαρές “αναταράξεις” για την ψυχική σας υγεία, μιας και θα σας θυμίζει και παρόμοιες δικές σας αναμνήσεις, εμπειρίες, κόσμο και φίλους που χάθηκαν και… μελλοντικές αναπόφεκτες απώλειες και ταλαιπωρίες…
ΠΟΥ με τα χρόνια, θα αυξάνονται και θα χειροτερεύουν, ενώ παράλληλα, από εξάμηνο σε εξάμηνο πια, θα λιγοστεύουν οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, που σχεδόν καθημερινά τρώγατε τα μεσημέρια έξω και λέγατε “πολλά και διάφορα”, που κανείς πια (ούτε οι ζώντες) δεν θυμούνται…
ΘΑ αραιώνουν οι γνωστοί και άγνωστοι, που πίνατε μαζί καφέ στο “Medallion”, παλιές παρέες που πηγαίνατε στο γήπεδο, στα… “μπουζούκια” ή στο “Retreat”, για να συναντήσετε κάποιον για ποτό σε κάποιο μπαρ και μια επίσκεψη στο “Rebelos” για έξτρα σφηνάκια…
ΚΑΙ επειδή όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι με τον χρόνο λιγοστεύουν, καλά είναι να τα μνημονεύουν (όσο ακόμα ζουν…) οι εναπομείνοντες, πριν περάσουν και αυτοί στην αθανασία της αιώνιας σιωπής.
ΜΕ λίγα λόγια, ό,τι και αν κάνουμε, θέμα χρόνου είναι να ξεχαστούν όλοι και τα πάντα και όλος ο αγώνας, για μας τους αναχωρητές, δίνεται για να μην θαφτούμε “on line”, στην ψηφιακή μοναξιά της απομόνωσης για όσο (τυπικά τουλάχιστον) είμαστε ακόμα ζωντανοί.
ΑΝ κρίνω ότι από την πολύ μεγάλη παρέα γύρω από τον “Νέο Κόσμο”, που χρειάστηκαν 50 χρόνια γνωριμίας, φιλίας, συναδελφηκότητας και συνεργασίας για να χτιστεί, έχουμε απομείνει τέσσερεις, που βλεπόμαστε κάπως τακτικά…
ΚΑΙ όταν λέω “τακτικά” εννοώ, το πολύ-πολύ, μια φορά τον μήνα και αυτό κατόπιν ενός “αγώνα” τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων για να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, μιας και οι δύο από αυτούς εργάζονται ακόμα και είναι συνέχεια… μπίζι!
ΠΟΛΥ δύσκολο στις μέρες (που όλοι είναι… μπίζι!), ακόμα και οι… άνεργοι!, να βρεις έναν άνθρωπο να σου πει “είμαι ελεύθερος και έχω χρόνο να τα πούμε όποτε θέλεις”.
ΜΟΝΟ παραδοσιακοί τεμπέληδες σαν εμένα, που ξοδεύουν το χρόνο τους αποκλειστικά στον εαυτό τους και σε ό,τι γουστάρουν, τους φτάνει και τους περισσεύει ο χρόνος και για άλλους, αλλά επειδή οι “άλλοι” είναι μπίζι, κάνουν πάλι παρέα στον εαυτό τους.
ΕΓΩ,τον άπλετο χρόνο μου τον ξοδεύω κυρίως στο διάβασμα, στο περπάτημα, πού και πού, για καφέ και παρέα με κάποιο φίλο και τα δύο παιδιά μου, σπάνια πια στον κινηματογράφο και για καμιά βαρετή βόλτα με το αυτοκίνητο, στην ακόμα πιο βαρετή (μέχρι πλήξης) τούτη πόλη.
ΞΕΧΑΣΑ να αναφέρω (για όσους συνεχίζουν να ενδιαφέρονται για τα οικονομικά μου…) ότι εδώ και έξι χρόνια είμαι συνταξιούχος και για τη στήλη αυτή, ή ό,τι έγραφα από την Ελλάδα που ήμουν, δεν πληρώνομαι…
ΓΡΑΦΩ και θα συνεχίσω για όσο καιρό με ευχαριστεί (και μπορώ), για ελάχιστους φίλους (καμιά εικοσαριά όλους και όλους που είπε μια μέρα ο Χρήστος Σαρδέλης) που μου το έχουν ζητήσει και για να κάνω παρέα στους εναπομείνοντες αναγνώστες που εκτιμώ για το κουράγιο τους γιατί με διάβαζαν και συνεχίζουν να με διαβάζουν, προκειμένου να τους κάνω παρέα.
