ΣΕ ΚΛΙΜΑ οδύνης απευθύνθηκε προχθές Τετάρτη το τελευταίο αντίο στον δημοσιογράφο, Γιώργο Γαλάνη, ενώ «ράγισε» καρδιές μια επιστολή της αδελφής του, που ζει στην Ελλάδα, και διαβάστηκε στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας Richmond όπου εψάλη η εξόδιος ακολουθία.
ΣΧΕΤΙΚΑ λίγοι αυτοί που έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν. Ακόμα και από τον δημοσιογραφικό κόσμο… Μεταξύ αυτών που δεν τον ξέχασαν ήταν ο πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Γιώργος Φουντάς, ο πρώην πρόεδρος της Παλλακωνικής Αδελφότητας, Χρήστος Καλαβρυτινός, ο γνωστός ιδιοκτήτης κέντρων και προπονητής Κώστας Ταγκαλάκης κ.ά.
ΟΤΑΝ ο «Νέος Κόσμος» έγραψε την θλιβερή είδηση για τον θάνατο του Γιώργου Γαλάνη, λάβαμε ένα email από την αδελφή του, που ζει στην Ελλάδα, και ανέφερε: «Πληροφορηθήκαμε ότι ο αδελφός μας δημοσιογράφος Γιώργος Γαλάνης, απεβίωσε την Κυριακή. Επειδή μπήκα στην εφημερίδα μέσω διαδικτύου και είδα την αφιέρωσή σας σε αυτόν και επειδή είχαμε χάσει τα ίχνη του, σας παρακαλώ θερμά, αν έχετε την καλοσύνη, να μου στείλετε μερικές φωτογραφίες του, ώστε να τον έχω έστω και τώρα. Όταν έφυγε από την Ελλάδα, ήμουν 4 χρόνων και έχω λιγοστή ανάμνησή του. Η δε αδελφή μας η μικρότερη, ήταν μόλις 6 μηνών μωρό. Με λένε Γεωργία Γαλάνη».
ΤΟ email αυτό το δώσαμε στον Μιχάλη Προφύρη, που είχε αναλάβει τα της κηδείας του Γιώργου και ήρθε σε επαφή μαζί της.
Η επιστολή της αδελφής, την οποία διάβασε ο ιερέας του ιερού ναού Αγίας Τριάδας, έχει ως εξής:
«Παρακαλώ να μεταφέρετε αυτά τα λίγα λόγια αφιέρωσής μου στη μνήμη του αδελφού μου, τον οποίο θα μνημονεύω μαζί με τον πατέρα μου και την αδελφούλα μας Στέλλα, που έφυγε πολύ μικρούλα:
“Ήμουν μόλις 4 χρονών παιδάκι, όταν εσύ νεαρό παλληκαράκι -μόλις 22 χρόνων- πήρες το δρόμο της ξενιτειάς.
‘Εναν δρόμο που δεν θα είχε γυρισμό και που θα έκοβε ανάμεσα σ’ εσένα και τις αδελφές σου κάθε δυνατό δεσμό. Τη μικρή αδελφή σου τη Νίκη, την άφησες πίσω μωρό, πολύ μωρό, μόλις 6 μηνών.
Δεν γνωριστήκατε ποτέ. Εγώ είχα την τύχη να σε γνωρίσω σε αυτό το λιγοστό πέρασμά σου από τη ζωή μου. Οι αναμνήσεις μου ελάχιστες. Πολλές φορές στην μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου σε έφερνα στο μυαλό μου, πότε αναπολώντας τις λίγες και αχνές σκηνές της μνήμης μου ανάμεσά μας και πότε αναρωτιόμουν πού να βρίσκεσαι και πώς να είναι η ζωή σου τώρα.
Σε θυμάμαι ξαπλωμένο στο δωμάτιό σου στη Μονεμβασιά, να με παίρνεις αγκαλιά και να παίζω μαζί σου. Θυμάμαι τη φωνή σου να μου λέει “κάθισε καλά μικρή”, όταν έκανα παιδικές σκανταλιές.
Θυμάμαι που ήμασταν στην αυλή του σπιτιού μας και μου έλεγες να σου φέρω τα παιδικά παιχνίδια μου για να παίξουμε. Πόσο με αγαπούσες!
‘Οπως θυμάμαι, τη βραδιά που έφευγες με το καράβι για την Αυστραλία κι εγώ απόμεινα να το κοιτάζω που απομακρυνόταν και να κλαίω για τον αποχωρισμό. Χρόνια μετά, που εγώ βρισκόμουν στην εφηβεία μου, στην αλληλογραφία σου με τον πατέρα μας, συμπλήρωνα στο τέλος κι εγώ ” Γιώργο τι κάνεις; Εγώ καλά είμαι”.
Κι έτσι ξεκινήσαμε να έχουμε πάλι επαφή, αλληλογραφώντας οι δυο μας. Και αυτή τη φορά, δυστυχώς, η επαφή μας κράτησε λίγο.
Έκτοτε δεν έμαθα ποτέ τίποτα για σένα, αν και προσπάθησα πολλές φορές. Εικόνες από τη ζωή σου στην ξενιτειά δεν έχω.
