Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας εξέδωσε το ακόλουθο Δελτίο Τύπου, όπου αναφέρονται ανάμεσα στα άλλα:

«Κάθε χρόνο, στις 9 Φεβρουαρίου, εορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας.

Η ελληνική γλώσσα έχει βαθιές ρίζες που φτάνουν χιλιάδες χρόνια πίσω. Από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα, έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτισμού, της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας και της επιστήμης.

Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που η ελληνική γλώσσα εξακολουθεί να είναι ζωντανή και δυναμική είναι η συνεχής εξέλιξή της. Αν και οι αρχές της παραμένουν σταθερές, η γλώσσα εξελίσσεται συνεχώς, ενσωματώνοντας νέες λέξεις και έννοιες από τη σύγχρονη κοινωνία και την τεχνολογία.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας είναι μια ευκαιρία όχι μόνο για να γιορτάσουμε την πλούσια κληρονομιά της, αλλά και για να αναδείξουμε τη σημασία της στη σύγχρονη κοινωνία και να προωθήσουμε τη μάθηση και τη χρήση της σε όλο τον κόσμο.

Ας χρησιμοποιήσουμε αυτήν την επέτειο για να αναγνωρίσουμε την αξία και τη σημασία της ελληνικής γλώσσας και να συνεχίσουμε να την προωθούμε και να την προστατεύουμε για τις μελλοντικές γενιές. Μέσω της διατήρησης και της ενίσχυσης αυτού του πολιτιστικού θησαυρού, συμβάλλουμε στη διατήρηση της πολυμορφίας και της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς που διαμορφώνει τον κόσμο μας.

Ο Γιώργος Σεφέρης, τιμώμενος με Νόμπελ το 1963, στη σχετική, εξαιρετικά σημαντική ομιλία του στη Σουηδική Ακαδημία θα πει: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα […]»

Ο Οδυσσέας Ελύτης, στην ομιλία του κατά την τελετή παραλαβής του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979, θα πει μεταξύ άλλων:

«Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.

Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές».

Στο εμβληματικό του έργο, «Άξιον Εστί», ο ίδιος θα γράψει:

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…

»… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη…

»… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!

»… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου! …».