ΚΑΙ επειδή, όπως έγραψα και πιο πάνω, μου περισσεύει πολύ χρόνος (και ελάχιστα χρήματα), για όλες τις απαραίτητες μικροδουλειές χρησιμοποιώ το περπάτημα, που σημαίνει “με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”…
ΒΕΛΤΙΩΝΩ τη φυσική μου κατάσταση, περπατώντας -χοντρικά- καμιά εβδομηνταριά χιλιόμετρα την εβδομάδα, και κάνω ολική οικονομία σε καύσιμα, διόδια, πρόστιμα για πάρκινγκ, ταχύτητα, φθορές χρήσης… Κανένα πενταχίλιαρο δολάρια το χρόνο.
ΚΑΙ ενώ όλα πήγαιναν καλά και απολάμβανα την ψυχική μου ηρεμία και την μετρημένη οικονομική μου γαλήνη, έλαβα ηλεκτρονικά και όχι ταχυδρομικά (ναι, με email) από τον Δήμο Port Phillip την ειδοποίηση για να ανανεώσω για έναν ακόμα χρόνο, το permit για να παρκάρω στον δρόμο το αυτοκίνητό μου.
ΜΟΥ έγραφαν, επίσης, ότι θα πρέπει να πληρώσω 25 επιπλέον δολάρια για να παρκάρω δωρεάν έξω από το σπίτι μου! Και ακόμα πολύ περισσότερο για να μένω μέσα! Το τι είπα από μέσα μου για την αύξηση αυτή, δεν το μολογώ (επειδή και οι τοίχοι πια έχουν αυτιά) όπως…
ΔΕΝ θα ομολογήσω τι ψιθύρισα για τις συνεχιζόμενες αυξήσεις παντού και στα πάντα, χοντρικά δηλαδή σε ό,τι κουνιέται, σεβόμενος την πολιτική ορθότητα (που είναι λίγο πιο… έξυπνη από τοίχο), δεν πρόκειται ούτε στον “Ν.Κ.” να το γράψω.
ΚΑΙ τι να πεις πια και ποιος να σε ακούσει, μήπως οι τοίχοι με αυτιά, που πολιτεύονται στις… πολιτισμένες (και Δημοκτατικές!) χώρες της Δύσης, που οι συνεχιζόμενες αυξήσεις έχουν περάσει σε συχνότητα τις βροχοπτώσεις της Μελβούρνης!
ΤΕΛΟΣ πάντων, μιας και περπατάω, αποφάσισα να επαναλάβω ό,τι κάνω τα τελευταία 20 χρόνια που μένω εδώ. Να περάσω και από το Δημαρχείο της St Kilda και να πληρώσω για τον επόμενο χρόνο, προκειμένου να αποφύγω τα πρόστιμα για παράνομη στάθμευση.
ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ, ότι μέχρι τώρα, το μόνο που μου ζητούσαν για να μου δώσουν το πάρκινγκ permit, ήταν η άδεια οδήγησης, που πιστοποιούσε ποιος είμαι και ότι κατοικούσα στην συγκεκριμένη διεύθυνση και τον αριθμό κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Μόνο αυτά…
ΤΩΡΑ πια, στην… “on line” τεχνολογική εποχή μας, που υποτίθεται θα έκανε ευκολότερη τη ζωή μας, ό,τι ζητούσαν μέχρι πέρυσι απλά ΔΕΝ ισχύει!
ΤΩΡΑ, το παίρνεις το permit, μόνο “on line”, ακλουθώντας (αν μπορείς) τη σχετική διαδικασία ή, αν πας εκεί για να το πάρεις, όπως εγώ, το πρώτο που μαθαίνεις είναι να περιμένεις…
ΝΑ όμως και η διαδικασία της αναμονής και της εξαντλούμενης υπομονής, που διήρκεσε 45 ολόκληρα λεπτά, για μια δουλειά που μέχρι πέρυσι, τελείωνε σε ένα πεντάλεπτο, τώρα και “on line” να την κάνεις θέλεις το διπλάσιο χρόνο.
ΕΙΠΑ στον υπάλληλο ποιος ήμουν και τι ήθελα και, παράλληλα, του έδειξα την άδεια οδήγησης και το email που είχα λάβει. Με ευχαρίστηε ευγενικά ο άνθρωπος και συγκεντρώθηκε στην οθόνη του υπολογιστή του…
ΤΑ πρώτα δέκα λεπτά πέρασαν γρήγορα και ενώ εγώ περίμενα, ότι όπου νάναι θα μου πει “τελειώσαμε”, μου ζήτησε συγνώμη που με καθυστερεί και συνέχισε να πληκτρολογεί ψάχνοντας για “κάτι” που δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να ήτανε.
ΤΑ δέκα λεπτά έγιναν είκοσι και τα είκοσι σχεδόν 40, μέχρι να εμπεδώσω ότι ο υπάλληλος, που κάθε τόσο μου ζητούσε συγνώμη, βρίσκονταν καταμεσής ενός “on line” Γολγοθά για το permit.
ΣΤΟ μεταξύ, κάθε τόσο σηκωνόταν και συμβουλευόταν δύο άλλους συναδέλφους του που κάθονταν πιο πίσω. Είχαν περάσει ήδη 45 λεπτά (!), μέχρι δυο από τους τρεις υπαλλήλους που ασχολήθηκαν με το θέμα μου, μου ανακοινώσουν την ετυμηγορία των… ερευνών τους, που ήταν η κάτωθι:
ΠΡΩΤΟΝ, permit όπως παλιά δεν δίνεται πια. Δεύτερον, η “on line” αποκτησή του είναι μονόδρομος (!). Τρίτον, για να μου τό δώσουν αυτοπροσώπως, θα πρέπει να τους προσκομίσω όλα τα “χαρτιά” του αυτοκινήτου, δηλαδή, την ασφάλειά του για τυχόν ατυχήματα, το registration, ασφάλεια οδικής βοήθειας κλ.π…
ΕΤΣΙ, λοιπόν, μόνος και άπραγος, πήρα περπατώντας τον δρόμο της επιστροφής, παραφράζοντας ψιθυριστά, τον πασίγνωστο στίχο του Διονυσίου Σολωμού από τον εθνικό μας ύμνο:
“Μοναχός το δρόμο επήρα,
και επέστρεψα άπραγος και μοναχός.
Δεν είν’ εύκολες, ούτε οι on line θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί”.
ΚΑΠΩΣ έτσι, με την ψυχολογία μου στα τάρταρα και το νευρικό μου σύστημα στα ύψη, “πετάχτηκα” από την St Kilda στα Καλάβρυτα, στον τόπο δηλαδή της εθνικής μας επανάστασης , που έμπνευσαν τον Σολωμό και πήρα το Permit σε χρόνο ντετέ…
ΑΥΤΟ, έγινε για άλλη μια φορά, με την ψηφιακή βοήθεια της πρώην συζύγου μου, Αλεξάνδρας, που είναι πιο γρήγορη και αποτελεσματική και από τις μηχανές αναζήτησης πληροφοριών και δεδομένων της Google και έχει αναλάβει (εργολαβικά) να με εκπροσωπεί στον “online” κόσμο εδώ και 30 χρόνια.
ΚΑΙ επειδή όλα τα καλά έχουν και τα κακά τους, η Αλεξάνδρα ευθύνεται κυρίως για τον ψηφιακό μου αναλφαβητισμό. Ενώ άμοιροι ευθυνών, δεν είναι και ορισμένοι συνάδελφοι από την εφημερίδα, όπως ο Σωτήρης Χατζημανώλης και ο Δημήτρης Τρωαδίτης, που πάντα με βοηθούσαν γιατί ήμουν… τεμπέλης. Επιστρέφω στο θέμα…
ΤΟ επεισόδιο με το permit, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και με έσπρωξε να γράψω τη σημερινή στήλη και να ασχοληθώ και πάλι με το μεγάλο θέμα της περιθωριοποίησης όλων όσων έχουν περάσει το 65ο έτος της ηλικίας τους.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ σε όλους εμάς, που ζήσαμε σε έναν κόσμο αργών ταχυτήτων, στο χτίσιμο του οποίου και συμβάλαμε και μέχρι να “αποστατευτούμε”, είχαν έλθει τα πάνω-κάτω και βρεθήκαμε σε έναν άλλο κόσμο που ουσιαστικά αγνοεί την ύπαρξή μας.
ΟΙ αλλαγές πια στους ρυθμούς ζωής, συνεχίζουν να επιταχύνονται που άκομα και νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να τους παρακολουθήσουν. Αν λάβετε υπόψη σας, ότι τα νεαρά άτομα στο Δήμο Port Phillip δεν ήταν σε θέση να διεκπεραιώσουν σε 45 λεπτά, μια απλή ιντερνετική διαδικασία, πόσο δύσκολο είναι για όλους εμάς.
ΑΝ πια δεν μπορείς να κάνεις, έστω και με δυσκολία, τις δουλειές σου online♥️. (Σημείωση: την καρδούλα-που σημαίνει…αγάπη- την βγάζει αυτόματα όταν χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη λέξη!) η ερώτηση είναι πώς θα ζήσεις;
Η απάντηση από τους κυβερνώντες και όλους τους αρμόδιους είναι πρακτικά “κόψε το κεφάλι σου”. Ναι, έτσι συμπεριφέρονται. Καρδούλες μοιράζουν όλοι. Ακόμα και αυτό το… αριστερό σούργελο, η Ζωή Κωνσταντοπούλου…
ΕΠΕΙΔΗ το όλο θέμα είναι πολύ μεγάλο (και για εμάς τους περιθωριακούς μεγαλύτερο) θα επανέλθω την ερχόμενη εβδομάδα. Εκτός των άλλων, έχετε υπόψη ότι, μόνο “on line♥️” πρέπει να υποβάλετε το αίτημά σας για ευθανασία….
Μπ. Στ.