Ούτε φωτογραφίες σου, εκτός από μια που είσαι με τον Αντωνάκη σου. Τα μοναδικά νέα που έμαθα για σένα, δυστυχώς, ήταν αυτά του θανάτου σου και έτσι μπόρεσα να βρω την κ. Κλαίρη Γαζή, η οποία με παρέπεμψε στον κ. Μιχάλη Προφύρη, με τον οποίο ήσασταν φίλοι, και τους οποίους ευχαριστώ για την αναφορά τους στο θάνατό σου και για ό,τι κάνουν για σένα, καθώς και για την ανταπόκρισή τους στα μηνύματά μου.
‘Ολα αυτά τα χρόνια εσύ με την πένα σου έγραφες για όλους και όλα. Τώρα έγραψαν οι φίλοι σου για σένα. Επικοινώνησα με τον κ. Μιχάλη και του ζήτησα να μου μεταφέρει λίγες εικόνες από τη ζωή σου.
Μου μετέφερε, μεταξύ άλλων, για τα ατελείωτα ανέκδοτα που έλεγες, χάρισμα που είχες από τον πατέρα μας! Μου είπε πόσο δυνατή πένα είχες! Και καμάρωσα για τον αδελφό μου.
‘Εμαθα για την πρόσφατη απώλεια της Ανδριάνας, της αγαπημένης σου γυναίκας, την οποία γνώρισα πριν από χρόνια, όταν τη φιλοξενήσαμε στο σπίτι στο Βλαχιώτη μαζί με τον Αντωνάκη σας, που ήταν τότε μικρό παιδί.
Ο Αντώνης τότε πήγαινε μαζί με τον παππού Αντώνη στο περιβόλι και ο παππούς καμάρωνε για τον εγγονό του! Κρατώ αυτές τις φωτογραφίες τους σαν θησαυρό. Σήμερα από τόσο μακριά που βρίσκομαι, μη έχοντας τη δυνατότητα να παρευρίσκομαι εκεί, νοιώθω απέραντη θλίψη για το φευγιό σου.
Να που δεν άργησες να ξανασμίξεις με τη γυναίκα σου και να συνεχίσετε μαζί για το αιώνιο ταξίδι.
Ας αναπαύσει τις ψυχές και των δυό σας ο Μεγαλοδύναμος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Είμαι σίγουρη ότι τώρα πια έχεις βρει τον πατέρα μας που τόσο πολύ του έλειπες και όλους όσους αγαπούσες.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΦΩΣ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ. (Η αδελφή σου Γεωργία)
Υ. Γ: Θερμά συλλυπητήρια ανιψιέ μου Αντώνη. Να έχεις τις ευχές των γονιών σου και με αυτές οδηγούς, να πορεύεσαι στη ζωή σου.
*”ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ. ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΣΚΕΠΑΣΕΙ. ΑΣ ΒΡΕΙ ΓΑΛΗΝΗ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ” (Η αδελφή σου Νίκη).
«ΚΑΤΑΘΕΣΗ ψυχής» ήταν όμως και το σημείωμα του Μιχάλη Προφύρη που, μεταξύ άλλων, του έγραψε:
«Θυμάμαι, Γιώργο, την πρώτη μας συνάντηση, τη δεκαετία του ’80, μικρούλης εγώ σε πρωτοσυναντώ στα γραφεία του “Νέου Κόσμου”. Είχα έρθει με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου και τον αδελφό μου για να σου παραδώσει φωτογραφίες, και εσύ τον τράβηξες δίπλα και επέμενες να βάλεις στον πατέρα μου να ακούσει μια κασέτα, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει τότε με αστεία «σόκιν» του Χάρρυ Κλυνν, ο πατέρας μου, έλεγε, όχι μην τα ακούσει ο μικρός, αλλά εσύ τον έπεισες … άκουσα λίγο και μετά με τρόπο μου έδωσες μια καραμέλα και με έβγαλες έξω…
Από τότε όταν άκουγα ότι θα πήγαινε ο πατέρας στον “Νέο Κόσμο”, δεν έχανα ευκαιρία να έρθω μόνο και μόνο για να σε συναντώ… Και εσύ δεν έχανες ευκαιρία, να μου δείχνεις την τέχνη της σελιδοποίησης, με τις ταινίες, τα αστεράκια κτλ.
