ΕΧΟΥΝ δει πολλά τα μάτια μου και έχουν ακούσει περισσότερα τα αυτιά μου, τον μισό σχεδόν αιώνα που καταπιάνομαι με τα άλυτα προβλήματα του Προξενείου της Ελλάδας στη Μελβούρνη. Ούτε ο Γόρδιος Δεσμός να ήταν…
ΑΥΤΟ, όμως, που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι, για δύο συνεχόμενες μέρες, που το επισκέφθηκα την περασμένη βδομάδα, ούτε το είχα ξαναδεί ούτε ξανακούσει…
ΕΙΔΑ τον Γενικό Πρόξενο, Εμμανουήλ Κακαβελάκη, σε ένα από τα μπροστινά γραφεία, να κάνει ό,τι συνήθως κάνουν οι υπάλληλοι του Προξενείου: να εξυπηρετεί συμπάροικους που περίμεναν…!
ΑΥΤΟ, ομολογώ, ούτε το είχα δει ούτε ακούσει και, ενδεχομένως, να περνούσε απαρατήρητο, αν δεν τύχαινε να περάσει από το σαλόνι αναμονής, που περίμενα με την αδελφή μου, ο Δημήτρης Τσιλίκης…
ΤΟΝ Δημήτρη, τον ξέρω καλά από τότε που άρχισε να εργάζεται στο Προξενείο (πριν καμιά τριανταριά χρόνια) και τα λέγαμε τακτικά, όταν τύχαινε να συναντηθούμε…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, δεν τον είχα ξαναδεί από τότε που επέστρεψα από την πατρίδα, είπαμε στα πεταχτά δυό-τρεις κουβέντες παραπάνω και από περιέργεια τον ρώτησα, αν είναι καινούργιος ο υπάλληλος του γραφείου δίπλα μας…
“ΚΑΛΑ, δεν τον γνωρίζεις “; μου απαντά ο Δημήτρης, κάποιον μου θυμίζει, του λέω, αλλά, δεν τον ξέρω και εκείνος με τη σειρά του: “Είναι ο Γενικός Πρόξενος”!…
“ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ να το πιστέψω”, του απαντώ, γιατί πρώτη φόρα συναντώ Γενικό Πρόξενο να εργάζεται ως υπάλληλος και εσύ ξέρεις πόσες φορές ερχόμουν στο Προξενείο και για δουλειές μου και τα γραφόμενά μου…
“ΚΑΙ όχι μόνο δουλεύει, αλλά δουλεύει και πολλές ώρες, μιας και έχουμε μείνει λίγοι και δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Πολύ δύσκολα τα πράγματα Μπάμπη. Μεγάλη πίεση “…
ΓΙΑ να είμαι ειλικρινής, τον Γενικό Πρόξενο τον ήξερα φυσιογνωμικά, από τις φωτογραφίες που δημοσιεύει ο “Νέος Κόσμος”, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα τον συναντούσα ως υπάλληλο…
ΣΥΓΓΝΩΜΗ, αλλά δεν συνάδει ο τίτλος του με το υπαλληλίκι. Προς τιμήν του, βέβαια, του κ. Κακαβελάκη, μιας και δεν κόλλησε σε τίτλους και πρωτόκολλα, όπως το μυαλό μου…
ΚΑΙ όταν χρειάστηκε (πράγμα ολοφάνερο), ανασκούμπωσε τα μανίκια του και έκανε το καθήκον του. Με τον τρόπο αυτό, δεν συνέβαλε μόνο στο να εξυπηρετηθούν γρηγορότερα οι λίγοι, έστω, συμπάροικοι, αλλά και…
ΕΜΨΥΧΩΣΕ, με τον τρόπο του, και τους υφιστάμενούς του, να κάνουν το καλύτερό τους, μέχρι ο… δημιουργός μας, να οπλίσει εμάς με περισσότερη υπομονή και κατανόηση και την πατρίδα μας με αποφασιστικότητα…
ΜΕΧΡΙ να λυθεί, επιτέλους, ο κρατικός Γόρδιος Δεσμός, που ταλαιπωρεί, όχι μόνο εμάς, αλλά και όλες τις παροικίες της Διασποράς, από τότε που ξενιτευτήκαμε…
ΝΑΙ, τόσο πίσω πάει η ιστορία της αναμονής και, αν πιάσεις το νήμα να την ακολουθήσεις, θα προσπεράσεις, όχι μόνο το ποντιακό Βασίλειο του Μιθριδάτη, αλλά και αυτή την Αργοναυτική Εκστρατεία…
ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΙ και οι ίδιοι, από τα μυθολογικά χρόνια, άρχισαν οι πρόγονοί μας να ξενιτεύονται και να δημιουργούν “γαλαξίες” παροικιών στον τότε γνωστό κόσμο…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, στις προγονικές μας μεταναστεύσεις αναφερθήκαμε πριν λίγες βδομάδες, καλό και χρήσιμο θα είναι να επιτρέψουμε στα σημερινά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
ΕΙΝΑΙ, βέβαια, οξύμωρος δημοσιογραφικός λυρισμός, να αναφερόμαστε “στα σημερινά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν”, γιατί ο προξενικός Γολγοθάς της παροικίας μας πάει πίσω 70 χρόνια!
ΜΕ λίγα λόγια: είμαστε νέοι και γεράσαμε να περιμένουμε μια λύση από το ελληνικό Κράτος. Που σημαίνει ότι αν δεν κάνουμε κάτι μόνοι μας, μιας και…
ΣΤΗΝ περίπτωσή μας, δεν ισχύει το “ανάγκα και οι Θεοί πείθονται”, θα παραμείνουμε στις ουρές και αναμονές για χρόνια. Χρόνια, που όμως, δεν έχουμε…
ΝΑ, όμως, και δύο επιστολές που βρήκα στα Αρχεία Δαρδάλη, τα οποία και οφείλουν την ύπαρξή τους στον πάντα βιαστικό και πρωτοπόρο δρα Τάσο Τάμη…
ΣΤΟΝ οποίο, επ’ ευκαιρία, χρωστάω ένα συγγνώμη, για ορισμένες -σατυρικές, μεν, παρατραβηγμένες, δε- αναφορές μου στον “Αιθεροβάμωνα”, στις πρωτοβουλίες του Ελληνικού Τμήματος του Πανεπιστημίου La Trobe, του οποίου ήταν διευθυντής.
ΤΙΣ επιστολές τις δημοσιεύω στη σημερινή στήλη ως συνέχεια των όσων έγραψα την περασμένη εβδομάδα, μετά την αναφορά του “Νέου Κόσμου” στην επιστολή που έστειλε ο σημερινός πρόεδρος της Κοινότητας, Βασίλης Παπαστεργιάδης, στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών.
ΚΑΙ δημοσιεύω τις επιστολές, που στάλθηκαν επίσης από την Κοινότητα, πριν σχεδόν 70 χρόνια (!) και συγκεκριμένα το μακρινό 1958, για να καταδείξω ότι από τότε έως σήμερα, το Προξενείο της Ελλάδας ταλαιπωρούσε την παροικία…
ΤΙΣ επιστολές τις υπογράφουν ο… τότε πρόεδρος της Κοινότητας, Δημήτρης Ελεφάντης και ο… τότε γενικός γραμματέα Φλώρος Δημητριάδης, και στάλθηκαν στον… τότε υπουργό του… Βασιλικού Υπουργείου Εξωτερικών της πατρίδας μας και στον… τότε πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά όμως και παρά το γεγονός ότι οι… τότε αποστολείς των επιστολών και οι… τότε παραλείπτες, έχουν πεθάνει, εδώ και κάποιες δεκαετίες, το… ΤΟΤΕ συνεχίζει να ζει, γιατί η… τότε Βασιλική Προξενική ταλαιπωρία βρικολάκιασε και ακόμα βασιλεύει…
ΚΑΙ ερωτώ, όχι μόνο εσάς τους αναγνώστες, αλλά και τους κατ’ ευφημισμόν ηγέτες της παροικίας: αν όλες οι επιστολές, οι συνεχιζόμενες (από…τότε) διαμαρτυρίες της ομογένειας…
ΤΑ όσα έχουν γράψει οι εφημερίδες, οι υπουργικές παρεμβάσεις, τα ατελείωτα νομοσχέδια, οι εκατοντάδες υποσχέσεις αρμοδίων, ότι “σύντομα θα… λυθεί το πρόβλημα” και από κοντά τα “ξόρκια”, δεν έχει γίνει ακόμα τίποτα…
ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι κάτι άλλο πιο δραστικό πρέπει να κάνουμε, μιας και το μόνο που καταφέραμε με τα όσα κάναμε έως τώρα, ήταν να κάνουμε μια ακόμα… τρύπα στο νερό. Τι όμως;
ΘΑ σας πω με δυο κουβέντες, ορισμένες (ουτοπικές;) σκέψεις που έκανα, λαμβάνοντας υπόψη μου όλα τα δεδομένα, δηλαδή τι απέμεινε σήμερα από τη μεγάλη παροικία του… τότε και του τι μπορούμε να κάνουμε τώρα…
ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ -και όσο ακόμα είναι καιρός- πρέπει να αποφασίσουμε τι θα απογίνουν τα ακίνητα και μετρητά, της παροικιακής περιουσίας των Κοινοτήτων μας, των Συλλόγων, των Αδελφοτήτων και ό,τι άλλο αποκτήσαμε από κοινού…
“ΤΑ λεφτά είναι πολλά Άρη”, όπως λέει και η πασίγνωστη κινηματογραφική ατάκα, που είπε ο “κακός” Σπύρος Καλογήρου στον “έντιμο” Νίκο Κούρκουλο, κατά τη διάρκεια της μαχαιρο-μονομαχίας τους, στη ταινία “Λόλα” που σκηνοθέτησε το 1964 ο αξέχαστος Ντίνος Δημόπουλος…
ΚΑΙ επειδή “τα λεφτά είναι όντως πολλά” και στη δική μας περίπτωση περισσότερα, θα πρέπει να αποφασίσουμε πώς θα τα διαχειριστούμε (έστω ένα μέρος από αυτά), για να πιάσουν τόπο όσο ακόμα ζούμε…
ΠΟΛΛΑ σκέφτηκα, αλλά προτείνω προς συζήτηση δύο από αυτά: το πρώτο σχετίζεται με το να διαθέσουν οι Οργανισμοί μας ένα μεγάλο ποσό για την ανέγερση ενός ακόμα γηροκομείου…
ΠΟΥ σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια, θα χρησιμοποιηθεί και από τη δεύτερη γενιά, που αρχίζει να γερνάει και, δεύτερον, να βρεθεί μια φόρμουλα να μπορεί ο εκάστοτε Γενικός Πρόξενος (ή αρμόδιος αξιωματούχος) να προσλαμβάνει ντόπιο προσωπικό…
ΤΟ οποίο και θα πληρώνεται από την παροικία. Μπορεί να φαντάζει από δύσκολο έως πολύπλοκο και ακατόρθωτο κάτι τέτοιο, αλλά όταν μαζί με τα αιτήματά σου, διαθέτεις και τα λεφτά σου, όλα γίνονται σε χρόνο ντετέ…
ΚΑΠΟΙΕΣ λύσεις σαν τις πιο πάνω, μπορούν να λύσουν ορισμένα από τα προβλήματά μας και να μας βοηθήσουν να δούμε πώς θα χρησιμοποιήσουμε (όσο ζούμε) τα λεφτά μας. Άσε που είναι και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε…
ΠΡΙΝ μείνουν ξεχασμένοι αριθμοί στις τράπεζες ή ξεθωριασμένα και εγκαταλειμμένα κτήρια που κανείς δεν θα θυμάται σε ποιο Σύλλογο ανήκαν κάποτε. Δηλαδή… τότε που ήμασταν άλλοι άνθρωποι…
ΟΠΩΣ κανείς δεν ξέρει σήμερα, ότι παρόμοια ήταν ή κατάσταση στο Προξενείο μας και τα χρόνια του Ελεφάντη, που διορίστηκε στο… Βασιλικό Προξενείο, ο Ν. Κόμπος, που ήταν και ο πρώτος έμμισθος Πρόξενος εδώ…
ΤΟΤΕ, ο αριθμός της παροικίας μας, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Κοινότητας, ήταν περίπου 30.000 και ο κ. Κόμπος εργαζόταν εξαντλητικά ατέλειωτες ώρες για να εξυπηρετήσει όσους προλάβαινε….
ΑΛΛΑ… τότε ήταν 1958 και σήμερα 2024, που ο κ. Κακαβελάκης και οι τέσσερις υπάλληλοι καλούνται να εξυπηρετήσουν 300.000 συμπάροικους!…
ΚΑΙ επειδή οι αριθμοί λένε την αλήθεια, ο κάθε υπάλληλος του Προξενείου, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Κακαβελάκη, θα πρέπει να εξυπηρετεί 60.000 συμπαροίκους, για να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Κόμπου!…
Μπ. Στ.