Σε θαύμαζα και σε καμάρωνα… Τα χρόνια πέρασαν, κάπου στα 16 χρόνια μου, άρχισα πλέον να τραβάω και εγώ τις φωτογραφίες από τα κοσμικά κέντρα, και τα γήπεδα, και δεν έβλεπα την ώρα να στις παραδώσω για να τις βάλεις στην εφημερίδα (αρχικά στον “Νέο Κόσμο”, και μετά όταν πήγες στην “Νέα Πατρίδα” και τον “Ελληνικό Κήρυκα”), και μου έλεγες “έλα εδώ Μιχάλη, να σου δείξω… έτσι θα γράφεις πίσω από τις φωτογραφίες τα ονόματα… αυτά για να ξέρεις λέγονται λεζάντες… και όπου πηγαίνεις θα κρατάς σημειώσεις όπως θα σου πω, για να τα γράψω εγώ μετά σε χειρόγραφα και για να γίνει το λεγόμενο “φωτο-ρεπορτάζ”… μου εξηγούσες σαν δάσκαλος όλη την διαδικασία. Εγώ γεμάτος απορίες και συ πάντα πρόθυμος να μου τις λύσεις… Θα έλεγα ότι εσύ ήσουν εκείνος που μου έδωσε και το ερέθισμα να ασχοληθώ με το χώρο των Μέσων Ενημέρωσης, σπούδαζα, και εσύ παράλληλα παρακολουθούσες τα φοιτητικά μου βήματα σε εβδομαδιαία βάση και πάντα μου έδινες συμβουλές… Ακόμα και όταν πήρα, το δίπλωμα αυτοκινήτου, ερχόσουν συνέχεια και πηγαίναμε βόλτες, μόνο και μόνο για να σιγουρευτείς ότι είμαι εντάξει στους δρόμους και στην οδήγηση.
Αργότερα, μου πρόσφερες μεγάλη βοήθεια, στα επαγγελματικά μου βήματα, αφιλοκερδώς και πάντα στο πλαίσιο της φιλίας μας και της αλληλοεκτίμησης… Έγραφες και δημοσίευες κείμενα για τις εκπομπές και για μένα, και πάντα το τόνιζες, τα γράφω γιατί το αξίζεις, και όχι γιατί είσαι φίλος μου, να το ξέρεις αυτό.
Μου έγραφες κείμενα για την τηλεόραση, με καθοδηγούσες στις συνεντεύξεις και γενικότερα ήσουν κάτι παραπάνω από σύμβουλος στα σχέδιά μου, ίσως σαν δεύτερος πατέρας μου, πάντα με συμβούλευες και πάντα με καθοδηγούσες, και εγώ σε άκουγα με προσοχή, απορροφώντας τα όσα έλεγες, αλλά και “αντιγράφοντας” σε, “κόλλησα” και εγώ συνήθειες όπως και συ, με τα καλά αρώματα, τα καλά ρολόγια, ακόμα και τα ίδια τσιγάρα CAMEL να καπνίζουμε παρέα…
Τώρα που είπα για κάπνισμα, μου θύμησες το περιστατικό που με πήρες τηλέφωνο ότι πονούν τα νεφρά σου, και δεν πήγαινες στο νοσοκομείο, και με χίλια ζόρια, ήρθα άρον-άρον και σε πήγα όπου διαπιστώθηκε καρδιακή προσβολή και χρειάστηκες άμεση χειρουργική επέμβαση.
Τότε ήταν που μου χάρισες το τελευταίο σου πακέτο CAMEL και τον χρυσό αναπτήρα σου…
Ξενυχτούσαμε σπίτι με ανέκδοτα και ιστορίες μέχρι το πρωί… Μιλούσαμε για την παροικία, για τα καλλιτεχνικά, για τα αθλητικά, και πάντα έλεγες: Άστα τα άλλα Μιχάλη, τον κόσμο τον ενδιαφέρει εδώ τι γίνεται στη παροικία μας, μην παρασύρεσαι… Να είσαι σωστός και σταθερός στις αξίες σου.
Μου εμπιστευόσουν τα προσωπικά σου, μου άνοιγες την καρδιά σου, κατσούφιαζες, θύμωνες, αλλά το γύρναγες πάλι στα καλαμπούρια … να ξεχαστούμε.
Παρ’ ότι, είχες τις στεναχώριες σου, πικράθηκες πολύ με διάφορες καταστάσεις, ούτε το έδειχνες ούτε το έβαζες κάτω, εκεί εσύ με τα ανέκδοτά σου…
Ακόμα και τα τελευταία χρόνια, όταν το σπιτάκι που έζησες μια ολόκληρη ζωή με την Ανδριάνα σου, κάηκε, το άντεξες και αυτό και το πάλευες, το μεγάλο χαστούκι όμως με τον αποχωρισμό της Ανδριάνας σε γονάτισε, σε έριξε, αλλά έπαιρνες ανάσες ζωής και χαράς όπως έλεγες όταν σε επισκέφθηκα με την γυναίκα μου την Αρετή και τον μικρό μας τον Γιωργάκη, έλαμπε ολόκληρο το «σκαμμένο» από τα βάσανα πρόσωπο σου, βλέποντας την οικογένεια σαν οικογένεια σου.
Ξέρω ότι δεν θα με άφηνες ποτέ όπως και εγώ δεν σε άφησα ούτε μια στιγμή, πάντα δίπλα σου, αλλά ούτε θα σε άφηνα, όμως ήταν θέλημα Θεού, τώρα να σε αποχαιρετώ, με στεναχώρια και βαριά θλίψη, αλλά με σιγουριά ότι εκεί θα είσαι καλά, γιατί θα βρεθείς και πάλι με την Ανδριάνα σου και τίποτα πλέον δεν θα μπορεί να σας χωρίσει.
Καλό παράδεισο
Φίλε, Πατέρα, αδελφέ – Γιώργο Γαλάνη».
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ
